Abstract

Dat onschuldige, vijftienjarige meisje had bij een van de controleposten een Israëlische soldaat willen neersteken. Ze had destijds het gevoel dat het de enig mogelijke reactie, de enig mogelijke vorm van vergelding was voor het feit dat Israëlische soldaten haar zeventienjarige broer hadden doodgeschoten. [...] Tijdens een gesprek onder vier ogen was ik erin geslaagd dat meisje in haar hart te raken. Het was me gelukt haar leven weer enige zin te geven, en haar andere manieren te tonen om de bezetting te doorstaan. Ja, ze raakte ervan overtuigd dat ze door over haar gevoelens, angsten en rechten te schrijven, weer in contact kon treden met andere jonge Palestijnen met wie het contact was verbroken door de Israëlische bezetting. [...] Stukje bij beetje zullen onze stemmen, onze geschriften, ons vreedzame verzet wel resultaten móeten boeken. Uiteindelijk zullen ze het geweten van een aantal andere mensen op aarde weten te treffen en hen tot actie manen.