The ability of two or more cells to unite to form a new syncytial cell has been utilized in metazoans throughout evolution to form many complex organs, such as muscles, bones and placentae. This requires migration, recognition and adhesion between cells together with fusion of their plasma membranes and rearrangement of their cytoplasmic contents. Until recently, understanding of the mechanisms of cell fusion was restricted to fusion between enveloped viruses and their target cells. The identification of new factors that take (...) part in developmental cell fusion in C. elegans opens the way to understanding how cells fuse and what the functions of this process are. In this review, we describe current knowledge on the mechanisms and putative roles of developmental cell fusion in C. elegans and how cell fusion is regulated, together with other intercellular processes to promote organogenesis. BioEssays 25:672–682, 2003. © 2003 Wiley Periodicals, Inc. (shrink)

Two experiments were run to demonstrate the presence of a partial reinforcement extinction effect (PREE) and a partial punishment effect (PPE) 4 weeks after training in a 1-trial/day procedure. In the PREE paradigm, two groups of animals were trained to run a straight alley for food reward; one group was rewarded on every trial (CRF), whereas the other was rewarded on only 50% of the trials (PRF). In the test phase, extinction, no reward was present on any trial. Four weeks (...) after the end of acquisition, and subsequent to 7 days of CRF retraining, PRF animals showed greater resistance to extinction than did their CRF controls. The PPE paradigm resembled the PREE paradigm in all aspects, except that mild electric foot shock, together with the food reward, was used instead of nonreward on 50% of the acquisition trials. In the test phase, all animals were shocked and given a food reward on every trial. Four weeks after the end of acquisition and retraining, the animals with previous experience of shock in acquisition showed greater resistance to punishment than did their controls. (shrink)

At first glance, there seems to be a striking similarity in the notion of innate and free natural awareness of the fourteenth-century Tibetan philosopher and teacher Long-chenpa, and the notion of Inner Experience of the twentieth-century French philosopher Georges Bataille. For Longchenpa, innate natural awareness is synonymous with Buddha-nature—the pristine awareness that directly perceives reality as it is, without the mediation of beliefs, labels, or any other means stemming from the individual’s conditioned existence. Abiding in that state gives one the (...) capacity to release oneself from suffering. For Bataille, Inner Experience is naked, free from ties, even from an origin, in which its.. (shrink)

The Psychology of the Yogas explores the dissonance between the promises of the yogic quest and psychological states of crisis.

En este ensayo me propongo estudiar cómo Óscar Liera, en su texto dramático Las fábulas perversas, echa mano de los recursos de la farsa para construir una visión profundamente crítica de un episodio relevante de la historia de México. El dramaturgo recrea la figura de Fray Servando Teresa de Mier y lo convierte, mediante los tonos de la risa, en un referente y un símbolo de libertad, que se opone a los abusos del poder al tiempo que desenmascara sus fábulas (...) perversas. (shrink)

Two different concepts of distinguishability are often mixed up in attempts to derive in quantum mechanics the (anti)symmetry of the wave function from indistinguishability of identical particles. Some of these attempts are analyzed and shown to be defective. It is argued that, although identical particles should be considered as observationally indistinguishable in (anti)symmetric states, they may be considered to be conceptually distinguishable. These two notions of (in)distinguishability have quite different physical origins, the former one being related to observations while the (...) latter has to do with the preparation of the system. (shrink)

The main point of our hypothesis “coloration undermines camouflage” is that many color patterns in plants undermine the camouflage of invertebrate herbivores, especially insects, thus exposing them to predation and causing them to avoid plant organs with unsuitable coloration, to the benefit of the plants. This is a common case of “the enemy of my enemy is my friend” and a visual parallel of the chemical signals that plants emit to call wasps when attacked by caterpillars. Moreover, this is also (...) a common natural version of the well‐known case of industrial melanism, which illustrates the great importance of plant‐based camouflage for herbivorous insects and can serve as an independent test for our hypothesis. We claim that the enormous variations in coloration of leaves, petioles and stems as well as of flowers and fruits undermine the camouflage of invertebrate herbivores, especially insects. We assume that the same principle might operate in certain animal–parasite interactions. Our hypothesis, however, does not contrast or exclude other previous or future explanations of specific types of plant coloration. Traits such as coloration that have more than one type of benefit may be selected for by several agents and evolve more rapidly than ones with a single type of advantage. BioEssays 26:1126–1130, 2004. © 2004 Wiley Periodicals, Inc. (shrink)

