Over the course of the 20th century, unprecedented growth in scientific discovery was fueled by broad growth in the number of university-based scientists. During this period the American undergraduate enrollment rate and number of universities with STEM graduate programs each doubled three times and the annual volume of new PhDs doubled six times. This generated the research capacity that allowed the United States to surpass early European-dominated science production and lead for the rest of the century. Here, we focus on (...) origins in the organizational environment and institutional dynamics instead of conventional economic factors. We argue that three trends of such dynamics in the development of American higher education not often considered together—mass undergraduate education, decentralized founding of universities, and flexible mission charters for PhD training—form a process characterized by a term coined here: access symbiosis. Then using a 90-year data series on STEM PhD production and institutional development, we demonstrate the historical progression of these mutually beneficial trends. This access symbiosis in the U.S., and perhaps versions of it in other nations, is likely one critical component of the integration of higher education development with the growing global capacity for scientific discovery. These results are discussed in terms of the contributions of American universities to the Century of Science, recent international trends, and its future viability. (shrink)

Öz: Bu çalışmama İslam’da bireyin kamuya karşı sorumluluk alanı ile bağlantılı bir ilkesini; “Emr-i bi’l- Ma’ruf ve Nehyi Ani’l-Münker”i İslam İnanç Ekolleri içerisinde nasıl algılandığını ve nasıl uygulandığını ele alacaktır. Bundaki amacım birey- kamu ilişkisinde, bireyin özgürlük alanlarının ihmal edildiği yönündeki varsayımımdır. Bu girişten sonra, çalışmada İslam inanç ekollerinin konuya ilişkin yaklaşımları ve bu yaklaşımlarına kaynak teşkil eden metinlere yer verilecektir. Çalışmamızda ekollerin kronolojik tarihlerini göz önünde bulunduran bir sıralama takip edeceğiz. Bundaki amacımız özellikle “Emr-i bi’l- Ma’ruf ve Nehyi Ani’l- (...) Münker” ilkesinin ekollerde ele alınışının erken dönem İslam Siyasal Tarihi ile önemli oranda bir ilişkisi olduğu anlayışımız sebebiyledir. İslam siyaset kuramının birlikte yaşam, özgürlük ve adalet iddia ve idealleri çerçevesinde konuya İslam teolojik mezhepleri yakın ilgi göstermişlerdir. Ekollerin “Emr-i bi’l-Ma’ruf ve Nehyi Ani’l-Münker” ilkesine yoğun ilgilerine karşın, farklı yaklaşımlar gösterdikleri de söylenebilir. İslam geleneği içerisinde bu kurucu ilke birey özgürlüğü ve kamu düzeni arasındaki gerilimler nedeniyle politik yorumları da beraberinde getirmiştir. “Haricî” ekoller her bir Müslüman için gereken bir sorumluluk olarak yorumlamış ve “ayn-i vacib” olduğunu dile getirmişlerdir. Diğer ekoller ise bu ilkeyi ” kifa-i bir vucûb” olarak kabul etmişlerdir. Diğer yandan Mu’tezile ekolü bu ilkeyi usulu’l-hamse’ den biri olarak kabul etmiştir. İslam siyaset geleneğinin önemli bileşenlerinden olan ilke mezhepler arasında farklı uygulamalara konu olmuştur. (shrink)

The main purpose of the article is to examine the experiences of students regarding the effect of theological education on their religiosity. The working group consisting of students continuing their education at Akdeniz University Theology Faculty was determined by using criterion sampling. The first criterion was determined as having studied the "Religious Education" course. The second criterion is that the participants were selected from the 3rd and 4th grade students, based on the assumption that they should have studied enough to (...) enable them to make an assessment about theology education. The total number of participants is 54, including 32 girls and 22 boys. The obtained data were analyzed with the descriptive analysis technique. As a result of the analysis of the data, the experiences of the participants regarding the effect of the theology education they studied on their religiosity were collected under three themes. These; those who think that theological education positively affects their religiosity, those who think that theological education negatively affects their religiosity, and those who think that theological education has no purpose related to religiosity. (shrink)

The preponderance of female stereotypes in various films has become intense. Regardless of film genre, its effect on media-saturated culture has become somehow profound. This has become a concern to many people especially to feminists. Hence, this film study is conducted to explore how the female lead characters are stereotyped in films particularly in select official James Bond 007 films. During the analysis, the researcher utilizes an adapted film analysis rubric. The results show that: 1) the leading female characters in (...) the three films analyzed are portrayed mainly as objects of Bond’s sexual desire while he establishes and maintains a chauvinistic role all throughout each film; 2) Bond engages in dualistic relationships with the lead female characters when he uses them to satisfy his own desires for a woman as a means to an end (as particularly exemplified and portrayed in the character of Countess Lisl in For Your Eyes Only); 3) the treatment of some female stereotypes in the three films analyzed is consistent, e.g. a particular stereotype of a lead female character as object of sexual desire is sustained all throughout the film. The study, therefore, concludes that the lead female characters in the select films are generally portrayed in oppressive stereotypes. Keywords: Mass Communication, lead female character, female stereotypes, James Bond007, descriptive design (qualitative film analysis), Philippines. (shrink)

Since its introduction to China at the end of 1970s, Bourdieu’s sociological thinking has produced wide-ranging and profound effect on China’s educational researchers, with in-depth studies increas...

Kelâmda boşluk fikrini atomculuğun kabulüyle başlatmak mümkün olsa da konuyla ilgili asıl tartışmaların Yunan felsefî mirasının İslam dünyasına aktarılmasından sonra gün yüzüne çıktığı görülmektedir. Kelâm literatüründe, felsefî gelenekte olduğu gibi boşluğun iki türü olduğu kabul edilmiştir. Bunların ilki âlemin dışında/ötesinde bulunan haricî boşluktur, ki bu tarz bir boşluğun olup olmadığı problemi kelâm kaynaklarında “âlemin ötesine bakan kimse bir şey görebilir mi” veya “âlemin dışına elini uzatan kimsenin eli hareket eder mi” soruları etrafında tartışılmıştır. İkincisi ve kelâmcıların gündemini daha çok meşgul (...) eden boşluk türü ise âlemin içinde ve cisimleri oluşturan atomların/cevherlerin arasında olduğu kabul edilen dâhilî boşluktur. Bu türden bir boşluğun olup olmadığı hususu kelâm kaynaklarında “iki cevherin, aralarında üçüncü bir cevher olmadan ayrık bir şekilde durması mümkün müdür?” sorusu etrafında tartışılmıştır. Özellikle âlem-içi boşluk konusunda Mu‘tezile’nin Basra ve Bağdat ekolleri arasında yoğun tartışmalar yaşanmıştır. Bu tartışmalarda ortaya konan deliller İbn Metteveyh ve Ebû Reşîd en-Nîsâbûrî tarafından orijinal halleriyle nakledilmiştir. Bu makalede iki ekol arasındaki bu tartışmalar ele alınmakta ve her iki ekolün kendi görüşlerini desteklemek için ortaya koyduğu teorik ve deneysel argümanlar, bunların felsefî kökenleri göz önünde bulundurularak değerlendirilmektedir. (shrink)

