This paper describes a three-year project designed to build the capacity of members of research ethics committes to perform their roles and responsibilities efficiently and effectively. The project participants were made up of a cross-section of the membership of 13 Research Ethics Committees (RECs) functioning in Nigeria. They received training to develop their capacity to evaluate research protocols, monitor trial implementation, provide constructive input to trial staff, and assess the trial's success in promoting community engagement in the research. Following the (...) training, technical assistance was provided to participants on an ongoing basis and the project's impacts were assessed quantitatively and qualitatively. Results indicate that sustained investment in capacity building efforts (including training, ongoing technical assistance, and the provision of multiple tools) improved the participants’ knowledge of both the ethical principles relevant to biomedical research and how effective REC should function. Such investment was also shown to have a positive impact on the knowledge levels of other RECs members (those who did not receive training) and the overall operations of the RECs to which the participants belonged. Building the capacity of REC members to fulfill their roles effectively requires sustained effort and investment and pays off by enabling RECs to fulfill their essential mission of ensuring that trials are conducted safely and ethically. (shrink)

This paper describes a three‐year project designed to build the capacity of members of research ethics committes to perform their roles and responsibilities efficiently and effectively. The project participants were made up of a cross‐section of the membership of 13 Research Ethics Committees (RECs) functioning in Nigeria. They received training to develop their capacity to evaluate research protocols, monitor trial implementation, provide constructive input to trial staff, and assess the trial's success in promoting community engagement in the research.Following the training, (...) technical assistance was provided to participants on an ongoing basis and the project's impacts were assessed quantitatively and qualitatively. Results indicate that sustained investment in capacity building efforts (including training, ongoing technical assistance, and the provision of multiple tools) improved the participants’ knowledge of both the ethical principles relevant to biomedical research and how effective REC should function. Such investment was also shown to have a positive impact on the knowledge levels of other RECs members (those who did not receive training) and the overall operations of the RECs to which the participants belonged. Building the capacity of REC members to fulfill their roles effectively requires sustained effort and investment and pays off by enabling RECs to fulfill their essential mission of ensuring that trials are conducted safely and ethically. (shrink)

This paper discusses the reproductive health knowledge of Nigerian in-school adolescents, with special reference to pregnancy occurrence at first coitus. The data were derived from an Association for Reproductive and Family Health (ARFH) survey carried out in four secondary schools in Ibadan, Nigeria, between August and October 1995. A total of 828 students were interviewed. The results revealed that the majority of sexually active adolescents were not aware of the consequences of their actions. Religious affiliation and number of wives in (...) a male adolescents parents, were found to influence adolescents’ knowledge of pregnancy probability at first coitus. This paper confirms earlier findings that the majority of Nigerian adolescents do not know the consequences of sex. Therefore, a clear-cut plan of action is needed to inform sexually active adolescents through an effective sex education programme. (shrink)

Étienne Kola | : L’Afrique est riche de son patrimoine culturel. Cependant peut-elle se réjouir de l’apport de ses filles et de ses fils sur le double plan de la démocratie et de la rationalité moderne? Le relatif retard de ce continent dans certains domaines semble s’enraciner dans des écueils d’ordre éducatif. La plupart des systèmes éducatifs africains sont en effet perçus comme des structures inadaptées aux réalités socioculturelles des peuples. Le paradigme de la philosophie pour enfants consacre la (...) culture du débat sensé, de l’esprit critique, des valeurs éthiques et démocratiques à travers l’institution des communautés de recherche philosophique. Un usage judicieux du substrat culturel africain comme support heuristique dans les communautés de recherche peut s’avérer bénéfique pour l’éveil de la jeunesse. Cette expérience de la philosophie pour enfants vaut la peine d’être menée en Afrique. | : Africa enjoys a rich cultural heritage. Can it, however, rejoice over the contribution of its daughters and sons to both democracy and modern rationality? The relative delay of that continent in some domains seems to be rooted in failures in education. Most African systems of education are indeed perceived as unadapted to the sociocultural realities of the people. The paradigm of philosophy for children gives precedence to the culture of sensible debate, critical thinking, ethical and democratic values through the institution of philosophical research communities. Judicious recourse to the African cultural substrate as a heuristic support in the research communities may prove beneficial for the awakening of youth. This experience of philosophy for children is worth carrying out in Africa. (shrink)

Over the last 4 or so decades, Dudley Shapere has developed a rich and interesting alternative to the Kuhnian “relativist” account of science and its development. This paper is a review of this alternative viewpoint. It is a critical evaluation of Shapere’s arguments in support of the claim that radical methodological change can be allowed in science without thereby embracing relativism (and without ending with an irrational account of scientific change).

