Abstract

Het gevoel van onbehagen over de huidige staat van ons onderwijs is terecht. De lange traditie van vorming en onderricht met een vanzelfsprekende morele en karaktervormende component – van de Griekse polis tot ver in de twintigste eeuw – lijkt ten onder te gaan aan modieus en politiek correct ‘geleuter’. We moeten echter bedenken dat het ideaal van morele vorming voortkwam uit een religieuze overtuiging die nu niet langer als richtinggevend geldt. Ons huidige ideaal van goed burgerschap kan die religie niet vervangen als fundament van ons onderwijs, omdat in de huidige Westerse maatschappij nog maar nauwelijks sprake is van gedeelde publieke en civiele activiteit. Ook zonder meteen een antwoord paraat te hebben, moeten we daarom hardop de vraag stellen wat de onzekerheid over ons onderwijs veroorzaakt en hoe we die kunnen wegnemen.