Bu çalışmada İslam düşünce tarihinde çokça ele alınan yönetime gelmede “nass ile tayin” anlayışına yönelik genelde Mu‘tezile’nin özelde ise bir Mu‘tezilî âlim Ebû Tâhir Rüknüddin et-Tureysisî’nin eleştirileri konu edinilmektedir. “Nass ile tayin” anlayışı Kur’ân âyetleri ve hadisler üzerinden temellendirilmeye çalışılan bir husustur. Şii çevrelerle özdeşleşen bu anlayış bazı Sünnî ekollerde de dillendirilmiştir. Genelde dördüncü halife Ali’nin imâmeti çerçevesinde konu tartışılsa da bazı çevrelerde birinci halife Ebû Bekir’in imâmeti için de nass ile tayin iddia edilmiştir. Mu‘tezile temelde Şîa’nın imâmet anlayışına birçok (...) eleştiri yöneltmiştir. Bu iddialar doğrudan Kur’ân metni üzerinden yapıldığı için âyetler bağlamında yeniden konunun değerlendirilmesi gerekmektedir. Bu noktada Mu‘tezilî bilgin Tureysisî’nin yaklaşımı önem arz etmektedir. O, mezheplerin görüşlerini temellendirmede esas aldıkları âyetleri dilin ve aklın sınırında anlama çabası içerisinde olduğu Müteşâbihü’l-Kur’ân adlı eserinde “nass ile tayin” fikrine yönelik eleştirilerini sürdürmektedir. Hem İmâmiyye’nin hem de Bekriyye’nin iddialarını âyetler bağlamında ele almakta ve bu fırkaları tenkid etmektedir. (shrink)

A non-effective cut-elimination proof for modal mu-calculus has been given by G. Jäger, M. Kretz and T. Studer. Later an effective proof has been given for a subsystem M 1 with non-iterated fixpoints and positive endsequents. Using a new device we give an effective cut-elimination proof for M 1 without restriction to positive sequents.

Let G be a connected graph with minimum degree δ G and vertex-connectivity κ G. The graph G is k -connected if κ G ≥ k, maximally connected if κ G = δ G, and super-connected if every minimum vertex-cut isolates a vertex of minimum degree. In this paper, we present sufficient conditions for a graph with given minimum degree to be k -connected, maximally connected, or super-connected in terms of the number of edges, the spectral radius of the graph, (...) and its complement, respectively. Analogous results for triangle-free graphs with given minimum degree to be k -connected, maximally connected, or super-connected are also presented. (shrink)

In the ninth century, Arabic philosophy was in ferment, and an inquisition of heretics was in process. Al-Kindi, a court scholar, physician, and philosopher functioning at Baghdad, courageously produced, in that context, a treatise, Fi al-Falsafah al-Ula, in which he attempted to unify the philosophical tradition, starting from Aristotle, with basic Islamic concepts. Part One of the treatise is here published for the first time in a non-Arabic language. Al-Kindi, in this treatise, tries to show, by philosophical reasoning, that the (...) world could not have come spontaneously into being ex nihilo, that there must be a unique, eternal being, and that the ad hoc unity and plurality of individual things rest on a prior, creative, self-subsisting, and eternal unity, which is the Ultimate Cause. This volume contains a résumé of al-Kindi studies, a description and analysis of the text, On First Philosophy, a "reevaluation" of al-Kindi’s relation to the Mu'Tazilah sect of Moslem theologians, a translation of On First Philosophy, and a learned passage-by-passage commentary on it, with perspicuous discussions of nuances in Arabic terminology. This is primarily a book for medieval specialists, but students of ontology and theology will find some of al-Kindi’s argumentation relevant to their concerns.—W.G. (shrink)

Bu makalede İhlas Sûresi’nin faziletiyle ilgili olarak nakledilen Muâviye b. Muâviye rivâyeti ele alınmıştır. Söz konusu rivâyette İhlâs Sûresini sürekli okuduğu için yüksek derecelere erişen ve cenazesine Cebrâil’le birlikte 70 bin meleğin saflar halinde katıldığı Muâviye b. Muâviye’den bahsedilmektedir. Muâviye vefat ettiği sırada Tebük Gazvesi’nde bulunan Hz. Peygamber’e Cibrîl bizzat gelerek onun vefatını haber vermiştir. Cibrîl ayrıca Resûlullah’ın Muâviye’nin cenaze katılması için dağları tepeleri aralayarak yeryüzünü dürmüştür. İhlâs Sûresi’nin faziletiyle ilgili olağanüstü hallerden bahseden Muâviye b. Muâviye rivâyeti Enes b. Mâlik (...) ve Ebû Ümâme’den merfû, Hasan-ı Basrî ve Saîd b. Müseyyeb’den mürsel olmak üzere toplam dört kişiden nakledilmiştir. Çalışmamızda, hadisler hakkında sıhhat hükmü verebilmek için öncelikle isnaddaki râvîlerin cerh-ta‘dil durumları tespit edilmiştir. Muâviye b. Muâviye hadisinin isnad analizi, rivâyetin ulaşılabilen bütün tarikleri üzerinden yapılarak her bir tarik ayrı ayrı değerlendirmeye tabi tutulmuştur. Sözkonusu rivâyetlerin metin analizi ise rivâyetlerdeki lafız ve muhteva farklılıkları üzerinden yapılmıştır. Metin analizi, rivâyetlerin önce kendi içinde daha sonra diğer hadislerle mukayesesi şeklinde yapılmıştır. Rivâyetler arası karşılaştırmalar yapılırken önce kendi içlerinde ortak bir kompozisyon oluşturulmuş daha sonra diğer rivâyetleri birbirleriyle karşılaştırma yöntemine başvurulmuştur. İsnad ve metin analizinin sonunda Muâviye b. Muâviye rivâyetinin kaynak değeri tespit edilmiştir. (shrink)

A chance-credence norm states how an agent's credences in propositions concerning objective chances ought to relate to her credences in other propositions. The most famous such norm is the Principal Principle (PP), due to David Lewis. However, Lewis noticed that PP is too strong when combined with many accounts of chance that attempt to reduce chance facts to non-modal facts. Those who defend such accounts of chance have offered two alternative chance-credence norms: the first is Hall's and Thau's New Principle (...) (NP); the second is Ismael's General Recipe (IP). Thus, the question arises: Should we adopt NP or IP or both? In this paper, I argue that IP has unacceptable consequences when coupled with reductionism, so we must accept NP alone. (shrink)

