One of the prevalent inference methods the mutakallimūn uses is qiyās al-ghaib ‘ala al-shahid (analogy from the visible world to the invisible world). Mu‘tazila, who accepts this method as an absolute criterion in the divine attributes, rejects the possibility of difference between shahid and ghaib about the reality of attributes. By rejecting the concept of kalām nafsī adopted by Ahl al-Sunnah, they mention the divine speech in the category of actual attributes and claim that kalāmullāh (God’s speech), like human speech, (...) is an accident consisting of words and sounds. Mu‘tazila, who defines mutakallim as the agent of kalām, claims that God is also the agent of the word. In this regard, Mu‘tazila, who defends the origin of the kalāmullāh and the createdness of the Qur’ān, focuses on the explanation of the nature of the kalām at the beginning of these theological subjects. As an extension of the issue of whether the ḥikāyah and maḥkī are the same or not, which is the subject of discussion in the context of the possibility of creating something similar to the Qur’ān, Mu‘tazila, who disagree on whether kalām (word) is a kind of sound (ṣawt) or not, examine the problem of the nature of the word by expanding it to include sounds. Although they agree that sounds are accidents created by humans through tawlīd, they propound different theories about the physical formation of sound and kalām. These theories are differentiated according to discussions about the essential factors for the formation of sounds. Some scholars claim that i‘timād generates sounds, and the substrate (maḥall) is enough to form the sounds. In contrast, others claim the necessity of a specific structure (binya), movement (ḥaraka), and air added to the substrate. In this regard, this study will deal with the effect of these factors mentioned above to the formation of the sounds and the physical examples which every group mentioned to prove its opinions rightfulness. The most detailed explanations about this topic are seen in the works of Baṣrian Mu‘tazila. Therefore, this study will examine the opinions about the production of sounds, which argued around metaphysical issues in the context of the createdness of the Qur’ān and the attribute of kalām, which are submitted by Abū ‘Alī al-Jubbā'ī (d. 303/916), Abū Hāshim al-Jubbā'ī (d. 321/933), and their followers Qāḍī ‘Abd al-Jabbār (d. 415/1025), Abū Rashīd al-Nīsābūrī (d. first half of the 5./11. century), and Ibn Mattawayh (d. first half of the 5./11. century), the representatives of Baṣrian Mu‘tazila, who adopt atomic universe understanding. The study aimed to form an opinion about the theologians’ way of discussing a particular physical phenomenon to constitute a basis for solving metaphysical problems. To clarify the problem, first, it will deal with the essence of sounds in the Baṣrian Mu‘tazilites tradition, and then it will tackle the discussions about the formation of the sounds. (shrink)

: This paper deals with the subject of mushākala, ta'rīz, kināya and ijāz in terms of language andthe using of Qur’ān's verb and noun forms, human genre and adjective nouns in terms of style and someother related problems. The punishment or retribution from Allāh (Makr) as mushākala form, whichsometimes occurs at the level of a gradual diminution or collapse, is a punishment that gradually destroysthe sinner without his realizing it. However, it is possible to say that there is another dimension (...) inMüshākala, destiny, and the formula of the working mechanism of destiny. According to this formula, it isunderstood that whatever behavior a person exhibits, Allah responds with a similar behavior. Based onthis dimension of destiny, it is understood that in one aspect (with the exception of Allah's will), mandetermines his own destiny relatively, and that his destiny is shaped as a result of his own actions. Some(Ta’rīd) verses and expressions with indirect narrative content were misinterpreted by some peoplebecause they implied something too deep to understand by human beings and had a profundity ofmeanings as well as secret wisdom. The fact is that about the 6th verse of the chapter of al-Mâida: "O youwho have believed, when you rise to (perform) prayer, wash your faces and your fore arms to the elbowsand your heads too." Shiites misunderstand Ibn Abbas's statement pointed out as "I can find nothing butwiping the feet in Allah's book, but they did not accept anything but washing", and their anointing of theirfeet is due to such a misunderstanding. In the Qur’ān, indirect expression is used in places that mentionabout the adab of maram (private) affairs in marital relationships; and that which should not be saidopenly. With such a form of expression, the Qur’ān is descended upon human beings from Allah to beexpressed in indirect expressions in situations where it is not welcome to express clearly. In the same way,it can be said that when the Qur’ān mentions a negative situation, it refers to it with closed expressions,and It can also be said that it uses Kinâya as a politeness and courtesy style. However, in any case, thecustomary usage should not be ignored while giving meaning to the verse expressions with allusions. Inexpressions of the Qur’ān, ijāz is used extensively; It is possible to say that a large part of the ijāz is theeliminate of words in expressions. For this reason it should not be overlooked that in some verses thatare not understood, some part of it may be deleted for ijāz. In terms of the style of the Qur’ān in thearticle, there are important points in terms of rhetoric in the use of verb and noun form, which is one ofthe topics discussed. (shrink)

