Grammar studies on Arabic started with Abu Aswad ad-Duali (d. 69/688) in Basra, the center of science and culture. Grammar studies have improved with scholars such as Khalil b. Ahmed (d. 175/791) and Sibeweyhi (d. 180/796) during the Abbasid period (750-1258). These studies, which continued in the style of commentary and annotation after the Abbasid period, reached its peak in the Ottoman period (1300-1922). One of the scholars who wrote a work in the style of commentary on the science of (...) nahw (syntax) is Ali b. Muhammed b. Mas‘ud al-Bistami al-Shahrudi (d. 875/1470). He became famous with the nickname Musannifak because he started to write books at a young age. 15th-century Ottoman scholar Alaaddin Musannifak Mas‘ud al-Bistami al-Shahrudi (d. 875/1470) grounded the nahw issues, he used the Qur’an, hadith and Arabic theology; he also applied to rational proofs such as qiyas and istishab. In this article, Musannifak’s method of applying only to narrated sources such as the Qur’an, hadith and Arabic words in order to reveal his methods of commentary is discussed. In this context, Musannifak’s method of reference to narrative sources in his commentary has been revealed with a qualitative approach by analysing his work on al-Misbah by Nasir b. Abdiseyyid b. ‘Ali al-Mutarrizi (d. 610/1213), Sharḥ al- Miṣbâḥ fi al-naḥw. (shrink)

In this study, the perception of Islam by 19th century German-Jewish orientalists is discussed. The study consists of four titles, excluding the introduction and conclusion. Firstly, general information about German orientalism is given, its relationship with imperialism and colonial activities is questioned, and attention is drawn to its connection with other orientalist traditions such as British and French. According to the researchers, the relationship of German orientalists with colonial activities was not as intense as the members of other orientalist traditions, (...) so political factors remained in the background in their research, and they were able to adopt a more objective point of view. This was explained by Germany's relatively late participation in colonial activities. Therefore, it is important to determine the religious and socio-cultural factors in their perception of Islam. The beginning of German orientalism's involvement in Middle Eastern and Islamic studies dates to the first half of the 19th century. This was mostly carried out by the hand of German-Jewish orientalists. Thanks to them, there was a boom in orientalist Islamic studies, and this situation continued until the Second World War. In other words, German-Jewish orientalists had a vital importance for both German and Western orientalism. In the second section, the religious and socio-cultural positions of German-Jewish orientalists in the 19th century were examined, and the factors behind their participation in Islamic studies were tried to be deter-mined. It has been tried to reveal that they participated in Islamic studies with some religious and socio-cultural factors as well as political factors. While participating in Islamic studies, the main starting points were determined, and in this context, their thoughts and studies on both Judaism and Christianity were pointed out. (shrink)

Fasıl ve vasıl konusu, nahvin atıf konusuyla da ilişkili olarak cümlelerin bağlanma hususunu ele alan belagatın me‘ânî alanının önemli bir konusudur. Bu konuda, cümleler arasındaki anlam ilişkilerine dair bir takım kavramlar geliştirilmiş, cümlelerin bağlanmasıyla ilgili esaslar oluşturulmuştur. Bu konunun ele aldığı cümleler, aralarında sebep-sonuç, zıtlık, karşılaştırma vb. anlam ilişkileri bulunan cümleler değil, bu tür anlam ilişkileri dışında art arda gelen ve paragrafın oluşumuna katkı sunan cümlelerdir. Bu cümleler, bağlama dışında başka bir anlamı olmayan vav bağlacıyla veya bağlaçsız biçimde sıralanır. Bağlaçsız (...) sıralanan cümleler arasında modern dönemde noktalama işaretleri kullanılmaktadır. Fasıl ve vasıl konusu kendi kavramları ve sistematiği içerisinde cümlelerin bağlanmasını ve bağlanma esaslarını açıklamaktadır. Ancak bu tür cümlelerin ve bunların bağlanma konusunun Türkçe dilbilgisindeki karşılığı tartışılmamıştır. Çalışmanın bir kısmında bu konunun Türkçe kavramsal karşılığı teorik olarak tartışılmakta ve sıralı bağlı cümleler olduğu tespiti yapılmaktadır. Çalışmanın diğer kısmında ise fasıl ve vasıl konusunda ele alınan cümleler Türkçe dilbilgisi perspektifinden hareketle yeni bir bakışla sunulmaktadır. Sıralı bağlı cümlelerin noktalama işaretleriyle ilişkisi olduğundan fasıl ve vasıl konusundaki cümlelerin bu işaretlerle olan ilişkisi de açıklığa kavuşturulmaktadır. (shrink)

