The article reviews the book Los, zło, tajemnica: ku twórczym źródłom poezji Aleksandra Wata i Czesława Miłosza [Fate, Evil, Mystery: Toward the Creative Sources of Aleksander Wat's and Czesław Miłosz's Poetry], by Marek K. Siwiec.
The article reviews the book Los, zło, tajemnica: ku twórczym źródłom poezji Aleksandra Wata i Czesława Miłosza [Fate, Evil, Mystery: Toward the Creative Sources of Aleksander Wat's and Czesław Miłosz's Poetry], by Marek K. Siwiec.
Author: Siwiec Marek Kazimierz Title: ZBIGNIEW HERBERT – TOWARDS MYSTERY OF SOCRATES (Zbigniew Herbert – ku tajemnicy Sokratesa) Source: Filo-Sofija year: 2010, vol:.11, number: 2010/2, pages: 7-28 Keywords: MYSTERY OF SOCRATES, ZBIGNIEW HERBERT, JOURNEY TO THE GREEK ROOTS (BEGINNINGS) TO THE EUROPEAN CULTURE AND SOURCES OF THE EUROPEAN HUMANITY Discipline: PHILOSOPHY Language: POLISH Document type: ARTICLE Publication order reference (Primary author’s office address): E-mail: www:In the essay the author follows Zbigniew Herbert’s path by asking a question: “What is a (...) mystery of Socrates?”. The author wants to present that Zbigniew Herbert in his books took a journey, a spiritual wander, to the Greek roots (beginnings) to the European culture and sources of the European humanity. He distinguishes the difference between ‘root’ (or ‘beginning’) from ‘source’. “The portrait of Socrates” by Herbert reflects the two main dimensions of poet’s creative as well as philosophical aspirations. Socrates represents different reflections on the human condition. He encompasses various – for many philosophers – unpredictable dimensions of human existence. He has ability to rational, intellectual examination of the world as well as tendency to investigate his artistic poetic work and vocation. However, the mystery of Socrates appears to be a source of creative thinking. (shrink)
The article reviews the book Los, zło, tajemnica: ku twórczym źródłom poezji Aleksandra Wata i Czesława Miłosza [Fate, Evil, Mystery: Toward the Creative Sources of Aleksander Wat's and Czesław Miłosz's Poetry], by Marek K. Siwiec.
Arthura Kaufmanna filozofia prawa wyrasta przede wszystkim z neokantyzmu aksjologicznego reprezentowanego przez „późnego” Gustava Radbrucha, którego uważał on za najważniejszego ze swych nauczycieli, oraz z hermeneutyki filozoficznej Hansa-Georga Gadamera. W późniejszym okresie znaczący wpływ na Kaufmanna wywarł Charles S. Peirce, którego pracami posiłkował się opracowując problematykę analogii (wiążąc ją z opracowanym przez Pierca zagadnieniem abdukcji) oraz ontologii relacji. Niektóre wątki poglądów Kaufmanna nawiązują do egzystencjalizmu Karla Jaspersa oraz antropologii Karla Löwitha. Obecne są także inspiracje tomistyczne i arystotelesowskie. Jest to filozofia (...) prawa o charakterze maksymalistycznym. Kaufmann wpisuje się w sięgającą starożytności tradycję uprawiania filozofii, w której stawia się pytania o całość; filozofia pyta o to, co to jest "byt w ogóle", byt "w całości"; filozofia prawa stawia pytania o to, co to jest prawo "w całości", prawo "w ogóle" . Podejmuje wprost fundamentalne zagadnienia należące do zasadniczych dziedzin filozoficznych – epistemologiczne, ontologiczne, etyczne, nie stroniąc także od zagadnień z zakresu logiki. Uprawiana przez niego filozofia ma charakter systemowy, co sprawia, że jej zrozumienie zakłada ujęcie całości propozycji. Sam