: This paper deals with the subject of mushākala, ta'rīz, kināya and ijāz in terms of language and the using of Qur’ān's verb and noun forms, human genre and adjective nouns in terms of style and some other related problems. The punishment or retribution from Allāh as mushākala form, which sometimes occurs at the level of a gradual diminution or collapse, is a punishment that gradually destroys the sinner without his realizing it. However, it is possible to say that there (...) is another dimension in Müshākala, destiny, and the formula of the working mechanism of destiny. According to this formula, it is understood that whatever behavior a person exhibits, Allah responds with a similar behavior. Based on this dimension of destiny, it is understood that in one aspect, man determines his own destiny relatively, and that his destiny is shaped as a result of his own actions. Some verses and expressions with indirect narrative content were misinterpreted by some people because they implied something too deep to understand by human beings and had a profundity of meanings as well as secret wisdom. The fact is that about the 6th verse of the chapter of al-Mâida: "O you who have believed, when you rise to prayer, wash your faces and your fore arms to the elbows and your heads too." Shiites misunderstand Ibn Abbas's statement pointed out as "I can find nothing but wiping the feet in Allah's book, but they did not accept anything but washing", and their anointing of their feet is due to such a misunderstanding. In the Qur’ān, indirect expression is used in places that mention about the adab of maram affairs in marital relationships; and that which should not be said openly. With such a form of expression, the Qur’ān is descended upon human beings from Allah to be expressed in indirect expressions in situations where it is not welcome to express clearly. In the same way, it can be said that when the Qur’ān mentions a negative situation, it refers to it with closed expressions, and It can also be said that it uses Kinâya as a politeness and courtesy style. However, in any case, the customary usage should not be ignored while giving meaning to the verse expressions with allusions. In expressions of the Qur’ān, ijāz is used extensively; It is possible to say that a large part of the ijāz is the eliminate of words in expressions. For this reason it should not be overlooked that in some verses that are not understood, some part of it may be deleted for ijāz. In terms of the style of the Qur’ān in the article, there are important points in terms of rhetoric in the use of verb and noun form, which is one of the topics discussed. (shrink)

Contemporary Islamic management scholars have agreed that values are embedded in quality management. Their agreement is grounded on the famous prophetic tradition encouraging diligence in work, uttered more than 1400 years ago, which has been narrated authentically. However, little studies have specifically indicated its application in quality management activities. As quality management is initiated in the West, little attention has been given to Islamic perspective of the discipline. However, as the Japanese had successfully implemented quality management in their cultural value (...) perspective, many parties come to acknowledge the significance of values. In the literature, various Islamic values have been linked to quality management practice. While studies analyzing and categorizing them is limited, several values are redundant or being termed differently, though they are similar in crux. This article compiles the values and categorizes them depending on similar bases of Quranic verses or Prophetic traditions. The categorization proposes a set of Islamic values related to quality management practice, based on a simple frequency analysis matrix. Finally, this article concludes with prospects for future research. (shrink)

In this article, the introduction to the book of Kitāb al-Mulakhkhas al-Muwatta' by Qābisī (d. 403/1012), one of the hadith scholars of Maghrib geography, is discussed. The author wrote this work in order to bring together the continual documents in the Ibn al-Qāsim narra-tion of Mālik b. Anas' (d. 179/795) al-Muwatta. In the introduction, the author first stated the purpose of the writing of Kitāb al-Mulakhkhas al-Muwatta''s and the method followed in the work. Namely, he states that he compiled this (...) work to respond to the demands of those who asked him to bring together the hadiths of Mālik b. Anas, whose chain is complete. In the compilation of the work, he was content with the only narration of Muwatta. He followed the method of collecting the musnad hadiths in this narration, the ones with clear continuous. However, he preferred not to include the narrations that were closed in his continuous in his work. After this information, the author has included some issues of hadith methodology in the introduction part. The main purpose of the study is to determine the concepts and subjects of the hadith methodology that he discussed in this section. In this context, firstly, information about Qābisī's life was given, and his education was mentioned. Then, some information about the features of the work in question is presented. Afterwards, the concepts of hadith methodology that he mentioned in the introduction of his work and his explanations on these issues were examined under separate headings. Although he is encouraged to narrate hadiths in this introduction, he provides information about the refraining of many hadith transmissions, the conditions of endurance of hadith, the words of the narration considered as 'muttasil and munqati', the narration with the meaning of the hadiths and the lahn in the hadith. When the approaches of Qābisī on these issues are examined, it is revealed that he tends towards the views of the Mālikī school, which he is a follower of and Imam Mālik. For this reason, the parts in which he adopted Mālik’s approaches and tended to explain the issues by referring to him are mentioned. (shrink)

Hicrî birinci yüzyılın sonu ile ikinci yüzyılın ortalarında yaşamış bulunan Ca‘fer-i Sâdık ve Ebû Hanîfe, akran iki âlimdir. Kûfe’de yetişen ve Ehl-i sünnet mezheplerinden birinin imamı olan Ebû Hanîfe’nin, Medine’de yetişen ve İsnâaşeriyye’nin altıncı imamı kabul edilen Ca‘fer ile bir araya geldiği ve onun talebesi olduğu hem sünnî hem Şiî kaynaklarda rivayet edilmektedir. Mukaddem kaynaklarda Ebû Hanîfe’nin Ca‘fer-i Sâdık’ın öğrencisi olduğu yönündeki ifadelerin, muahhar kaynaklarda abartılı bir şekilde yorumlandığı görülmüştür. Bu çalışmada Ebû Hanîfe ile Ca‘fer-i Sâdık arasındaki hoca-talebe ilişkisi netleştirilmeye (...) çalışılmıştır. Bu sebeple öncelikle kısaca her iki imamın hayatı ele alınarak onların ilmî birikimi tespit edilmiştir. Akabinde Ebû Hanîfe ile Ca‘fer’in ne zaman ve ne kadar süre birlikte oldukları, Ebû Hanîfe’nin Ehl-i beyt’e yönelik tutumunun Ca‘fer’den ilim almasında ne gibi bir etkisinin bulunduğu ve çeşitli ilim dallarında Ebû Hanîfe- Ca‘fer ilişkisi tespit edilmeye çalışılmıştır. (shrink)