Ḥanafī jurist Burhān al-Dīn al-Nasafī is one of the most prominent names in the history of the ʿilm al-naẓar’ (Islamic Disputation Theory) particularly due to his seminal work entitled al-Fuṣūl. We have located a manuscript which we will call an Opponent-al-Fuṣūl written by a Shāfiʿī scholar. This manuscript is titled al-Risāla fī qawāʿid ʿilm al-naẓar and it highlights the importance of al-Nasafī’s al-Fuṣūl. The scribe of the manuscript attributes this Opponent-al-Fuṣūl to the famous logician Najm al-Dīn al-Kātibī. Although no mention (...) of such a book belonging to al-Kātibī has been discovered thus far, in this article we will try to demonstrate that the book does indeed belong to him. In addition, we will undertake a comparison of both works, al-Fuṣūl and the Opponent-al-Fuṣūl, with a particular focus on the concepts of talāzum (implication), tanāfī (incompatibility) and dawarān (concomitance). A critical edition of the Opponent-al-Fuṣūl is appended to the article. (shrink)

Ḥanafī jurist Burhān al-Dīn al-Nasafī is one of the most prominent names in the history of the ʿilm al-naẓar’ particularly due to his seminal work entitled al-Fuṣūl. We have located a manuscript which we will call an Opponent-al-Fuṣūl written by a Shāfiʿī scholar. This manuscript is titled al-Risāla fī qawāʿid ʿilm al-naẓar and it highlights the importance of al-Nasafī’s al-Fuṣūl. The scribe of the manuscript attributes this Opponent-al-Fuṣūl to the famous logician Najm al-Dīn al-Kātibī. Although no mention of such a (...) book belonging to al-Kātibī has been discovered thus far, in this article we will try to demonstrate that the book does indeed belong to him. In addition, we will undertake a comparison of both works, al-Fuṣūl and the Opponent-al-Fuṣūl, with a particular focus on the concepts of talāzum, tanāfī and dawarān. A critical edition of the Opponent-al-Fuṣūl is appended to the article. (shrink)

Ḥanafī jurist Burhān al-Dīn al-Nasafī is one of the most prominent names in the history of the ʿilm al-naẓar’ (Islamic Disputation Theory) particularly due to his seminal work entitled al-Fuṣūl. We have located a manuscript which we will call an Opponent-al-Fuṣūl written by a Shāfiʿī scholar. This manuscript is titled al-Risāla fī qawāʿid ʿilm al-naẓar and it highlights the importance of al-Nasafī’s al-Fuṣūl. The scribe of the manuscript attributes this Opponent-al-Fuṣūl to the famous logician Najm al-Dīn al-Kātibī. Although no mention (...) of such a book belonging to al-Kātibī has been discovered thus far, in this article we will try to demonstrate that the book does indeed belong to him. In addition, we will undertake a comparison of both works, al-Fuṣūl and the Opponent-al-Fuṣūl, with a particular focus on the concepts of talāzum (implication), tanāfī (incompatibility) and dawarān (concomitance). A critical edition of the Opponent-al-Fuṣūl is appended to the article. (shrink)