Carrion and dung odours of various flowers have traditionally been considered an adaptation for attracting the flies and beetles that pollinate them. While we accept the role of such odours in pollinator attraction, we propose that they may also have another, overlooked, anti‐herbivore defensive function. We suggest that such odours may deter mammalian herbivores, especially during the critical period of flowering. Carrion odour is a good predictor for two potential dangers to mammalian herbivores: (1) pathogenic microbes, (2) proximity of carnivores. (...) Similarly, dung odour predicts faeces‐contaminated habitats that present high risks of parasitism. These are two new types of repulsive olfactory aposematic mimicry by plants: (1) olfactory feigning of carcass (thanatosis), a well‐known behavioural defensive strategy in animals, (2) olfactory mimicry of faeces, which also has a defensive visual parallel in animals. (shrink)

Kelime olarak ‘öncekiler’ anlamında selef kökünden türetilen Salafism, ‘öncekilerin izini takip edenlerin yolu’ demektir ve bir tür dinsel tutuculuk ve muhafazakârlık anlamına gelmektedir. İslam geleneğinde Islamic tenetlara katı ve literal bağlılığı ve dinin saf asıllarına dönüşü ifade eden Salafism, günümüzde İslami ilimler, siyaset bilimi ve uluslararası ilişkiler gibi alanlarda dinsel radikalizm ve köktencilikle eşanlamlı olarak kullanılmaktadır. Geleneksel formuyla, dinsel akılcılığa ve yorum yanlısı olmaya karşı bir duruş üzerinden kendini kuran Salafism, din içi çoğulculuğa ve sekülerizme karşı öze dönüşcü bir tepkiyi (...) temsil etmektedir. Dinin özüne dönüşü savunan Salafi paradigma, Müslüman medeniyetinin düşünsel ve sanatsal başarı ve ürünlerine de kuşkuyla bakar, bu yönüyle de kültür karşıtı bir tutumu temsil eder. Selefi eylemci grupların İslam medeniyetine ve diğer kültürlere verdikleri zarar bunun somut örneklerini oluşturmaktadır. Bu çalışma modern zamanlarda Salafism parlamasına yol açan nedenler üzerinde yoğunlaşmaktadır. Çalışmada, toplumsal değişim, modernleşme ve sekülerleşme karşısında hangi dinsel ve toplumsal kaygıları temsil ettiği analiz edilmektedir. Salafismin Sünnilik ile ilişkisi incelenmekte ve onu Sünnîliğin dışında göstermeye çalışan yaklaşımların yanıltıcı yanlarını vurgulamaktadır. Disiplinler arası yaklaşımla konuyu ele alan çalışma, teoloji ile siyaset bilimi ve uluslararası ilişkilerin kesişme alanında analizler içermektedir. Selefilik ile ilgili kavramsal analizler, bu kavramın İslam öncesi köklerini ortaya koymaktadır. Aslında her toplumda rastlanan ve geçmiş bir öz atfetme ve bugünü yönetme ihtiyacı Araplarda ‘ataların yoluna tâbi olma’ şeklinde belirir. Geçmişin kutsanması, yeniliklerden ve farklılıklardan kuşku duymayı doğurur. Selefîlik tarafından temsil edilen ‘İslamî özcülük’ değişime karşı sabitliği, çoğulculuğa karşı özcülüğü, akla karşı nassı, ibtida yerine ittiba’yı savunur. Dinî konularda katı nassçı ve literal tutumu benimsediği için kelam, felsefe ve tasavvufu dinden uzaklaşma sayar. Tarihe bakışta kötüye gidiş, özden uzaklaşma ve çürüme düşüncesine bağlıdır. Modern dönemlerde İslam dünyası çok yönlü bir kriz ve çöküş yaşamıştır. Siyasal alanda başlayan sorunlar kimlik ve değerler alanına doğru genişlemiştir. Kimliği, özü ve inancı koruma kaygıları radikal bir tutuculuk olarak selefiliği beslemiştir. Krizlerin artarak devam ettiği İslam dünyasında Selefilik bir düşünce, inanç, yaşam tarzı ve eylem türü olarak ilgi çekmektedir. Ancak yaşanabilir bir alternatif üretmek yerine tepkisel bir duruşu temsil etmekte, minimal ve sert bir dinî yaşantıyı savunmaktadır. Ayrıca kültüre ve sanata yönelik sert yaklaşımı, İslam medeniyeti açısından nihilist bir bakışı ifade etmektedir. Sünnî dünyada Selefilik ile ilgili bir kafa karışıklığı göze çarpmaktadır. Bu karışıklık tarihsel ve teolojik olarak selefiliğin Sünnilik tarafından benimsenmesi ile ilgilidir. Oysa güçlenen yeni Selefilik mevcut Sünnî kimliğini oluşturan unsurları reddetmektedir. Bu Sünnilik açısından kriz içeren bir durumdur. Kelam, fıkıh ve tasavvuf bilgisine dayalı kapsayıcı Sünnilik ile katı nasscı ve dışlayıcı Selefilik arasındaki teolojik gerilim hala devam etmektedir. (shrink)

