Ibn al-'Arabī (d. 1240) was one of the towering figures of Islamic intellectual history, and among Sufis still bears the title of al-shaykh al-akbar, or "the greatest master." Ibn al-'Arabī and Islamic Intellectual Culturetraces the history of the concept of "oneness of being" (wahdat al-wujūd) in the school of Ibn al- 'Arabī, in order to explore the relationship between mysticism and philosophy in Islamic intellectual life. It examines how the conceptual language used by early mystical writers became increasingly engaged over (...) time with the broader Islamic intellectual culture, eventually becoming integrated with the latter's common philosophical and theological vocabulary. It focuses on four successive generations of thinkers (Sadr al-Dīn al-Qūnawī, Mu'ayyad al-Dīn al-Jandī, 'Abd al-Razzāq al-Kāshānī, and Dāwūd al-Qaysarī), and examines how these "philosopher-mystics" refined and developed the ideas of Ibn al-'Arabī. Through a close analysis of texts, the book clearly traces the crystallization of an influential school of thought in Islamic history and its place in the broader intellectual culture. Offering an exploration of the development of Sufi expression and thought, this book will be a valuable resource for students and scholars of Islamic thought, philosophy, and mysticism. (shrink)

Yugoslavya Sosyalist Federal Cumhuriyeti milliyetçiliğe karşı yapılan büyük mücadele sonucunda kuruldu. Fakat 1980 sonrasında Yugoslavya’da milliyetçi hareketler ve milliyetçi siyasetçiler yeniden yükselişe geçtiler. Bunun sonucunda 1990’ların başında Hırvatistan, Slovenya, Makedonya ve Bosna-Hersek Yugoslavya’dan bağımsızlıklarını ilan ettiler. Böylece Yugoslavya 1990’ların başında parçalanıp yıkıldı. Yugoslavya genelinde gelişen tüm milliyetçi hareketler Yugoslavya’nın yıkılmasında/parçalanmasında şu veya bu düzeyde etkili oldu. Bu makale kapsamında “Yugoslavya’nın yıkılışında Hırvat milliyetçiliğinin rolü/etkisi” analiz edilmiştir. Bu amaçla makalede sırasıyla “Hırvat Baharı”, “Franjo Tudjman liderliğinde Hırvat milliyetçiliğinin yükselişi” ve “Hırvat irredentizmi” (...) incelenmiştir. (shrink)

This paper addresses an important issue that has been commonly debated in moral psychology, namely the normative and metaethical implications of our differing intuitive responses to morally indistinguishable dilemmas. The prominent example of the asymmetry in our responses is that people often intuitively accept pulling a switch and deny pushing as a morally permissible way of sacrificing an innocent person to save more innocent people. Joshua Greene traces our negative responses to actions involving “up close and personal” harm back to (...) our evolutionary past and argues that this undermines the normative power of deontological judgments. I reject Greene’s argument by arguing that our theoretical moral intuitions, as opposed to concrete and mid-level ones, are independent of direct evolutionary influence because they are the product of autonomous moral reasoning. I then explain how both consequentialist and deontological theoretical intuitions, which enable us to make important moral distinctions and grasp objective moral facts, are produced by the exercise of autonomous moral reasoning and the process of cultural evolution. My conclusion will be that Greene is not justified in his claim that deontology is normatively inferior to consequentialism. (shrink)

Theodor W. Adorno construeix la modernitat com la fase final d'un procés d'emancipació que ha conduït justament al contrari del que es pretenia. L'alliberament del mite ha portat a una situació històrica en la qual l'encobriment ideològic del món és total. Això té conseqüències per a un pensament que vol ser crític, ja que haurà de trobar un lloc des d'on es pugui interpretar la història per tal de salvar la veritat d'un possible món diferent. En el moment de màxima (...) ocultació ideològica i de màxim absurd -és conegut que Adorno es refereix al món contemporani com al temps després d'Auschwitz- Adorno intentarà entendre què ha passat amb aquest subjecte que s'ha preocupat excessivament per la seva identitat. Mitjançant l'aplicació del model psicoanalític d'interpretació a textos de Beckett i Kafka reconstruirà la història de l'emancipació fallida del subjecte modern. Amb aquestes interpretacions Adorno se situa no només molt a prop de la pràctica psicoanalítica, sinó també de la tradició hermenèutica clàssica. (shrink)