Crimea is a fructiferous Ottoman land that nurtured many important individuals. There are some Sufis among these people. Sufis have written books and treatises in many fields. Crimean Sufis mostly belong to Halvetîyye, Nakşbendiyye and Kadiriyye orders. Halvetî, which was widespread in the Ottoman Empire, is also the most common sect in Crimea. Halvetism has brought important personalities up in Crimea. Muhammed Kırîmî is an important person in terms of Crimean Khalifa. In his work titled, Mirâ'tü’s-sâlikîn, he has written a (...) treatise under the title "Annotation to the Hymn of Hakkı Efendi". There are many people known by the name of Hakkı. Hakkı Efendi's identity is the most important problem of our work. In addition, the author, lyrics and composer of the hymn that is the subject of our article had been unknown and anonymous until today. It is one of the lost poems of Bursevi, known to have more than ten thousand couplets. According to the data by Bursevi experts, up to three thousand couplets of Bursevi's poems are identified. We hope to make a huge contribution to the field by determining the hymn's belonging to him and the composer. In our study, we will endeavor to put forward his Sufi views within the framework of the principles of the Halvetî order in the context of this commentary on the hymn "Benem", which is known an anonymous work but belongs to Bursevî and which we have determined as the composer of Muallim İsmail Hakkı Bey. (shrink)

The notion of shape invariance in supersymmetric quantum mechanics is examined in relation with the generalized oscillator algebra. Shape invariance is reformulated as fermion-number independence of a parameter function and seen as a symmetry under a shape-related parameter transformation. It is also shown how shape invariance is implied in the dynamical group approach.

Nazariyat, Journal for the History of Islamic Philosophy and Sciences, issued twice a year in English and Turkish (Nazariyat İslam Felsefe ve Bilim Tarihi Araştırmaları Dergisi), is a refereed international journal. It publishes original studies, critical editions of classical texts and book reviews on Islamic philosophy, kalām, theoretical aspects of Sufism and the history of sciences. The goal of Nazariyat is to contribute to the discovery, examination and reinterpretation of the theoretical traditions in the history of Islamic thought, by giving (...) special attention to the post-classical period of it. **ISSN: 2148-8088 E-ISBN: 2547-9415**. (shrink)

This is a Turkish translation (by by Necmettin Tan) of Stephen Palmquist, ‘Immanuel Kant: A Christian Philosopher?’, Faith and Philosophy 6:1 (January 1989), pp.65-75. For abstract, see the English version, located in the "Kant 2. Phil. of Religion articles" portion of this website.

