Tüm dünyayı etkisi altına alan koronavirüs pandemisinin siyasi tutumlarla ilişkisini öğrenmek ve siyasetin kriz durumlarında halkın tutum ve davranışlarını yönlendirip yönlendirmediğini öğrenmek amacıyla 767 kişiyle çevrimiçi anket yapılmıştır. Yapılan nicel araştırma sonucunda, alınan önleyici tedbirlere uymanın, bu tedbirlerin yerinde oluşuna/haklılığına olan tutumun, aşı olma niyetinin ve aşının koruyuculuğuna olan inancın siyasi görüşlere göre farklılaştığı bulunmuştur. Ayrıca katılımcıların yapılan Covid-19 açıklamaları bakımından siyasi partilerine, parti temsilcilerinden daha çok güvendikleri, alınan önlem ve tedbirleri kısmen yerinde/haklı buldukları ve çok büyük çoğunluğun bu önlemlere (...) uyduğu görülmüştür. Araştırma sonucunda virüsün kökenine yönelik inançlar bakımından virüsün gerçek olduğuna inanıldığı, ortaya çıkış nedeni bakımından ise ülkelerin ekonomilerini kötüleştirmek ve dünya nüfusunu azaltmak için ortaya çıktığına inanıldığı görülmüştür. Araştırmadan çıkan bir başka sonuç ise katılımcıların televizyon, dergi ve gazetelerin ideolojik nedenlerle ve siyasi yanlılıklarına bağlı olarak virüs haberlerini halka farklı yansıttığını düşündükleridir. Sosyal medyadaki haberlerin ise yanıltıcı, yanlış olduğu görüşündelerdir. Bu çalışma sonucunda salgın hastalık, afet, savaş, ekonomik krizler gibi olağanüstü durumlarda siyasetin, siyasi görüşlerin dikkate alınmasının hem krizin üstesinden gelmede hem de toplumun tüm üyelerini kapsamada önemli bir rol oynayacağı vurgulanmaktadır. (shrink)

Es ist klar, dass jede Gemeinschaft bereits Organisation ist und der Mensch ist, ob er will oder nicht, Glied einer Gesellschaft und leistet in ihr Dienste. Jedoch: wenn ein Volk sich die Organisation seines Kollektivlebens als Hauptaufgabe stellt, so tut es das um den Preis der Individualität seiner Mitglieder. Es stellt sich heraus, dass Organisation im Allgemeinen das individuelle Leben der Menschen ausschaltet; man verlangt von dem Menschen, dass er aufhört, Individuum zu sein. Organisation entmenschlicht in gewissem Sinne den (...) Menschen; das Amt ist eine Rolle, eine "Maske". Der Verfasser erörtert dann das schwere Problem der Gegenwart: ob oder in welchem Masse das Kollektive menschlich ist und ob Gemeinschaft, Gesellschaft, Staat allzu abstrakte Dinge sind, als dass wir sie jederzeit gegenwärtig haben könnten. Er behandelt ferner die Frage: ist eine 'Gemeinschaft' von Individuen nicht eine Gemeinschaft von 'Individuen', das heisst von Menschen, individuellen Existenzen? Und wenn diese herunterkommen, ist es nicht klar, dass dann auch die Gemeinschaft herunterkommt? Die bis jetzt ziemlich romantische Frage, ob man sich für die kollektivistischen oder für die individualistischen Theorien zu entscheiden gedenkt, nimmt so eine neue und und spannende Gestalt an, ob nämlich die gegenwärtigen Gesellschaften nicht an sich von kollektiver Verfassung sind und, ihrer eigenen Schwerkraft überlassen, das persönliche Leben schliesslich ersticken und zu menschlichen Ameisenhaufen werden lassen müssen. Im Laufe des 19. Jahrhunderts machte man den Versuch einer Analyse der Gesellschaft und begann ein Buch unter dem Titel 'Soziologie; aber es kam nicht über die ersten Zeilen hinaus; wahrscheinlich glich die neue Wissenschaft nicht genügend der Physik. Und dank diesem Umstand befinden wir uns heute in einer Lage in der es von höchster Dringlichkeit wäre, klare Vorstellungen davon zu haben, was das Soziale oder was ein Kollektivum ist und in welcher Beziehung es zu dem Menschen steht. Ortega y Gasset schlägt schliesslich eine Rundfrage vor um mit aller Strenge die Vorstellungen festzustellen zu suchen, welche die einflussreichsten Männer des Erdballes mit Vokabeln wie 'Gesellschaft', 'Kollektivität', 'Masse', 'Brauch', 'öffentliche Meinung', 'menschliches Individuum', 'Revolution', 'Staat' u.s.w. verbinden. Das Ergebnis wäre niederschmetternd, besonders wenn man die urweltliche Grobheit dieser Ideen dann mit der Präzision der naturwissenschaftlichen Begriffsbildung vergleicht. Die wirtschaftliche Krise hat ausserdem die Unzulänglichkeit der Nationalökonomie blossgelegt. Der Verfasser vermutet, die Mangelhaftigkeit der herkömmlichen Wirtschaftslehre möchte vielleicht daher rühren, dass sie eine soziale Spezialwissenschaft ist, deren Fundamente in der Luft hängen, solange es keine soziologische Grundwissenschaft gibt; genau wie keine gute Optik oder Akustik möglich ist, wenn man keine gute Mechanik hat. (shrink)