Eserlerin mukaddimeleri, müelliflerin konuya hâkimiyetini gösterdikleri ve adeta ilmî yeterliliklerini okuyucuya sundukları bölümler olmuştur. Bazı tefsir mukaddimelerinde de bunu görmek mümkündür. Kur’ân ilimleri ve tefsir metodolojisi hakkında önemli bilgiler veren ve çalışmamıza konu olan Tabersî, Âlûsî ve Sıddîk Hân da eserlerinin mukaddimelerinde Kur’ân ilimlerinin bir kısmınasathi yorumlar getirirken, bir kısmına ise teferruatlı bir şekilde yer vermektedirler. Örneğin Tabersî i’caz konusunu, Âlûsî i’câzla birlikte yedi harf meselesini detaylı bir şekilde ele alırken, Sıddîk Hân Kur’ân ilimleri konularına daha kısa bir şekilde değinmektedir. (...) Müfessirlerimiz mukaddimelerinde genel olarak metodoloji konusuna daha detaylı bir şekilde değinerek takip edecekleri yöntem hakkında bilgi vermektedirler. Tefsir metodolojisi konusunda benzer kaidelerlekonuyu ele alan müfessirlerimiz, bazen de kendilerine özgü yöntemlerikullandıkları müşahede edilmektedir. Bu bağlamda Tabersî Şîa mezhebinin görüşlerini önemsemekte, imamlardan nakledilen rivayetleri Peygamber’den nakledilen rivayetle eşit tutarak mezhebî taassupla konuya yaklaşmakta; Âlûsî tasavvuf ehli tarafından yapılan yorumları önemsemekle birlikte konuya temkinli yaklaşarak, yapılan batınî yorumun ayetin zahirine uygun olması gerektiğini söylemektedir. Diğer iki müfessirden daha fazla tefsir metodolojisine değinen Sıddîk Hân ise mezhep taassubundan uzak durulması gerektiğini söyleyerek birçok tefsir yöntemini eleştirmekte ve bu yaklaşımları tefsir olarak değerlendirmemektedir. Tefsir metodolojisinde naklin önemine değinen müfessirlerimizden Tabersî doğru bir tefsir için sahih naklin gerekli olduğuna, Sıddîk Hân ise tefsirin sadece sahih nakille bilineceğini söyleyerek, bunun dışındaki yorumları te’vil olarak değerlendirmekte böylece tefsir ve te’vil arasındaki farka değinmektedir. (shrink)

Conflicts over rangeland exploitation have been a serious challenge in Iran, rooted in human behavior. Accordingly, this study aimed to provide a comprehensive theoretical framework in the field of analyzing conflict behavior among rangeland exploiters. This research is a descriptive-correlational and causal-relational study conducted using a cross-sectional survey. The statistical population of the study was rangeland exploiters in one of the northwest provinces of Iran (N= 66,867) of whom 384 people were selected as a sample and stratified random sampling method (...) with proportional assignment. The research instrument was a questionnaire, the validity of which was confirmed by a panel of academic experts and the reliability of its items was verified using Cronbach’s alpha coefficient. The results showed that the variables of personal norms (PN) and the perceived behavioral control were able to predict 25.9% of the variance in terms of the conflicting behavior of rangeland exploiters; besides, ascription of responsibility, PN, perceived behavioral control, and awareness of consequences, which have been proposed as activators of PN, were able to explain a significant percentage (63.5%) of the variance in terms of PN. Furthermore, analysis of the effects of environmental and cultural values showed that conflict behaviors of exploiters were mostly affected by their underlying values. Generally, the results of this study would help in the development of more integrated and comprehensive models in the field of exploiters’ conflict behavior. Eventually, to change and improve the environmental behavior of exploiters to better management of conflict in rangelands, providing a list of considerations and competencies for agricultural extension and education, this article comes to the end. (shrink)

The Indonesian Ulema Council (MUI) has issued an illegitimate fatwa against smoking in mosques because it endangers the health of worshippers and interferes with the comfort of worshippers. This study aims to investigate smoking behaviour in mosques and violations of fatwas from ulama and governor regulations. This study follows a cross-sectional design conducted by interviewing 531 Muslims who have prayed in the mosque for the last 14 days and observed the compliance of the mosque in implementing a smoke-free policy in (...) 315 mosques. Frequency distribution and cross-tabulation were carried out using JASP 16 software using cross-tabulation. The results of this study indicate that the implementation of the smoke-free policy for mosques in Medan has been violated many times (57.8%), especially the violation regarding smoking in mosques (32.1%); cigarette butts were still found in the yard of the mosque (44.1%). Violations of the policy of fatwa smoke-free areas occurred in public mosques (61%) and muhammadiyah mosques (46.5%). Smoking behaviour in mosques was seen in the last 2 weeks, namely smoking behaviour carried out by worshippers (57.6%), smoking behaviour carried out by mosque administrators (39.2%), smoking behaviour carried out by community leaders in mosques (19.4%) and smoking behaviour that ulemas carried out in mosques (14.3%). Worshippers must comply with the rules against smoking in mosques because it can endanger the health of other worshippers. Cigarette smoke in the mosque will make other worshippers uncomfortable to worship so that it can damage the solemnity of the congregation to worship in the mosque. Contribution: This study is expected to explain smoking behaviour in mosques, violations of smoking behaviour in mosques that violate the ulama’s fatwa regarding smoking behaviour in mosques and the governor’s regulation on smoking behaviour in mosques. (shrink)

Faith and religious life in Islam; Islamic education and ethics.