Rönesans ve ardında Aydınlanma dönemiyle beraber gerçekleşen bilimsel ilerlemeler fazlaca dikkat çekmeyi başarmıştır. Bunun sonucunda modern bilim, bilginin en güvenilir kaynağı olarak kabul edilerek onun her meseleyi çözebileceği bir zemine oturtturulmuştur. Öyle ki bilim, Tanrı’nın var olup olmadığına dair de bilgi üretebileceği dillendirilmiştir. Bu aşamada ideolojik yaklaşımların ve din adına sergilenen bazı temelsiz akıl dışı argümanların katkısıyla da bilim artık kutsal bir müesseseye dönüştürülmüştür. Kutsala dönüştürülen bilim, bir diğer kutsal olan dinle artık ortak bir zeminde buluşamayacak hale dönüşmüş ve yanlış (...) bir dikotomiye alet edilmiştir. Dolayısıyla artık ilerleyen bilim, yavaş yavaş “Tanrı’yı yok etmeye” başlamıştır. Artık bu hale dönüşen bilim anlayışı ateistlerin de en büyük destek noktaları olmuştur. Kutsala dönüşen bu bilim anlayışı her ne kadar temelde Hıristiyanlık inancına karşıt olarak ortaya çıkmış olsa da yer yer tüm inançlara yansıtılmaya çalışılmıştır. Oysaki bilimden, “bilimin ilerlemesiyle Tanrı’nın yok olacağına” dair veri sunmasını beklemek aslında bilimin sınırlarından bihaber olmayı gerekli kılmaktadır. Bilimin ilerlemesiyle inancın yok olacağı söylemi, İslam dini açısından kabul edilebilir bir argüman olarak görülmemektedir. Çünkü İslam, aklı dinamik olarak tasvir etmekte ve tabiatı Tanrı’nın varlığının delili olarak sunmaktadır. Diğer taraftan bilimin ilerlemesiyle Tanrı’ya yer kalmayacağını iddia edenlerin unutmaması gereken önemli husus, dinin/imanın bir bilgi eksikliği olmadığı aksine bilginin insanı tasdiğe yönelttiği gerçeğidir. Ayrıca Müslümanların bilimde geri kalmalarının sebebini onların inançlarına bağlayanlar, bunu siyasi, sosyal ve ekonomik bazı sebeplerde araması gerekmektedir. (shrink)

We introduce a new framework for classifying logics on finite structures and studying their expressive power. This framework is based on the concept of almost everywhere equivalence of logics, that is to say, two logics having the same expressive power on a class of asymptotic measure 1. More precisely, if L, L ′ are two logics and μ is an asymptotic measure on finite structures, then $\scr{L}\equiv _{\text{a.e.}}\scr{L}^{\prime}(\mu)$ means that there is a class C of finite structures with μ (C)=1 (...) and such that L and L ′ define the same queries on C. We carry out a systematic investigation of $\equiv _{\text{a.e.}}$ with respect to the uniform measure and analyze the $\equiv _{\text{a.e.}}$ -equivalence classes of several logics that have been studied extensively in finite model theory. Moreover, we explore connections with descriptive complexity theory and examine the status of certain classical results of model theory in the context of this new framework. (shrink)

Sicher nicht problematisch ist die Behauptung, daß Fichte in seiner Grundlage der gesammten Wissenschaftslehre von 1794/95 eine Begründung der Transzendentalphilosophie unternimmt. Von großer Wichtigkeit muß deshalb auch die Frage sein, ob ihm das auch gelungen ist. Ich will die Problemstellung der Grundlage von 1794/95 zunächst im Ausgang von Kant und Reinhold entwickeln und anschließend auf ein Begründungsproblem eingehen, das m. E. weder von Fichte noch von der neueren Forschungsliteratur angemessen berücksichtigt ist. Vorausgreifend kann dieses Problem so bestimmt werden, daß Fichte (...) die Qualitätskategorie der Realität - das »Ich bin« des ersten Grundsatzes - nicht mit dem dritten Grundsatz der Bestimmung in Einklang bringen kann, da die Limitation oder die Bestimmbarkeit von Fichte quantitativ und nicht qualitativ verstanden wird. (shrink)

I. Einleitung: Prinzipien einer konstruktivistischen Rekonstruktion des Aufbaus von Wissenschaften. Die Stelle der Protophysik der Zeit in einem solchen Aufbau der Physik. Skizze der Ziele und der Struktur von Janichs Protophysik der Zeit und der wichtigsten immanenten Kriterien ihrer Beurteilung. II. Referat und immanente Kritik seiner grundlegenden Definition . III. Ein konstruktivistischer Vorschlag zur Verbesserung von und zu einem akzeptablen Realisationsverfahren für sie. Eigentümlichkeiten dieses Realisationsverfahrens lassen bereits erwarten, daß Janichs 'Eindeutigkeitsbeweis' einen Fehler haben muß. IV. Skizze des Weges von (...) bis zu den Forderungen für Uhren und dem angeblichen Eindeutigkeitsbeweis für diese. Untersuchung und Widerlegung dieses Beweises, mit dessen Haltbarkeit das ganze Unternehmen Janichs steht und fällt. (shrink)

The frame associated with a classical point particle is generally noninertial. The point particle may have a nonzero velocity and force with respect to an absolute inertial rest frame. In time–position–energy–momentum-space {t, q, p, e}, the group of transformations between these frames leaves invariant the symplectic metric and the classical line element ds2 = d t2. Special relativity transforms between inertial frames for which the rate of change of momentum is negligible and eliminates the absolute rest frame by making velocities (...) relative but still requires the absolute inertial frame. The Lorentz group leaves invariant the symplectic metric and the line elements $ds^{2} = -dt^{2} + \frac{1}{c^{2}} dq^{2}$ and $d \mu^{2} = dp^{2}-\frac{1}{c^{2}}de^{2}$ . General relativity for particles under only the influence of gravity avoids the issue of noninertial frames as all particles follow geodesics and hence have locally inertial frames. For other forces, the question of the absolute inertial frame remains.) Born conjectured that the line element should be generalized to the pseudo-orthogonal metric $ds^{2} = -d t^{2}+\frac{1}{c^{2}} dq^{2} + \frac{1}{b^{2}}(dp^{2}-\frac{1}{c^{2}}de^{2})$ . The group leaving this metrics and the symplectic metric invariant is the pseudo-unitary group of transformations between noninertial frames. We show that these transformations also eliminate the need for an absolute inertial frame by making forces relative and bounded by b and so embodies a relativity that is shape reciprocal in the sense of Born. The inhomogeneous version of this group is naturally the semidirect product of the pseudo-unitary group with the nonabelian Heisenberg group. This is the quaplectic group. (shrink)

