This volume re-examines some of the major themes at the intersection of traditional and contemporary metaphysics. The book uses as a point of departure Francisco Suárez’s _Metaphysical Disputations_ published in 1597. Minimalist metaphysics in empiricist/pragmatist clothing have today become mainstream in analytic philosophy. Independently of this development, the progress of scholarship in ancient and medieval philosophy makes clear that traditional forms of metaphysics have affinities with some of the streams in contemporary analytic metaphysics. The book brings together leading contemporary metaphysicians (...) to investigate the viability of a neo-Aristotelian metaphysics. (shrink)

The term “globalization” was popularized by Marshall McLuhan in War and Peace in the Global Village. In the book, McLuhan described how the global media shaped current events surrounding the Vietnam War [1] and also predicted how modern information and communication technologies would accelerate world progress through trade and knowledge development. Globalization now refers to a broad range of issues regarding the movement of goods and services through trade liberalization, and the movement of people through migration. Much has also been (...) written on the global effects of environmental degradation, population growth, and economic disparities. In addition, the pace of scientific development has accelerated, with both negative and positive implications for global health. Concerns for national health transcend borders, with a need for shared human security and an enhanced role for international cooperation and development [2]. These issues have significant bioethical implications, and thus a renewed academic focus on the ethical dimensions of public health is needed. Future developments in science and health policy also require a firm grounding in bioethical principles. These core principles include beneficence; nonmaleficence ; respect for persons and human dignity ; and attention to equity and social justice. According to the World Health Organization [3], global ethical approaches should monitor and update ethical norms for research, as necessary; anticipate ethical implications of advances in science and technology for health; apply internationally accepted codes of ethics; ensure that agreed standards guide future work on the human genome; and ensure that quality in health systems and services is assessed and promoted. (shrink)

One of the most pressing points in the philosophy of sport is the question of a definition of sport. Approaches towards sport vary based on a paradigm and position of a particular author. This article attempts to analyse and critically evaluates a recent definition of sport presented by Jim Parry in the context of argument that e-sports are not sports. Despite some innovations, his conclusions are in many ways traditional and build on the previous positions. His research, rooted in the (...) conceptual analysis, starts with a stipulation that sport is paradigmatically Olympic sport. He defines it then as an ‘institutionalised, rule-governed contest of human physical skill’ i.e., identifies six necessary elements of sport: human (not animals), physical (not chess), skill (not jogging), contest (not mountaineering), rule-governed (not ‘field sports’), institutionalized (not hula-hooping). Our claim is that this definition, despite its methodological clarity, is not accurate and does not sufficiently represent sport outside the Olympic context. First, to say for something to be a sport it is necessary to be a contest leads to a narrow concept of sport. Secondly, Parry’s account lacks the emphasis on game and play-like structures that are inherently present in sport (even in the Olympic sport), namely non-necessity, non-ordinariness, arbitrariness and gratuitousness. We try to direct the attention precisely on these structures and offer an alternative account of sport understood as a modern ‘hard core’ sport that nevertheless reaches important congruences with Parry’s definition. The originality of this contribution lies in presenting the essential qualities of modern ‘hard core’ sports, which, although sometimes hidden in the modern emphasis on high level performances, competition, and results, play an important role in the question how sport ought to be played and approached. (shrink)

The influence of Eugen Fink on Jan Patocˇka is undeniable. Fink was his first advisor in questions concerning the phenomenology of the late Husserl in the mid-1930s. But as one can see in the correspondence between Patocˇka and Fink, there are also some hints to divergences, which this paper tries to make explicit, mainly on the basis of some later works and manuscripts by Patocˇka. They concern the status of the whole of the world (Weltganzes) as being different from the (...) human lifeworld (Menschenwelt) and the double concept of appearing in the cosmology of Fink, which Patocˇka – in the early 1970s – confronts with a project of an “asubjective” phenomenology. This project, introduced by an unambiguous criticism of the Cartesianism in Husserl, still maintains a certain proximity to Husserl, defining itself as a formal transcendentalism of appearing as such that is not divided into two modes of appearing as in Fink. It can be read as Patocˇka’s radicalization of the originary Husserlian project of phenomenology, rather than as its cosmological abandonment in an accordance with Fink. (shrink)