Es ist klar, dass jede Gemeinschaft bereits Organisation ist und der Mensch ist, ob er will oder nicht, Glied einer Gesellschaft und leistet in ihr Dienste. Jedoch: wenn ein Volk sich die Organisation seines Kollektivlebens als Hauptaufgabe stellt, so tut es das um den Preis der Individualität seiner Mitglieder. Es stellt sich heraus, dass Organisation im Allgemeinen das individuelle Leben der Menschen ausschaltet; man verlangt von dem Menschen, dass er aufhört, Individuum zu sein. Organisation entmenschlicht in gewissem Sinne den (...) Menschen; das Amt ist eine Rolle, eine "Maske". Der Verfasser erörtert dann das schwere Problem der Gegenwart: ob oder in welchem Masse das Kollektive menschlich ist und ob Gemeinschaft, Gesellschaft, Staat allzu abstrakte Dinge sind, als dass wir sie jederzeit gegenwärtig haben könnten. Er behandelt ferner die Frage: ist eine 'Gemeinschaft' von Individuen nicht eine Gemeinschaft von 'Individuen', das heisst von Menschen, individuellen Existenzen? Und wenn diese herunterkommen, ist es nicht klar, dass dann auch die Gemeinschaft herunterkommt? Die bis jetzt ziemlich romantische Frage, ob man sich für die kollektivistischen oder für die individualistischen Theorien zu entscheiden gedenkt, nimmt so eine neue und und spannende Gestalt an, ob nämlich die gegenwärtigen Gesellschaften nicht an sich von kollektiver Verfassung sind und, ihrer eigenen Schwerkraft überlassen, das persönliche Leben schliesslich ersticken und zu menschlichen Ameisenhaufen werden lassen müssen. Im Laufe des 19. Jahrhunderts machte man den Versuch einer Analyse der Gesellschaft und begann ein Buch unter dem Titel 'Soziologie; aber es kam nicht über die ersten Zeilen hinaus; wahrscheinlich glich die neue Wissenschaft nicht genügend der Physik. Und dank diesem Umstand befinden wir uns heute in einer Lage in der es von höchster Dringlichkeit wäre, klare Vorstellungen davon zu haben, was das Soziale oder was ein Kollektivum ist und in welcher Beziehung es zu dem Menschen steht. Ortega y Gasset schlägt schliesslich eine Rundfrage vor um mit aller Strenge die Vorstellungen festzustellen zu suchen, welche die einflussreichsten Männer des Erdballes mit Vokabeln wie 'Gesellschaft', 'Kollektivität', 'Masse', 'Brauch', 'öffentliche Meinung', 'menschliches Individuum', 'Revolution', 'Staat' u.s.w. verbinden. Das Ergebnis wäre niederschmetternd, besonders wenn man die urweltliche Grobheit dieser Ideen dann mit der Präzision der naturwissenschaftlichen Begriffsbildung vergleicht. Die wirtschaftliche Krise hat ausserdem die Unzulänglichkeit der Nationalökonomie blossgelegt. Der Verfasser vermutet, die Mangelhaftigkeit der herkömmlichen Wirtschaftslehre möchte vielleicht daher rühren, dass sie eine soziale Spezialwissenschaft ist, deren Fundamente in der Luft hängen, solange es keine soziologische Grundwissenschaft gibt; genau wie keine gute Optik oder Akustik möglich ist, wenn man keine gute Mechanik hat. (shrink)