Ich will meine Gedanken folgendermaßen zusammenfassen: Ein spontanes und früh erlerntes Glaubenserlebnis ringt immer mit einer wissenschaftlichen Analyse. Zwar wird die Religionspsychologie negativ aufgefaßt, aber sie hilft uns auch einzusehen, wie solch eine Einstellung entstehen kann. Die intensive Glaubenserfahrung enthält immer eine Totalitätsorientierung, die den eigentlichen Grund in transzendentalen Größen sucht. Eine aufgezwängte Umorientierung bringt immer einen gewissen Schmerz mit sich. Eine religionspsychologische Analyse der Glaubensmotive führt jedoch auch zu einem Verständnis für das wichtige Zusammenspiel, das die Symbol-motive der Tradition (...) haben, und müßte auch mit den persönlich erlebten Situationen seit der Kindheit rechnen. Dadurch, daß man Zusammenspielsmöglichkeiten zwischen den historisch gegebenen Modellen und den individuellen Situationen findet, geschieht ein Wechsel, der wichtige Modelle des menschlichen Lebens vertieft und ins Bewußtsein bringt. Dies ist doch kein selbstverständlicher oder automatischer Prozeß, sondern falsche Verbindungen und negative Bindungen sind auch möglich. Hier muß eine religionsspychologische Ethik entwickelt werden. Große Aufträge erwarten uns in der Zukunft. Das oben Erwähnte kann man auch so ausdrücken: Der Glaube an Gottes Wirken ist nicht streitig mit dem Handhaben wissenschaftlicher Modelle. Ebensowenig wie das Brot und der Wein des Abendmahls was anderes als Brot und Wein zu sein brauche, ebensowenig brauchen das Gesundbeten, das Zungenreden, die Prophezeiung, die Stigmatisierung, ja des Lebens heilige Momente etwas anderes zu sein als die Ergebnisse menschlich gegebener Prozesse, um Gottes Gegenwart zu erleben. Durch die innere symbolische Interaktion wird menschliche Dürftigkeit in eine Heiligkeit mit Ewigkeitswert verwandelt - und umgekehrt: Die jahrhundertelange Mythologie findet ihre menschliche Inkarnation. (shrink)

Thomas S. Kuhns Variante einer Theorie der Wissenschaftsgeschichte hat in einem Werk Ludwig Flecks (von 1935) einen wichtigen Vorläufer. Durch die Frage, wie es komme, daß die Flecksche Theorie seinerzeit nicht so bekannt wurde wie die Kuhnsche Bearbeitung etwa dreißig Jahre später, stellt sich das Problem der wissenschaftlichen Beachtung. Eine Theorie der wissenschaftlichen Beachtung muß zwei Dimensionen "thematischer Rahmen" und "wissenschaftliche Theorie" unterscheiden. Beachtung gefunden werden kann nur, wenn ein bestimmter Text sich innerhalb eines etablierten thematischen Rahmens befindet und wenn (...) die darin vertretene Theorie in Widerspruch zu Grundgesetzen etablierter Theorien steht. (shrink)

Thomas S. Kuhns Variante einer Theorie der Wissenschaftsgeschichte hat in einem Werk Ludwig Flecks einen wichtigen Vorläufer. Durch die Frage, wie es komme, daß die Flecksche Theorie seinerzeit nicht so bekannt wurde wie die Kuhnsche Bearbeitung etwa dreißig Jahre später, stellt sich das Problem der wissenschaftlichen Beachtung. Eine Theorie der wissenschaftlichen Beachtung muß zwei Dimensionen "thematischer Rahmen" und "wissenschaftliche Theorie" unterscheiden. Beachtung gefunden werden kann nur, wenn ein bestimmter Text sich innerhalb eines etablierten thematischen Rahmens befindet und wenn die darin (...) vertretene Theorie in Widerspruch zu Grundgesetzen etablierter Theorien steht. (shrink)

Niniejszy artykuł stawia sobie za cel udzie lenie odpowiedzi na pytanie, jak przedstawia się zagadnienie postępu oraz końca historii w myśli Kanta i tzw. filozofii postępu. Usiłuje to uczynić z punktu widzenia myśli Piepera – najbardziej uznanego filozofa nurtu realistycznego w XX wieku w Niemczech. Podstawową literaturą tych analiz stały się jego dwie najważniejsze pozycje: U¨ ber das Ende der Zeit i Hoffnung und Geschichte. Ważne uzupeł nienia stanowią informacje pochodzące od prof. Bertholda Walda, najwybitniejszego ucznia Pie pera i zarazem (...) kontynuatora jego myśli. Autor zaczerpnął je z licznych rozmów i konsultacji przeprowadzonych w 2005 i 2006 r. Pozwalają one sądzić, że wiernie odczytał on spojrzenie myśliciela z Mu¨nster. Autor odwołał się również do rozpraw Kanta z zakresu filozofii dziejów: Der Streit der Fakulta¨ten, Das Ende aller Dinge. Wychodząc więc z tej perspektywy i od takich danych, autor artykułu wskazuje na elementy wspólne występujące u powyższych myślicieli w spojrzeniu na problem postępu oraz końca historii. Należy do nich m.in. wiara w ciągły postęp ludzkości, przeświadczenie o pomyślnym kresie historii, możliwości zbudowania Miasta Bożego na ziemi, spełnienia siebie i swego przeznaczenia wewnątrz historii za sprawą działania człowieka, a nie Boga. Owszem, brzmi to dziś niewiarygodnie, ale oświecenie, którego wyrazicielem była myśl wymienionych filozofów, obwieszczało tak bardzo obiecujące oblicze postępu, że zapewnić on miał realizację siebie i wszystkich swych żądań oraz oczekiwań. W artykule tym wskazuje się iluzje w ten sposób rozumianego postępu, biegu dziejów i jego końca. Idea postępu oraz rozwoju historycznego ma teologiczne źródło, a okazuje się nim pozaczasowy koniec, czyli idea Nowego Nieba i Nowej Ziemi. Zarówno Kant, jak i myśliciele postępu przejmują tę ostatnią ideę od chrześcijaństwa, nie uwzględniając jej treści. Innymi słowy, kreś- ląc wizje postępu, dziejów i ich końca posługują się pojęciami teologicznymi w ich nieteologicznym znaczeniu, czyli sekularyzują je. W artykule ukazana zostanie również pewna odmienność, zachodząca pomiędzy ujęciem filozofii postępu a myślą Kanta jako bardziej realistyczną, bliższą chrześcijaństwu. Podczas gdy Hegel, Fichte, Go¨res, Novalis nie liczą się z możliwością wewnętrzczasowego złego końca dziejów, o jakim mówi Apokalipsa, Kant nie wyklucza słuszności interpretacji chrześcijańskiej. Podstawowy zarzut Piepera względem koncepcji Kanta i filozofii postępu dotyczy złudnego i rodzącego rozpacz przeświadczenia, że podmiotem historii jest wy- łącznie człowiek. W artykule wskazuje się na właściwą postawę w obliczu wewnątrzczasowego złego końca dziejów w postaci katastrofy, czy na nadzieję. Katastrofa bowiem poprzedza pozaczasowy koniec – Nowe Niebo i Nową Ziemię. (shrink)