The paper discusses inappropriate (futile) treatment by analyzing the casuistics of palliative patients in the terminal stage of illness who are hospitalized at the Department of Internal Medicine and Geriatrics of the Faculty hospital with policlinic (FNsP). Our research applies the principles of palliative care in the context of bioethics. The existing clinical conditions of healthcare in Slovakia are characteristic of making a taboo of the issues of inappropriate treatment of palliative patients. Inductive-deductive and normative clinical bioethics methods of palliative (...) care and ethical strategy are applied for defining issues found in inappropriate hemodialysis treatment. An algorithm of hemodialysis treatment requires the definition of those lege artis criteria which, in the context of a patient’s autonomy and his/her decision, precondition the avoidance of the situation in which hemodialysis treatment is inappropriate (futile). Futile treatment in a terminal condition is ethically inappropriate medical treatment that extends the suffering of patients and their relatives. Its definition is determined by the relevant legislation and the methods of bioethics. An active palliative strategy is aimed at managing the process of incurable diseases in the patient’s bio-psycho-socio-spiritual continuity in the process of special bioethics. The global bioethical objective of general bioethics for palliative care is based on the paradigm of social harmony and solidarity in the context of an authentic modus of the patient’s existence as a constitutive principle for the phenomenon of the patient’s being to finite being (death). (shrink)

It is widely recognized that conceptual and theoretical innovations and the employment of new instruments and experimental techniques are important factors in explaining the growth of scientific knowledge in chemistry. This study examines another dimension of research in chemistry, collaboration and co-authorship. I focus specifically on Theodore Richards’ career and publications. During the period in which Richards worked, co-authorship was beginning to become more common than it had been previously. Richards was the first American chemist to be awarded a Nobel (...) Prize and he was at the forefront in this new trend in chemistry. He collaborated more than was typical for his time, with many scientists, in different sized groups, and he often had persistent collaborative relationships, extending over a number of years. Further, it appears that these collaborations benefited Richards, his collaborators, and the field of chemistry as a whole. (shrink)

Introduction: Public health ethics addresses moral dilemmas arising from balancing individual healthcare needs with societal interests. Ethical considerations in public health during pandemics and disasters aim to reduce mortality rates and minimize social injustice through fair principles. Objective: This paper analyzes public health ethics and ethical values in allocating resources during mass casualty incidents. The intersection of public health ethics, applied bioethics, and ethics of social consequences (through non-utilitarian consequentialism) guides addressing serious public health challenges in catastrophic scenarios. The application (...) of the given interaction is significant for professional medical ethics. Methodology: The paper employs inductive, deductive, and normative methods of bioethics and the methodology of ethics of social consequences. Conclusion: The paradigmatic disparity between the bioethics of pandemics and disaster bioethics lies in the fluid application of bioethical principles and the accentuation of utilitarian demands depending on the severity and scale of mass casualty incidents. Applied bioethics in crisis situations respects the approaches of public health ethics and attempts to increase positive social outcomes. The application of (scarce) resource allocation criteria and triage of patients is derived from ethical decisions beneficial to public health and lege artis approaches of medical bioethics. The paper presents professional and ethical criteria for medically inappropriate treatment within the framework of patient triage; we approach crisis ethics from the perspective of maximization of benefit. Age is not an exclusion criterion of acute healthcare provision in crisis situations. Ethics of social consequences as a form of non-utilitarian consequentialism allowing for social consequences bridges public health ethics and applied bioethics. (shrink)

In this groundbreaking book, Daniel D. Novotny explores one of the most controversial topics of Suarez's philosophy: "beings of reason." Beings of reason are impossible intentional objects, such as blindness and square-circle.