Ortadoğu bölgesindeki çatışma ve istikrarsızlık ortamının ardında İran - Suudi Arabistan rekabeti bulunmaktadır. Bununla birlikte bu rekabetin politik doğası, çoğunlukla ana akım medya tarafından aşırı derecede basitleştirilmiştir. Benzer biçimde İran – Suudi Arabistan rekabetinin içindeki kimlik politikaları üzerine yazılmış literatürün büyük bir kısmı bölgesel istikrarsızlıkların kökeni ve kaynağını ağırlıklı olarak tarihlerinin genel ve betimleyici bir hesabını sunmuş veya oyuncuların iktidar mücadeleleri içerisinde Sünni ve Şii İslam’ın politikleşmesine ve manipülasyonuna odaklanmıştır. Halen mevcut olan kimlik politikaları üzerine teorileri sentezleyen, yani Primordializm, araçsallık, (...) ve sosyal inşacılık, bu araştırmanın teorik modelini oluşturmaktadır. Bu modelde, mezhepsel kimlik – Ortadoğu toplumlarının ve yanı sıra bölgesel tarihin bir gerçeği olarak – sadece politik süreçler üzerine muazzam etkileri ölçülmedi, ayrıca politik uygulamalarda her düzeydeki politik aktörlerin kullanımıyla karşılaştırılmıştır. (shrink)

Ernst Robert Curtius sagte über José Ortega y Gasset: "Er ist vielleicht der einzige Mensch in Europa, dem es gegeben und gemäß ist, mit der gleichen Intensität des Interesses, der gleichen Sicherheit des Urteils, dem gleichen Glanz der Formulierung über Kant wie über Proust, über Debussy wie über Scheler zu sprechen. Zwischen vorgeschichtlichen Kulturen und kubistischer Malerei scheint es nichts zu geben, was diesen Kritiker nicht interessierte." Das Buch "Vom Menschen als utopischen Wesen", das im Europa Verlag erstmals im Jahre (...) 1951 erschien, versammelt vier Essays, die Curtius' Urteil begründen: Ideen und Glaubensgewißheiten, Insichselbst-Versenkung und Selbstentfremdung, Glanz und Elend der Übersetzung und Ideen für eine Geschichte der Philosophie. Ob Ortega von den Phänomenen des Denkens und Glaubens, der Selbstversenkung und -entfremdung ausgeht oder von der Geschichte der Philosophie: nach wenigen Sätzen ist er in den Tiefen der Problematik und - wie er meint - des wesentlich utopischen Charakters des menschlichen Tuns. Er öffnet dem Leser die Augen für Einsichten und Zusammenhänge, die ihm bis dahin, wenn nicht fremd, so doch nicht klar bewußt waren. " Das Schicksal - das Privileg und die Ehre - des Menschen ist es, niemals ganz zu erreichen, was er sich vornimmt und bloßer Anspruch, lebende Utopie zu sein. Immer schreitet er der Niederlage entgegen, und schon ehe er in den Kampf eintritt, trägt er die Wunde an der Schläfe." (Ortega y Gassett). (shrink)

Sosyal bilimler alanında, ortak zaman diliminde yaşamanın getirisi olarak benzer özelliklere sahip bireylerin oluşturduğu gruplar “kuşak” kavramı ile tanımlanmaktadır. Günümüzde, kuşaklar ortak bir kabul olarak; Gelenekselciler, Bebek Patlaması, X, Y ve Z Kuşağı olarak literatürde yer almaktadır. Ortak zaman diliminde yaşayan insanların algıları, beklentileri, hayata bakış açıları, alışkanlıkları ve gündelik yaşam pratikleri kendilerinden önceki ve sonraki zamanlarda yaşayanlara göre farklılık göstermektedir. Gündelik yaşamın pratiklerinde yaşanılan değişimin en yoğun hissedildiği alan toplumlarda genel olarak aile kurumu üzerindedir. Günümüzde, Y Kuşağı temsilcilerinin çoğu (...) aileleriyle bir arada yaşayan ve kendinden farklı bir kuşağın temsilcisi olan anne babalarıyla zor iletişim kuran bireyler olarak toplumda yer almaktadır. Toplumu oluşturan en küçük birim olarak tanımlanan aile, eğitim, sağlık ve güvenlik gibi bazı işlevlerini başka kurumlara aktarmış olsa da ulusların ve kültürlerin gelişimi için temel birim olmaya devam etmektedir. Toplumun temel yapısını oluşturan aile kurumu, bireylerin ve toplumun gösterdiği değişime paralel bir şekilde değişmektedir. Ailenin yapısında görülen değişimlere rağmen aile, özünde toplumun en küçük birimi olarak kalmaya ve hem bireyler için hem de toplum için işlevini sürdürmeye devam etmektedir. Bu çalışmada, önceki araştırmalar ve Y kuşağının temel özellikleri dikkate alınarak bu kuşak temsilcileri için ailenin değişen anlam ve önemine ve toplumsal yaşamda nasıl bir belirleyiciliği olduğuna değinilmektedir. (shrink)