This article studies Qāsim Beg Ḥayātī Tabrīzī’s unpublished account of Ṣafavid history, which has long been considered lost. Ḥayātī’s account—dedicated, in 961/1554, to Shah Ṭahmāsp’s sister, Princess Mihīn Begum —spans the period between the formative years of the Ṣafaviyya Sufi order under Ṣafī al-Dīn Isḥāq Ardabīlī and the early years of the reign of Shah Ismāʿīl. Emphasis is given to the way in which it fills in the gaps of our knowledge insofar as the pre-dynastic and early dynastic phases of (...) Ṣafavid history as well as the administrative history of the Ṣafavid shrine in Ardabīl are concerned. (shrink)

Şiâ’nın temel inanç ilkelerinden biri olan ricʿat doktrini potansiyel olarak radikal yorumlara olanak sunmaktadır. Ricʿat inanışının arka planında gaybet anlayışı ve ona yüklenen insan üstü özel mana son derece hayati öneme sahiptir. Şiîlik içerisinde günümüze ulaşan ve Şiîlerin büyük çoğunluğunu oluşturan İmamiyye ya da On iki İmam (İsnâ aşeriyye) Şiîliğine göre, on ikinci imam Muhammed b. el-Hasan, 941 yılında büyük gaybete gitmiştir. Bu doktrinle, gizli imamın bir gün geri döneceğine, zulüm ve haksızlıklarla dolu olan tüm dünyayı adaletle hükmedeceğine ve (...) refaha ulaştıracağına inanılır. Esasında ricʿat inanışıyla ilgili ortaya atılan iddiaları daha erken dönemlere götürmek mümkündür. İslam tarihinin erken dönemlerinde, Ali b. Ebi Talib (ö. 40/661) ve oğlu Hüseyin (ö. 61/680) gibi önemli şahsiyetlerin ölümsüzlüğünü iddia eden bazı radikal mezhepler (gulât) ortaya çıkmıştır. Onuncu yüzyıl da yine Şiîler arasında gaybette olduğuna ve tüm insanlığa rehberlik etmek üzere bir gün yeniden ortaya çıkacağına inanılan gizli imam Muhammed b. el-Hasan'ın dönüşüne dair bu tür iddialara sahne olmuştur. Bu çalışmada Şiâ içerisinde ortaya çıkmış üç alt grup olan Nusayrîler, Dürzîler ile Bâbî ve Bahâîler’in ricʿat doktrinine yükledikleri anlam incelenmektedir. İlk ikisi eş zamanlı olarak onuncu yüzyılda, Bâbî ve Bahâîler ise on dokuzuncu yüzyılda ortaya çıkmıştır. Ricʿat doktrinine yaklaşımda bâb kavramının aracılık görevini üstlendiğini ifade etmek gerekir. Nusayrî fırkasının kurucusu Muhammed b. Nusayr en-Nemîrî (ö. 270/883), kendisini on birinci ve on ikinci imama açılan kapı olarak ilan ederek ricʿat doktrinine ezber bozan bir yaklaşım ortaya koymuştur. Buna ilaveten, tanrının ruhunun Hz. Ali’nin bedeninde zuhur ettiği, sonrasında da bu ruhun on ikinci imama gelinceye kadar imamların bedenlerine intikal ettiği inancı yayılmıştır. Dürzîler bâb kavramından ziyade doğrudan Hakim Biemrillah’ın ulûhiyyetine odaklanmışlardır. Bâbî ve Bahâîler ise bâb kavramı temel olmak üzere mehdilik ve yeni bir din olma iddiasıyla ricʿat doktrinini te’vil etmişlerdir. Özellikle Nusayrî ve Dürzîler ricʿat inanışını yorumlayarak bunu hulûl ve tenasühe dönüştürmüşlerdir. Bâbî ve Bahâîler ise nübüvvet vazifesinin Hz. Muhammed ile son bulduğu inanışını reddederek ricʿat anlayışını nübüvvete dönüştürmüşlerdir. Böylece onlar, önceki dinlerin hükümlerini ortadan kaldıran yeni bir din olma iddiasında bulunmaktadırlar. Bu çalışmanın amacı, Şiîlik içerisinden neş’et ederek ortaya çıkmış yukarda adı geçen mezheplerin ricʿat doktrinine nasıl yaklaştıklarını ve bu olguyu ne olarak yorumladıklarını ortaya koymaktır. (shrink)

