Onur Karamercan, Heidegger'de Sanat Eserinin Yeri: Sanal Müzeler Çağında Sanat ve Mekân adlı yazısında, iki yıldır yaşamakta olduğumuz salgınla birlikte çok daha sık biçimde görülmeye başlayan “sanal müze” veya “elektronik müze” uygulamalarına yakından bakar. Dünyanın en meşhur müzelerinin ve sanat galerilerinin sanatsal ve kültürel etkinliklerden mahrum kalmak istemeyen ziyaretçilerine "kapılarını" elektronik ortamda açtığı ve birçok müzenin de koleksiyonlarını tamamen ya da kısmen dijitalleştirdiği bu ortamda, şu iki soruyu yanıtlamayı amaçlar: 1) Bir mekân olarak bir müzeyi uzaktan (...) ziyaret etmek ve bir müzede sergilenen sanat eserlerini internet üzerinden “deneyimlemek” ne anlama gelmektedir ve 2) bu estetik-dijital “deneyim” (Erlebnis) insanın sanat ve mekân ile olan ilişkisi ve sanat eserinin “tecrübesine” (Erfahrung) dair ne söylemektedir? (shrink)

Mekân çalışmaları ve bellek çalışmaları, 1960’lardan bu yana benzer bir eğilimle sosyolojiden edebiyata, psikolojiden kent bilimlerine kadar birçok disipline konu olmuştur. Bu süreçte, çeşitli kuramsal bakış açılarının ilgi alanına giren bellek ve mekân, kimliği kuran unsurlar olarak birlikte ele alınmaya başlanmıştır. Erman ve Özaloğlu’nun derledikleri bu çalışma da söz konusu unsurlara ve bu unsurlar arasındaki ilişkiye odaklanmaktadır. Bellek ve mekâna dair çalışmaların çok sayıda disiplinin ortak ilgisi olduğu burada da göze çarpmaktadır, zira yazarlar arasında iki araştırmacı, bir küratör (...) ve üç doktora öğrencisinin dışında çok sayıda akademisyen yer almaktadır. Akademisyenlerin alanlarına bakıldığındaysa felsefeden antropolojiye, tarihten dil ve iletişim bilimlerine, siyaset bilimi ve kamu yönetiminden sosyoloji ve sosyal hizmete kadar geniş bir çeşitlilik göze çarpmaktadır. Ancak, şehir ve bölge planlama, iç mimarlık ve çevre tasarımı ile mimarlık gibi mekânı temel alan disiplinlerden akademisyenler (13 akademisyen) bu çalışmanın yazarları arasında çoğunluğu oluşturmaktadır. Bellek ve mekân ilişkisine odaklanan bu derleme kitap, sekiz bölümden ve 28 makaleden oluşmaktadır. Birinci bölümde genel hatlarıyla bellek, mekân ve tarih ilişkisiyle ilgili kuramsal tartışmaların yanı sıra belleğin bir edebi eserdeki yansımasına yer verilmektedir. İkinci bölüm bellek ve mekân ilişkisini yakın geçmişe ait mekânlar (İkramiye evleri, Büyük Efes Oteli, Petkim-Aliağa konut yerleşkesi gibi) ve bu mekânlarda gerçekleşen dönüşümler üzerinden ele almaktadır. Mekânsal değişme ve dönüşüm konularını ele alan çalışmalar, ikinci bölümden başlayıp, dördüncü bölüme kadar devam etmektedir. Üçüncü ve dördüncü bölüm özellikle kentsel mekânda gerçekleşen ve gecekondu olgusunu da içeren dönüşüm projeleri ve toplumsal yansımalarına eğilmektedir. Beşinci bölüm, özellikle hafıza mekânlarına ayrılmıştır. Altıncı bölüm, toplumsal çeşitlilik vurgusuyla farklı toplumsal grupların mekâna dair deneyimlerine yer verirken Neo-liberal Dönüşümler başlıklı yedinci bölüm, bir anlamda kitabın alt metnini başlığa taşımış durumdadır. Sonuncu bölüm ise mekân, kimlik ve aidiyet konularına eğilmektedir. (shrink)

