jild-i 1. Az ʻAbd al-Ḥamīd Kātib (59 Sh.) tā Abū al-Ḥasan Masʻūdī (336 Sh.) -- jild-i 2. Az Abū al-Ḥasan ʻĀmirī (291 Sh.) tā Abū al-Faz̤l Bayhaqī (465 Sh.) -- jild-i 3. Az Nāṣir Khusraw (383 Sh.) tā Sadīd al-Dīn ʻAwfī (616 Sh.) -- jild-i 4. Az Najm al-Dīn Rāzī (553 Sh.) tā Fakhr al-Muḥaqqiqīn (748 Sh.) -- jild-i 5. Az ʻUbayd Zākānī (670 Sh.) tā Jalāl al-Dīn Sayūṭī (884 Sh.) -- jild-i 6. Az Rūzbihān Khunjī (825 Sh.) tā Shaykh (...) Ḥurr ʻĀmilī (1071 Sh.) -- jild-i 7. Az ʻAlāmah Majlisī (1006 Sh.) tā Muḥammad Bāqir Shafaq (1223 Sh.) -- jild-i 8. Az Muḥammad Ṣādiq Marvazī (1147 Sh.) tā Mīrzā Fatḥʻalī Ākhūndzādah (1289 Sh.) -- jild-i 9. Az Mīrzā-yi Shīrāzī Avval (1194 Sh.) tā Ākhūnd Khurāsānī (1290 Sh.) -- jild-i 10. Az ʻAbd Allāh Māzandarānī (1219 Sh.) tā Saʻd Zaghlūl (1306 Sh.) -- jild-i 11. Az ʻImād al-ʻUlamāʼ Khalkhālī (1237 Sh.) tā ʻAbd al-ʻAzīz S̲aʻālibī (1323 Sh.) -- jild-i 12. Az Āyat Allāh Burūjirdī (1254 Sh.) tā Muḥammad Amīn Rasūlʹzādah (1333 Sh.) -- jild-i 13. Az ʻAbd al-Karīm Zanjānī (1263 Sh.) tā Amīn al-Ḥusaynī (1353 Sh.) -- jild-i 14. Az Jamālzādah (1274 Sh.) tā Mahdī Bāzargān (1373) -- jild-i 15. Az Muḥammad Ḥamīd Allāh (1286 Sh.) tā Muṭahharī (1358 Sh.) -- jild-i 16. Az Farīdūn Ādamīyat (1299 Sh.) tā Muṣṭafá Khumaynī (1356 Sh.) -- jild-i 17. Az Samīr Amīn (1310 Sh.) tā Ḥasan Ḥanafī -- jild-i 18. Az Sayyid Muḥammad Bāqir Ṣadr (1314 Sh.) tā Rāshid al-Ghanūshī -- jild-i 19. Az ʻAlī Awmlīl (1321 Sh.) tā Ṭāriq Ramaz̤ān. (shrink)