Kaufmann uważa, że systemy filozofii prawa należą już do historii, jednak ta uwaga jest o tyle jedynie trafna w odniesieniu do niego samego, że jego filozofia prawa – w zgodzie z jego deklaracjami – nie zmierza do „gotowych rozwiązań” konkretnych kwestii prawnych, ale zmierza do ukształtowania pewnego sposobu refleksji nad prawem. Jego koncepcja jest ważnym głosem w sporze klasycznego pozytywizmu z koncepcjami niepozytywistycznymi. Za prawo w pełnym tego słowa znaczeniu uznaje konkretne rozstrzygnięcie, co niewątpliwie łączy jego podejście z amerykańskim realizmem prawnym. Rekonstruowana przez Kaufmanna struktura procesu „urzeczywistniania” prawa, dokonywana w kontekście i na użytek kultury prawnej typu kodeksowego, kontynentalnego, uwyraźnia obecność elementów typowych dla kultury prawa precedensowego –wnioskowanie od przypadku do przypadku. Jednocześnie za istotny problem każdego porządku normatywnego uznaje uogólnienie. Jest to znamienny teoretyczny wyraz narastającej świadomości współwystępowania obok siebie zasadniczych elementów każdego z tych typów kultur prawnych. Kaufmann trafnie dostrzega, że w konkretnym rozstrzygnięciu są obecne elementy normatywne wykraczające poza to, co jest zawarte w aktach normatywnych. Podobnie jak Ronald Dworkin, Kaufmann wskazuje, że dokonujący rozstrzygnięcia, czy tego chce, czy nie, „stosuje” szereg elementów normatywnych spoza aktów normatywnych. Analizy prowadzą do wniosku, że propozycja Kaufmanna zawodzi, gdy przechodzi on do ontologicznych uogólnień, przede wszystkim przez brak uwzględnienia w swych podstawach takich punktów odniesienia, które są zewnętrzne wobec badanego procesu „urzeczywistniania” prawa. To, czym jest osoba, determinowane jest systemem prawnym i kulturą, w której prawo funkcjonuje. Przy takim ujęciu Kaufmann nie osiąga jednego z ważnych celów, do którego zmierzał, nie wskazuje kryteriów pozwalających stwierdzić, czy stopniowa – dokonywana zgodnie z odkrytymi przez hermeneutykę filozoficzną wymaganiami poprawnego rozumienia – zmiana normatywnego sensu systemu prawnego zmierza ku „ustawowemu bezprawiu”, czy też nie. (shrink)
Opracowanie dotyczy fragmentu preambuły Konstytucji RP z 1997 r.: „równi w prawach i w powinnościach wobec dobra wspólnego - Polski”. Zmierza ono przede wszystkim do uwyraźnienia i analizy wskazanych w tym fragmencie wartości, które mogą pomóc w dookreśleniu celów konstytucji i ujęciu czegoś, co określa się niekiedy mianem „ducha konstytucji”. Analizowane jest umiejscowienie komentowanego akapitu w całości preambuły, oraz prace nad projektem Konstytucji, które prowadzą ku refleksji nad kategorią dobra wspólnego w artykule 1. W centrum moich analiz jest argumentacja na (...) rzecz tezy, że dobrem wspólnym są warunki życia społecznego służące rozwojowi jednostek i że jednym z istotnych elementów dobra wspólnego jest poszanowanie praw człowieka. (shrink)
Artykuł podejmuje polemikę z obiegowym rozumieniem tolerancji. Autor podkreśla znaczenie podziału na tolerancję jako postawę i na dyskursy o tolerancji. Następnie, w nawiązaniu i częściowo w dyskusji z koncepcją tolerancji zaproponowaną przez Iję Lazari Pawłowską, przedstawione jest rozróżnienie trzech odmian tolerancji, a także rozróżnienie odpowiednich trzech odmian nietolerancji. Rozważane są również niektóre paradoksy związane z tolerancją oraz ze zwalczaniem nietolerancji.