In this paper, we describe the potential role laypersons on ethics committees can play in ensuring community concerns are addressed in the design and implementation of genomic research. We draw inferences from the outcome of an empirical study of the impact of training of laypersons to address community engagement issues in ethics review of research protocol. While this paper does not advocate a particular solution, it describes the importance of community engagement in genomic research, the current limitations there are in (...) engaging communities in the design of these research projects and how communities can be indirectly engaged in the design and implementation of genomic research through the engagement of laypersons on ethics committees. However, to ensure that these laypersons can play this role, their capacity needs to be built to play this role appropriately. There is evidence to show that where resources are invested in building the capacity of laypersons to play their role as community ‘watchdogs’ in research, they play this role aptly. Community engagement is important in genomic research as genomic researchers will increasingly require community perspectives in critical ethics decision making. (shrink)

The latest form of violence in the Niger Delta, i.e., hostage taking by militant male youth, reproduces the “logic of capital” that characterizes state and corporate violence. This logic of capital can be explicated in contrast to a relational account of community that can ground alternative logics of care. Nigeria’s oil policy led to drilling impacts including pollution, social costs, and corruption. The failure of organized resistance to these developments produced widespread disillusionment in the 1990s, to which male youth responded (...) with militancy and profiteering. In contrast, women’s organized resistance practices are “logics of care” consistent with distributive, recognition, intergenerational, and restorative justice as well as effectiveness. (shrink)

Artykuł poświęcony jest charakterystyce kulturowego tła manifestu koła krakowskiego i jego zespołu, który stanowili: Józef Maria Bocheński OP, Jan Franciszek Drewnowski, ks. Jan Salamucha oraz Bolesław Sobociński, i który był wspierany przez Jana Łukasiewicza i ks. Konstantego Michalskiego. Manifestem koła była aplikacja programu szkoły lwowsko-warszawskiej do katolickiej teologii i filozofii. W tym przedsięwzięciu szczególną rolę odegrała Łukasiewicza wersja programu. Do zastosowanych środków należały: odnowienie języka tak, aby spełniał on wszystkie warunki właściwego dyskursu naukowego, recepcja logiki matematycznej, uwspółcześnienie semiotyki i metodologii (...) oraz wykorzystanie metod formalnych. Analizowane są cztery grupy okoliczności będące środowiskiem koła krakowskiego: esprit de l’époque, sytuacja w filozofii, sytuacja w logice i sytuacja w teologii – na początku XX wieku – w bezpośrednim związku z decydującymi działaniami czterech założycieli koła. (shrink)

Referat wygłoszony w ramach Koła Antropologii Obrazu przy Instytucie Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok, 03.2007. // Paper presented at the Koło Antropologii Obrazu at the Institute of Sociology, University of Bialystok, Bialystok, 03.2007.

Veberova teza da je kapitalisticki duh postojao pre samog kapitalistickog razvitka inspirisala je mnoge sociologe da istraze kulturno zaledje savremenih oblika kapitalizma. U ovom radu autorka razmatra i poredi tri takva pristupa. Prvi je pristup Lika Boltanskog i Ev Sijapelo koji proucavaju razvoj 'novog duha kapitalizma' tako sto se usredsredjuju na odnos dva makroaktera - kapitalizma i kritike; drugi je pristup Najdzela Trifta koji uspon 'mekog kapitalizma' dovodi u vezu sa jacanjem 'kulturnog kola kapitala'; i, na kraju, imamo pristup (...) Ricarda Seneta koji analizira kulturu 'novog kapitalizma' i radnu etiku 'mp3 organizacija'. (shrink)