İrap Arap dili ve İslami ilimlere dair tedvin faaliyetlerinin başlangıcından bu yana önemini devam ettiren bir olgudur. Bu sebeple farklı alanları konu alan İslami ilimlerin çoğunda esas alınan unsurlardan birisi olmuştur. Bu alanlardan biri olan ve öncelikli hedefi Kur’ân’ın anlaşılmasına katkı sağlamak olan tefsirin de önemli bir parçasıdır. Zira dile ait özelliklerin tam manasıyla gözetilmesiyle ancak doğru bir tefsir faaliyetinden söz etmek mümkün olabilmektedir. Arap dilinin tefsirle ilgili en bariz özelliklerinden biri ise iraptır. Bundan dolayı her bir müfessirin tefsir yönteminde (...) irap önemli bir yer işgal etmektedir. Tefsirinde iraba önemli bir yer ayıran müfessirlerden Beyzâvî, İslam âleminde ve özellikle Osmanlı âlimleri nazarında kabul görmüş bir müfessirdir. Nitekim tefsiri; şerh, haşiye, ihtisar vb. yönlerden başka çalışmalara konu olmuştur. Ayrıca bazı tefsir çalışmaları da bu tefsir esas alınarak oluşturulmuştur. Bu çalışmada Beyzâvî ve Osmanlı dönemi âlimlerinden olan Lütfullah el-Erzurûmî’nin tefsiri, irabı ele alışları noktasında karşılaştırılmıştır. Lütfullah el-Erzurûmî’nin iraba dair görüşlerinin çoğuna Beyzâvî’nin kaynaklık ettiği, Beyzâvî ile aynı düşündüğü noktalarda onun görüşlerini özetleme, açıklama veya yorumlama yoluna gittiği görülmüştür. Bazı durumlarda ise kendisinin dile ve özellikle iraba vukufiyetini gösteren bir tarzda Beyzâvî’nin görüşlerine katılmamıştır. Bu durumda Zemahşerî, Râzî, Ebû Hayyân başta olmak üzere daha başka müfessirlerin görüşleriyle kendi görüşünü desteklemiştir. Bazı örnekler üzerinden iki müfessirin iraba dair görüşlerinin karşılaştırmalı incelemesini yapan bu çalışmada bu iki müfessirin eserlerinden başka tefsirlerinde irabın önemli bir yer işgal ettiği zikri geçen müelliflerin eserleri de konuyla ilgisi bağlamında incelenmiştir. Özet: Açıklamak ve beyan etmek anlamlarına gelen i‘râb, Arap dilinde kelimelerin sonlarındaki alametleri düzenleyerek, kelimelerin birbirleriyle irtibatlarını kuran ve bu sayede anlam değerlerini belirleyen kurallar sistemidir. Dolayısıyla i‘râb, cümlede anlam belirsizliklerini ortadan kaldırarak anlam inceliklerinin ortaya çıkmasını sağlayan ve bu sayede sözdeki derin anlamların anlaşılma yolunu kolaylaştıran bir role sahiptir. Bu yüzden i‘râb, Arap dilcilerinin yanı sıra hadis, fıkıh, kelam gibi dile ilişkin özelliklerin gözetildiği alanlarda eser veren müelliflerin de çalışmalarını dayandırdıkları temel noktalardan birisi olmuştur. Kur’ân-ı Kerîm’in tefsirinde de i‘râb başta gelen unsurlardan biri olmuştur. Nitekim i‘râb kaidelerinin konulmasındaki temel dinamik, Kur’ân’ı Kerîm’i lahn adı verilen hatalı okumalardan korumak olmuştur. Tefsirciler de Kur’ân’ı Kerîm’i anlamada i‘râbdan çokça faydalanmışlardır. Tefsîr-i Beyzâvî diye de bilinen Envâru’t-tenzîl ve esrâru’t-te’vîl adlı eserinde Kur’ân’ı anlamada i‘râb özelliklerine sıkça başvuran âlimlerden birisi meşhur tefsirci Abdullah b. Muhammed el-Beyzâvî’dir (ö. 685/1286). Bu eser ilim çevreleri tarafından kabul görmüş bir tefsirdir. Beyzâvî gibi tefsirinde i‘râbı çokça kullanan bir diğer alim Muhammed b. Lutfullah el-Erzurûmî (ö. 1202/1788) olup Göğsügür Lütfullah Efendi olarak da bilinmektedir. Osmanlı dönemi âlimlerinden olan ve birçok ilim dalında eser veren Lutfullah el-Erzurûmî’nin tefsirinin adı Râmûzu’t-tahrîr ve’t-tefsîr olup bu tefsirin dil ve i‘râb özelliklerine geniş yer ayırması sebebiyle lugavî tefsir olarak da nitelendirilmesi mümkündür. Müellif bu tefsirinde Beyzâvî’nin i‘râba dair görüşlerinden istifade etmenin yanında çoğu zaman onun görüşlerini açıklama yoluna gitmiştir. Bununla birlikte i‘râba dair mevzularda Zemahşerî, Râzî, Ebû Hayyân ve daha başka âlimlerin görüşlerinden de yararlanmıştır. Bu çalışmada Beyzâvî’nin Envâru’t-tenzîl ve esrâru’t-te’vîl’i ile Lütfullah el-Erzurûmî’nin Râmûzu’t-tahrîr ve’t-tefsîr’i, i‘râbı ele alışları açısından karşılaştırmalı olarak incelenmiştir. Çalışmada bu iki tefsirin seçilmesindeki belirleyici etken eserlerin i‘râbı ele alış yöntemlerinin benzerlik arz etmesidir. Bazı örnekler üzerinden konuyu karşılaştırmalı