Theodor W. Adorno construeix la modernitat com la fase final d'un procés d'emancipació que ha conduït justament al contrari del que es pretenia. L'alliberament del mite ha portat a una situació històrica en la qual l'encobriment ideològic del món és total. Això té conseqüències per a un pensament que vol ser crític, ja que haurà de trobar un lloc des d'on es pugui interpretar la història per tal de salvar la veritat d'un possible món diferent. En el moment de màxima (...) ocultació ideològica i de màxim absurd -és conegut que Adorno es refereix al món contemporani com al temps després d'Auschwitz- Adorno intentarà entendre què ha passat amb aquest subjecte que s'ha preocupat excessivament per la seva identitat. Mitjançant l'aplicació del model psicoanalític d'interpretació a textos de Beckett i Kafka reconstruirà la història de l'emancipació fallida del subjecte modern. Amb aquestes interpretacions Adorno se situa no només molt a prop de la pràctica psicoanalítica, sinó també de la tradició hermenèutica clàssica. (shrink)

In this study, it was examined whether the Professional Ethics and Legal Issues course given at the undergraduate level contributes to the professional ethical competencies of the counselor candidates. The study group of the research consists of 63 senior guidance and psychological counseling students who took the “Professional Ethics and Legal Issues” course at a university located in the Central Black Sea Region of Turkey. Students participating in the study, 46 (73%) were female and 17 (27%) were male. Descriptive statistics (...) were used while analyzing the data of the research. In addition, the internal consistency coefficient of the pre-test and post-test applications of the data collection tool used in the research was calculated. In the study, whether there was a significant difference between the pre-test and post-test scores after the application was analyzed with the dependent groups t-test. In addition, the _Cohen d_ effect size coefficient was calculated to determine the effect sizes of the results obtained after the pre-test and post-test. Psychological Counseling Professional Ethical Competencies Evaluation Questionnaire (PCPECEQ) developed by the researcher was used as data collection tool. As a result of the analysis, it was revealed that the professional ethics and legal problems course has a significant effect on the ethical competencies of the counselor candidates. This result reveals that the professional ethics course taken at the undergraduate level is an important course in terms of professional ethics competencies of counselor candidates. Considering that one of the important reasons for the ethical dilemmas of counselors working in the field is their lack of professional ethics, a professional ethics course to be given correctly at the undergraduate level will help counselor candidates to cope with possible ethical problems more effectively. (shrink)

We develop a dimension theory for D-semianalytic sets over an arbitrary non-Archimedean complete field. Our main results are the equivalence of several notions of dimension and a theorem on additivity of dimensions of projections and fibers in characteristic 0. We also prove a parameterized version of normalization for D-semianalytic sets.

The theory of algebraically closed non-Archimedean valued fields is proved to eliminate quantifiers in an analytic language similar to the one used by Cluckers, Lipshitz, and Robinson. The proof makes use of a uniform parameterized normalization theorem which is also proved in this paper. This theorem also has other consequences in the geometry of definable sets. The method of proving quantifier elimination in this paper for an analytic language does not require the algebraic quantifier elimination theorem of Weispfenning, unlike the (...) customary method of proof used in similar earlier analytic quantifier elimination theorems. (shrink)

Bu çalışma, zamanın ne’liği problemi üzerine felsefi bir sorgulama amacını taşımaktadır. Zamanın ne’liği meselesi, Antikçağdan günümüze kadar pek çok felsefeci tarafından incelenmiştir. Bu felsefeciler arasında yirminci yüzyıl felsefecilerinden John Ellis McTaggart’ın ortaya attığı “Zamanın Gerçekdışılığı Argümanı”, sorgulamanın gidişatı açısından son derece önem teşkil etmiştir. Bu nedenle çalışmanın merkezi McTaggart’ın argümanının incelenmesine ayrılmış, diğer bölümlerde ise McTaggart öncesi ve McTaggart sonrasına ait düşünceler ele alınmıştır. Bu bağlamda çalışmanın ilk bölümünde McTaggart’a kadarki süreç içerisinde felsefe tarihinde geliştirilmiş zaman düşünceleri ele alınacaktır. Çalışmanın (...) ikinci bölümü, McTaggart’ın “Zamanın Gerçekdışılığı Argümanı”nın incelenmesine ayrılmıştır. Çalışmanın üçüncü bölümünde ise McTaggart sonrası geliştirilen zaman teorileri ve yirminci yüzyıl zaman felsefesinin tartışmaları ele alınacaktır. Sonuç niteliğindeki son bölüm ise felsefe tarihindeki zaman düşüncelerine ait genel değerlendirmeleri ve yazarın kişisel düşüncelerini içermektedir. (shrink)