The article highlights the issues of nature protection in Halychyna region that have been arising since ancient times till1939. Inthe 20-30s of the XXth century the solution of this problem was considered in the search of separate valuable objects of nature, their expropriation from the sphere of economic usage and complete protection. In the hard interwar period, the Polish government, scientists and some land owners were doing their best to protect nature. This intense activity had a significant public basis, as (...) the main legislative basis of Poland of that time facilitated development and distribution of nature-protective activity in Halychyna region. Poland had a significant public legislative foundation for environmental protection and isolation of valuable natural areas/objects. First of all, since 1852 Halychyna had the valid Austrian law on forest conservation, according to which all forests, regardless of ownership form, had to be supervised by the State Forest Administration. In 1900 the Austrian Ministry of Agriculture issued the Circular concerning conservation of natural tracts and old trees. Later on, in 1927 the President of the Polish-Lithuanian Commonwealth issued the Decision on the protection of forests that were not owned by the state; in1934 anew public law about monuments of nature was adopted in Halychyna, which greatly simplified and facilitated the procedure of conserving valuable natural objects in the country. In addition, Poland had a number of other valid laws on nature usage with the elements of environmental protection. In the 1920-1930s, nature conservation and isolation of national parks in Halychyna were performed by both the government authorities of Poland and numerous Polish academic-social entities, such as the State Council for Nature Conservation of Poland, Polish Committee for Nature Protection in Lviv city, the Polish League for Nature Protection, Department of Reserves of the Research Institute of State Forests, Nature Conservation Commission of the State Geological Institute. Apart from that, Poland also had various public nature protection societies of local history and natural sciences, such as the Copernicus Society of Naturalists, Society of Tree-Lovers, Society of Planting Local Hylads, Zoological and Botanical Society, Society for Animal Protection, 'Stowarzyszenia c.k. straznikow lasowych i dozorcow skladow', 'Straz Lesna w Kosowie', "Akademickiego kola Przyrodnikow wszechnicy Lwowskiej' and others. A number of protected state reserves have been created. In addition to the public ones, there were a lot of community nature reserves, which were bought by the Polish scientific-cultural societies and organizations, as well as private reserves, created on private lands by some land owners. Thus, in Halychyna region the issue of nature conservation was developing very actively in those years, yet under the auspices of the Austrian environmental organizations. Correspondingly, the new protected objects became Austrian or Polish state property. No Ukrainian natural reserves existed, and no national societies for nature protection. Therefore, the problem of nature protection in the 1920-1930s in the society turned from the purely ecological problem into the ecological-national one. Ukrainian patriots, uniting around their spiritual leader - the Ukrainian Greek Catholic Church, started a broad nature protection activity in Halychyna, focusing at conserving and multiplying the natural resources. First of all, they founded the Permanent Commission for Nature Conservation at the Taras Shevchenko Scientific Society, which was carrying out an active nature conservation activity in the given region. (shrink)

Artykuł prezentuje i komentuje dyskusję pomiędzy J. F. Drewnowskim a S. Kamińskim, której przedmiotem było stosowanie logiki w filozofii, a ściślej w metafizyce ogólnej o orientacji arystotelesowsko-tomistycznej. Drewnowski prezentował w niej stanowisko reprezentatywne dla tzw. Koła Krakowskiego o możliwości stosowania narzędzi logiki formalnej w metafizyce, Kamiński takiej możliwości zaprzeczał. Spróbujemy wskazać pewne wnioski z tej dyskusji przydatne dla dzisiejszego rozumienia stosowania logiki w filozofii. W końcowej partii podjęta jest próba znalezienia przyczyn stanowiska Kamińskiego, które jest reprezentatywne dla przedstawicieli tzw. lubelskiej (...) szkoły filozoficznej. (shrink)