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Kadınların mukaddes görevlerini, insan neslinin devamlılığını sağlamayı yerine getirebilmelerine imkân veren aylık kanama dönemlerinin ironik bir şekilde kirlilik sebebi sayılması kadim bir anlayıştır. Her ne kadar feminist akımlarla beşeriyet tarihinin başlangıcındaki anaerkil dönemde kadınlara kutsallık katan doğurganlıklarının bir uzantısı olan adet görmelerinin, ataerkil düzene geçişle bir aşağılanma ve murdarlık sebebi sayılmaya başlandığı iddia edilmişse de bu görüş temellendirilebilir değildir. Tarihi süreçte kadınların regl dönemlerindeyken bereket ve şifa kaynağı görüldüklerinin de etrafına pislik bulaştıran bir murdarlık halinde kabul edildiklerinin de örnekleri bulunmak (...) mümkündür. Bununla birlikte hayızlı kadını kirli kabul eden anlayışın daha yaygın olduğu söylenebilir. Özellikle bu güne ulaşan şekliyle Yahudilikte, Cennette işlediği ilk günah sebebiyle cezalandırılmasının sonucu olarak adet gördüğü kabul edilen kadın, manen pistir. Bu pisliği dokunduğu her şeye bulaştırdığından tecrit edilmelidir. Kanaması bittiğinde temizlenmesi özel ritüellerle sağlanabilir. Zaten Yahudilikte kirlilik sebepleri ve kirliliğin toplumda yaygınlaşmaması için alınması gereken tedbirler konusu etrafındaki ahkâm, geniş ve karmaşıktır. Cüzzam hastalığına yakalanmakta kirlilik sebeplerindendir ve cüzzamlı da, özellikle din adamlarından, tecrit edilmelidir. Güncel Hristiyanlık, Yahudiliğin hayızlı kadınla ilgili düzenlemelerinin neredeyse uygulanamaz yükünden hepsini yok sayarak kurtulmuşsa da, ontolojik açıdan kadını ilk günahtan sorumlu tutma anlayışını genel olarak devam ettirmektedir. Cüzzamlıysa Hz. İsa (as) aracılığıyla tedavi edilerek Tanrı'nın rahmetinin ulaştığı bir konuma gelmiştir. İslam dini ise ilk günahı işlemede kadına ayrı bir sorumluluk yüklemediği gibi adet dönemini de bir kirlilik sebebi saymaz. Hz. Muhammed (as), hayızlı kadın hakkında indirilen ayetteki ifadeleri açıklarken, kadınları kirli kabul edip tecrit etmenin yanlış bir yorum olduğunu vurgulamıştır. Aksine bu dönemdeki kadınların temiz oldukları hakikatini hem sözleriyle hem de uygulamalarıyla göstermiştir. Sünnete uygun davranışın adetli eşle, tam bir cinsel birliktelik hariç, ilişkinin devam ettirilmesi olduğunu açığa çıkaran rivayetler çok sayıdadır. Öncellikle konuya ilk elden vakıf olan müminlerin annelerinden ve diğer sahabeden Hz. Peygamber'in hayızlı eşiyle aynı yatak ve yorganı kullanmaya, birlikte yiyip içmeye devam ettiğini; hayızlı kadının elinin, kan bulaşmadıkça giydiklerinin, tükürüğünün temiz olduğunu açıklayan bilgiler aktarılmaktadır. Yine de konu etrafındaki tartışma ve yanlış uygulamalar tabiîn döneminde devam etmiştir. Kadim inançların değişiminin zorluğu bu örnekte de açığa çıkmaktadır. Ayrıca kadınların aybaşı hali İslamî literatürde çoğunlukla fıkhi açıdan ele alınmıştır. Zira kadınların bu dönemde bulunması ibadetler ve muamelat açısından sonuçlar doğurmaktadır. Bu arada kadınla ilgili kökleri yaratılış anlatısına giden ontolojik suçluluğu ve cezayı hak ettiği inanışlarının Hz. Peygamber'in sünnetiyle ret edilmesinin önemi dikkatten kaçmaktadır. Kur'an'ın deyimiyle eza çeken kadına muhabbet ve ilgi gösterip desteklemenin sünnette vurgulanması da meselenin ihmal edilen bir yönüdür. Oysaki nasıl cüzzamlı Hz. İsa aracılığıyla uzak durulması gereken murdarlıktan Allah'ın bir peygamberi aracılığıyla şifa ulaştırılmasına layık kulu konumuna geldiyse, hayızlı kadın da Hz. Muhammed'in sünnetindeki uygulamayla birlikte yaşanacak manen temiz kişi konumuna getirilmiştir. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Studies of epistemic communities and collaborative research in the social sciences have deepened the understanding of how science works, and more specifically how the social dimensions of scientific practice both enable and impede social scientists in realizing their epistemic goals. Two types of studies of epistemic communities are distinguished: general theories of epistemic communities aim to construct accounts of theoretical change applicable to all social scientific specialties, whereas historical studies emphasize the contingencies that affect specific social scientific disciplines, subfields, or (...) institutions. Although collaborative research plays a less pronounced role in the social sciences than in the natural sciences, collaboration has enabled social scientists to investigate topics that would otherwise be difficult to investigate. (shrink)