olarak inceleyen bu çalışmanın amacı iki müfessirin Kur’ân ayetlerini anlamada i‘râba yaklaşımlarını tespit etmek suretiyle bu iki müfessir arasındaki i‘râb değerlendirmeleri bağlamındaki ilişkinin niteliğini belirlemektir. Çalışmanın diğer bir amacı Beyzâvî’den sonra yaşamış olan Lütfullah el-Erzurûmî’nin onunla aynı düşündüğü veya farklı görüşe sahip olduğu noktalardaki değerlendirmelerini incelemektir. Bu noktada, her iki eserde yer alan i‘râb örnekleri üzerinden incelenen konu, eserlerinde i‘râba geniş yer veren Zemahşerî, Râzî, Ebû Hayyân ve daha başka tefsircinin görüşleriyle de mukayeseli olarak değerlendirilmiştir. Bu çalışmada i‘râba dair görüşleri değerlendirilen her iki alim kuşkusuz çeşitli yönleriyle birçok çalışmaya konu olmuştur. Yıllar geçtikçe şöhreti daha da artan ve eserleri daha çok ilgi gören Beyzâvî hakkındaki çalışmalar daha fazladır. Konumuzla alakalı olarak tefsirindeki yöntemi ve ayetleri anlamlandırmada i‘râbı kullanış tarzını inceleyen çalışmalar bulunmaktadır. Ancak bu çalışma, önceki çalışmalardan farklı olarak Beyzâvî’nin tefsirindeki yöntemi ve tefsirde dile ait özellikleri ve i‘râbı nasıl kullandığını açıklamaktan ziyade Beyzâvî ile ondan sonra yaşamış olan Lütfullah el-Erzurûmî’nin tefsirlerinde irabı ele alış tarzlarını mukayeseyi konu edinmektedir. Diğer taraftan Lütfullah el-Erzurûmî, Beyzâvî kadar çalışılmamış olsa da bazı eserlerinin çeşitli çalışmalara konu olduğu görülmektedir. Eserlerini dil yönünden inceleyen çalışmalar da bulunmaktadır. Ancak bu çalışma Beyzâvî’nin tefsirde i‘râbı ele alışını da değerlendirmekle birlikte iki müellifin bu konudaki görüşlerinin kıyaslamasını yaparak tefsirinde Beyzâvî’nin i‘râba dair görüşlerine başvuran Lütfullah el-Erzurûmî’nin onunla ittifak ettiği ve farklı düşündüğü tarafları ve bu farklılıkların kaynaklarını ortaya koymaya çalışmaktadır. Ayrıca Lütfullah el-Erzurûmî’nin Beyzâvî’yle ortak görüşe sahip olduğu noktalarda onun görüşlerini ele alış tarzının alıntılama, açıklama veya atıf yapma gibi şekillerden hangisiyle gerçekleştiğini tespit ederek buradan bir değerlendirme yapmayı amaçlamaktadır. Öte yandan farklı düşündüğü noktalarda ise bu görüşün önceki âlimlerin görüşlerinin değerlendirilmesi neticesinde birinin diğerine tercih edilmesi şeklinde mi yoksa bizzat müellifin kendi görüşü mü olduğu belirlenmeye çalışmaktadır. Çalışmaya konu olan iki eserdeki i‘râba dair mevzuların ele alınış biçimiyle ilgili olarak şu sonuçlara ulaşılmıştır: Lütfullah el-Erzurûmî çoğunlukla Beyzâvî’nin görüşüne tabi olmuştur. Beyzâvî’nin çoğu görüşünü özetleme yoluna gitse de bazı durumlarda açıklama yapma ihtiyacı hissetmiştir. Çalışmada bazı örnekleri sunulan bu konuya dair daha çok örnek her iki müellifin eserinden verilebilir. İhtilaf ettiği konularda ise diğer tefsirlerde daha isabetli gördüğü görüşleri sunmuştur. Beyzâvî’ye katılmadığı noktalarda ise başta Zemahşerî’nin Keşşâf’ı olmak üzere Râzî’nin Mefâtîhu’l-gayb’ı, Ebû Hayyân’ın el-Bahru’l-muhît’i ve daha başka tefsirlerdeki i‘râba dair görüşlerden yararlanmıştır. Bazı görüşlerinde ise gerek Beyzâvî gerek diğer müfessirlerin görüşlerine katılmayarak kendi görüşünü belirtmiştir. İraba dair bu değerlendirmeler, önceden dile getirilmemiş müellife ait bir görüş olabildiği gibi anlamı belirlemede açık etkisi olan herhangi bir görüşün üstün tutulması tarzında da tezahür edebilmiştir. Lütfullah el-Erzurûmî, Beyzâvî’nin görüşlerine katıldığı durumlarda bunu çeşitli deliller sunarak gerekçelendirmiştir. Bu husus, kadim müfessirleri takip eden sonraki müfessirlerin tefsirdeki rolünün sadece özetleme veya şerh etme şeklinde gerçekleşmediğini, bilakis kendilerine has yöntem, değerlendirme ve kıstaslarının bulunduğunu göstermektedir. Öte yandan çalışmaya konu olan iki eserin karşılaştırılmasıyla ortaya çıkan bu sonuçlar, kadim âlimlerin gerek dil alanında gerek diğer alanlarda sonrakilere bıraktığı bilgi birikimi ve teliflerin bolluğuna rağmen kapsamlı inceleme ve araştırmalar neticesinde onların elde edemedikleri bir takım neticelere sonrakilerin ulaşabileceğini de ortaya koymaktadır. (shrink)