Analizy przeprowadzone w artykule pozwalają na wyciągnięcie wniosków, ważnych dla filozofa przyrody. Między filozofią a naukami przyrodniczymi istnieje interakcja, którą można określić jako współprzenikanie się obu tych dziedzin wiedzy. To współoddziaływanie filozofii z nauką podobne jest do niedomykającego się koła. Trudno jest owo współprzenikanie jednoznacznie scharakteryzować, ale można wskazać pewne idee towarzyszące mu. Uświadomienie sobie filozoficznego uwikłania teorii naukowej powoduje często rozszerzenie jej rozumienia oraz ujawnia, jak wiele informacji zawartych jest w teorii naukowej na temat głębokiej struktury świata. Sformułowanie „filozofia (...) w nauce” można by uznać za charakterystyczne dla współczesnego ujmowania związku filozofii z naukami przyrodniczymi. Należy pamiętać, że wspólna droga filozofii i nauk przyrodniczych pozwala osiągać interesujące poznawczo wyniki, ważne dla rozumienia świata zewnętrznego. Współprzenikanie się filozofii z nauk jest procesem dynamicznym i twórczym. Tak filozofia, jak i nauka, ulegają ciągłym zmianom, które w istotny sposób wpływają na rozwijanie się procesu współprzenikania. Trudno jest przewidywać, w którą stronę ten proces będzie ewoluował. Ważne jest jednak, jak twierdzi M. Heller, aby w tym twórczym procesie dostrzec, że największym sukcesem nauk empirycznych, trwającym do dziś, jest coraz lepsze ugruntowanie się przekonania, że Wszechświat stopniowo, choć tylko w przybliżeniu, ujawnia nam tajemnice swojej struktury. -------------- Zgłoszono: 12/09/2020. Zrecenzowano: 10/10/2020. Zaakceptowano do publikacji: 29/10/2020. (shrink)

Artykuł przedstawia Deborę Vogel jako jedną z najważniejszych krytyczek i teoretyczek sztuki lat trzydziestych XX wieku. Po polsku oraz w jidysz stworzyła ona system, w którym sztuka jawi się jako poetycko-programowa reakcja na rzeczywistość. Jest ona elitarna, ale też ściśle związana z codziennością. Jest niezbędna dla życia, ale też jest „samym życiem”, w sensie banalnej i wiecznej ballady. Za tą konstrukcją myślową kryje się malarstwo Marca Chagalla. To na przykładzie jego obrazów Vogel dowodzi głównej tezy awangardy o jedności formy i (...) treści. Na tożsamość życia i sztuki Vogel spogląda przez pryzmat aktualności rozumianej nie jako manifestowanie poglądów politycznych, lecz jako konstruowanie rzeczywistości w dziele sztuki. Punktem wyjścia jest dla lwowskiej intelektualistki estetyka Hegla, od której stopniowo przesuwa się ku dialektyce materialistycznej, rozwijając m. in. tezy Lu Märten, pionierki estetyki marksistowskiej. Poetyka życia oraz koncepcje sztuki były u Vogel szeroko zakorzenione w filozofii, m.in. w teorii subiektywnego postrzegania Jakoba von Uexkülla. W artykule omówiona zostaje jego koncepcja koła funkcjonalnego, jak i mająca duży wpływ na artystów awangardowych teza, iż rzeczywistość stanowi dla indywiduum wyłącznie konstrukcję własnych doznań zmysłowych. Na koniec stawiane są pytania dotyczące znaczenia myśli Bergsona i Simmla dla rozumienia sztuki w ujęciu proponowanym przez Deborę Vogel. (shrink)

