Dini çoğulculuk, dini dışlayıcılık ve kapsayıcılıktan farklı olarak, her dinsel inanış taraftarlarının kendi dinleri içinde kalarak ilahi selamete erişeceğini söyler. Temelde, teolojik ve felsefi boyutları olan dini çoğulculuk tartışmasının siyasete bakan bir yönü de vardır. İslam tarihinde Meşşâî felsefenin kurucusu ve mutluluk filozofu olarak bilinen Farabi, bir taraftan hakikate nasıl ulaşılacağı diğer taraftan ise “âlem” adını verdiği kozmopolitanizm nasıl inşa edileceği ile ilgilenmektedir. Siyasal toplumun amacının, insanların uygun ölçekte, en yüce iyi için yardımlaşmalarını sağlamak olduğunu savunan Farabi’ye göre, (...) erdemli bir yaşam kurulmasına imkan sağlayan üç örgütlenme biçimi vardır: Şehir, millet ve âlem. Platon ve Aristoteles gibi Antik düşünürlerden farklı olarak erdemli bir yaşamın sadece sitede kurulacağı düşüncesine karşı çıkan Farabi, sitenin yetkin bir yaşamın ilk basamağı olduğunu savunur. Ancak, erdemli yaşamı site ile sınırlamaz. Farabi’nin teorisinde, Antik düşünceyi aşan bir kozmopolitanizm söz konusudur. Bundan dolayı Farabi, farklı dinlerin varlığını, kendi siyasal düşüncesine uygun olarak meşru kabul eder. Eğer mutluluk için yardımlaşacaklarsa, insanların dinlerinin farklı olmasında bir beis görmez. Bu dini çoğulculuğun siyasal temelidir. Diğer taraftan Farabi, dinleri hakikatle eşitleyen anlayışa karşı çıkarak, farklı dinlerin hakikatin çeşitli imajlar, örnekler ve taklitler yolu ile halka benimsetilmesi olarak görülmesi gerektiğini savunur. Diğer bir ifade ile dinler, hakikatin kendisi değil, farklı tarihsel ve kültürel bağlamlarda oluşmuş sembolik ifadesidir. Bu bakımdan bütün dinler ile hakikat arasında bir mesafe bulunmaktadır ve hiçbir din hakikatin kendisi değildir. Buradan Farabi’nin düşüncesinde dinsel çoğulculuğunun sınırı olmadığı çıkmamalıdır. Farabi’ye göre din, felsefe yolu ile bulunan hakikatin ikna etme veya hayal ettirme yoluyla ya da her ikisiyle birden halka kabul ettirilmesidir. Ancak Farabi, hakiki felsefe ile sahte felsefe arasında bir ayrım yapar ve ancak hakiki felsefeyi takip eden dinlerin bir hakikat değeri olduğunu savunur. Hakiki felsefe ise evrenin bir ilk nedeni olduğunu ve ilk nedenin de nedensiz olduğunu söyler. Bu, evrenin tek bir yaratıcısı olduğu anlamına gelir ve çok tanrıcılığı dışlar. Bu bakımdan Farabi, sadece tek tanrılı dinleri çoğulculuk kapsamına alır. Bunun nedeni, tek tanrılı dinlerin hakikatle özdeş olmaları değil, hakiki felsefeyi takip etmeleridir. Çünkü felsefe dinden öncedir. Bu, Farabi’nin düşüncesinde çoğulculuğun sınırlarına işaret etmektedir. Farabi, dinleri hakikatle özdeş görmeyerek ve aynı hakikatin sembolik ifadeleri olduğunu söyleyerek çoğulculuğun yolunu açar. Buna karşın sahte felsefeyi takip eden dinler olduğu gerekçesiyle çok tanrılı dinleri dışarıda bırakarak sınırlarını çizer. Bu çalışma, Farabi’nin düşüncesinde dini çoğulculuğun siyasal ve epistemolojik temellerini ve çoğulculuğun sınırlarını konu almaktadır. (shrink)

This article provides a reading of al-Fārābī's (d. 950) thought on the soul in the context of the theory of perfection. Although al-Fārābī's theory of the soul has been the subject of various studies and the importance of the subject of perfection in al-Fārābī's philosophy has been revealed, how this subject pervades al-Fārābī's narrative and philosophy in general has not been shown in detail through texts with a phenomenological approach. With phenomenological approach here, the article aims to analyze the problem (...) through al-Fārābī's lens in reference to his texts. This article seeks to contribute to the literature to show how the issue of perfection is embedded in the theory of the soul and the classification of sciences. For this purpose, issues such as the theory of degrees, which permeate the whole of al-Fārābī's philosophy, are also examined in the context of the idea of perfection and tajawḥur. The article's main problem is determining how al-Fārābī's approaches in the theory of the soul are shaped through the idea of perfection. In this con-text, the main argument of the article is as follows: Al-Fārābī combines the material and immaterial aspects of the soul by emphasizing the concept of substantialization (tajawḥur) in his theory of the soul and constructs a theory that should be called the dynamic theory of the soul. The claim put forward in this study is that the idea of perfection is a theory that affects the whole of al-Fārābī's philosophy and should be the basis for the interpretation of al-Fārābī's philosophy. Although this issue has been analyzed from different perspectives, this study's main problem is showing how the idea of perfection permeates the theory of the soul and how it affects al-Fārābī's preferences. In this respect, a close reading of al-Fārābī's texts on the subject has been conducted to justify this claim. While this reading is carried out in the context of the soul's relation with matter and its perfection through the sciences, the issue of happiness as the soul's ultimate goal is left out due to its complexity that would require a separate study. In this framework, the study first shows how al-Fārābī constructs the idea of substantialization (tajawḥur). Subsequently, the article focuses on the description of substantialization through the intellect. Al-Fārābī's explanations in the context of the concept of ḳuwwa are also examined in terms of the role this critical concept plays in the process of substantialization of the soul and intellect. This is because al-Fārābī interprets the Aristotelian meaning of the concept of potentiality by explaining this concept in a way that regulates the soul's transformation processes. This study emphasizes that al-Fārābī's interpretation is shaped within the framework of his dynamic theory of the soul. Al-Fārābī grounds the process of the soul's coming into existence in terms of being an intermediate being between material and immaterial existence. This justification is important in terms of observing al-Fārābī's position vis-à-vis dualist and materialist conceptions of human beings. Al-Fārābī adopts neither a fully dualist nor a fully materialist approach. The point emphasized in this study is that this approach gives al-Fārābī's theory of the soul a dynamic character. On the other hand, al-Fārābī clearly emphasizes that intellectual perfection is realized through the sciences. In this respect, the substantialization of the soul through the intellect also manifests itself as a scientific perfection. For al-Fārābī, the science of logic constitutes the dynamo of the perfection of the faculty of thinking. In this respect, al-Fārābī's classification of sciences is based on the idea of perfection. (shrink)