Memlûk Devleti’nin kuruluş yılları ile ilgili literatürde pek çok çalışma mevcuttur. Bunlar genellikle sultanların memlûk kökenli olmalarından dolayı devletin meşruiyeti meselesini merkeze almaktadırlar. Memlûkların bu sorunu aşmak için kendilerini İslam’ın koruyucuları kimliğiyle öne çıkardıkları anlatılmaktadır. Bu anlatıma göre İslam’ın koruyucusu olmak ileride kuracakları müstakil devletlerini meşrulaştıracaktı. Ancak bu argüman, devletin oluşumunu büyük oranda Haçlı-Moğol saldırıları gibi dışsal unsurlara karşı yapılan başarılı mücadelelere bağlamaktadır. Bu durum Memlûk Devleti’nin oluşumunun ardında yatan pek çok nedenin göz ardı edilmesine neden olmaktadır. Devletin dışsal unsurlara (...) karşı yürüttüğü mücadelelerden meşruiyet devşirdiği kabul edilmekle birlikte, bu çalışma, hizipler arası çekişmelere odaklanarak bu mücadeleler dolayısıyla devletin dinamik bir hâl aldığını ortaya koymaktadır. Bu bakımdan Memlûk iktidarının kendi içindeki dönüşümünde Eyyûbîler zamanında beri faal olan hizipler arası mücadele dikkate alınmak durumundadır. Ayrıca Memlûklar’da sıklıkla bahsedilen argümanlar arasında bulunan sultan öldürerek sultan olmak gibi anlatımlar mevcut olmasına rağmen devlet sisteminin işleyişinde herkes tarafından bilinen ve yazılı olmayan kaidelerden olan seçkin emîrlerin belirleyici gücü dikkate alınmalıdır. Zira bu ıskalandığında hizipler arası mücadelelerin getirdiği neticeler de göz ardı edilecektir. Bu kaidelerde/sistemde yalnızca sultan değişmiyor aynı zamanda iktidarda bulunan seçkin elit kadroda da bir dizi değişiklikler hasıl oluyordu. Sultan ve seçkin emîrler arasındaki otokrasi-oligarşi çatışması her daim yaşanmaktaydı. Ne zaman ki oligarşik gücü sağlayan emîrlerden biri sultan olur, işte o zaman sultan ile seçkin emîrler arasında iktidar mücadelesi başlardı. Bu durumda sultan açmazda kalarak otoritesini ihdas edebilmek amacıyla kendisine yeni bir hizip kurardı. Dolayısıyla Memlûk Devleti’nin oluşumu noktasında hizipler arası mücadele devletin oluşumunu ve iktidarın değişimini sağlayan en önemli etkenlerdendi. Nitekim resmen olmasa da de facto olarak Âdiliyye, Kâmiliyye ve Sâlihiyye gibi memlûk hiziplerinin de devlet gücünü ellerinde tuttukları bilinen bir gerçektir. Diğer taraftan bu çalışma, süreç içerisinde Sâlihiyye-Bahriyye memlûklarının devletleşmesini sağlayan koşulları bütünsel bir yaklaşımla ele almaktadır. Ayrıca sultanın memlûkları (el-memâlikü’s-sultaniyye) ile hûşdâşları arasındaki gerilimin iktidarın el değiştirmesini nasıl etkilediğini tartışmaktadır. Spesifik olarak Bahriyye-Muʿizziyye arasındaki mücadeleye odaklanan bu çalışma, Memlûk devletinin kuruluş yıllarında iktidarın oluşumu, sürdürülmesi ve değişiminin nasıl gerçekleştiğini incelemektedir. Son olarak çalışmada genel olarak erken Memlûk dönemine ait kronikler ve hususi olarak Memlûk sultanlık anlayışına hasredilmiş çalışmalar sadedinde sultan-seçkin emîrler arasındaki arka plan çatışmaları, iktidar devşirmeleri vb. hadiselerin devletin oluş-bozuluşunda oynadığı rol esas alınmaktadır. (shrink)