Philosophy has much to offer psychiatry, not least regarding ethical issues, but also issues regarding the mind, identity, values, and volition. This has become only more important as we have witnessed the growth and power of the pharmaceutical industry, accompanied by developments in the neurosciences. However, too few practising psychiatrists are familiar with the literature in this area. -/- The Oxford Handbook of Philosophy and Psychiatry offers the most comprehensive reference resource for this area ever published. It assembles challenging and (...) insightful contributions from key philosophers and others to the interactive fields of philosophy and psychiatry. Each contributions is original, stimulating, thorough, and clearly and engagingly written - with no potentially significant philosophical stone left unturned. Broad in scope, the book includes coverage of several areas of philosophy, including philosophy of mind, science, and ethics. For philosophers and psychiatrists, The Oxford Handbook of Philosophy and Psychiatry is a landmark publication in the field - one that will be of value to both students and researchers in this rapidly growing area. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

Until recently Francisco Suárez (1548–1617) has been regarded as the “last medieval philosopher,” representing the end of the philosophically respectful scholastic tradition going back to the Early Middle Ages. In fact, however, Suárez stood at the beginning, rather than at the end, of a distinguished scholastic culture, which should best be labeled “Baroque scholasticism,” and which flourished throughout the seventeenth and early eighteenth centuries. In this paper I offer some ideas on why the study of this philosophical culture has been (...) so far neglected by the mainstream Anglo-American philosophical historiography and argue that more attention should be paid to it. (shrink)

The article examines Thomas Kuhn's work in the history of science with special attention to its relevance to subsequent developments in social epistemology. The article begins with a discussion of Kuhn's historical work, and the so-called historical turn in philosophy of science. It then examines Kuhn's views on textbook science, followed by an analysis of Kuhn's views on the relationship between the history of science and the philosophy of science. Then it discusses Kuhn's contributions to our understanding of the social (...) dimensions of scientific inquiry. Finally, it discusses his influence on the social epistemology of science and the sociology of science. (shrink)

As vehicles become more autonomous, the task of designing guiding systems that make morally acceptable decisions is getting more urgent. It is sometimes assumed that one solution will be acceptable across various cultures. In this paper we argue for the importance of intercultural perspectives; in particular, we explore possible insights derived from Buddhist philosophy, taking avail of the virtue of compassion (karuṇā). We suggest that autonomous vehicles should first learn in supervised situations so that they reach a level of decision-making (...) ability that human experts within a given culture deem morally good. How will they be evaluated? In some debates it is assumed that there is a one-fit-all answer to be found based on an agreed-upon moral theory. Apart from problems of ethical pluralism within a given culture, there are also problems due to different moral preferences and driving styles across cultures. One way the problem might be addressed is to introduce a machine-learning training curriculum that would provide autonomous vehicles with a process comparable to a novice human driver learning to drive and passing her own driving license test. (shrink)