Hartmut Rosa Eleştirel Teori’ye yeni bir soluk getiriyor. Bir yandan “hızlanma” teorisiyle Eleştirel Teori geleneğinin “yabancılaşma” kavramına çağdaş bir içerik kazandırırken, diğer yandan da bu yabancılaşmaya cevap olarak ortaya koyduğu rezonans teorisinde, toplum felsefesini ve eleştirel teoriyi dışarıdan beslemiş olsa da onunla tam olarak buluşmamış bir felsefi geleneği, Maurice Merleau-Ponty’nin düşüncesinde şekillenen fenomenolojik yaklaşımı düşüncesini dayandırdığı ana zemin olarak sunuyor. Rosa bize şeylerle, diğerleriyle ve var olan anlamlarla kurduğumuz çağrı-yanıt ilişkileri içinde dünyamızı her an yeniden oluşturduğumuzu, dönüştürdüğümüzü ve bu karşılıklılık (...) halinin korunması için açacağımız zamana ve mekâna dair imkanların, verilmiş tüm cevaplardan, elde edilmiş tüm kesinliklerden daha hayati olduğunu hatırlatıyor. Bu makale Rosa’nın düşüncesinin eleştirel teoriye getirdiği yeniliği ve bu yeniliğin kamusal alan ve yurttaşlararasılık için taşıdığı anlamı değerlendirmeyi amaçlıyor. (shrink)