Duygular; insanın epistemik, etik ve estetik yönleriyle doğrudan ilişkili varoluşsal özniteliklerdir. İnsan anlam-lı, değerli ve güzel bir hayat kurarken akılla birlikte duygulardan motivasyon almaktadır. Duygular, çok fonk-siyonlu yapısıyla insanın niyet, tutum, tavır ve eylemlerini belirleme, harekete geçirme, yönlendirme, etkile-me, dönüştürme, frenleme ve bazen de manipüle etme araçlarıdır. Bu nedenle ahlak başta olmak üzere insan eylemlerini problem edinen her araştırma, duyguları ele almak durumun¬dadır. İnsanı tam anlamıyla tanıma-nın yolu, pratik yaşantısı içerisinde ortaya çıkan duygusallığını anlamaktan geçer. Dolayısıyla teorik olanın durağanlığı ile (...) hayatın akışkanlığı arasındaki uçurumda duygular, felsefi bir soruşturmanın konusu olmakta-dır. Duygunun dinamik yapısını ve sınır çizilemeyen doğasını dilin sınırları içerisinde ifade etmek kolay değildir. Bu-nunla birlikte insan için duygular, kendini, evreni, doğayı, maddeyi, bireyleri, toplumları, iyiyi, kötüyü, değerli olanı ve olmayanı anladığı, olgu ve olaylarla başa çıktığı, pratik hayatını yönettiği, karar verme süreçlerinde, niyetlerinde, yönelimlerinde ve seçimlerinde etkin, tüm bu süreçlere içkin, dinamik, fonksiyonel ve bilişsel öznitelikler olarak öne çıkmaktadır. İnsan, günlük yaşamı içinde çok çeşitli duygu durumlarını tecrübe etmek-tedir. Böylece o, tecrübe ettiği bu duygu durumları ile sürekli değişen ruh hallerine sahip olmaktadır. Bu tec-rübeler, dış etkenlere bağlı olabildiği gibi insanın içsel dinamiklerinin etkisiyle de ortaya çıkabil¬mektedir. Sosyal yaşantısı itibariyle insan, duygusal tepkiler veren ve duygusal etkiler alan dinamik bir ahlak yaşantısı-na sahiptir. Bu bağlamda duygular, insanın kendi benliği ile yaşadığı toplumun benliği arasında denge kurma-sını sağlamakta ve insanın temel yönelimlerini belirlemektedir. Duygular, insana eylem motivasyonu kazan-dıran, onun tasavvurlarına, geçmiş, şimdi ve gelecekle ilgili değerlendirmelerine yön veren, harekete geçirici yetilerdir. Pişmanlık, bizzat benliğe yönelen ve onun ahlâkîliğini içsel olarak düzenleyip inşa eden ahlâkî bir özdenetim duygusudur. Bu duygu gerek bireysel ve gerekse sosyal yaşamda insanı etkileyen doğasıyla özel-likle ahlâkî değer dünyasında merkezi bir rol oynamaktadır. Pişmanlık, en yalın haliyle insanın geçmişteki eylemine ya da eylemsizliğine dönük olumsuz yargısını içeren acı bir his biçiminde ortaya çıkmakta ve keşke ifadesiyle dile gelmektedir. Pişmanlık duygusu insanda içsel tesirlerin etkisiyle oluşmaktadır. Çoğu ahlak duygusu gibi pişmanlık da hem fenomenolojik bir duyuş hem de bilişsel bir yargı içermektedir. Psikolojik ve kavramsal açıdan karmaşık bir duygu olan pişmanlık; üzüntü, hayal kırıklığı, özlem, nostalji ve bazen bir şey-den pişmanlık duymamanın verdiği rahatlama gibi bir dizi duyguyu ortaya çıkarmaktadır. Pişmanlık aynı zamanda güçlü, motive edici bir üzüntü ve işlerin istendiği gibi gitmediğine dair tutkulu bir şikâyet olarak da kendini gösterebilmektedir. O, bugünümüzü ve geleceğimizi şekillendiren genellikle geçmişe dönük bir acı deneyimidir. Pişmanlık, genellikle kişinin yaptığı şeyi onaylamadığını, farklı şekilde olmasını arzuladığını, üzüldüğünü, utandığını veya suçlu olduğunu ifade eden ve farkındalıkla ortaya çıkan bir duygudur. Pişmanlık, insanı geçmişteki ve şimdiki hatalarından ders çıkarmaya ve gelecekteki davranışlarını düzeltmeye teşvik eden, insanın özdenetim yeteneğinin bir parçasıdır. Bu duygu, kişinin kendi eylemleriyle ilgili içsel muhasebe-sinin bir sonucu olarak ortaya çıkan düzeltici ve iyileştirici ahlaki bir özdenetim duygusudur. Pişmanlık, insa-nın ahlaki doğasının zorunlu bir sonucudur. Bu duygu onun seçim yapabilen bir varlık olmasından, yani ahlaki özgürlüğünden kaynaklanmaktadır. Pişmanlığın oluşabilmesi için ahlaki eylemin en az iki seçenek arasından yapılacak bir seçim sonucunda gerçekleşmiş olması gerekir. Bu nedenle, pişmanlığın ön koşulu özgürlüktür. Akıl ve duygunun düşüncelerimiz ve eylemlerimiz üzerindeki karşılıklı rolleri, özellikle pişmanlık olgusunda belirgindir. Dolayısıyla ister pratik ister teorik alanda olsun pişmanlık, sadece insanın duygusal yanıyla değil, bilişsel yanıyla da ilgili bir duygudur. Pişmanlığın, geçmişte yaşanmış veya bugün etkisi devam eden bir olgu üzerinde kişinin hatasını fark etmesiyle oluşan bir üzüntü hali olması, onun bir değerlendirme duygusu oldu-ğunu gösterir. Duyguların harekete geçirici yönü pişmanlıkta geriye doğru işlevsiz olacağından, bu teşvik edici yön gelecekte pişmanlık yaratan durumun tekrarını önleme yönünde kendini göstermektedir. Böylece geç-mişte yaşanan üzücü bir durum, olumsuzdan olumluya, yıkıcıdan yapıcıya doğru ahlaki bir evrime zemin hazırlayacaktır. Bu makalede duygu etiğinin ilkeleri, kavramsal ve kuramsal çerçevesi göz önünde bulundurulmak suretiyle pişmanlık duygusunun mahiyeti, değeri ve fonksiyonelliği felsefî açıdan analiz edilip yorumlanacaktır. (shrink)