Mehdî inancı, İslam toplumunda yayılışından kısa bir süre sonra, kitleleri harekete geçiren bir motivasyon olarak Abbâsî İhtilâli sırasında yeniden ortaya çıkmıştır. Bu sebeple, ihtilâli ele alan birçok çalışmada halkta yaygınlık kazanan bu inançtan nasıl ve ne şekilde istifade edildiği incelenmiştir. Abbâsîler, Mehdî inancı olarak ifade edilen beklenen kurtarıcı inancından, ihtilâl başarıya ulaştıktan sonra da hilafette kendilerine meşruiyet sağlama amacı ile istifade etmişlerdir. Böylece Ahbâru’l-Abbâs adlı, Abbâsîlerin ihtilâlle sonuçlanan mücadelelerinin yarı resmi tarihi olarak sayılan kaynakta da Abbâsîlerin beklenen kurtarıcılar olduğunu vurgulayan (...) birçok rivâyet yer almıştır. Ahbâru’l-Abbâs, Abbâsî İhtilâli hakkında önemli bilgiler sunan ve bu nedenle muhtemelen Abbâsî ailesine yakın biri tarafından yazılmış olduğu tahmin edilen anonim bir el yazmasıdır. Abdülaziz ed-Dûrî ve Abdülcebbâr el-Muttalibî tarafından 1971'de yayımlandıktan sonra, Ahbâru’l-Abbâs veya kısaca Ahbâr olarak tanınmıştır. Bu kaynakta Abbâsîlerin beklenen kurtarıcılar olduğunu vurgulayan birçok rivâyet vardır ancak bu rivâyetler daha çok siyah sancakların ortaya çıkışı ile ilgili anlatımlarla sunulmuştur. Şimdiye kadar eser hakkında veya eserden istifade edilerek yapılan çalışmalarda, rivâyetler çoğunlukla ihtilâlin bilinmeyen yönlerine ışık tutacak şekilde ele alınmıştır, fakat bu rivayetler ile Mehdî inancı arasında doğrudan bir ilişki olduğunu vurgulayan bir çalışma bulunmamaktadır. Böylece kaynaktaki rivâyetlerin Mehdî inancı açısından ayrıntılı olarak incelenmediği söylenebilir. Çalışmamızla ilgili literatür bakımından üzerinde durulması gereken iki temel konu vardır. Bunlar arasında da en önemlisi şüphesiz ki Ahbâr’dır. Modern dönemde yeni bulunmuş bu kaynak üzerine olan çalışmalar çoğunlukla Abbâsî İhtilâli’ni ele alan çalışmalardır. Son zamanlarda kaynağın tarihyazımı açısından değeri veya sahihliği hakkında da bazı çalışmalar yapılmıştır. Literatürdeki diğer ilgili çalışmalar ise bir asrı aşkın süredir üzerinde detaylı şekilde inceleme yapılan Mehdî inancı ve bunun ihtilâl için önemine odaklanan araştırmalardır. Bu noktada, Gerlof Van Vloten'in kitabı, Mehdî inancına yönelik bazı önemli noktalara değinen ve bunun Abbâsî İhtilâli üzerindeki etkisini ortaya koyan birincil eser olarak kabul edilmektir. Bununla birlikte Van Vloten, el yazması onun çalışmasını kaleme aldığı dönemde (19. yüzyılın sonunda) henüz keşfedilmediği için Ahbâr’a hiç atıfta bulunmamıştır. Bu makale Abbâsî İhtilâli’nde Mehdî (kurtarıcı) inancının siyah sancaklar hakkındaki rivayetler aracılığıyla oluşturulan etkisini tartışmak amacıyla yazılmıştır. Ahbâr’daki ilgili rivayetleri Mehdî inancıyla ilişkilendirerek ortaya koymaktadır. Bu nedenle bu makale için “Siyah Sancaklı Mehdî” başlığı seçilmiştir. Modern tarihçiler, bu inancın İslam toplumunda giderek yaygınlaştığına ve dolayısıyla Abbâsî hareketinde etkili olduğuna inanmaktadırlar; ancak Ahbâr’dan önce ulaşılan kaynaklar bu iddiayı desteklemek için yeterli değildir. Çalışmada öncelikle Mehdî inancı ele alınacak, daha sonra beklenen kurtarıcı inancının Hicrî 2. yüzyıldaki önemi ve Abbâsî İhtilâli ile ilişkisi tartışılacak, son olarak da Mehdî inancının Abbâsî İhtilâli’ndeki etkinliğinin kaynağımıza nasıl yansıdığı incelenecektir. Bu makale, Ahbâru’l-Abbâs adlı kaynakta, Mehdî inancına doğrudan işaret eden rivayetlerin azınlığına karşın, siyah sancakların ele alındığı rivayetlerin fazla olduğunu savunmaktadır. Böylece Abbâsîlerin Mehdî inancından ihtilâlin başarıya ulaşması ve ardından meşrûiyeti sağlamada istifade ettikleri söylenebilir. Ancak bu inanç yalnızca Mehdî inancı değil, bilhassa siyah sancaklı Mehdî inancıdır. (shrink)

Memoirs of Saʻīd Pīshdād, 1955 or 1956-; school administrators professional ethics, Iran.

