Abstract

Veel intellectuelen hebben gezocht naar maatschappelijke rechtvaardiging voor hun vermeende recht op een gepriviligieerde plaats in de samenleving. De tegenstelling tussen hun zelfbewustzijn en hun politieke onmacht was nooit duidelijker dan in de tijd van de Duitse romantiek. Deze paradox komt duidelijk tot uiting in de werken van Hölderlin, Schlegel, Novalis en Schelling.