According to Ibn Khaldūn, man is a social entity deeply influenced by the geo-economics-politics of the environment in which he lives. The effect is seen as so strong that nearly all of these structures in their relationship to human beings are dominated by it. In this system, we see human beings as a creature who is both able to adapt himself to the environment and able to evolve in this harmony. From the perspective of Ibn Khaldūn, man cannot be evaluated (...) or defined separately from the environmental conditions, the technique and architecture he has developed. Ibn Khaldūn sees the primary source of this change to be the desire to make life both more prosperous and bearable. Therefore, the most natural motivations that affect man’s desire to alter the natural world are the environmental challenges that he encounters. The challenges that are imposed upon man in the natural world are those that have led to human progress. From badāwa (nomadic society) to ḥaḍāra (sedentary society) and so to the ceaseless drive of human progress that has served to make life more endurable, every effort in this sense leads to a physical and moral loosening as the incessant struggle to survive that defines human existence is made more bearable. Physical slack by breaking the resistance of man to resist the environmental conditions; and moral looseness by making man more vulnerable to the temptation of desires, pleasures and welfare that are the cause of moral dilemmas. Ibn Khaldūn’s moral thought with its social, political, and other fields of application are all contexts that enable an understanding of the devaluation of money-hedonist morality in all ways. This article aims to analyze the social, political and economic dilemmas and challenges that the capitalist, consumption-based money-hedonist morality (obesity, social media addiction, consumption, and moral devaluation in the face of financial, virtual and imagined valuations, etc.) from the perspective of Ibn Khaldūn. Summary: Man is endowed with both good and evil. Ibn Khaldūn notes that man tends to misuse these two orientations with a higher inclination towards evil, and that social conditions have an effect on this. He sees another characteristic of man, that they develop habits; accordingly, man is the child of his habits. Habits are second nature to man and affects all of his perceptions, particularly notions concerning truth. At the same time, human beings are under the constant influence of both habits, culture, and climate and geography; and all of these together affect our ethics, psychology and characteristics. Thus, man is a historical, social being that is changed, transformed and determined by adapting to these cultural, social, political and ecological conditions. The concept of Money-Hedonism is one that we have created by combining the terms monetarism, an economic concept, and hedonism, a concept in moral philosophy; the resulting term we seek to produce essentially translates as the adoration of Money. As is well known, hedonism refers to a philosophy of life that has its origins in the ancient Greek world which sees the purpose of life as one in which the pursuit of pleasure is the highest good. Whereas, Monetarism is an American-based economic view developed by Milton Friedman in 1970, linking all the balance in the economy to the supply and demand of money. According to this, the demand for money is operation, precaution and motives of speculation of individuals the amount of money they want to keep in cash on them. The power of an exchange tool increases with the amount and quality of what it is achievable in its utilization. In this respect, money has been an unprecedented source of power in modern society as a means by which change can be achieved. The increase in the power of money as an effective means as manifesting power has led to a socio-cultural and socio-economic superstructure around this power. In the life of an individual that is part of such a culture and is unable to isolate himself from the economy in which he lives, the values that can be expressed with money are consequently formed. In this structure, since the measure of life is money, money determines the quality of human life and human pleasure to a far greater degree than at any time in history. Thus, those living in this age have developed a new moral philosophy of value formed by the combination of these two concepts (monetarism and hedonism), which we have defined as Money-Hedonism. The money-hedonist individual is one that is in love with money, the joy of having it, the pleasure of using it, who desires it with immeasurable passion and ambition and is willing to use all legitimate and illegitimate methods of obtaining it. The most prominent characteristics of this type of individual is egoism, a desire to possess, hatred and mistrust. Ibn Khaldūn argues that the inhabitants of a city that live a settled life and who are living in the city have become economically prosperous and absorbed by consumption and pleasure, and, consequently morally degenerate as a result of the abuse of their evil nature. As can be understood from Ibn Khaldūn’s explanations, the basic element that determines the transition of people from the badāwi way of life to ḥaḍāri (settled) is the change in the livelihoods and related needs. He perceives this change as progressing from necessity to luxury, and, with this change, ethical concern in the nature of people being replaced by aesthetic care. In this way, since aesthetic concern reveals the dissatisfaction of the human self, man always pursues what is perceived to be better and more beautiful, and therefore he easily tends to any malignancy that may disrupt his religious and worldly peace. The ḥaḍāra community of Ibn Khaldūn versus the badāwa represent a modern society with a much more heterogeneous population, with a significant increase in lifestyle diversity along with urbanization. However, the determinative effect of the relationship with nature or the way in which society engage in economic activities have not changed. While modern people are urbanized, they are also heterogeneously shaped by psycho-social necessities demanded by urbanization. Man has created a new socio-psychological condition that not only affects the socio-economic but the way of forming a relationship through the accelerated development of new communication methods, facilitating access to information, and the opening of new methods of communication field between institutions. While man’s connection to nature has become disconnected, he no longer perceives himself as human being in nature but as a human within the city, the individual urban life and the law define this perception. The rupture from nature has created an inevitable result of alienation to nature as well as the estrangement of man with his own nature. The liberal policies adopted with capitalism have encouraged competition and free entrepreneurship. In the time that Ibn Khaldūn lived, man who created himself with his struggle in the nature brings himself / herself into the economic structure of competition in the modern period. Unlike in more traditional societies of the past, the modern way of life not only expresses itself in our new way of life and moral values, but also by statistical values. The exploitative and mathematical world, which forms the current economic science, shapes the socio-economic and socio-psychological structure of modern man. It is understood that the life brought by luxury renders the dynamic, subjective, disciplined sense of morality dysfunctional by destroying the moral values of man, particularly by reducing their feeling of shame. As a result, while the world of value of money-hedonism is solid, materialistic and cold; man in trying to exist in this world of value carries a flexible, spiritual and emotional nature. As such, human beings are pushed into social anomaly situations such as a constant conflict, dilemma, suicide, insecurity and solitude in this world of value. (shrink)