Human beings have encountered several innovations in all areas of life and have needed to adapt to them because of the changing and transforming world in the 21st century. The new lifestyle of the 21st century has forced people to acquire more than basic life skills, and the education of the 21st century person has emerged as a critical issue. For this purpose, various educational policies have been developed around the world in order to train people who will be able (...) to keep up with the demands and problems of this age. Institutions have revised the curricula to ensure that 21st century people have sufficient knowledge and skills in media, health, communication, technology, finance, etc. Higher education institutions, in particular, are expected to produce graduates who have acquired 21st century skills and are prepared for professional and social life. The same expectation arises in higher religious education, and the students in higher religious education need to graduate with the 21st century skills both for their personal and professional development and for the generations they will raise in later life. This study aims to identify the level of 21st century skills of students in higher religious education. The research reveals the competence of students in the faculty of theology in the dimensions of knowledge, skills, character and meta-learning. Mixed methods research uses sequential explanatory design. Firstly, quantitative data are collected and the general findings were detailed with qualitative data. The quantitative dimension of the study analyses the level of the 21st century skills of students at a descriptive level. The survey method is preferred in this analysis. The qualittaive data are collected through the interview method, using a semi-structured interview form developed by the researchers. The population of the study consists of the students of the Faculty of Theology and Islamic Sciences in Turkey. The sample population of the study consists of undergraduate students at the Faculty of Theology of Necmettin Erbakan University between the 2022-2023 academic years. Sequential and simultaneous mixed method sampling is used in sample selection. Quantitative data are obtained from 216 students who were randomly sampled from the population. Qualitative data are obtained from a total of 10 students (4 male and 6 female students) graduating from different high schools, representing different age groups and education types by maximum diversity sampling. As a result of the research, it is revealed that students of higher religious education are at a good level in terms of knowledge, character and meta-learning dimensions, and at a very good level in terms of 21st century skills dimension. Participants are moderately competent in the health sub-dimension, and are not moderately or poorly competent in any other dimension and sub-dimensions. It is revealed that students who graduated from Imam Hatip High School have higher finance management skills than the others, there is a differentiation in favour of males in the entrepreneurship sub-dimension, and female students are more successful than male students in terms of adaptation skills to the social system. Therefore, qualitative data are obtained from the participants regarding the differentiation in the sub-dimensions of personal finance, health, social cohesion and entrepreneurship, and the quantitative findings of this differentiation were explained through qualitative data. As a result of the interviews conducted to clarify the reasons for the differentiation in the sub-dimensions, family, upbringing environment, society, individual interest and indifference, past experiences and some theological assumptions are the reasons for these differentiations. It is thought that the research will contribute to the steps towards meeting the expectations of higher religious education in Turkey in terms of product and process. As a result, it is recommended that higher religious education programmes should be arranged in line with the goal of developing the 21st century skills, lecturers should include activities that will develop these skills in all courses, and the content of the programmes at all levels should be arranged in a way to gain these skills. (shrink)