Bizim bu yazıda bahsetmeye çalıştığımız konu, daha çok metaontolojik ya da metafizik alan üzerinde yoğunlaşacaktır. Nesnelerin kendinde varlığını bilemesek bile, en azından, dile gelmeyen bir şeylerden bahsediyoruz. Öyleyse bilemediğimiz alana ait yargılarımızın, bildiğimiz olgular alanıyla ilişkisi dolayısıyla az çok yorumlanabileceğini göz ardı etmememiz gerekir. Kendinde dünyanın yani numenin anlamını somut dünya tasarımıyla elde etmeye çabalamanın boşuna olacağı kesindir. Ancak bu durum, numen dünyasının araştırılmaması ve kendinde varlık alanının ne olduğu konusunda düşünmeye son verilmesi gerektiği manasını taşımaz. Çünkü somut dünya tasarımımızda (...) sürekli değişen ve her değiştiğinde de anlamını değiştiren bir durum söz konusudur. (shrink)

Ce livre rassemble les Actes du colloque qui s’est tenu au Centre Culturel International de Cerisy-la-Salle du 9 au 16 juin 2012. Ce colloque est le premier qui ait été consacré à la philosophie de Robert Misrahi. Ce colloque a permis de parcourir un itinéraire dans l’ensemble de l’oeuvre de Robert Misrahi. Des philosophes ont d’abord exposé les grands axes de sa pensée, des spécialistes d’autres disciplines ont ensuite montré que cette pensée avait essaimé dans de nombreux champs de pratiques (...) : psychanalytique, bioéthique, coopérative, poétique, artistique, monde de l’entreprise, de l’éducation. On a ainsi pu mesurer l’ampleur et la cohérence d’une oeuvre. La particularité de ce colloque résidait aussi dans la présence de Robert Misrahi, et on se rend compte à la lecture des actes de son engagement permanent. Ses trois communications tissent une trame depuis son inscription dans l’histoire des idées, à l’élaboration de ses propres concepts pour ensuite synthétiser l’aboutissement d’une oeuvre et d’une vie. Les échanges qui ont été retranscrits permettent aussi d’avoir un témoignage des relations très intenses et éclairantes qui ont eu lieu. (shrink)

Of the first six chapters of the Phenomenology of the spirit -- Summary of the course in 1937-1938 -- Philosophy and wisdom -- A note on eternity, time, and the concept -- Interpretation of the third part of chapter VIII -- A dialectic of the real and the phenomenological method in Hegel.

Treatise on the basic tenets of Viśiṣṭādvaita school in Hindu philosophy as propounded by Ramanuja, 1017-1137, founder of sect.

Roland Végső opens up a new debate in favour of abandoning the very idea of the world in both philosophy and politics. Opening with a reconsideration of the Heideggerian critique of worldlessness, he traces the overlooked history of worldlessness in Hannah Arendt, Sigmund Freud, Jacques Lacan, Jacques Derrida and Alain Badiou.

L’humanité a inventé environ 12 000 types différents d’instruments de musique, chacun exprimant une facette de l’imagination humaine. Mais on s’étonne que de ce que la philosophie néglige cet objet, dont se sont emparés acousticiens, musicologues, ethnomusicologues et historiens. Relevant le défi d’une exploration philosophique, Bernard Sève défend la thèse originale de la « condition organologique de la musique » : la musique n’est complètement elle-même que lorsqu’elle se sert d’instruments ; la musique, d’une certaine façon, « commence » avec (...) l’instrument. Mais à condition d’ajouter que l’instrument n’est rien sans l’instrumentiste qui le met en œuvre. On peut alors distinguer deux corps de l’instrument : son corps physique, qui peut produire toutes sortes de bruits, et son corps musical, qui ne produit que les sons musicaux voulus ; réciproquement, le musicien qui apprend à jouer d’un instrument transforme son corps physique naturel en corps musicien. Bernard Sève étudie enfin les rapports entre l’instrument et le temps et propose une ontologie de l’œuvre musicale dans laquelle l’instrument joue un rôle essentiel. L’instrument de musique n’est totalement lui-même que lorsqu’il joue, et l’œuvre musicale n’est totalement elle-même que lorsqu’elle est effectivement jouée. Et la musique est le seul art dont les instruments sont utilisés tout au long de la réalisation de l’œuvre : une fois la toile achevée, le peintre n’a plus besoin de son pinceau, mais, la partition terminée, le musicien a plus que jamais besoin des instruments... (shrink)

