Problem duša–um–tijelo, drevno je pitanje koje je mučilo mnoge filozofe. Još od Platona i predstoika mnogi su filozofi pokušavali odgovoriti na pitanja odnosa između tih “dijelova”. Ovaj rad je pregled teorije o holonima koju je predložio Arthur Koestler i njezinih implikacija u modernoj kinematografiji, posebno na primjeru anime filma Ghost in the Shell. Postoje mnoga pitanja koja su aktualna i povezana s problemom duha i tijela, a koja proizlaze iz moderne kinematografije i TV emisija, no obično su zanemarena ili previđena. (...) U tim serijama i filmovima nalazimo suvremene ideje o kiborzima i transhumanizmu koje je spomenuti anime film popularizirao. Većina suvremenih serija bliža je transhumanizmu i postmodernizmu, no zbog opsega članka, biti će spomenute samo imenom.Drugi problem koji se nameće u modernoj kinematografiji je individualizam i egocentrizam koji nije usmjeren na transcendentalno ili čak transcendentno. Namjera ovog rada je pokazati da kroz Koestlerove ideje o holonima moramo uzeti u obzir širi pristup transhumanizmu, te da taj pristup ne smije biti fokusiran samo i isključivo na pojedinca. (shrink)

We argue that while it is a valuable contribution, Carruthers' model may be too restrictive to elaborate our understanding of the development of mindreading and metacognition, or to enrich our knowledge of individual differences and psychopathology. To illustrate, we describe pertinent examples where there may be a critical interplay between primitive social-cognitive processes and emerging self-attributions.

Osiurak and Reynaud's account of human tool cognition misses key element: human capacity for functional representations and teleological inferences. I argue that the teleofunctional approach accounts better for some features of human tool cognition and points to a viable candidate for the cognitive “difference-maker” behind human technological success.

Many psychological studies have shown that human‐generated sequences are hardly ever random in the strict mathematical sense. However, what remains an open question is the degree to which this (in)ability varies between people and is affected by contextual factors. Herein, we investigated this problem. In two studies, we used a modern, robust measure of randomness based on algorithmic information theory to assess human‐generated series. In Study 1 (), in a factorial design with task description as a between‐subjects variable, we tested (...) the effects of context and mental fatigue on human‐generated randomness. In Study 2 (), in online research, in experimental design, we further investigated the effect of mental fatigue on the randomness of human‐generated series and the relationship between the need for cognition (NFC) and the ability to produce random‐like series. Results of Study 1 show that the activation of the ability to produce random‐like series depends on the relevance of the contextual cues (), whether they activate known representations of a random series generator and consequently help to avoid the production of trivial sequences. Our findings from both studies on the effect of mental fatigue (Study 1 – ; Study 2 – ) and cognitive motivation () demonstrate that regardless of the context or task's novelty people quickly lose interest in the random series generation. Therefore, their performance decreases over time. However, people high in the NFC can maintain the cognitive motivation for a longer period and consequently on average generate more random series. In general, our results suggest that when contextual cues and intrinsic constraints are in optimal interaction people can temporarily escape the structured and trivial patterns and produce more random‐like sequences. (shrink)

Artykuł jest recenzją i krótkim komentarzem do tekstów dotyczących normatywności i zebranych w dziale nazwanym „Normatywność. ‘Update’” i opublikowanych w jednym z numerów czasopisma „Avant”. Autor stara się wykazać, że często rozróżniane porządki myślenia o normatywności – moralny i pozamoralny, na poziomie ludzkich praktyk są ze sobą ściśle powiązane. Głównym celem artykułu jest wyraźne wyłuszczenie i skomentowanie aktualizacji podejścia do normatywności proponowanych przez publikujących w „Avancie” badaczy.

One of the most primary, as well as intriguing, questions in the field of St. Bonaventure studies is the authorship of several disputed questions. After the publication of the monumental Quaracchi edition some scholars incorporated into the Corpus Bonaventurianum questions De superfluo, De caritate, De novissimis, and De theologia. The ascription of the above questions to Bonaventure met with a severe criticism which disproved his authorship of all of them. Of the spurious questions a series conserved in the Florentine manuscript (...) (Biblioteca Nazionale Centrale, Conv. Soppr. D.IV.27) has remained until now unedited and its authenticity unsettled. This volume presents a critical edition of all the Florentine questions -- De productione rerum, De imagine, De anima. It aims to throw some light, on the one hand, on the problem of their authenticity. It formulates arguments for Bonaventure's authorship which are based mostly on the doctrinal affinity of the questions with non-spurious Bonaventure's works. On the other hand, it discloses the merely hypothetical character of these arguments."--Back cover. (shrink)

Giles of Rome analyzed the question of the division and definition of philosophy three times at the beginning of his philosophical career. He devoted to this subject the prologues of two of his Aristotle commentaries, CommentaryonthePhysics and CommentaryontheSophisticalRefutations. 1 He then devoted a work exclusively to this subject, Departibusphilosophiaeessentialibus. 2 Because of its clear, systematic approach, this text will be the main object of my analysis. I shall, however, discuss material from the two prologues that demonstrates either the evolution of (...) Giles’s thought from the two prologues to Departibus or the changes, corrections, or additions he introduced into the theory of science and philosophy formulated in Departibus. (shrink)

Artykuł zawiera rozważania na temat międzynarodowych czynników wpływających na kształt negocjacji umowy handlowej Transatlantyckiego Partnerstwa w Dziedzinie Handlu i Inwestycji (TTIP – Transatlantic Trade and Investment Partnership) pomiędzy USA a UE. Na początku zostanie omówiona kwestia wzrostu potęgi gospodarczej Stanów Zjednoczonych po II wojnie światowej oraz Unii Europejskiej po jej powstaniu w latach 90. XX wieku. Omówione zostaną poszczególne elementy TTIP, wokół których odbywały się poszczególne rundy negocjacyjne. Są one bardzo ambitne oraz mają na celu związać gospodarczo obszar po obydwu (...) stronach Atlantyku. Najistotniejszym z nich jest wskazanie specyfiki handlowej partnerów transatlantyckich i wyraźne ukazanie różnic w prawodawstwie amerykańskim oraz unijnym w tym zakresie. Przedstawienie immunitetu państwa ma służyć opisaniu trudności, na jakie były narażone poszczególne państwa członkowskie Unii Europejskiej w kontekście parafowania umowy. Przysługuje on państwu jako podmiotowi prawa międzynarodowego, będąc atrybutem jego suwerenności oraz niezależności. Nie podlega on ograniczeniu przez inne państwo, a ewentualne ograniczenie immunitetu lub rezygnacja z niego może się odbyć wyłącznie za zgodą państwa, którego ta sytuacja dotyczy. Ostatnią z omawianych kwestii jest przedstawienie poszczególnych grup lobbingowych, które regularnie oddziaływały na Komisję Europejską prowadzącą negocjacje ze stroną amerykańską. Największe i najbardziej liczące się korporacje międzynarodowe oraz przedsiębiorstwa mają swoją reprezentację w liczących się grupach lobbingowych. Ich nacisk na organy reprezentujące zarówno Stany Zjednoczone, jak i Unię Europejską jest bardzo duży, stąd można wysnuć wniosek, że w negocjacjach dotyczących Partnerstwa Transatlantyckiego interes prywatny góruje nad reprezentantami interesu publicznego. W aspekcie międzynarodowym takie ustalenia mogą wzmocnić pozycję USA i UE w znacznym stopniu, ale wiąże się to z zagrożeniami dla konsumentów. (shrink)