Poppera i Tarskiego wiele łączyło. Obaj urodzili się na początku XX wieku i obaj pochodzili z rodzin żydowskich zasymilowanych w swoich ojczyznach. Obaj emigrowali w czasie wojny ze swych krajów i obaj do końca życia przebywali na obczyźnie. Zarówno Popper jak i Tarski żywo interesowali się filozofią, ale obaj odebrali też akademickie wyksztalcenie matematyczne. Podobny był przedmiot ich głównych zainteresowań: obaj analizowali teorie naukowe. Popper zajmował się metodologią nauk empirycznych, natomiast Tarski badaniami systemów dedukcyjnych. Popper ponadto uprawiał filozofię i wielokrotnie (...) wyrażał swoje stanowisko w kwestiach filozoficznych. Inaczej było z Tarskim: zasadniczo unikał wypowiadania się na tematy filozoficzne, będąc bardzo ostrożnym w wyciąganiu wniosków natury światopoglądowej z logiki, co nie przeszkadzało, że rezultaty jego badań logicznych uznawane były przez wielu, w tym również przez Poppera, za brzemienne w konsekwencje filozoficzne. Obaj byli, każdy w swojej dziedzinie, myślicielami oryginalnymi, więcej - wybitnymi i obaj aktywnie uczestniczyli w życiu naukowym swoich czasów. Kiedy w latach 30. zbliżyli się do Koła Wiedeńskiego, zarówno Popper jak i Tarski zaznaczyli swoją odrębność wobec koncepcji głoszonych przez jego członków. To właśnie za sprawy Koła Wiedeńskiego doszło do ich spotkania - spotkania, o którym później wielokrotnie wspominał Popper. Popper poszukujący teoretycznej podstawy dla swej filozofii nauki znalazł ją. w semantyce Tarskiego. (shrink)

Poppera i Tarskiego wiele łączyło. Obaj urodzili się na początku XX wieku i obaj pochodzili z rodzin żydowskich zasymilowanych w swoich ojczyznach. Obaj emigrowali w czasie wojny ze swych krajów i obaj do końca życia przebywali na obczyźnie. Zarówno Popper jak i Tarski żywo interesowali się filozofią, ale obaj odebrali też akademickie wyksztalcenie matematyczne. Podobny był przedmiot ich głównych zainteresowań: obaj analizowali teorie naukowe. Popper zajmował się metodologią nauk empirycznych, natomiast Tarski badaniami systemów dedukcyjnych. Popper ponadto uprawiał filozofię i wielokrotnie (...) wyrażał swoje stanowisko w kwestiach filozoficznych. Inaczej było z Tarskim: zasadniczo unikał wypowiadania się na tematy filozoficzne, będąc bardzo ostrożnym w wyciąganiu wniosków natury światopoglądowej z logiki, co nie przeszkadzało, że rezultaty jego badań logicznych uznawane były przez wielu, w tym również przez Poppera, za brzemienne w konsekwencje filozoficzne. Obaj byli, każdy w swojej dziedzinie, myślicielami oryginalnymi, więcej - wybitnymi i obaj aktywnie uczestniczyli w życiu naukowym swoich czasów. Kiedy w latach 30. zbliżyli się do Koła Wiedeńskiego, zarówno Popper jak i Tarski zaznaczyli swoją odrębność wobec koncepcji głoszonych przez jego członków. To właśnie za sprawy Koła Wiedeńskiego doszło do ich spotkania - spotkania, o którym później wielokrotnie wspominał Popper. Popper poszukujący teoretycznej podstawy dla swej filozofii nauki znalazł ją. w semantyce Tarskiego. (shrink)

Jan Franciszek Drewnowski był filozofem zaliczanym do środowiska szkoły lwowsko-warszawskiej, współtwórcą koła krakowskiego, oficerem wojska polskiego, pracownikiem wydawnictw technicznych. Drewnowski doktoryzował się u T. Kotarbińskiego, jego niedoścignionym mistrzem był Stanisław Leśniewski. Był jednym z pierwszych słuchaczy akademickich wykładów Leśniewskiego. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego: matematykę, logikę matematyczną i – jak to wtedy nazywano – filozofię naukową. Tam właśnie spotkał ks. Jana Salamuchę, który zaimponował Drewnowskiemu naukową erudycją, a intelektualną uczciwością skierował go od ateizmu ku katolickiej mistyce. W ten sposób (...) Drewnowski wpisał się w grono intelektualnych konwertytów XX wieku, co ma znaczenie także dla jego dorobku. (shrink)