İslam felsefesi geleneğinde Meşşâî filozoflar, görüşlerinin tutarsız olduğu iddiasıyla Gazzâlî’nin Tehâfüt adlı eserinde ciddi bir eleştiriye maruz kalmışlardır. İslâm felsefesinin yapısal dönüşümüne ön ayak olan bu eser İslâm düşüncesinde tehâfüt geleneğinin de kaynağı niteliğindedir. Osmanlı dönemi İslam felsefesi; kelâm, felsefe ve tasavvuf disiplinlerinin, konu, amaç ve metot bakımından yakınlaştığı multidisipliner bir yapı arz etmektedir. Bununla birlikte o, genel olarak Gazzâlî düşüncesinin baskın olduğu bir geleneğin devamıdır. Bu felsefe, Fatih Sultan Mehmed’in, Gazzâlî’nin Tehâfüt adlı eserini daha anlaşılır kılacak bir eserin yazılmasını (...) emrettiği bir yarışmayla ivme kazanmıştır. Söz konusu bu yarışmada Hocazâde’nin Tehâfütü’l-felâsife’si ile Ali et-Tûsî’nin Kitâbu’z-Zuhr’u rekabet etmiş, sonuçta Hocazâde’nin eseri büyük beğeni toplayarak yarışmayı kazanmıştır. Hocazâde’nin Tehâfütü’l-felâsife adlı eseri gerek İslâm felsefe geleneğine ve gerekse tehâfüt geleneğine yaptığı katkı açısından son derece müstesna bir yere sahiptir. Söz konusu bu eser, teorik yaklaşımı, konuları sistemli bir şekilde ele alma yöntemi ve derinlikli bakış sunan özelliği bakımından, Osmanlı dönemi İslam felsefesine tipik bir örnek teşkil etmiş ve hatırı sayılır bir ün kazanmıştır. Hocazâde, Tehâfüt’ünde aklı ve nakli birbirinin tamamlayıcısı olarak görmüştür. O, düşüncelerinin yerindeliği ile kelâm-felsefe tartışmalarının merkezinde yer almış ve tehâfüt geleneği içerisinde haklı bir konum elde ederek Osmanlı dönemi İslam felsefesinin önde gelen düşünürleri arasında yer almıştır. Hocazâde’nin eserinin orijinal adı “Kitâbû’t Tehâfüt fi el-Muhâkeme beyne’l Gazzâlî ve’l-Felâsife”dir. Eser, yirmi iki felsefi meseleden oluşmaktadır. Hocazâde bu yirmi iki mesele içerisinde bütün felsefi konular hakkındaki görüşünü açıklamış, Gazzâlî’nin de filozoflar ile çatıştığı konuları karşılaştırmalı olarak ele almıştır. Gazzâlî’nin, filozofları tekfir etmesinden sonra düşünce geleneğinde önemli hale gelen üç mesele, eserin ana konusunu oluşturmaktadır. Düşünce ve metot bakımından Osmanlı Dönemi İslâm felsefesinin önemli temsilcilerinden biri olan Hocazâde, eserinde Gazzâlî ve diğer filozofların görüşlerine yer vermiş, görüşler arasında mutabakat sağlamaya çalışmış ve en iyi tercihi yapmaya gayret etmiştir. Bu eser üzerine yazılan talikat ve haşiyeler Osmanlı düşünce geleneğinde felsefenin gelişmesine büyük bir katkıda bulunmuş dahası bir anlamda tozlanmış ya da küllenmiş tehâfüt tartışmalarının yeniden canlanmasını, harlanmasını sağlamıştır. Bu makalede literatür ve veri analizi yöntemleri kullanılmak suretiyle Osmanlı dönemi İslam felsefesinin seyrini yansıtan tehâfüt geleneği ve bu gelenek içerisinde Hocazâde’nin tehâfüt adlı eserinin yeri ve önemi ortaya konacaktır. Bu çalışmayla amaçlanan bir diğer husus ise Hocazâde’nin entelektüel kişiliği ile Osmanlı düşünce geleneğinin yapısal özellikleri arasındaki muhtemel ilişkilerdir. (shrink)