The syllogistic mnemonic known by its first two words Barbara Celarent introduced a constellation of terminology still used today. This concatenation of nineteen words in four lines of verse made its stunning and almost unprecedented appearance around the beginning of the thirteenth century, before or during the lifetimes of the logicians William of Sherwood and Peter of Spain, both of whom owe it their lasting places of honor in the history of syllogistic. The mnemonic, including the theory or theories it (...) encoded, was prominent if not dominant in syllogistics for the next 700 years until a new paradigm was established in the 1950s by the great polymath Jan Łukasiewicz, a scholar equally at home in philosophy, classics, mathematics, and logic. Perhaps surprisingly, the then-prominent syllogistic mnemonic played no role in the Łukasiewicz work. His 1950 masterpiece does not even mention the mnemonic or its two earliest champions William and Peter. The syllogistic mnemonic is equally irrelevant to the post-Łukasiewicz paradigm established in the 1970s and 1980s by John Corcoran, Timothy Smiley, Robin Smith, and others. Robin Smith’s comprehensive 1989 treatment of syllogistic does not even quote the mnemonic’s four verses. Smith’s work devotes only 2 of its 262 pages to the mnemonic. The most recent translation of Prior Analytics by Gisela Striker in 2009 continues the post-Łukasiewicz paradigm and accordingly does not quote the mnemonic or even refer to the code—although it does use the terminology. Full mastery of modern understandings of syllogistic does not require and is not facilitated by ability to decode the mnemonic. Nevertheless, an understanding of the history of logic requires detailed mastery of the syllogistic mnemonic, of the logical theories it spawned, and of the conflicting interpretations of it that have been offered over the years by respected logicians such as De Morgan, Jevons, Keynes, and Peirce. More importantly, an understanding of the issues involved in decoding the mnemonic might lead to an enrichment of the current paradigm—an enrichment so profound as to constitute a new paradigm. After presenting useful expository, bibliographic, hermeneutic, historical, and logical background, this paper gives a critical exposition of Smith’s interpretation. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

One of the important questions discussed by philosophers of technology has to do with the moral significance of artefacts in human life. While many philosophers agree that artefacts do have moral significance attached to them, opinions vary as to how it is to be construed. In this paper we deal with the approach of the influential Dutch philosopher of technology Peter Paul Verbeek. He criticizes traditional ethical theories for assuming that whatever relevancy artefacts have for morality is entirely dependent on (...) human beings, since artefacts are mere passive instruments of human agency. In contrast, he develops a view of moral agency that includes artefacts and that ascribes moral agency to human-technology hybrids rather than to humans as such. The goal of this paper is to elucidate Verbeek’s account of moral agency and evaluate it. We also deal with his views on post phenomenology and mediation underlying this account. Although the general gist of our paper is expository, we point out to several problems for Verbeek’s account. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

In this review study, I reflect on Richard Horton’s book and his thesis that Western countries failed in their response to the current epidemic in the first half of 2020, with a few exceptions. In the five sections of the paper, after an initial modification of Horton’s thesis (A), I discuss briefly: the suppression approach in China (B), the mitigation approach in the West (C), the SARS epidemic as the key global public health event (D), the causes of Western failure (...) (epistemic, political, ethical, cultural, etc.) (E), and final envoi (F). (shrink)

The current paper addresses two methodological problems pertinent to the analysis of observer studies in nonverbal rapport and beyond. These problems concern: the production of standardized stimulus materials that allow for unbiased observer ratings and the objective measurement of nonverbal behaviors to identify the dyadic patterns underlying the observer impressions. We suggest motion capture and character animation as possible solutions to these problems and exemplarily apply the novel methodology to the study of gender and cultural differences in nonverbal rapport. We (...) compared a Western, individualistic culture with an egalitarian gender-role conception and a collectivistic culture with a more traditional gender role conceptions. Motion capture data were collected for five male and five female dyadic interactions in each culture. Character animations based on the motion capture data served as stimuli in the observation study. Female and male observers from both cultures rated the perceived rapport continuously while watching the 1 min sequences and guessed gender and cultural background of the dyads after each clip. Results show that masking of gender and culture in the stimuli was successful, as hit rates for both aspects remained at chance level. Further the results revealed high levels of agreement in the rapport ratings across gender and culture, pointing to universal judgment policies. A 2 × 2 × 2 × 2 ANOVA for gender and culture of stimuli and observers showed that female dyads were rated significantly higher on rapport across the board and that the contrast between female and male dyads was more pronounced in the Arab sample as compared to the German sample. nonverbal parameters extracted from the motion capture protocols were submitted to a series of algorithms to identify dyadic activity levels and coordination patterns relevant to the perception of rapport. The results are critically discussed with regard to the role of nonverbal coordination as a constituent of rapport. (shrink)

