Uprawianie zawodu uczonego jest w istocie tworzeniem, ustaniem, stosowaniem szczególnego rodzaju wartości poznawczych. Jest to działalność uczestników mikroświata, w którym ważne są reguły dotyczące wypowiadania się, gdyż to, co w nauce ważne należy do zasobów zobiektywizowanej wiedzy o świecie i o badaniu świata. Dlatego niezmiernie ważne jest kolektywne czuwanie uczonych nad tym, jak przejawiają odpowiedzialność za słowo głoszone i słowo przyjmowane. Kultura tworzenia i stosowania wiedzy naukowej jest kulturą literalną. Świat trzeci (interpretowany i modyfikowany dzięki odpowiedniej inwencji świata drugiego) jest (...) skarbnicą wiedzy zobiektywizowanej przez swój zapis. Dlatego tak ważny jest język wypowiedzi naukowych i umiejętność odczytywania języka takich wypowiedzi. (shrink)

The article is concerned with the peculiarities of the ethos characteristic for the scholars, conceived as an identifiable professional category. Scholars form groups and circles consolidated by their efforts to create and establish scientific knowledge.

As a specific type of operational behaviour intended to furnish solutions of social problems social engineering functions in virtue of certain moral norms and evaluations. The directives and methods of social engineering are conceived and applied in accordance with a moral point of view held by the social engineer. This moral point of view, with its characteristic values, goals, norms and evaluations, influences the selection of the ways and means that he makes to realize his project. The social engineer is (...) both a specialist who designs and applies certain norms, and a moralist who identifies, explains and justifies the motives and objectives underlying them. The directives of the adherent to a moral system and those of the engineer with a certain professional specialization constitute independent variables in his mind. (shrink)

To, co może interesować, w dramatopisarstwie Stanisława Wyspiańskiego „historyka-socjologa” zajmującego się ideami politycznymi dotyczącymi kwestii kondycji i perspektyw narodu w drodze ku niepodległości oraz narodu, dla którego nowoczesność jest warunkiem koniecznym żywotności w ramach ekumeny europejskiej, zawrzeć można w pięciu tezach. Są to tezy odzwierciedlające krytycyzm dotyczący „tego, co polityczne” i wskazujące na skłonność do pesymizmu antropologicznego. Teza pierwsza: Kompetencje merytoryczne i kwalifikacje moralne polskich elit politycznych stanowią problem społeczny, który obecny jest w dziejach państwa polskiego z dawien dawna. Próby (...) rozwiązania tego problemu nie powiodły się. Tym gorzej, że nie powiodły się w czasie, gdy naród polski znalazł się w sytuacji powinności „wybicia się na niepodległość”. Teza druga: U ludzi, którzy wchodzą w skład elity politycznej/kandydują do elity politycznej w narodzie polskim, silna skłonność do prywaty łączy się z silną skłonność do megalomanii. Często i gęsto wydzieranie swej „działki” z tego „postawu sukna”, jakim jest Polska, łączy się z autoreklamą umiejętności męża stanu i ofiarności sługi ludu. Teza trzecia: Dobór do elity politycznej i zmiany w jej składzie nie przebiegają wedle reguł, w których na miejscu pierwszym stawia się interesy i aspiracje narodu. Praktyki świadczą o posługiwaniu się nieodpowiednimi standardami i kryteriami. Teza czwarta: Amatorszczyzna socjotechniczna i powszechność posługiwania się demagogią, w połączeniu z brakiem myślenia strategicznego w mentalności i behawiorze ludzi polskiej elity politycznej, przynoszą niebywałe szkody staraniom o polską racje stanu. Teza piąta: Narodu polskiego nie można nazwać wspólnotą polityczną kierowaną przez odpowiednią/właściwą elitę. Jest to naród którego nauczycielami są liczni szarlatani, demagodzy, kombinatorzy polityczni – naród, który jest źle kierowany przez osobników, którzy nie nadają się do odgrywanych ról i naród, który nie potrafi zbuntować się i pro domo sua wyłonić z siebie elity alternatywnej, skutecznie dbałej o tożsamość i żywotność narodu jako wspólnoty politycznej w ramach ekumeny europejskiej. […]. (shrink)

The article begins from a consideration of the relationships between ethics and method, dignity and trustworthiness of the scholar in his normal activity. Then the views of Stanisław Ossowski are presented concerning the conditions of the permanence and development of the normal academic life, and his commandments for the academic professions are quoted safeguarding the normal academic life. A discussion of the question of freedom and responsibility in academic research is combined with Ossowski’s conception of philosophy of science. Ossowski had (...) a conception of the historical mission and function of science. With it was connected a notion of indispensable freedom of the scientists which they must possess to be able to perform their professional tasks normally. Ossowski also had a conception of the duties and professional responsibility of the scientists. The article ends with a review of threats to the normal functioning of science and of the countermeasures that should be used, according to Ossowski, in order to ensure growth of science and unencumbered performance of scholarly tasks. (shrink)