Artykuł omawia wzajemne kontakty i wspólnotę myśli dwóch wybitnych pisarzy i filozofów Bolesława Micińskiego i Stanisława Ignacego Witkiewicza, którzy mimo dużej różnicy wieku byli blisko zaprzyjaźnieni. Podejmowane przez nich problemy odsyłają do międzywojennej atmosfery filozoficznej w Polsce i w Europie, a także do ożywionych dyskusji w gronie krytyków literackich i awangardowych pisarzy. Witkiewicz jako pierwszy Polak zapoznał się z psychoanalizą i znacznie wpłynął na jej znajomość u Micińskiego, choć ich sposoby rozumienia teorii Freuda wyraźnie się rozeszły. Miciński był też gorącym (...) zwolennikiem teorii Czystej Formy, realizatorem jej założeń w swojej twórczości i rzecznikiem unaukowienia krytyki literackiej poprzez jej mocne osadzenie w filozofii. Witkacy patronował jego poglądom estetycznym wyłożonym najpełniej w nieopublikowanej pracy magisterskiej Rzeczywistość i jej deformacja w sztuce napisanej pod kierunkiem Władysława Tatarkiewicza. Obaj zdecydowanie opowiadali się przeciw wszelkiemu redukcjonizmowi w filozofii; byli przeciwnikami fizykalizmu Koła Wiedeńskiego oraz antymetafizycznego nastawienia szkoły lwowsko-warszawskiej. Zwłaszcza Miciński dostrzegał słabość myśli analitycznej i poszukiwał dla filozofii formy bardziej pojemnej. W końcowym okresie twórczości Micińskiego stanął w wyraźnej opozycji wobec totalitaryzmu i mechanizacji życia, co było znamienne również dla Witkacego. Dla autora Portretu Kanta Witkiewicz był z pewnością mistrzem w dziedzinie filozofii, wciąż jednak pozostaje otwarte pytanie, ile od swego młodszego przyjaciela zaczerpnął autor Szewców? (shrink)

W artykule zaprezentowano nieznany list Bolesława Micińskiego do ks. Augustyna Jakubisiaka znaleziony w jego archiwum w Bibliotece Polskiej w Paryżu. Jest to okazja do przypomnienia tych wybitnych, choć nieco zapomnianych filozofów oraz do prezentacji ich powiązań intelektualnych. Poznali się w 1937 r. w Paryżu i odtąd utrzymywali bliskie kontakty, aż do śmierci Micińskiego w 1943 r. Od początku łączył ich sprzeciw wobec idealistycznej filozofii niemieckiej oraz neopozytywizmu Koła Wiedeńskiego z jego materializmem, scjentyzmem i sceptycyzmem. Miciński odkrywał u ks. Jakubisiaka bliskie (...) sobie poglądy na temat przestrzeni i czasu. W ostatnich esejach Micińskiego z okresu wojny pojawiają się tezy o charakterze moralnym, które głosił ks. Jakubisiak, a mianowicie jednostkowość i autodeterminizm. Jednostkowość oznacza dowartościowanie jednostki w obliczu wszystkiego, co może jej zagrażać, zwłaszcza totalizmów. Z kolei autodeterminizm to przyznanie ludzkiemu bytowi absolutnej autonomii i wolności, która działa w przyjętym uprzednio kierunku. Było to zanegowanie determinizmu i ateizmu. Konteksty wypowiedzi Micińskiego na temat jednostki i autodeterminizmu wskazują, że nie tylko przejął on od Jakubisiaka istotne dla niego pojęcia, lecz także osadził je w bliskim sobie kontekście światopoglądowym. Myśl polskiego duchownego musiała być dla Micińskiego podwójnie inspirująca. Po pierwsze, odkrywał w jego pracach znane sobie style filozofowania wywodzące się od św. Augustyna, Leibniza, Pascala czy Kanta. Z drugiej strony poszerzał pola własnych poszukiwań i znajdował odpowiedzi na istotne egzystencjalne pytania; zwracał się w kierunku współczesnej nauki, a zwłaszcza chrześcijaństwa, które stawało się dla niego coraz ważniejszym intelektualnym i duchowym azylem. (shrink)