Prof. Dr. Mustafa Demirci's monograph "Black Rage: The Rebellion of Negro Slaves in the Medieval Islamic World (869-883)" on the 'Zanj rebellion' that took place between 869-883 A.D., during the Abbasid period, and was led by the Ali b. Muhammad, is one of the most important studies both in terms of its subject matter and the author's approach and perspective on the subject. The study, which was prepared with a rich academic literature using basic sources and modern research on the (...) subject, deals with issues such as the geography of the event, the causes and spread of the rebellion, the wars and warfare techniques to suppress the rebellion, the short and long-term effects of the damage left behind by the rebellion from an academic perspective in chronological order. The Zanj revolt started in the marshes of Basra in 869 as a result of Ali b. Muhammad (d. 883), who was originally white and claimed to be a descendant of Ali, organizing black slaves working under difficult conditions in the large farms in and around Basra, and the rebellion grew and spread in a short time. Muwaffak Billāh (843-891), the brother of the Abbasid Caliph Mu’temid Alallâh (843-892), who was assigned to suppress the revolt, was victorious against the rebels after tough struggles, and the revolt ended with the killing of the leader of the rebellion, Ali b. Muhammad, in 883. (shrink)

ʻAyn al-Quḍāh al-Hamadhānī, ʻAbd Allāh ibn Muḥammad, -1131. ; Ontology -- Islam. ; Knowledge, Theory of (Islam). ; Sufis -- Iran -- Biography. ; Muslim philosophers -- Iran -- Biography.

Siyasal sistemler, kitlelerin duyguları ile bilgilerini mobilize etmek, etkilemek ve yönlendirmek için çeşitli yol ve yöntemlere başvurur. Bunların belki de en etkilisi renk sembolizmidir. Zira renkler, hafızada kalıcı iz bırakan ve anlam zenginliği olan kültür sembolleridir. Bu sebeple bazen bir bayrakta, bazen bir afişte, bazen de bir sloganda siyasi bir araç olarak kullanılmaktadır. Hâl böyle olunca siyaset alanında gerçek niteliklerinden uzaklaşan renkler, simgesel anlam ve işlevler kazanmaktadır. Bu yolla siyasiler ile halk arasında hem hızlı bir iletişim hem de güçlü bir (...) dayanışma sağlanabilmektedir. Bu yüzden siyasiler, ideolojik söylemlerini güçlü kılmak adına deyim, özlü söz, vecize gibi dilin söz varlıklarından faydalanmaktadır. Söz konusu ifadelerde geçen renklerin (siyah, beyaz ve kırmızı vb.) siyasi ideoloji ve kavramların yerini tuttukları varsayılmaktadır. Buradan hareketle bu çalışmada, Sovyetlerden beri Rus siyasetinde gelişen sosyo-politik olaylarda sembol değer olarak kullanılan renkler analiz edilmiştir. Bu incelemede siyaset dilinde zikredilen ve aynı zamanda medya ve halkın diline yansıyan “renkli” ifadelere başvurulmuştur. Bu siyasi söylemlerin betimsel yöntemle tanımları yapılmış, renklerin taşıdıkları metaforik ile metonimik anlamları belirlenmiş ve kullanım alanları örneklerle gösterilmiştir. Böylelikle, Rus siyasetinde renklerin anlam, imaj ve fonksiyonları belirlenmeye çalışılmıştır. İnceleme neticesinde, beyazın geçtiğimiz asrın başında demokrasinin, düzenin ve meşrutiyetin simgesi; günümüzde ise hükümet karşıtı sergilenen yasadışı eylemlerin sembol ifadesi olduğu saptanmıştır. Sovyetler zamanında direnişin, isyanın, devrimin simgesi kızıl renk iken eski Sovyet coğrafyasında batı destekli gerçekleşen devrim hareketlerinde kızılın yerini turuncuya bıraktığı anlaşılmıştır. Çarlık rejimi yanlısı ve devrim karşıtı Ortodoks, muhafazakâr, milliyetçi örgütlerin temsil renginin ise siyah olduğu tespit edilmiştir. Çalışmanın sonunda ise araştırmadan elde edilen bilgi ve bulgular derlenerek kısaca değerlendirilmiştir. (shrink)