Study of Dīdhitiprakāśikā of Gadhādharabhaṭṭācārya, 17th/18th cent., commentary on Pramāṇyavāda, portion of Tattvacintāmaṇi of Gaṅgeśa, dealing with the concept of authenticity of proofs).

Study on Padarthadipika and Tarkapradipa, works on Vaiśeṣika and Nyāya school of Hindu philosophy by Kauṇḍabhaṭṭa; includes critical edited text.

On the semantics of Vaiśeṣika philosophy.

Verses on Hindu cosmology based on Puranas; includes interpretation.

L'on ne saurait trop souligner combien l'âge "classique" est un âge critique. Moment de crise aiguë, totale, puisque c'est la destitution du monde ancien qui s'amorce et une situation inédite qui se dessine : l'homme se découvrant comme jamais instance de liberté face à un monde dont il est désormais séparé, ce qui devient pensable, c'est la réformation générale du monde et de soi. La question est de savoir comment réinventer la liberté dans les conditions de la modernité. Cette entreprise (...) s'énonce électivement en terme d'usage et sa fortune témoigne de la variété des voies empruntées. Or parmi les figures de "la liberté par l'usage", il en est une qui, méconnue, se recommande de trois sources anciennes : le stoïcisme, la théologie paulinienne et le legs augustinien. Révéler son originalité consiste à déployer ce qui est ramassé dans l'étrange formule de Paul : "user du monde comme n'en usant pas". Attester son actualité à l'âge classique, c'est montrer comment Fénelon, Pascal, Malebranche ou Mme de Lambert jouent de sa plasticité pour se l'approprier diversement et en faire une figure de la liberté disponible pour la modernité - y compris la nôtre. (shrink)

A quoi nous conduisent inexorablement le relativisme et le pluralisme des valeurs ? A la guerre, l’actualité ne cesse de nous le confirmer. Elle peut être évitée, s’il est possible d’élever les valeurs à la vérité, seule en mesure d’apporter la concorde entre les êtres humains. C’est cette fondation rationnelle des valeurs, qui ne doit évidemment pas être métaphysique, qui est ici tentée. Mais vouloir fonder rationnellement des valeurs, n’est-ce pas œuvrer à l’établissement d’une dictature morale ? Non, dès lors (...) que ces valeurs se ramènent à la liberté. On peut craindre cependant que valoriser la liberté revienne à défendre l’égoïsme du système libéral. Ce n’est pas le cas si la liberté signifie le gouvernement responsable de soi-même. Reste à s’assurer de l’existence et de la valeur d’une telle liberté. L’enjeu est de taille : il s’agit de savoir s’il y a un sens à promouvoir le gouvernement responsable de soi-même ainsi que le respect d’autrui et de la nature, plutôt que l’intérêt et l’égoïsme. (shrink)

Pagājušais ir tas, kā vairs nav, bet nākošais - tas, kā vēl nav. Bet, ja to abu nav, vai tas nozīmē, ka ir tikai "tagad" un pagājušais un nākošais ir tikai par tik, cik tie ir apzināti tajā? Bet kā ir ar pašu "tagad"? Vilšanās, ko pavada centieni notvert un identificēt "tagad", var vedināt uz pārdomām, vai "tagad", kurā apzināmies pagājušo un nākošo, pats pastāv?