Sicher nicht problematisch ist die Behauptung, daß Fichte in seiner Grundlage der gesammten Wissenschaftslehre von 1794/95 eine Begründung der Transzendentalphilosophie unternimmt. Von großer Wichtigkeit muß deshalb auch die Frage sein, ob ihm das auch gelungen ist. Ich will die Problemstellung der Grundlage von 1794/95 zunächst im Ausgang von Kant und Reinhold entwickeln und anschließend auf ein Begründungsproblem eingehen, das m. E. weder von Fichte noch von der neueren Forschungsliteratur angemessen berücksichtigt ist. Vorausgreifend kann dieses Problem so bestimmt werden, daß Fichte (...) die Qualitätskategorie der Realität - das »Ich bin« des ersten Grundsatzes - nicht mit dem dritten Grundsatz der Bestimmung in Einklang bringen kann, da die Limitation oder die Bestimmbarkeit von Fichte quantitativ und nicht qualitativ verstanden wird. (shrink)

Johann Gottlieb Fichte, der wohl abstrakteste Vertreter des deutschen Idealismus, war, trotz seiner poetischen Versuche und seiner Beziehungen zu den Frühromantikern, kein Dichter. Doch vertrat er eine Art des Philosophierens, die, weit entfernt von jeder gelehrten Vielwisserei, zur philosophischen Kunst tendiert. Fichte berührte in seiner Wissenschaftslehre genannten Philosophie eine Qualität des Denkens, die zwar den vielfältigsten Mißverständnissen und Verkennungen verfallen mußte, die ihn aber durch den ihr eigenen schöpferischen Zug in die Nähe Goethes rückte. Er selber sah in Goethe zum (...) einen die »edelste Blüte der Humanität, welche die Natur nur einmal unter dem griechischen Himmel hervorgetrieben hatte, durch ein Wunder im Norden wiederholt«, zum anderen aber auch jemanden, dem sich durch die Kunst der Sinn für eine tiefere, sonst nur der philosophischen Reflexion zugängliche Form des Denkens erschlossen hatte. (shrink)

The questions of what represents space-time in GR, the status of gravitational energy, the substantivalist-relationalist issue, and the exceptional status of gravity are interrelated. If space-time has energy-momentum, then space-time is substantival. Two extant ways to avoid the substantivalist conclusion deny that the energy-bearing metric is part of space-time or deny that gravitational energy exists. Feynman linked doubts about gravitational energy to GR-exceptionalism, as do Curiel and Duerr; particle physics egalitarianism encourages realism about gravitational energy. In that spirit, this essay (...) proposes a third possible view about space-time, one involving a particle physics-inspired non-perturbative split that characterizes space-time with a constant background _matrix_, a sort of vacuum value, thus avoiding the inference from gravitational _energy to substantivalism. On this proposal, space-time is, where eta=diag is a spatio-temporally constant numerical signature matrix, a matrix already used in GR with spinors. The gravitational potential, to which any gravitational energy can be ascribed, is g_{\mu\nu}- eta, an _affine_ geometric object with a tensorial Lie derivative and a vanishing covariant derivative. This non-perturbative split permits strong fields, arbitrary coordinates, and arbitrary topology, and hence is pure GR by almost any standard. This razor-thin background, unlike more familiar backgrounds, involves no extra gauge freedom and so lacks their obscurities and carpet lump-moving. After a discussion of Curiel's GR exceptionalist denial of the localizability of gravitational energy and his rejection of energy conservation, the two traditional objections to pseudotensors, coordinate dependence and nonuniqueness, are explored. Both objections are inconclusive and getting weaker. A literal interpretation involving infinitely many energies corresponding by Noether's first theorem to the infinite symmetries of the _action_ largely answers Schroedinger's false-negative coordinate dependence problem. Bauer's false-positive objection has multiple answers. Non-uniqueness might be handled by Nester et al.'s finding physical meaning in multiplicity in relation to boundary conditions, by an optimal candidate, or by Bergmann's identifying the non-uniqueness and coordinate dependence ambiguities as one. (shrink)

Change and local spatial variation are missing in canonical General Relativity's observables as usually defined, an aspect of the problem of time. Definitions can be tested using equivalent formulations of a theory, non-gauge and gauge, because they must have equivalent observables and everything is observable in the non-gauge formulation. Taking an observable from the non-gauge formulation and finding the equivalent in the gauge formulation, one requires that the equivalent be an observable, thus constraining definitions. For massive photons, the de Broglie-Proca (...) non-gauge formulation observable A_{\mu} is equivalent to the Stueckelberg-Utiyama gauge formulation quantity A_{\mu} + \partial_{\mu} \phi, which must therefore be an observable. To achieve that result, observables must have 0 Poisson bracket not with each first-class constraint, but with the Rosenfeld-Anderson-Bergmann-Castellani gauge generator G, a tuned sum of first-class constraints, in accord with the Pons-Salisbury-Sundermeyer definition of observables. The definition for external gauge symmetries can be tested using massive gravity, where one can install gauge freedom by parametrization with clock fields X^A. The non-gauge observable g^{\mu\nu} has the gauge equivalent X^A,_{\mu} g^{\mu\nu} X^B,_{\nu}. The Poisson bracket of X^A,_{\mu} g^{\mu\nu} X^B,_{\nu} with G turns out to be not 0 but a Lie derivative. This non-zero Poisson bracket refines and systematizes Kuchař's proposal to relax the 0 Poisson bracket condition with the Hamiltonian constraint. Thus observables need covariance, not invariance, in relation to external gauge symmetries. The Lagrangian and Hamiltonian for massive gravity are those of General Relativity + \Lambda + 4 scalars, so the same definition of observables applies to General Relativity. Local fields such as g_{\mu\nu} are observables. Thus observables change. Requiring equivalent observables for equivalent theories also recovers Hamiltonian-Lagrangian equivalence. (shrink)