Resumo: O artigo trata da retórica na Antiguidade e na Idade Média a partir da perspectiva de onze filósofos – Platão e Aristóteles, Cícero, Sêneca e Quintiliano, a Retórica a Herênio, Agostinho, Marciano Capela e Isidoro de Sevilha, Bernardo de Claraval e Ramon Llull. Oferece, ainda, um extrato por nós traduzido da Retórica nova do filósofo catalão, a primeira tradução para a língua portuguesa.: This article deals with rhetoric in Antiquity and Middle Ages from the perspective of eleven philosophers: Plato, (...) Aristotle, Cicero, Seneca, Quintilian, the unknown author of the Rhetorica ad Herennium, Saint Augustine, Martianus Capella, Isidore of Seville, Bernard of Clairvaux, and Ramon It also offers an extract translated by us from Llull’s Retorica nova. (shrink)

"Al-Farabi of Baghdad (c. 870-950) is the first major representative of the medieval Arabic Aristotelianism which came to influence the Christian West so profoundly. In the Islamic world his writings on logic set the pattern for the future and virtually created Islamic philosophy. He is also important as a witness to the study of Aristotle in late antiquity, demonstrating a knowledge of Galen and the exegetical tradition of Porphyry. This translation is based on a fresh study of the Arabic (...) manuscripts. An introduction and notes make this intriguing document accessible to all for whom it contains important matter.Classicists, historians of philosophy and logic, medievalists, Arabists, students of Islamic thought."--. (shrink)

1. Felsefe, insan suretinde hayvandan ilâh siyretinde insan yaratan düşünce sanatı -- 2. Farabı̂ sonrası İslâm felsefesi.

Selected aphorisms -- Enumeration of the sciences, chapter 5 -- Book of religion -- The harmonization of the two opinions of the two sages: Plato the Divine and Aristotle.

De scientiis: translation by Gerard of Cremona of (romanized: Ibsā al-ʻulūm)--De intellectu et intellecto: anonymous translation of (romanized: Risālah fi al-ʻaql).

al-Risālah 1. Risālah fī Ithbāt al-mufāraqāt -- al-risālah 2. Risālah fi Aghrāḍ mā baʻda al-ṭabīʻah -- al-risālah 3. Kitāb Taḥṣīl al-saʻādah -- al-risālah 4. Risālah fī al-Taʻlīqāt -- al-risālah 5. Kitāb al-Tanbīh ʻalá sabīl al-saʻādah -- al-risālah 6. al-Tajrīd ʻalá Risālat al-Daʻāwá al-qalbīyah -- al-risālah 7. Sharḥ Risālat Zaynūn al-Kabīr al-Yūnānī -- al-risālah 8. Kitāb al-Fuṣuṣ -- al-risālah 9. -- Risālah fī Faḍīlat al-ʻulūm wa-al-ṣināʻāt -- al-risālah 10. Rasāʼil fī masāʼil mutafarriqah.

pt. 1. The attainment of happiness.--pt. 2. The philosophy of Plato, its parts, the ranks of order of its parts, from the beginning to the end.--pt. 3. The philosophy of Aristotle, the parts of his philosophy, the ranks of order of its parts, the position from which he started and the one he reached.

Ukrainian translation of al-Farabi’s treatise.

The proposed publication is oriented to those who are interested in the issues of being and thinking (consciousness). The emphasis on matter and movement in its dynamically stable state - tetrainertia, as a special phenomenon and the essence and quality of objective reality are considered.

: At the center of Catherine's Malabou's study of Hegel is a defense of Hegel's relation to time and the future. While many readers, following Kojève, have taken Hegel to be announcing the end of history, Malabou finds a more supple impulse, open to the new, the unexpected. She takes as her guiding thread the concept of "plasticity," and shows how Hegel's dialectic--introducing the sculptor's art into philosophy--is motivated by the desire for transformation. Malabou is a canny and faithful reader, (...) and allows her classic "maître" to speak, if not against his own grain, at least against a tradition too attached to closure and system. Malabou's Hegel is a "plastic" thinker, not a nostalgic metaphysician. (shrink)