Daniel Caner's monograph, a reworking of a University of California at Berkeley doctoral dissertation, maintains the high standards that we have come to expect from the series of books on Late Antiquity overseen by Peter Brown. His book provides a detailed examination, with meticulous documentation, of the phenomenon of wandering and begging monks that appeared in the late 4th and early 5th centuries, especially in the eastern Mediterranean region and North Africa, during the formative period of Christian monasticism. These (...) monks shunned cenobitic life and manual labor, living off alms from the faithful and offering spiritual instruction and counseling in return. They claimed that through this form of ascetic poverty they were following the apostolic lifestyle advocated by Jesus Christ when he sent out his twelve disciples to wander without staff, or purse, or bread or money, to preach and heal the sick (Lk. 9:3). Among the proponents of such ascetic poverty were Alexander the Akoimetos and Isaac, a Syrian monk who settled in the Dalmatos monastery in Constantinople. Such vagrant monks, leading large and unruly groups of followers, obviously could pose a threat to the tranquility of urban settlements, and frequently were at odds with the local bishops who sought to control them. (shrink)

El presente artículo aborda las connotaciones y los fundamentos de la paráfrasis cum canere vellem en Serv. Ecl. 6. 3. El análisis del sentido del verbo volo en este contexto y la confrontación del pasaje con Serv. Ecl. 6. 5 revelan que Servio interpreta la frase cum canerem reges et proelia como referencia a un temprano empeño de Virgilio en componer poesía épica, del que pronto desistió. Esta interpretación está condicionada por la idea de que la secuencia cronológica Églogas - (...) Geórgicas - Eneida tiene un correlato jerárquico, idea que se funda en noticias biográficas y en la teoría de la tripertita varietas. This paper focuses on the connotations and grounds of the paraphrase cum canere vellem in Serv. Ecl. 6. 3. The analysis of the sense of verb volo within this context, as well as the confrontation between that passage and Serv. Ecl. 6. 5, show that Servius interprets the clause cum canerem reges et proelia as a reference to Virgil's early endeavor to compose an epic poem, from which he shortly desisted. This interpretation is conditioned by the idea that the chronological sequence Eclogues - Georgics - Aeneid has a hierarchical correlate, an idea which is founded on biographical information and the theory of tripertita varietas. (shrink)