A linear space is a system of points and lines such that any two distinct points determine a unique line; a Steiner k-system is a linear space such that each line has size exactly k. Clearly, as a two-sorted structure, no linear space can be strongly minimal. We formulate linear spaces in a vocabulary $\tau $ with a single ternary relation R. We prove that for every integer k there exist $2^{\aleph _0}$ -many integer valued functions $\mu $ such that (...) each $\mu $ determines a distinct strongly minimal Steiner k-system $\mathcal {G}_\mu $, whose algebraic closure geometry has all the properties of the ab initio Hrushovski construction. Thus each is a counterexample to the Zilber Trichotomy Conjecture. (shrink)

The symplectic quantization scheme proposed for matter scalar fields in the companion paper is generalized here to the case of space–time quantum fluctuations. That is, we present a new formalism to frame the quantum gravity problem. Inspired by the stochastic quantization approach to gravity, symplectic quantization considers an explicit dependence of the metric tensor gμν\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$$g_{\mu \nu }$$\end{document} on an additional time variable, named intrinsic time at variance with the coordinate time of (...) relativity, from which it is different. The physical meaning of intrinsic time, which is truly a parameter and not a coordinate, is to label the sequence of gμν\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$$g_{\mu \nu }$$\end{document} quantum fluctuations at a given point of the four-dimensional space–time continuum. For this reason symplectic quantization necessarily incorporates a new degree of freedom, the derivative g˙μν\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$${\dot{g}}_{\mu \nu }$$\end{document} of the metric field with respect to intrinsic time, corresponding to the conjugated momentum πμν\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$$\pi _{\mu \nu }$$\end{document}. Our proposal is to describe the quantum fluctuations of gravity by means of a symplectic dynamics generated by a generalized action functional A[gμν,πμν]=K[gμν,πμν]-S[gμν]\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$${\mathcal {A}}[g_{\mu \nu },\pi _{\mu \nu }] = {\mathcal {K}}[g_{\mu \nu },\pi _{\mu \nu }] - S[g_{\mu \nu }]$$\end{document}, playing formally the role of a Hamilton function, where S[gμν]\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$$S[g_{\mu \nu }]$$\end{document} is the standard Einstein–Hilbert action while K[gμν,πμν]\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$${\mathcal {K}}[g_{\mu \nu },\pi _{\mu \nu }]$$\end{document} is a new term including the kinetic degrees of freedom of the field. Such an action allows us to define an ensemble for the quantum fluctuations of gμν\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$$g_{\mu \nu }$$\end{document} analogous to the microcanonical one in statistical mechanics, with the only difference that in the present case one has conservation of the generalized action A[gμν,πμν]\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$${\mathcal {A}}[g_{\mu \nu },\pi _{\mu \nu }]$$\end{document} and not of energy. Since the Einstein–Hilbert action S[gμν]\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$$S[g_{\mu \nu }]$$\end{document} plays the role of a potential term in the new pseudo-Hamiltonian formalism, it can fluctuate along the symplectic action-preserving dynamics. These fluctuations are the quantum fluctuations of gμν\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$$g_{\mu \nu }$$\end{document}. Finally, we show how the standard path-integral approach to gravity can be obtained as an approximation of the symplectic quantization approach. By doing so we explain how the integration over the conjugated momentum field πμν\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$$\pi _{\mu \nu }$$\end{document} gives rise to a cosmological constant term in the path-integral approach. (shrink)

There is no unique way to generalize the mass operator 0 2 −p · p to curved spacetimes. The possible generalizations using either an analytic or an algebraic (group-theoretic) approach are discussed. We investigate in detail three possibilities: (i) the generalized D'Alembertian $$- \tilde \square = - (1/\sqrt { - g} )(\partial /\partial x^v )(\sqrt { - g} g^{\mu v} {\text{ }}\partial /\partial x^\mu$$ (ii) the operator ( $- (\tilde \square + \tfrac{1}{6}{\text{R)}}$ , which is conformally invariant in the massless (...) case, and (iii) an operator suggested by Meggs for Robertson-Walker spacetimes. A criterion for choosing among the different possibilities is proposed. It is used to eliminate the Meggs operator, but is not stringent enough to decide between the other two. (shrink)

Öz Çalışmanın konusu irfanî geleneğin on beşinci yüzyıldaki önemli temsilcilerinden ve aynı zamanda İbnü’l-Arabî’nin takipçilerinden biri olan İbn Türke’nin varlık mertebelerine dair görüşleridir. Konu, İbn Türke’nin varlık ve varlığın mertebeleri ile ilgili düşüncelerinden hareketle hazırlanmıştır. Birincil kaynakların esas alındığı bu çalışmada, İbn Türke ve Ekberî geleneğin önemli temsilcilerinin eserlerine müracaat edilmiştir. Çalışmanın amacı, felsefe ve kelâmın yanı sıra tasavvuf felsefesinin en önemli konularından biri olan varlık düşüncesi ve varlık mertebelerini İbn Türke’nin görüşleri çerçevesinde ele alarak âlemdeki varoluşun hakikatinin ne olduğu, (...) insanoğlunun özünün nereden geldiği gibi temel sorulara cevap olabilecek özgün bir çalışma ortaya koymaktır. Bu çalışmayla; varlığın bir ve tek hakikat olduğu, Hak’tan feyz ederek görünür âlemde ortaya çıkan her şeyin O’nun isim ve sıfatlarının tecellisi olduğu, her ne kadar Hak’tan ayrıymış gibi görünse de aslında Hakk’a doğru sonsuz bir dönüş içerisinde olduğu, dolayısıyla tek varlıktan kaynaklı çok sayıda varlığın esasen yokluğa mahkûm olduğu ve asıl varlığın Allah olduğu sonucuna varılmıştır. (shrink)

Öz: Bu yazıda Elisabeth Camp'in metafor kuramını eleştireceğim. Bu kurama göre metaforik anlam metaforik olarak kullanılan terimin işaret ettiği şeyin karakterizasyonunun bir başka şeyin karakterizasyonu ile etkileşimi yoluyla ortaya çıkar. Bu etkileşim beraberinde metaforun önemli bilişsel özelliklerinden biri olan olarak-görme etkisini zorunlu olarak getirir. Ben bu kuramın açıklamaya çalıştığı dilsel olguyu gereksiz yere karmaşıklaştırdığını savunacağım. Söz konusu olgu etkileşime gerek olmadan da açıklanabilir. Camp'in tersine, olarak-görme etkisinin metafor için özsel olmadığını savunacağım. Bunların yanı sıra Camp'in metafor kuramının kimi değillenmiş metafor (...) kullanımlarını açıklayamadığını göstermeye çalışacağım. Abstract: In this paper, I will criticise Elisabeth Camp's theory of metaphor. According tothis theory, the metaphorical meaning arises from the interaction of the characterization of the thing which the metaphorically used term indicates with the characterization of another thing. The interaction forces outone of the most important cognitive features of metaphor, the seeing-as effect. I will argue that this theory unnecessarily complicates the linguistic phenomenon it tries to explain, and that the phenomenon in question couldbe explained without the need for interaction. Contrary toCamp, I will try to show that the seeing-as effect is not essential for metaphor. I will also try to demonstratethat Camp's theory of metaphor fails to explain some uses of negated metaphors. (shrink)