The paper deals with the theory of universals of Sebastian Izquierdo (1601–1681), a Spanish Jesuit author working in Rome, as he formulated and defended it in Disputation 17 of his major philosophical work The Lighthouse of Sciences (Pharus scientiarum), published in Lyon in 1659. Izquierdo’s discussion centers around three questions: What is universality? Is there some intellect-independent universality? What is the nature of the intellect-dependent universality? Izquierdo’s approach may be seen as a search for the third way between the (moderate) (...) realism of the Thomists and the Scotists and the (conceptualist) nominalism of some Jesuits such as Pedro Hurtado de Mendoza (1578–1641). (shrink)

Cet essai aborde la question phénoménologique fondamentale de la donation de l’apparaître. L’auteur commence par noter que la distinction husserlienne entre l’apparaître comme vécu (Erscheinen als Erleben) et ce qui apparaît (das Erscheinende) ou phénomène a été critiquée à partir de deux perspectives différentes dont Patočka et Henry sont, respectivement, deux représentants importants. Quoique tous deux critiquent la même distinction husserlienne, l’auteur montre cependant que leurs critiques prennent en réalité des directions opposées. Patočka entend développer une phénoménologie asubjective dans laquelle (...) la donation fondamentale de toute apparence se trouve dans le « se-montrer-soi-même » (Sich-selbst-zeigen) des êtres. Plutôt que dans le domaine de l’auto-donation du vécu de l’expérience (Erleben), cette phénoménologie fonde l’apparence dans la sphère phénoménologique globale du monde. Henry, quant à lui, ne rejette pas le domaine subjectif mais renforce bien plutôt son importance en radicalisant la distinction husserlienne entre l’expérience et le phénomène et en la remplaçant par la différence qu’il établit entre révélation et manifestation. La manifestation suppose toujours la distance et l’intentionnalité. La révélation, en revanche, peut être comprise comme une radicalisation de l’expérience husserlienne, puisqu’elle est un mode d’apparaître qui n’implique pas une forme de pensée (meinen) et d’intentionnalité. Elle est, en tant que telle, exempte de la distance que Henry exclut du domaine d’intériorité où se produit la révélation. L’auteur discute alors ce contraste entre Patočka et Henry et montre à quel point l’accent mis sur le monde dans l’explication de la donation donnée par le premier diffère de la relation à soi subjective qui est au cœur de l’explication de la donation offerte par le second. (shrink)

Do academics who commercialize their inventions have a different professional character than those who do not? The author conducted a nationwide survey in Hungary including 1,562 academics of hard sciences from 14 universities. According to the cluster analysis based on their participation in research commercialization, university scholars can be divided into three distinct groups: ‘traditional faculty’, ‘market-oriented faculty’, and ‘academic entrepreneurs’. Traditional faculty members typically do not participate in RC, while, within the framework of the university, market-oriented academics are engaged (...) in RC the most frequently. Academic entrepreneurs, in addition to their university positions, work for spin-off firms that commercialize research findings. Multinomial logistic regressions revealed that university scientists in various engineering fields, and especially in chemical technology, as well as in biotechnology and pharmaceutics have a considerably greater potential to engage in RC, similar to scholars with industry work experience, high number of publications, and professorial rank. Discipline, work experience, scientific performance, and academic rank seem to outweigh the effect of the university and its location on RC behavior. These findings underscore the inherent diversity of the academic profession and question the necessity of implementing uniform RC policies such as the Bayh–Dole model across universities, disciplines, and segments of university scientists. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)