Çalışma Hıristiyanlığın Protestanlık mezhebinden doğan, özellikle Amerika Birleşik Devletleri’nde kümelendiği gözlemlenen, İsrail’i ve Yahudileri orantısızca desteklemesiyle bilinen ve aynı zamanda İslam’a ve Müslümanlara karşı düşmanca yaklaşımları haiz “Hıristiyan siyonistlerini” ele almaktadır. Hareketin mahiyeti, doğuşu, teolojisi, faaliyetleri ve kendisinde mündemiç olan antisemitizm ile anti-İslamizm olguları incelenmektedir. Bulgulara göre, Hıristiyan siyonizmi çeşitli açılardan bakıldığında bir anomali teşkil etmektedir. Bunlardan en önemlisi, Yahudilerin ve Hıristiyanların yüzyıllarca birbirlerine en üst seviyede düşmanlık etmiş olan iki topluluk oluşudur. Hıristiyan siyonistler dünya tarihini Mesih’in zuhuruyla birlikte kurulacak (...) olan bin yıllık küresel krallık öncesindeki yedi bölüm olarak ele alan, sınırları büyük ölçüde İngiliz-İrlandalı teolog John Nelson Darby tarafından çizilen ve “premillennial dispensationalism (premilenyal dispensasyonalizm)” olarak bilinen teolojinin öngördüğü kıyamet senaryosuna inanmaktadır. Bu senaryo hareketin varlık sebebini, amaçlarını, dostlarını ve düşmanlarını belirlemektedir. Dost-düşmanlar olarak Yahudilerin buradaki rolü bazı çelişkiler ve ihtilaflar barındırırken, düşmanlar olarak Müslümanların rolü açıkça olumsuz bir görünüm arz etmektedir. Bunun sonucu olarak Hıristiyan siyonistler Müslümanları şeytanlaştırma eğilimine girmektedir. Her ne kadar dindaşları tarafından ahlak, siyaset ve özellikle teoloji eksenlerinde ağır eleştirilere tabi tutulsalar da Hıristiyan siyonistler emperyalist güçlerle olan uzun ittifaklarının da bir meyvesi olarak dünya politikasında kayda değer bir güce sahiptir. Hıristiyan siyonizminin mahiyeti ve dahi antisemitizm ve anti-İslamizm ile irtibatı konusunda Türkçe yazılmış eserlerin azlığına binaen çalışma literatürdeki bu boşluğu kapatma amacı taşımaktadır. Özet: İçinde bulunduğumuz dönemde anti-İslamizm kavramı ele alınırken kendisine özellikle Amerika Birleşik Devletleri’nin (ABD) teopolitik dekorunda yer bulan “Hıristiyan siyonizmi” adlı grubun etkisine işaret edilmektedir. Bu grup literatür tarafından İsrail’i Yahudilerin vatanı olarak destekleyen Hıristiyanlar olarak tanımlanmaktadır. İsrail için Birleşen Hıristiyanlar (CUFI) gibi organizasyonlar aracılığıyla İsrail’in desteklenmesi noktasında etkin faaliyetler yürütmektedirler. Orta Doğu’da barışın tesis edilmesini inandıkları kıyamet senaryosunun önünde bir engel olarak gördükleri için kategorik olarak reddetmektedirler. Özellikle 19. yüzyılda başlayıp, 11 Eylül olayları ile birlikte ciddi bir ivme yakalayan ABD’deki anti-İslami hareketlerin büyük bir kısmı Hıristiyan siyonizmi ile ilişkilendirilen şahıslar tarafından başlatılıp desteklenmektedir. ABD’de yaklaşık 20 ila 30 milyon arasında Hıristiyan’ın bu ideolojiyi benimsediği tahmin edilmektedir. ABD dışında İngiltere, İskandinavya, Avustralya, Güney Afrika ve hatta Güney Kore ve Honduras gibi coğrafyalarda da taraftar bulmuşlardır. Birçok açıdan bakıldığında Hıristiyan siyonizmi bir anomali teşkil etmektedir. Bunun özünde Yahudilerin ve Hıristiyanların birbirlerine olan düşmanlıkları yatmaktadır. Yahudiler dini kaynaklarında Hıristiyanlığın en kutsal şahsiyetlerine ağır hakaretler ederken, Hıristiyanlar Yahudileri Tanrı katilleri olarak görmektedir. Ancak Hıristiyan siyonistlerin çoğunluğu İsrail konusunda adeta kraldan daha kralcı davranmaktadır. Hıristiyan siyonizminin teolojik zeminini incelemek isteyen bir araştırmacı eskatoloji (kıyamet bilimi), Armageddon savaşı, istiğrak, püritenler, premilenyalistler, dispensasyonalistler, fundamentalistler, restorasyonistler, evanjelistler, John Nelson Darby ve Cyrus I. Scofield gibi bazı kavram ve aktörlerle karşılaşacaktır. İrlandalı-İngiliz bir teolog olan Darby birçokları tarafından Hıristiyan siyonizminin kurucusu olarak görülmektedir. Hareket için hayati önem teşkil eden ikinci isim ise Cyrus Ingerson Scofield’dir. Scofield Reference Bible ’ı yayınlayarak Hıristiyan siyonizminin milyonlar tarafından benimsenmesine yol açmıştır. Hıristiyan siyonistler “premilenyal dispensasyonel teolojinin” gerçek olduğuna ve gerçekleşeceğine inanmaktadır. Buna göre dünya tarihi yedi çağdan oluşan doğrusal bir olgudur. İnsanlığın halihazırda altıncı çağda olduğuna, yedinci çağın ise çok yakında olduğuna inanmaktadırlar. Bu teolojinin öngördüğü kıyamet senaryosu Antichrist ’ın gelişi, Sahte Peygamber ve Şeytan ile birlikte cehennem teslisini kurması, Müslümanların da onlarla müttefik olarak hareket edip İsrail’e saldırmaları (Armageddon savaşı), Hz. İsa’nın gökten tekrar inerek İsrail’i kurtarması ve barışı tesis edeceği Milenyum Krallığı’nı kurması gibi öğeleri içermektedir. Siyonist olmayan Hıristiyan teologlar Hıristiyan siyonizminin teolojisini defaatle eleştiriye tabi tutmuştur. Yahudilerin seçilmiş ırk olarak görülmesi, Yeni Ahit’in bu ideolojiye destek vermemesi, “Armageddon savaşının” büyük mezheplerde karşılığının olmayışı ve hareketin Yahudi karakteri taşıması gibi sebepler yüzünden bazı Hıristiyan teologlar Hıristiyan siyonizmini heretik ilan etmiştir. Hıristiyan siyonizminin teolojisinin eleştirildiği bir diğer husus ise onun emperyal teoloji olarak yerine getirdiği işlev ile ilgilidir. Birçok düşünür Hıristiyan siyonizmi, Yahudi-Hıristiyan Batı anlatısı ve emperyalizm arasında sağlam bağlar olduğunu iddia etmektedir. Hıristiyan siyonizmi anomalisine bir açıklama getirmek isteyen şahıslar Hıristiyan siyonizmi içerisinde yer alan antisemitizme işaret etmektedir. Buna göre Hıristiyan siyonistler, Yahudilerin ve Yahudi devletinin kurulmasının gerçekleşmesinde hayati bir rol oynadığı kıyamet senaryolarını yürürlüğe koymak adına İsrail’i her şartta desteklerken, bu senaryo Yahudilerin kendisini Mesih gibi gösteren Antichrist tarafından yönetilmesini ve Yahudilerin çoğunluğunun Mesih’in gelişinden sonra ölmesini içermektedir. Aynı zamanda neredeyse daima İsrail yanlısı açıklamalar yapan bazı Hıristiyan siyonistlerin zaman zaman doğrudan antisemitik söylemlere başvurduğu gözlemlenebilmektedir. Bu sebeple Hıristiyan siyonistler ve Yahudiler arasındaki teopolitik ittifakın bir noktada bozulacak pragmatik bir ittifak olduğu iddia edilmektedir. Anti-İslamizm noktasındaki bulgulara göre Hıristiyan siyonistlerin %70’i Araplara karşı ya kayıtsız ya da düşmanca hisler beslemektedir. 11 Eylül’den sonraki dönemde İslam’ın şeytanlaştırılması operasyonu büyük ölçüde Robertson, Graham, Lindsey, Vines ve Falwell gibi Hıristiyan siyonistler tarafından gerçekleştirilmiştir. Yine İsrail’in 1948 yılında kuruluşu, Filistinliler için doğurduğu sonuçlara rağmen Hıristiyan siyonistlerin çoğu için bir kıyamet alametinin gerçekleşmesi anlamına gelmektedir. Hıristiyan siyonistlerin inandıkları kıyamet senaryosunda Müslümanlar ancak düşman saflarında savaşan Gog ve Magog olarak anlam bulabilmektedir. Onlar Şeytan, Antichrist ve Sahte Peygamber ’den oluşan cehennem teslisinin müttefikleridir. Filistinliler, Araplar ve Müslümanlar senaryonun gerçekleşmesi önünde doğrudan engel teşkil etmektedir. Bu hususlar birlikte değerlendirildiğinde halihazırda Hıristiyan siyonistlerin İslam’a ve Müslümanlara neden bu kadar olumsuz yaklaştıkları hususu açıklık kazanmaktadır. Görüldüğü üzere karşı karşıya olunan, gerçek dünyadaki gerçek olaylar ve aktörler hakkında rasyonalizasyona ve değişime kapalı olan, son derece tehlike arz eden dini inançlardır. Hıristiyan siyonizmi üç dinin etkileşime girdiği, üç dinin de bağlılarını ilgilendiren bir fenomendir. Teolojik analiz hareketin Hıristiyanlık dininin kutsal metinlerini İsrail lehine yorumladığını, ancak siyonist olmayan Hıristiyan teologlarca desteklenmediğini göstermektedir. Emperyalist ajandalar dahilinde ABD ve İngiltere gibi devletlerce de destek bulan bu hareketin kıyamet senaryosuna göre Müslümanlar Şeytan’ın müttefikleri olarak kötülüğün tarafındadır. Hz. İsa’nın yeryüzüne dönüşüyle yenilecekler ve yok edileceklerdir. Milyarlarca dolarlık bütçeleriyle, sayıları on binlerle ifade edilen propagandist vaizleriyle, Kuran-ı Kerim yakmak ve Hz. Muhammed’e terörist demek gibi eylemleriyle, Yahudileri İsrail’i Filistinlilerden temizlemeye teşvik etmeleriyle, bu uğurda onlara ciddi bir finansal ve manevi destek sağlamalarıyla ve Batı devletlerini İsrail’in düşman olarak algıladığı Müslüman komşularıyla savaşmaya teşvik eden lobicilik faaliyetleriyle Hıristiyan siyonistler halihazırda İslam’ın yüzleştiği en ciddi meydan okumalardan birisini teşkil etmektedir. Bu hareketin zararlı sonuçlarıyla mücadele etmek için atılması gereken en önemli adım araştırmaları derinleştirerek kitleleri doğru şekilde bilgilendirmek olacaktır. (shrink)