W niniejszym tekście, poświęconym definiowaniu m. in. słów i zwrotów frazeologicznych podczas nauczania języków, autorka opisuje lingwistyczną teorię Anny Wierzbickiej, dotyczącą Natural Semantic Metalanguage i w adaptacyjnej formie przenosi ją na płaszczyznę zajęć z języka obcego, gdzie przynosi ona namacalne wyniki. Podczas zajęć językowych wymaga się od uczących się poprawnego definiowania ogólnego, które jednak rzadko przekazywane jest w podręcznikach i na wykładach, mimo iż zdolność ta nie jest wcale oczywista, samo definiowanie zaś nie jest łatwym zadaniem. Przeciwnie - od studentek (...) i studentów języków obcych oczekuje się mentalnego uzdolnienia w tym kierunku, nie uwzględniając faktu, że wiele osób ma trudności z definiowaniem nawet w języku ojczystym. W artykule autorka chce pokazać, że po części zignorowana teoria Anny Wierzbickiej ze swoim punktem wyjściowym, jakim są primes, pozwala uświadomić uczącym się języka obcego, że istotę słowa, wyrażenia czy frazy można wyjaśnić w oparciu o sposób określenia znaczenia, przyjęty w NSM. Nie jest przy tym konieczne, ażeby znaczenia opisywać i określać poprzez primes. Ważne jest, aby w celu uniknięcia błędnego koła podczas objaśnień definicji nie koncentrować się na synonimach i antonimach. Jak takie i podobne objaśnienia mogą wyglądać, pokazane jest na przykładach kilku definicji, które wyjaśnione zostały w oparciu o sposób określenia znaczenia przyjęty w NSM. Autorka dyskutuje również opisy i warunki działania takiej metody. Na zakończenie przedstawione są propozycje w zakresie metodologii nauczania umiejętności definiowania podczas zajęć języka obcego. (shrink)

Buku ketiga (suntingan Alphonsus Tjatur Raharso dan Paulinus Yan Olla 2017) memuat 20 makalah dari Hari Studi tahun 2017 STFT Widya Sasana. Tulisan-tulisan ini semua mengangkat, dari pelbagai segi dan dengan cara-cara yang berbeda, tantangan-tantangan bagi umat Katolik yang berasal dari kenyataan bahwa umat Katolik adalah minoritas kecil dalam suatu bangsa yang amat majemuk. Atau, lebih tepat, dari kenya- taan bahwa saat ini kebhinekaan dan toleransi mengalami “ujian berat.” Tulisan-tulisan ini dibagi tiga.............................................................. Tiga tulisan terakhir kembali membahas kehadiran Gereja (Katolik) (...) di ruang publik. Sesudah berfokus pada bagaimana Gereja dalam lima abad pertamanya memastikan identitasnya dalam lingkungan budaya yang asing, Antonius Denny Firmatno, dengan meloncat 1400 tahun, me- nunjuk bagaimana Gereja pasca Vatikan II makin sadar bahwa ia berada di ruang publik, maka bahwa sangat penting Gereja memperlihatkan diri sesuai dengan identitasnya yang sebenarnya. Raymundus I Made Sudhiarsa membahas kecenderungan berbahaya agama-gama, termasuk Gereja, untuk mau mengamankan identitas mereka dengan menutup diri terhadap dunia luar. Tulisan bagus dan mendalam ini membahas hal identitas dan “parokialisme” (suatu catatan: sebenarnya istilah “parokialisme” tidak mengenai sikap teologis-ideologis-fanatik dsb., me- lainkan mengenai keterbatasan wawasan “alami,” jadi barangkali lebih baik diganti dengan “ketertutupan” saja), mekanisme kambing hitam serta penolakan terhadap perbedaan, perlunya bergerak dari alienasi ke kola- borasi. Pius Pandor menutup kumpulan tulisan ini dengan berfokus pada patologi ruang publik yang cenderung mendorong agama-agama ke arah fundamentalisme dan pembenaran kekerasan daripada membangun dialog dan toleransi. Kekuatan buku ini adalah kekayaan dan komplek- sitas sudut-sudut yang terangkat dalam membahas tantangan-tantangan yang harus dihadapi Gereja sebagai partisipan di ruang publik, serta bahwa pembaca dirangsang untuk berpikir sendiri (Franz Magnis- Suseno, Guru Besar Ilmu Filsafat Emeritus, Sekolah Tinggi Filsafat Driyarkara, Jakarta). (shrink)