Öz: Son Peygamber Muhammed ’in hayatta iken yerine hiçbir kimseyi halife tayin etmemesi sebebiyle vefatından kısa bir müddet sonra imamet meselesi Müslümanlar arasında ihtilaf konusu olmuştur. Her ne kadar ilk üç halife devrinde bu mesele sulh yoluyla halledilmişse de halifenin kim olacağı mevzuu dördüncü halife Ali zamanında Müslümanlar arasında savaşa ve parçalanmalara neden olmuştur. O dönemde Müslümanlardan bir grup, Hz. Peygamberin kendisinden sonra yerine bir idareci bırakmadığı iddiasını kabul etmemiş, imametin Ali b. Ebî Tâlib’in ve onun evlatlarının hakkı olduğunu savunmuştur. (...) “Şiatu Ali” adıyla anılan bu gruba daha sonraki yıllarda sadece “Şia” denmiştir. İmamet mevzuu, Şia’yı diğer Müslüman grup olan Ehl-i Sünnet’ten ayıran en önemli meseledir. Onlara göre İmamet “Üsulu’d-Din”den olduğu için bu konuya oldukça önem vermiş ve görüşlerini desteklemek için ayet ve hadislerden deliller getirmişlerdir. Biz bu çalışmamızda, Şia’nın Ali b. Ebî Tâlib’in İmametiyle ilgili olduğunu iddia ettikleri ayetleri ele alacak, Şia’nın ve Ehl-i Sünnet’in iki büyük müfessiri Kummî ve İbn Kesîr’in tefsirleri çerçevesinde değerlendirmeye çalışacağız. (shrink)

Öz: Frege özel adların (ve diğer dilsel simgelerin) anlamları ve gönderimleri arasında ünlü ayrımını yaptığı “Anlam ve Gönderim Üzerine” (1948) adlı makalesinde, bu ayrımın önemi, gerekliliği ve sonuçları üzerine uzun değerlendirmeler yapar ancak özel adın anlamından tam olarak ne anlaşılması gerektiğinden yalnızca bir dipnotta kısaca söz eder. Örneğin “Aristoteles” özel adının anlamının Platon’un öğrencisi ve Büyük İskender’in öğretmeni ya da Stagira’da doğan Büyük İskender’in öğretmeni olarak alınabileceğini söyler. Burada dikkat çeken nokta örnekteki özel adın olası anlamları olarak gösterilen belirli betimlemelerin (...) de özel ad içeriyor olması. Anlamın Frege için bileşimsel olduğu, bir başka deyişle bir dilsel simgenin anlamının (varsa) parçalarının anlamlarınca belirlendiği düşünülürse, örnekteki belirli betimlemelerin anlamlarının saptanabilmesi için içerdikleri özel adların da anlamları saptanıp betimleme içinde geçtikleri yere konmalıdır. Bu işlem hiçbir özel ad kalmayana kadar sürdürülmelidir. Ancak biraz düşünülünce bir özel adın nesnesini tekil olarak betimleyecek ve içinde özel ad geçmeyecek bir betimleme bulmanın kolay olmadığı görülür. Örneğin yukarıdaki betimlemelerde geçen “Platon”, “Büyük İskender” ve “Stagira” gibi özel adların anlamları olabilecek ancak özel ad içermeyen betimlemeler bulmak pek kolay görünmüyor. Ortaya bir sonsuz gerileme sorunu çıkmış gibi duruyor. Frege’nin anlam-gönderim ayrımını için ciddi sonuçları olabilecek bu sorunu Frege çözebilir mi? Bu yazıda bu sorunun yanıtını arayacağım. Sorunu betimledikten sonra Frege’nin önündeki seçenekleri (örneğin bağlama duyarlı terimlerden (gösterme adılları veya belirteçler) yararlanma veya bağlamı sınırlama gibi) değerlendireceğim. -/- Abstract: In his “Sense and Reference” (1948), Frege makes his famous distinction between the sense and the reference of a proper name (and other signs) and discusses at length the significance, necessity and consequences of the distinction, but he explains how the sense of a proper name should be understood very briefly in a footnote. According to him, for example, the sense of the proper name “Aristotle” can be taken as the pupil of Plato and teacher of Alexander the Great or the teacher of Alexander the Great who was born in Stagira. What is interesting here is that the definite descriptions given as the possible senses of this proper name do themselves contain proper names too. Since the sense is something compositional for Frege, which means the sense of a linguistic sign is determined by its constituents (if there are any), in order to determine the sense of definite descriptions in question, we should first determine the senses of proper names they contain and substitute these senses with the proper names themselves. This process should continue until no proper name remains. However, it does not seem easy to find a definite description which describes the object of a proper name uniquely but contains no proper name itself. For instance, could we find appropriate senses that contain no proper name for “Plato”, “Alexander the Great” and “Stagira”? It does not seem likely. A problem of infinite regress appears to arise. Can Frege solve this problem, which poses a serious threat for his sensereference distinction? I will explore this problem in this paper. After explaining the problem, I will discuss the options (e.g. turning to indexicals or context restriction) Frege can take to deal with it. (shrink)

Diogenes of Sinope, bilinen adıyla Diogenes ya da Sinoplu Diyojen’e yönelik yapılan bu çalışmada amacım, Dioegenes’in yaşamının, felsefi duruşunun ve benimsediği etik kuralların kapsamlı ve belgelenmiş bir şekilde sunulmasıdır. Diogenes’in hayatını ve öğretilerini güvenilir bir şekilde aktarmak aşırı derecede zordur, çünkü diğer antik filozoflardan ayrı olarak, onun yaşamına ilişkin güvenilir kaynaklar bulmak oldukça sınırlıdır. Ayrıca, fıçının içinde yaşayan bir Kinikli’ye yönelik ortaya konulmuş birçok kurmaca anekdot ile uğraşılması gerekmektedir. Güvenilir bilginin azlığı ve belgesiz atıfların yarattığı zorluklara rağmen, yine de birçok (...) kişinin hayalinde hayatta kalmayı başaran ünlü filozofun portresini ölümünden yirmi üç yüzyıl sonra yeniden inşa etmek mümkün gözükmektedir. Bu bağlamda, Diogenes’in yaşam tarzı ve felsefesine yönelik bilgiler verilecek, ardından temsil ettiği akım olan kinizmin temel öğretileri çeşitli kaynaklardan gösterilerek aktarılacaktır. Son olarak da, Diogenes’in Sinop kültürünün ve kültürel mirasımızın bir parçası olarak kabul edilmesinin mümkün olup olmadığı tartışılacaktır. (shrink)