Im Garten des Museums von Afyon, dem antiken Akronion, befinden sich zwei Teile eines monumentalen Kapitells. Seine beträchtlichen Maße und das Kaisermonogramm (s.u.) lassen in ihm den Rest eines Ehrenmonuments erkennen (Höhe ca. 1.00 m, obere Breite ca. 1.00 m). Nach Auskunft der Museumsleitung wurde es Mitte der 80er Jahre in Huhut (das antike Synada, 26 km südlich von Akronion/Afyon) bereits beschädigt entdeckt und war während des Transports ins Museum in zwei Teilen zerbrochen. Weitere Schäden enstanden an der Halspartie, an (...) zwei Schauseiten sowie an der oberen Platte. Auf der Oberseite befinden sich keinerlei Einlassungen für eine Statue oder einen Kämpfer. Das Kapitell wurde aus „synadischem Marmor” gefertigt, der tatsächlich in den Marmorbrüchen des phrygischen Dokimaion (heutige Isçehisar, 21 km nordöstlich von Afyon) gewonnen wird. Der weiße Marmor von Dokimaion wird im heutigen türkischen Sprachgebrauch als „Afyon-Kaymak/Afyon-Sahne”, „Afyon-Beyaz/Afyon-Weiss” oder „Afyon-Şeker/Afyon-Zucker” bzw. als „Afyon-Çizgisiz-Şeker/Afyon-Zucker ohne Linien” bezeichnet. (shrink)

Die voortgesette proses van implementering van nuwe materiaal wat gebruik word vir katkisasie in die Nederduitsch Hervormde Kerk van Afrika vertoon 'n besondere trajek. Die proses het, in terme van geloof, begin met die formalisering van sowel die geloofsbegrip as die beskrywing van die inhoud van geloof. Dit is voortgesit deur 'n proses van die objektivering van die inhoud van geloof tot feite wat geleer kan word en is uiteindelik voltrek deur die implementering van 'n pragmatiese opvoedkundige doelwit waarin geloof (...) bloot 'n middel tot 'n doel geword het. Die trajek kan kortliks soos volg beskryf word: • Die Heidelbergse Kategismus Geloof is die aanneming van die beloftes van God wat vertroue in die lewende God skep. • 'Kortbegrip': Geloof is sekere kennis van God en sy beloftes en 'n hartlike vertroue dat al my sondes om Christus ontwil vergewe is. • Die belydenis van die Hervormers: Ek glo in God beteken dat ek al my vertroue op God stel en Hom op sy woord neem. • Geloofsleer: Geloof is kennis van die Woord van God en vertroue in die God van die Woord. • Geloof en Lewe 11: Geloof is die toe-eiening van kenbare geloofoorleweringe wat in die Bybel opgeneem is. Die kerk kan daarom kinders deur 'n proses van kategese begelei tot geloofsvolwassenheid. Vandag is die uitgangspunt van katkisasie en die motivering daarvoor in die Nederduitsch Hervormde Kerk van Afrika die oortuiging dat die kerk kinders deur 'n proses van kategese tot godsdienstige volwassenheid kan lei. Van Selms se kategismus pas nie in die trajek wat hier beskryf word nie. Die Nederduitsch Hervormde Kerk van Afrika sou vandag heeltemal anders gelyk het as meer as een generasie van die lidmate van die Kerk aan hierdie kategeseboek blootgestel was. (shrink)

