Abstract

Als je in een kiosk de tijdschriftenrekken doorloopt, ontdek je al snel dat er een groot aantal draait om ‘goede smaak’: goede smaak in het inrichten van je huis, goede smaak in het klaarmaken van maaltijden. De idee dat er ook zoiets zou bestaan als een goede smaak in het leven zélf, zoals die bij Aristoteles voorkomt, heeft in onze seculiere tijd met wortels in het christendom echter afgedaan. Een maatstaf die de voortreffelijkheid van mensenlevens meet, strookt immers niet met de opvatting dat al die levens gelijkwaardig zijn. Maar het belang van goede smaak duidt op een onbehagen waarvoor de oplossing nog niet in zicht is.