Autor razmatra znacaj interkulturalnog sporazumevanja u epohi globalizacije i ukazuje na ulogu koju Gadamerova hermeneutika igra u ovom kontekstu. Autor prvo izlaze osnovne odlike globalizacije, uzimajuci u obzir Gidensovo shvatanje savremene epohe kao radikalizacije modernosti i Hajdegerovo tumacenje savremenosti kao doba dovrsavanja metafizike kao nihilizma. Autor istice da pitanje o uslovima mogucnosti interkulturalnog sporazumevanja postaje vazno pitanje filozofije u situaciji intenzifikacije medju-kulturalnih susreta. On zatim pokazuje da Gadamerova filozofska hermeneutika, posebno njen pojam delatno-povesne svesti, nudi prihvatljivu osnovu za objasnjenje mogucnosti (...) dijaloga medju kulturama. Kako autor zakljucuje, hermeneutika na taj nacin afirmise znacaj etike konacnosti u savremenom svetu. (shrink)

In this paper, author deals with Heidegger's account of the modern age as the epoch based on Western metaphysics. In the first part of the paper, he shows that, according to Heidegger, modern interpretation of the reality as the world picture, is essentially determined by Descartes' philosophy. Then, author exposes Heidegger's interpretation of the turn which already took place in Plato's metaphysics and which made possible Descartes' metaphysics and modern epoch. In the second part of the paper, author explores Heidegger's (...) interpretation of science and technology as shoots of very metaphysics. Heidegger emphasizes that the essence of technology corresponds to the essence of subjectivity and shows how the metaphysics of subjectivity subsequently finds its end in Nietzsche's metaphysics of the will to power, as the last word of Western philosophy. In the concluding part, author argues that the contemporary processes of globalization can be just understood as processes of completion of metaphysics. They can be identified as a global rule of the essence of technology. On the basis of Heidegger's vision of overcoming metaphysics, author concludes that it opens the possibility of a philosophy of finitude which points to dialogue with the Other as a way of resolving the key practical issues of the contemporary world. U ovom clanku autor se bavi Hajdegerovim shvatanjem moderne kao epohe zasnovane na zapadnjackoj metafizici. U prvom delu rada, autor pokazuje da je, prema Hajdegeru, novovekovno shvatanje stvarnosti kao slike sveta sustinski odredjeno Dekartovom filozofijom. Potom izlaze Hajdegerovu interpretaciju preokreta koji se vec dogodio u Platonovoj metafizici a koji je omogucio Dekartovo utemeljenje moderne filozofije i moderne epohe. U drugom delu rada, autor istrazuje Hajdegerovu interpretaciju nauke i tehnike kao izdanke same metafizike. Hajdeger pokazuje da sustina moderne tehnike odgovara sustini modernog subjekta i pokazuje kako se metafizika subjektivnosti konsekventno dovrsava u Niceovoj metafizici volje za moc, kao poslednjoj reci zapadnjacke filozofije. U poslednjem delu rada, autor ukazuje na to da se savremeni procesi globalizacije mogu razumeti upravo kao procesi dovrsavanja metafizike. Oni se mogu prepoznati kao planetarna vladavina sustine tehnike. Na osnovu Hajdegerovog vidjenja prevladavanja metafizike, autor zakljucuje da ono otvara mogucnost za jednu filozofiju konacnosti koja upucuje na dijalog sa Drugim kao nacin resavanja kljucnih prakticnih pitanja savremenosti. (shrink)

Autor u ovom clanku zastupa tezu da se Niceova kritika morala zasniva na njegovoj metafizici, u kojoj pojam volje za moc, shvacen u duhu grckog pojma physisa, igra kljucnu ulogu. On pokazuje da je prevrednovanje svih vrednosti kao prevladavanje platonisticko-hriscanskog nihilizma usmereno na afirmaciju?zivota u skladu s prirodom?, pri cemu je priroda shvacena upravo kao physis. On takodje pokazuje zasto je za Nicea neosnovana pretenzija na univerzalnost i objektivnost vladajuceg sistema vrednosti. Na kraju, autor ukazuje na teskoce Niceovog platonizma i (...) zakljucuje da neuspeh modernosti da opravda moral namece zadatak ispitivanja mogucnosti rehabilitacije Aristotelove prakticne filozofije. (shrink)

Autor u ovom clanku zastupa tezu da se Niceova kritika morala zasniva na njegovoj metafizici, u kojoj pojam volje za moc, shvacen u duhu grckog pojma physisa, igra kljucnu ulogu. On pokazuje da je prevrednovanje svih vrednosti kao prevladavanje platonisticko-hriscanskog nihilizma usmereno na afirmaciju?zivota u skladu s prirodom?, pri cemu je priroda shvacena upravo kao physis. On takodje pokazuje zasto je za Nicea neosnovana pretenzija na univerzalnost i objektivnost vladajuceg sistema vrednosti. Na kraju, autor ukazuje na teskoce Niceovog platonizma i (...) zakljucuje da neuspeh modernosti da opravda moral namece zadatak ispitivanja mogucnosti rehabilitacije Aristotelove prakticne filozofije. (shrink)