What is life? What does it mean when we say that something is alive? What makes something alive? Biology answers the questions with a lot of answers but the answers to the question “what is life?” always have its limitation because its status as an empirical science which starts from the diversity of living things on the Earth. In other words, the answers are not sufficient although they are necessary for us to know what life is. Biology needs a metaphysical (...) explanation to understand more completely the question “what is life?” Metaphysic through the concept of “substantial form” of the Aristotelian-Thomistic thought can contribute an understanding that complements biology to understand “what is life?” with its immanent cause. Keywords: Substantial form, immanent cause, formal cause. Abstrak: Apakah itu kehidupan? Apa artinya ketika kita mengatakan sesuatu sebagai “yang hidup?” Apa yang membuat sesuatu hidup? Biologi menjawab pertanyaan-pertanyaan tersebut dengan berbagai macam jawaban namun jawaban-jawaban biologi terhadap pertanyaan “apakah itu kehidupan?” selalu memiliki keterbatasan karena statusnya sebagai ilmu empiris yang berangkat dari keanekaragaman hayati yang ada di bumi ini. Dengan kata lain, jawaban-jawaban biologi tidak mencukupi walau merupakan hal yang mutlak perlu untuk mengetahui apa yang dimaksud dengan kehidupan. Biologi memerlukan penjelasan metafisis untuk bisa mendapatkan pemahaman yang lebih lengkap akan pertanyaan “apakah itu kehidupan?” Metafisika melalui konsep “forma substansial” Aristotelian-Thomistik dapat menyumbangkan pemahaman yang melengkapi biologi untuk memahami “apakah itu kehidupan?” dengan Causa imanennya. Kata-kata Kunci: Forma substansial, causa imanen, causa formal. (shrink)

Kelâm âlimleri “mûcize” kavramını iki farklı şekilde tarif etmişlerdir. Bunlardan ilkinde mûcize “Peygamber olduğunu ileri süren kimsenin elinde, onun doğruluğunu kanıtlamak için meydana gelen hârikulâde olay” şeklinde tanımlanmıştır. İkinci tarife göre ise mûcize: “Peygamberlik iddia eden bir zâtın elinde, inkârcılara meydan okuduğu bir sırada, kendisini doğrular mâhiyette, başkalarının benzerini yapamadıkları, Allah tarafından yaratılan, olağanüstü olay”lara verilen addır. Tanımlardan da anlaşılacağı üzere “mûcize” kelimesiyle genel olarak “hissî mûcize”lere işaret edilmektedir. Zaten “mûcize” teriminin kelâmî metinlerde yer almaya başladığı IV. yy. dan itibaren (...) genelde Hz. Peygamber’in (s) hissî mucizelerinin bulunup bulunmağı temelinde tartışmalar yaşanmıştır. Hatta Kur’ân’da yer verilen geçmiş peygamberlere ait hissî mucize örneklerinden hareketle mesele zaman zaman peygamberlerin hissî mucizelerinin birbiriyle yarıştırılması boyutuna kadar taşınmıştır. Tüm bu tartışma safahatında geçmişte ve günümüzde ihmal edilen, gözden kaçırılan ya da yeteri kadar değer verilmeyen -bizce en önemli ve bugün de gözle görülür, dost, düşman, insaf sahibi herkesin takdirle karşıladığı- mûcize örneği ise Hz. Peygamber’in topyekûn dinî ve siyasî alanda sergilediği insanları dönüştürme kabiliyetidir. Kaldı ki Hz. Peygamber’in bu türden sergilediği mûcize örnekleri geçmişte bir noktada yaşanmış ve misyonunu tamamlayarak tarihin dehlizlerinde kaybolmuş da değildir. Aksine bu dönüştürme ameliyesi nebevî prensiplerin ikâmesi ile asr-ı saadette ve sonrasında olduğu gibi günümüzde ve kıyamete kadar devam edecek olan zaman dilimlerinde de örnekliğini sürdürmeye ve fonksiyonunu icra etmeye devam edecektir. Hz. Peygamber’in başta Bedir Savaşı ve Hudeybiye Antlaşması olmak üzere birçok siyasî alanda yine bireysel ve toplumsal olarak içinde yaşadığı toplumun yüceltilip yükseltilmesinde olağanüstü bir başarı sağladığı yadsınamaz bir gerçektir. Elde ettiği başarıların kendisini hiçbir şekilde asıl hedefinden, tevhid merkezli yaşantısından uzaklaştırmaması, günün sonunda yine “rabbine şükreden bir kul” vasfını koruması onun şahsî kemâlinin ve vahye muhatap oluşunun en büyük göstergelerindendir. John William Draper (ö. 1882) gibi Batılı bilim insanlarına şu türden cümleleri kurduran en mühim sâik de kuşkusuz Hz. Peygamber’in sözünü ettiğimiz o eşsiz dönüştürme kabiliyetidir: “Tüm insanlar arasında, insan ırkına en fazla tesir eden kişi, Justinianus'un ölümünden dört yıl sonra Mekke’de, Arabistan'da doğan kişidir. Pek çok imparatorluğun manevî ve dinî lideri olmak, insan ırkının üçte birinin günlük hayatını yönlendirmek, belki de ‘Allah'ın Elçisi’ unvanının gerçek olduğunun delilidir.” İşte “Bir Mûcize Örneği Olarak Hz. Peygamber’in İnsanları Dönüştürme Kabiliyeti” başlığını taşıyan bu makale, müslüman toplumun kendi ekseninde yükselmesi ve yücelmesi adına hayatî önemi hâiz, günümüz insanının hayat felsefesine yön vermesi açısından da son derece kıymetli ve yol gösterici olan Son Elçi’nin bireyi, toplumu ve insanlığı dönüştürme kabiliyetini onun vahye muhatap kimliği ve tevhid eksenli hayatı çerçevesinde ortaya koymayı hedeflemektedir. (shrink)