As COVID-19 continues to spread, a variety of COVID-19 tracking apps have been introduced to help contain the pandemic. Deployment of this technology poses serious challenges of effectiveness, technological problems and risks to privacy and equity. The ethical use of CTAs depends heavily on the protection of voluntariness. Voluntary use of CTAs implies not only the absence of a legal obligation to employ the app but also the absence of more subtle forms of coercion such as enforced exclusion from certain (...) social and work activities. The protection of individual rights to voluntary use can be enhanced through an ethics by design approach in the development of CTAs that treat the introduction of CTAs for what it is: a complete novelty that is being tested for the first time in democracies. (shrink)

Neurophilosophy is a controversial scientific discipline lacking a broadly accepted definition and especially a well-elaborated methodology. Views about what neurophilosophy entails and how it can combine neuroscience with philosophy, as in their branches and methodologies, diverge widely. This article, first of all, presents a brief insight into the naturalization of philosophy regarding neurophilosophy and three resulting distinguishable forms of how neuroscience and philosophy may or may not be connected in part 1, namely reductive neurophilosophy, the parallelism between neuroscience and philosophy (...) which keeps both disciplines rather strictly separated and lastly, non-reductive neurophilosophy which aims for a bidirectional connection of both disciplines. Part 2 presents a paradigmatic example of how these three forms of neuroscience and philosophy approach the problem of self, mainly concerning its ontological status. This allows me to compare all three neurophilosophical approaches with each other and to highlight the benefits of a non-reductive form of neurophilosophy. I conclude that especially non-reductive neurophilosophy can give full justice to the complementary position of neurophilosophy right at the intersection between neuroscience, philosophy, and psychology. (shrink)

Failure to consider base rate is regarded as potentially hazardous, mainly because its consideration is assumed to be determined solely by P(H/D), the probability of the individuating data if the hypothesis is true, and not at all by P(D/˜H), the probability if the hypothesis is false. However, when P(D/˜H) is unconfounded from P(D/H), it turns out to be the stronger determinant of base rate consideration.

Name der Zeitschrift: Zeitschrift für kritische Sozialtheorie und Philosophie Jahrgang: 2 Heft: 1 Seiten: 200-215.

The Krueger & Funder (K&F) article would gain in constructive value if the authors spelled out what role the heuristics-and-biases approach could play in balancing the field of social cognition, lowering the burden of blame on it, cautioning overly enthusiastic readers from championing the “enough-with-the-biases” movement, and acknowledging that not all biases are caused by minorities.

‘Substance’ (substantia, zelfstandigheid) is a key term of Spinoza’s philosophy. Like almost all of Spinoza’s philosophical vocabulary, Spinoza did not invent this term, which has a long history that can be traced back at least to Aristotle. Yet, Spinoza radicalized the traditional notion of substance and made a very powerful use of it by demonstrating – or at least attempting to demonstrate -- that there is only one, unique substance -- God (or Nature) -- and that all other things are (...) merely modes or states of God. Some of Spinoza’s readers understood these claims as committing him to the view that only God truly exists, and while this interpretation is not groundless, we will later see that this enticing and bold reading of Spinoza as an ‘acosmist’ comes at the expense of another audacious claim Spinoza advances, i.e., that God/Nature is absolutely and actually infinite. But before we reach this last conclusion, we have a long way to go. So, let me first provide an overview of our plan. In the first section of this paper we will examine Spinoza’s definitions of ‘substance’ and ‘God’ at the opening of his magnum opus, the Ethics. Following a preliminary clarification of these two terms and their relations to the other key terms defined at the beginning of the Ethics, we will briefly address the Aristotelian and Cartesian background of Spinoza’s discussion of substance. In the second section, we will study the properties of the fundamental binary relations pertaining to Spinoza’s substance: inherence, conception, and causation. The third section will be dedicated to a clarification of Spinoza’s claim that God, the unique substance, is absolutely infinite. This essential feature of Spinoza’s substance has been largely neglected in recent Anglo-American scholarship, a neglect which has brought about an unfortunate tendency to domesticate Spinoza’s metaphysics to more contemporary views. The fourth section will study the nature of Spinoza’s monism. It will discuss and criticize the interesting yet controversial views of the eminent Spinoza scholar, Martial Gueroult, about the plurality of substances in the beginning of the Ethics; address Spinoza’s claim in Letter 50 that, strictly speaking, it is improper to describe God as “one”; and, finally, evaluate Spinoza’s kind of monism against the distinction between existence and priority monism recently introduced into the contemporary philosophical literature. The fifth and final section will explain the nature, reality, and manner of existence of modes. We therefore have an ambitious plan; let’s get down to business. (shrink)