Nazariyat, Journal for the History of Islamic Philosophy and Sciences, issued twice a year in English and Turkish (Nazariyat İslam Felsefe ve Bilim Tarihi Araştırmaları Dergisi), is a refereed international journal. It publishes original studies, critical editions of classical texts and book reviews on Islamic philosophy, kalām, theoretical aspects of Sufism and the history of sciences. The goal of Nazariyat is to contribute to the discovery, examination and reinterpretation of the theoretical traditions in the history of Islamic thought, by giving (...) special attention to the post-classical period of it. **ISSN: 2148-8088 E-ISBN: 2547-9415**. (shrink)

“Give to everyone who begs from you,” Jesus advised his followers. Most of us do not and rush on by, concerned for our safety, for what the beggar will buy with our gift of alms, for who will benefit from our gift. Fewer stop and give something: if not cash, then a snack or beverage, and their precious time. A century since Marcel Mauss published his famous essay, we all feel quite well informed about “the gift.” In this richly detailed (...) study, Caner's achievement is to show how different gift-giving was in the late antique Roman Empire, “the first truly affluent, complex Christian society.” Philanthropy was no longer the ancient “love of humanity,” the imperative to be generous to people, when you thought, or even knew, that they did not deserve it. Yet philanthropy was moreover not, or not only, a series of precisely calibrated acts of reciprocal giving.Caner's focus is on the religious gift. He identifies five distinct categories of religious gift-giving, which others have too easily conflated. The newest of these was the blessing (eulogia), which emerged only in the sixth century, in the thousands of sermons, saintly lives, and letters that Caner consulted. It has been identified similarly in other ascetic cultures, for example in Hinduism and Jainism, as the pure or free gift whose existence Mauss denied. The blessing is a gift of divine benevolence, grace delivered through a human mediator. It is not synonymous with the gift of alms (eleēmosynē), a very human act of mercy from one individual to another. These are in turn distinct from charity (agapē), “self-sacrificial gifts derived from essential resources”; two forms of offering—liturgical offerings (prosphorai), such as the communion bread, on the one hand, and fruit-bearing offerings (karpophoriai), along with agricultural and other gifts to support religious professionals. “Each category,” which has an equivalent in contemporary Syriac and Coptic writings, “was associated with a distinct set of goals, responsibilities, relationships, and material resources.”The late antique city was as busy with organized gangs of professional beggars as any modern downtown, but early Christians could not simply turn away. They were hectored into caring by golden-mouthed preachers like John, bishop of New Rome. Chrysostom insisted that almsgiving should be direct and personal, a source of discomfort for those who offered comfort. The rich might also, as ever, engage in ostentatious acts of giving, the exchange of worldly goods to redeem them from their sins, including the pride associated with ostentatious giving. Transactional gift-giving could end up with everyone insulted: generosity could be refused, donors repudiated, gifts returned. That much seems familiar at a time when museums and universities have felt compelled to remove the names of disgraced donors from their buildings and galleries. Caner's rich analysis, because it is so firmly rooted in early Byzantium, offers reasons, and some new tools, to think again and hard about the complexities of philanthropy. (shrink)

El presente artículo aborda las connotaciones y los fundamentos de la paráfrasis cum canere vellem en Serv. Ecl. 6. 3. El análisis del sentido del verbo volo en este contexto y la confrontación del pasaje con Serv. Ecl. 6. 5 revelan que Servio interpreta la frase cum canerem reges et proelia como referencia a un temprano empeño de Virgilio en componer poesía épica, del que pronto desistió. Esta interpretación está condicionada por la idea de que la secuencia cronológica Églogas - (...) Geórgicas - Eneida tiene un correlato jerárquico, idea que se funda en noticias biográficas y en la teoría de la tripertita varietas. This paper focuses on the connotations and grounds of the paraphrase cum canere vellem in Serv. Ecl. 6. 3. The analysis of the sense of verb volo within this context, as well as the confrontation between that passage and Serv. Ecl. 6. 5, show that Servius interprets the clause cum canerem reges et proelia as a reference to Virgil's early endeavor to compose an epic poem, from which he shortly desisted. This interpretation is conditioned by the idea that the chronological sequence Eclogues - Georgics - Aeneid has a hierarchical correlate, an idea which is founded on biographical information and the theory of tripertita varietas. (shrink)