Mu‘tezilî kelâmcıların ortaya attıkları ahlâk nazariyesi Ortaçağ İslâm dünyasında önemli bir yer işgal eder. Bundan dolayı, bu makale bilgi-değer münasebeti sorununa ayrılmıştır. Eş‘arî kelâmcıların aksine, Mu‘tezilîler, bilgi-değer münasebetinden yola çıkmak suretiyle, din gönderilsin ya da gönderilmesin, iyi, kötü ve zorunlu gibi bazı objektif değer terimlerinin akıl kanalıyla bilinebilirliği tezini öne sürmüşlerdir. Mu‘tezilîler, ahlâkî değerler alanında nesnelciliği savunurlar, ancak onların savunduğu ve zorunluluğunu bütünüyle Tanrı’dan alan bu türden bir nesnelcilik anlayışını, deyim yerindeyse, “ilâhî nesnelcilik” diye nitelendirmek mümkündür. Onlarca, değerler daha başlangıçta (...) hem nesneler âlemine hem de insan anlığına sadece Tanrı tarafından yerleştirilmiştir. Mu‘tezilîlere göre, hem akıl hem de nakil iyi ve kötü gibi değer kavramlarını bilme hususunda iki asıl kaynaktır. İşte bu nedenledir ki, Mu‘tezilîlerin savunduğu akıl “kısmî akılcılık”olarak kabul edilebilir. Sonuç itibariyle, Mu‘tezilîlerin ahlâk sisteminde, insanoğlu daha başlangıçta onu yaratırken Tanrı’nın kendisine bahşetmiş olduğu yetkin aklını kullanmak suretiyle erdemli ve ahlâki bir yaşam tarzı sürdürebilir. (shrink)

As ıl adı Ebû Muhammed Abdullah b. Muhammed b. Yusuf b. Abdulmennan El-Hilmi el-Amasi’dir. Daha çok Yusuf Efendizade lakabıyla tanınmı ş tır. 18.yüzyılda ya ş amı ş bir osmanlı alimidir. Osmanlı devletinde kıraat ilminin geli ş mesinde büyük payı vardır. Kıraat sahasında çok sayıda önemli eserler telif etmi ş tir. Dönemin karakeristik özelliklerini yansıtması bakımından en önemli çalı ş malarından birisi de “er-Rediyyetü li’d-Dâd el-Mu’ceme” adlı risalesidir. Bu çalı ş masında saçaklızade diye bilinen el-Mera’ ş i’ye dâd harfinin okunu ş (...) u hakkında cevap vermi ş tir. Saçaklızade’nin “keyfüyetü edai li’d-dâd” adlı risalesi osmanlı alimleri arasında büyük bir polemi ğ e yol açmı ş tır. Bu meyanda kendisine dönemin büyük kıraat âlimlerinden reddiyeler gelmi ş tir. Ş eyhü’l-Kurra müessesinin temsilcil ğ ini yapan Yusuf Efendizade dâd harfini kıraat, tecvid, fıkıh, tefsir ve dil ilimlerine göre de ğ erlendirerek ilmi bir risale yazmı ş tır. Makale, Reis’ul-Kurra Yusuf Efendizade’nin bu risalesini kıraat ilmine bir katkıda bulunmak üzere tahkikli metniyle birlikte sunmayı hedefler. (shrink)

Mu‘allâkâtların, tefsir, nahiv, sarf ve dil ilimlerindeki önemli rolünün yanı sıra Arap dili ve edebiyatı âleminde de yüksek ve önemli bir konumu bulunmaktadır. Cahiliye devri müfredatlarının pek çoğunu kapsamasından ötürü dil ve edebiyat erbabı ona önem atfetmiştir. Onlardan biri de, ‘Şerhü’l-Kasâ’idi’l-السبع’ adıyla el-Muâ‘llekât’a yaptığı şerhiyle Ebu Bekir Muhammed bin el-Kasım bin Beşar bin el-Anbari. Bu eserinde pek çok nahiv, zamirin aidiyeti, harflerin manası, zarf ile car ve mecrûrun bağlı olduğu yerin belirlenmesi, müfredatlarıni‘râbı, illetler arasındaki üstünlükler, kıyasa ve luğatta asıl olana, (...) kelimenin irabını belirlemede bazı seslerin etki nedenlerine, sarf, lügat, belağat, eleştiri vb. konulara değinmektedir. Bu itibarla bu araştırma, betimsel analitik yöntemini kullanarak et-Anbari’ninMu‘allâkât şerhindeki nahiv yöntemini, Arap nahiv ilminde iki önemli konu olan kıyas ve ta‘lîl ile ilgili duruşunu açıklayarak değerlendirmeyi hedeflemektedir. (shrink)

Mu‘allâkâtların, tefsir, nahiv, sarf ve dil ilimlerindeki önemli rolünün yanı sıra Arap dili ve edebiyatı âleminde de yüksek ve önemli bir konumu bulunmaktadır. Cahiliye devri müfredatlarının pek çoğunu kapsamasından ötürü dil ve edebiyat erbabı ona önem atfetmiştir. Onlardan biri de, ‘Şerhü’l-Kasâ’idi’l-السبع’ adıyla el-Muâ‘llekât’a yaptığı şerhiyle Ebu Bekir Muhammed bin el-Kasım bin Beşar bin el-Anbari. Bu eserinde pek çok nahiv, zamirin aidiyeti, harflerin manası, zarf ile car ve mecrûrun bağlı olduğu yerin belirlenmesi, müfredatlarıni‘râbı, illetler arasındaki üstünlükler, kıyasa ve luğatta asıl olana, (...) kelimenin irabını belirlemede bazı seslerin etki nedenlerine, sarf, lügat, belağat, eleştiri vb. konulara değinmektedir. Bu itibarla bu araştırma, betimsel analitik yöntemini kullanarak et-Anbari’ninMu‘allâkât şerhindeki nahiv yöntemini, Arap nahiv ilminde iki önemli konu olan kıyas ve ta‘lîl ile ilgili duruşunu açıklayarak değerlendirmeyi hedeflemektedir. (shrink)