"El amor en su singularidad erótica es tratado en esta obra desde el auspicio de la poesía y la filosofía, las cuales nos llevan de la mano a los desolados parajes del mundo biológico-psíquico para retener aquello de lo que "no se puede decir nada". Aun así, no es éste un intento de explicar fenomenológicamente el amor, sino una modesta evocación de los momentos y comportamientos humanos en su tránsito hacia el Eros y la experiencia que de ellos se ha (...) obtenido."-- Cubierta trasera. (shrink)

Planteamiento de la naturaleza, de la filosof a y de su raz n hist rica, al contemplar panor micamente la totalidad de su pasado e intentar reconstruir el dram tico suceso de su origen.

Maquiavelo y su tiempo.--Reacción de algunos escritores españoles de los siglos XVII y XVIII ante la doctrina de Maquiavelo.--El maquiavelismo y las prácticas de gobierno.

DICTIONARY OF SPANISH VERBS WITH THEIR ENGLISH EQUIVALENTS AND MODELS OF CONJUGATION/DICCIONARIO CON LOS VERBOS EN ESPAÑOL, SU TRADUCCIÓN AL INGLÉS Y CONJUGACIONES.

1. Escritos doctrinales -- 2. Escritos histórico-filosóficos.

Appearing in English for the first time, this book comprises two of Ortega’s most important works, ¿Qué es conocimiento? and the essay “Ideas y creencias.” This is Ortega’s attempt to systematically present the foundations of his metaphysics of human life and, on that basis, to provide a radical philosophical account of knowledge. In so doing, he criticizes idealism and overcomes it. Accordingly, this book goes well beyond a treatise on epistemology; in fact, as understood in modern philosophy, this discipline and (...) its questions are shown to be derivative and, in that sense, they are transcended here by Ortega’s systematic effort. -/- Written during the time of his maturity, these works are representative of his fruitful and radical period. Both ¿Qué es conocimiento? and “Ideas y creencias” are equally decisive not only for the understanding and radical completion of Ortega’s work, but also for their relevance to the work of continental philosophers during the same period and for years to come (e.g., Husserl, Jaspers, Heidegger, Sartre, and others). (shrink)

The renowned Sri Lankan scholar Y. Karunadasa examines the Abhidhamma perspective on the nature of phenomenal existence. He begins with a discussion of dhamma theory, which provides the ontological foundation for Abhidhamma philosophy. (The dhamma theory is an Abhidhammic innovation that gives an overview of the bare phenomenon that form this world; it's a theory of real existents.) He then explains the category of "the conceptual" as the Abhidhamma's answer to the objects of common-sense realism. Among the other topics discussed (...) are the theory of double truth (ultimate and conceptual truth), the analysis of mind, the theory of cognition, the analysis of matter, the nature of time and space, the theory of momentary being, and conditional relations. The volume concludes with an appendix that examines why the Theravāda came to be known as Vibhajjavāda, "the doctrine of analysis." Not limiting himself to abstract analysis, Karunadasa draws out the Abhidhamma's underlying premises and purposes--the Abhidhamma provides a detailed description of reality in order to identify all sources of suffering and thereby point to a complete cure for the problem of suffering. (shrink)

I. El hombre y la epoca.--II. Las doctrinas.--III. Notas. Apendices. Bibliografía.

I. El destino del normativismo en la ciencia jurídica contemporanea.--II. El fundamento de la seguridad social.