This book argues that the meaning of negation, perhaps the most important logical constant, cannot be defined within the framework of the most comprehensive theory of proof-theoretic semantics, as formulated in the influential work of Michael Dummett and Dag Prawitz. Nils Kürbis examines three approaches that have attempted to solve the problem - defining negation in terms of metaphysical incompatibility; treating negation as an undefinable primitive; and defining negation in terms of a speech act of denial - and concludes that (...) they cannot adequately do so. He argues that whereas proof-theoretic semantics usually only appeals to a notion of truth, it also needs to appeal to a notion of falsity, and proposes a system of natural deduction in which both are incorporated. Offering new perspectives on negation, denial and falsity, his book will be important for readers working on logic, metaphysics and the philosophy of language. (shrink)
The title of the book promises to provide the reader with “A Contemporary Thomistic Metaphysics.” However, what can be contemporary about a philosophy which was developed as a complement and a tool for thirteenth-century theology? The last century’s revival of Thomism was mainly an affair of text exegesis in the eyes of most interpreters of Aquinas, even if sometimes they added an epistemological basis to the metaphysical system developed by Aquinas himself. Clarke proposes, instead, a “creative appropriation of Thomistic metaphysics,” (...) that is, a break with the traditional Thomistic attitude where philosophers of a significant stature presented themselves as mere historians of medieval thought. Hence, Clarke takes philosophical responsibility for the arguments he presents. He does not expect any leeway to be given to his arguments for this would amount to talking about philosophical attitudes and beliefs that are long gone from any serious philosophical mind. The result is what he labels “Thomistically inspired metaphysics,” which should be treated as a contemporary philosophical theory attempting to explain the origin and the structure of all individual beings. (shrink)
This book develops a new approach to naturalizing phenomenology. The author proposes to integrate phenomenology with the mechanistic framework that offers new methodological perspectives for studying complex mental phenomena such as consciousness. While mechanistic explanatory models are widely applied in cognitive science, their approach to describing subjective phenomena is limited. The author argues that phenomenology can fill this gap. He proposes two novel ways of integrating phenomenology and mechanism. First, he presents a new reading of phenomenological analyses as functional analyses. (...) Such functional phenomenology delivers a functional sketch of a target system and provides constraints on the space of possible mechanisms. Second, he develops the neurophenomenological approach in the direction of dynamic modeling of experience. He shows that neurophenomenology can deliver dynamical constraints on mechanistic models and thus inform the search for an underlying mechanism. (shrink)
W artykule tym rozważana jest kwestia zmienności Boga, której „pochodną” – biorąc pod uwagę stwierdzenie Arystotelesa, że „substratem” czasu jest ruch – jest tytułowy problem czasowości Boga. Aby uwyraźnić i uchwycić wiążące się z tymi zagadnieniami trudności i dylematy, odwołano się do teologii chrześcijańskiej, a w szczególności do problematyki stworzenia, objawienia, a także – co się z tym wiąże – wcielenia oraz zbawienia. Wyprowadzono wniosek, że należy przyjąć, iż w Bogu realizuje się zupełnie inna niż kauzalna zasada ruchu, stąd też (...) i struktura Jego zmienności musi być radykalnie odmienna. Ten domniemany rodzaj Boskiej czasowości można nazwać czasem absolutnym i uznać, że przypomina on coś, co z naszej ludzkiej perspektywy da się za Heglem określić teraźniejszą obecnością. (shrink)
Kuala Lumpur is a diverse city representing many different religions and nationalities. Recent government policy has actively promoted unity and cohesion throughout the city; and the country of Malaysia, with the implementation of a programme called 1Malaysia. In this book, the authors investigate the aims of this programme – predominantly to unify the Malaysian society – and how these objectives resonate in the daily spatial practices of the city’s residents. -/- This book argues that elements of urban infrastructure could work (...) as an essential mediator ‘beyond community’, allowing inclusive social structures to be built, despite cultural and religious tensions existing within the city. It builds on the premise of an empirical study which explores the ways in which different communities use the same spaces, supported through the implementation of a theoretical framework which looks at both Western and Islamic conceptualisations of the notion of community. Through the analysis of Kuala Lumpur, this book contributes towards the creation of more inclusive places in multi-ethnic, multi-cultural and multi-religious communities across the world. (shrink)
Referring to basic Weberian notions of rationalization and secularization, I try to find a more accurate sense of the term “secularization”, intending to describe adequately the position of religion in modernity. The result of this query is—or at least should be—a new, original conceptualization of religion as one of finite provinces of meaning within one paramount reality of the life-world, as defined by Alfred Schutz. I proceed by exposing a well known, major oversimplification of the Weberian concept of secularization, very (...) well outlined in Peter Berger’s The sacred canopy, in order to point to the genuine, much more differentiated position of Max Weber in this matter (especially from the period of Foundations of social economic and Economy and society), and, consequently, to return to the roots of Berger’s thought: phenomenological sociology of Alfred Schutz, an attempt to assure the philosophical foundations of Weber’s sociological theory. At a closer glimpse, transformation of religion in the modern process of rationalization does not consist—according to Weber—in eliminating religion and thus depriving society of the religious source of meaning, but in parallel emancipation of many different domains of rationality, including religion itself. Using Schutz’s analysis of the social world as a complex structure of many different final provinces of meaning, I describe religion as such a province and show what does the process of rationalization of this province consist and what it should consist in: a complex, ongoing exchange of cognitive relevances and contents, combined with growing autonomy of many different sub-worlds. Schutz’s theory of symbol, rooted in Edmund Husserl’s description of constitution of complex objects in mono- and polythetic acts of consciousness, moves the analysis to the epistemological level, pointing to a chance of intensifying our cognitive relation to reality through increasing interpenetration of various sub-universes of meaning. (shrink)
