Abstract

Da li se vrlina moze nauciti je pitanje oko koga su se lomila koplja u previranju i borbi za prevlast izmedju sofistike i starohelenske etike kao dva osnovna principa antickog duha. Dva velika predstavnika ovih suprotstavljenih principa Platon i Protagora sucelili su svoje argumente u dijalogu koji nosi naziv velikog sofiste. U ovoj filosofskoj borbi paradoksalno Protagora koji tvrdi da se vrlina moze nauciti dolazi do stava da vrlina nije znanje, a Platon koji brani starohelenski princip da je vrlina urodjena tvrdi da je vrlina znanje. Platon resenje ovog velikog spora dva anticka principa vidi u filosofskoj teoretizaciji starohelenske mitske slike svijeta.