El presente artículo aborda las connotaciones y los fundamentos de la paráfrasis cum canere vellem en Serv. Ecl. 6. 3. El análisis del sentido del verbo volo en este contexto y la confrontación del pasaje con Serv. Ecl. 6. 5 revelan que Servio interpreta la frase cum canerem reges et proelia como referencia a un temprano empeño de Virgilio en componer poesía épica, del que pronto desistió. Esta interpretación está condicionada por la idea de que la secuencia cronológica Églogas - (...) Geórgicas - Eneida tiene un correlato jerárquico, idea que se funda en noticias biográficas y en la teoría de la tripertita varietas. This paper focuses on the connotations and grounds of the paraphrase cum canere vellem in Serv. Ecl. 6. 3. The analysis of the sense of verb volo within this context, as well as the confrontation between that passage and Serv. Ecl. 6. 5, show that Servius interprets the clause cum canerem reges et proelia as a reference to Virgil's early endeavor to compose an epic poem, from which he shortly desisted. This interpretation is conditioned by the idea that the chronological sequence Eclogues - Georgics - Aeneid has a hierarchical correlate, an idea which is founded on biographical information and the theory of tripertita varietas. (shrink)

El presente artículo aborda las connotaciones y los fundamentos de la paráfrasis cum canere vellem en Serv. Ecl. 6. 3. El análisis del sentido del verbo volo en este contexto y la confrontación del pasaje con Serv. Ecl. 6. 5 revelan que Servio interpreta la frase cum canerem reges et proelia como referencia a un temprano empeño de Virgilio en componer poesía épica, del que pronto desistió. Esta interpretación está condicionada por la idea de que la secuencia cronológica Églogas - (...) Geórgicas - Eneida tiene un correlato jerárquico, idea que se funda en noticias biográficas y en la teoría de la tripertita varietas. This paper focuses on the connotations and grounds of the paraphrase cum canere vellem in Serv. Ecl. 6. 3. The analysis of the sense of verb volo within this context, as well as the confrontation between that passage and Serv. Ecl. 6. 5, show that Servius interprets the clause cum canerem reges et proelia as a reference to Virgil's early endeavor to compose an epic poem, from which he shortly desisted. This interpretation is conditioned by the idea that the chronological sequence Eclogues - Georgics - Aeneid has a hierarchical correlate, an idea which is founded on biographical information and the theory of tripertita varietas. (shrink)

El presente artículo aborda las connotaciones y los fundamentos de la paráfrasis cum canere vellem en Serv. Ecl. 6. 3. El análisis del sentido del verbo volo en este contexto y la confrontación del pasaje con Serv. Ecl. 6. 5 revelan que Servio interpreta la frase cum canerem reges et proelia como referencia a un temprano empeño de Virgilio en componer poesía épica, del que pronto desistió. Esta interpretación está condicionada por la idea de que la secuencia cronológica Églogas - (...) Geórgicas - Eneida tiene un correlato jerárquico, idea que se funda en noticias biográficas y en la teoría de la tripertita varietas. This paper focuses on the connotations and grounds of the paraphrase cum canere vellem in Serv. Ecl. 6. 3. The analysis of the sense of verb volo within this context, as well as the confrontation between that passage and Serv. Ecl. 6. 5, show that Servius interprets the clause cum canerem reges et proelia as a reference to Virgil's early endeavor to compose an epic poem, from which he shortly desisted. This interpretation is conditioned by the idea that the chronological sequence Eclogues - Georgics - Aeneid has a hierarchical correlate, an idea which is founded on biographical information and the theory of tripertita varietas. (shrink)

El presente artículo aborda las connotaciones y los fundamentos de la paráfrasis cum canere vellem en Serv. Ecl. 6. 3. El análisis del sentido del verbo volo en este contexto y la confrontación del pasaje con Serv. Ecl. 6. 5 revelan que Servio interpreta la frase cum canerem reges et proelia como referencia a un temprano empeño de Virgilio en componer poesía épica, del que pronto desistió. Esta interpretación está condicionada por la idea de que la secuencia cronológica Églogas - (...) Geórgicas - Eneida tiene un correlato jerárquico, idea que se funda en noticias biográficas y en la teoría de la tripertita varietas. This paper focuses on the connotations and grounds of the paraphrase cum canere vellem in Serv. Ecl. 6. 3. The analysis of the sense of verb volo within this context, as well as the confrontation between that passage and Serv. Ecl. 6. 5, show that Servius interprets the clause cum canerem reges et proelia as a reference to Virgil's early endeavor to compose an epic poem, from which he shortly desisted. This interpretation is conditioned by the idea that the chronological sequence Eclogues - Georgics - Aeneid has a hierarchical correlate, an idea which is founded on biographical information and the theory of tripertita varietas. (shrink)