Süsleme teknikleri her sanat dalında olduğu gibi cilt sanatında da zaman içerisinde değişim göstermiştir. 18. yüzyıl klâsik üslûpta ciltlerinin yapılmaya devam edildiği ancak aynı zamanda yeni tezyînat tekniklerinin denendiği bir dönemdir. Bu tekniklerden bir olan yekşah, cilt üzerine altınla işlenen motiflerin üzerine ucu düz veya oval olan demir aletin kakılması/bastırılması şeklinde uygulanan bir tezyînat tekniğidir. Bu süsleme tekniği, adını uygulamada kullanılan metal aletten almaktadır. Yekşah demiri olarak isimlendirilen bu alet, ortalama 15-16 cm uzunluğunda olup ağzı düz veya oval bir el (...) aletidir. Yekşah süsleme tekniği, yazma ciltler üzerine uygulanmaktadır. Yazma cilt, desenin fırça yardımıyla zermürekkep kullanılarak deri üzerine işlenmesi anlamına gelmektedir. Desenin yazma tekniğiyle (fırçayla) deriye nakşedilmesinin ardından yekşah demiriyle işlenmesi aşamasına geçilmektedir. Motiflerin üzerine, gidiş yönü esas alınarak yekşah demiriyle taramalar yapılmakta, desen üzerinden çizgiler halinde geçilmektedir. Deri bu tarama esnasında kısmen de çukurlaşmaktadır. Yekşah tezyînat tekniği, Türk cilt sanatına 17. yüzyıl sonu ile 18. yüzyıl başı itibariyle katılmıştır. 19. yüzyılda da örnekleri görülmeye devam edilmiştir. Ancak en yoğun kullanıldığı dönem 18. yüzyıldır. Yekşah tezyînatın çoğunlukla saray mücellitleri tarafından ve özellikle değeri yüksek eserlerin ciltlerinde tatbik edildiği bilinmektedir. Türk cilt sanatı literatüründe yayınlanmış ve müze ve kütüphanelerde tarafımızca tespit edilen yekşah cilt örneklerinin incelenmesi neticesinde, Türk ciltlerinde yekşah tezyînat tekniğinin 3 farklı desen üzerine tatbik edildiği tespit edilmiştir. Bunlar; rûmî, zerbahar ve barok-rokoko desenleridir. Rûmî desenli yekşah ciltlerde cilt kapağının tüm bölümlerinde yekşah tekniğinin uygulandığı görülmektedir. Ancak en yoğun ve çeşitli olarak şemselerde rastlanmaktadır. Bunun nedeni, yekşah tezyînatın görülmeye başlandığı 18. yüzyıl itibariyle cilt kapaklarında köşebentlere sıklıkla yer verilmemesi ve bezeme yoğunluğunun şemselerde görülmesi olabilir. Rûmî desenli yekşah ciltlerde şemselerin üç türü tespit edilmiştir. Bunlar; klâsik oval/beyzî formda dilimli şemse, dikdörtgen formda şemse ve dilimli dairevî formdaki şemsedir. Rûmî desenli yekşah ciltlerde desenin altınlarının daha net görülebilmesi amacıyla şemse ve salbek zemini sıklıkla bordo renkle boyanmıştır. Yekşah tekniğinin uygulandığı bir diğer desen türü ise zerbahardır. Zerbahar desen, 18. yüzyılın sonunda ve özellikle 19. yüzyılda görülen bir cilt tezyînat türü olup ciltlerin genellikle tüm yüzeyini kaplayacak şekilde uygulanmıştır. 18. yüzyıl itibariyle Türk ciltlerinde görülen realist üslûptaki çiçek veya Batı etkisindeki barok-rokoko motifleri üzerine de yekşah uygulaması yapıldığı belirlenmiştir. Türk Rokokosu, C ve S kıvrımlı motiflerle yüzeyin tamamen doldurularak süslendiği gösterişli bir bezeme üslûbudur. Kavisli ve yuvarlak şekillerle birlikte yaprak, çiçek motifleri ve çiçek demetleri bu bezeme üslûbunda yer almaktadır. Dayanıklılık bakımından zayıf olmasına rağmen yekşah tekniğin 18. yüzyıl ciltlerinde sıklıkla tercih edilmesinde, cildin sanat değerini arttırma çabası vardır. Bu teknik sayesinde, yazma olarak uygulanmış desen daha cazip hale getirilmiştir. Bu da cildin sanat değerini yükseltmiştir. (shrink)