Despite decades of action to reduce global malnutrition, rates of undernutrition remain stubbornly high and rates of overweight, obesity and chronic disease are simultaneously on the rise. Moreover, while volumes of robust research on causes and solutions to malnutrition have been published, and calls for interdisciplinarity are on the rise, researchers taking different epistemological and methodological choices have largely remained disciplinarily siloed. This paper works to open a scholarly conversation between “mainstream” public health nutrition and “critical” nutrition studies. While critical (...) nutrition scholars collectively question aspects of mainstream nutrition approaches, they also chart a different way to approach malnutrition research by focusing on politics, structural conditions, and the diverse ways people make sense of food and malnutrition. In this paper, we highlight the key research agendas and insights within both mainstream and critical nutrition in order to suggest spaces for their potential conversation. We ultimately argue that global public health nutrition interventions might achieve greater success in more equitable ways if they are informed by critical nutrition research. We aim for this intervention to facilitate more substantial crossing of disciplinary boundaries, critical to forging more socially and environmentally just dietary futures in the global South and beyond. (shrink)

Intervention studies with developmental samples are difficult to implement, in particular when targeting demographically diverse communities. Online studies have the potential to examine the efficacy of highly scalable interventions aimed at enhancing development, and to address some of the barriers faced by underrepresented communities for participating in developmental research. During the COVID-19 pandemic, we executed a fully remote randomized controlled trial language intervention with third and fourth grade students from diverse backgrounds across the United States. Using this as a case (...) study, we discuss both challenges and solutions to conducting an intensive online intervention through the various phases of the study, including recruitment, data collection, and fidelity of intervention implementation. We provide comprehensive suggestions and takeaways, and conclude by summarizing some important tradeoffs for researchers interested in carrying out such studies. (shrink)

ABSTRACTThis paper examines Tomáš Halík’s Patience With God: The Story of Zacchaeus Continuing in Us in light of Kierkegaard’s insistence upon conversion. Against forms of Christianity which would understand conversion as issuing, of necessity, from a rigorous thinking-through of objective proofs or of the ends of human desire, Kierkegaard insists upon a conversion that passes through offense at the God-man’s scandalous invitation. Though Halík approvingly cites Kierkegaard’s insistence upon a faith worked out in fear and trembling, and, like Kierkegaard, sees (...) contemporaneity with Christ as possible only because of Jesus’ own experience of God-forsakenness, deep differences remain – especially with regard to the necessity of consciousness of sin. This paper will thus consider whether Halík’s ‘patience’ dulls the passion of faith and obscures the decisiveness of the moment, and whether Halík’s portrayal of Christian responsibility as solidarity leads not to Zacchaeus or to Socrates, but to Nicodemus. (shrink)

Δημοσίευση μιας ανέκδοτης επιγραφής πού βρέθηκε στό θέατρο της Δήλου καί ερμηνεύεται σάν διπλή συντομογραφία : Hosp(Halis) Ray(mundus). Ή μελέτη των πηγών πού αναφέρουν τους «Ίωαννϊτες» στή Δήλο επιτρέπει νά δεχθούμε τήν παρουσία τους στό νησί άπό τό 1326 : εγκαταστάθηκαν μετά άπό προτροπή τών δουκών τής Νάξου γιά νά καταπολεμήσουν τήν πειρατεία καί εγκατέλειψαν τό νησί στίς αρχές του 15ου αιώνα.

The founder of Psychical Research, though he has not yet received the honour due to him, seems to have been King Croesus of Lydia, who reigned from 560 to 546 B.C. He carried out an interesting experiment, recorded in detail by Herodotus,2 to test the clairvoyant powers of a number of oracles. He sent embassies to seven oracles, six Greek and one Egyptian. They all started on the same day. On the hundredth day each embassy was instructed to ask its (...) oracle, “What is King Croesus, the son of Alyattes, now doing?” The answer was to be written down and brought back. The oracle of Delphi replied as follows, in hexameters, as its custom was: “I know the number of the sands and the measures of the sea. I understand the dumb, and I hear him who does not speak.” Then it went on: “There comes to my mind the smell of a strong-shelled tortoise, which is being cooked along with lamb's flesh in a brazen vessel; brass is spread beneath it, and with brass it is covered.” As a matter of fact, this answer was perfectly correct. Herodotus tells us that “having considered what would be the most difficult thing to discover and to imagine,” Croesus “cut up a tortoise and a lamb, and himself boiled them together in a brazen pot.” What happened afterwards illustrates the difficulties of this sort of investigation, difficulties which still perplex us to this day. Croesus argued, reasonably enough, that if the Delphic priestess had clairvoyant powers, she probably also had the precognitive powers, she probably also had the precognitive powers which she claimed to have. But when he consulted the oracle later about his forthcoming expedition against the Persians, he received two answers, one of which was ambiguous—“When Croesus crosses the Halys he shall destroy a great empire”—and the other correct, but too obscure to be easily interpreted. (shrink)

Bu yazı rüyasız uykuyu bilincin çeperinde kalan bir fenomen, Edmund Husserl’in deyimiyle deneyimin bir sınır-durumu (Limesfall) olarak ele almaktadır. Fenomenolojik açıdan, rüyasız uyku bize gündelik hayatımıza şekil veren olağan deneyimlere özgü uyanık bilinçliliğin ardına geçmeyi dayatır. Uyurken bilinç asla ortadan kalkmaz. Dolayısıyla ölümden farksız ve bilinçten tamamen yoksun mutlak bir uyku teorik bir kurgudan ibarettir. Yazının birinci bölümünde felsefe tarihi boyunca rüyasız uyku hakkında görüş ileri süren filozoflar üzerinde durulmaktadır. Immanuel Kant’ın tam aksine John Locke rüyasız bir uykuya imkân tanır. (...) Fakat rüyasız uykuyu bilinçsiz bir zihin hali olarak kabul eden Locke’dan farklı olarak felsefede uyuyan zihne bir duyarlık atfeden René Descartes, G.W. Leibniz ve (başlı başına üçüncü bölümü kendisine ayırdığımız) Husserl gibi filozoflar bilincin uykuda hiçbir zaman tamamen ortadan kalkmayacağı tezini destekler. Ne var ki uykudaki zayıf bilinçliliği göz önünde bulundurmayı önleyen engellerin başında bilinci refleksiyonun bir başarısı olarak görmek gelir. Bilinci refleksiyona eşitleyen her yaklaşım uyurken tamamen bilinçsiz olduğumuz inancını destekleyecektir. Bunun sebebi uykuda refleksiyonun mevcut olmamasıdır. Oysa sadece uyanıkken mümkün olan refleksiyon faaliyeti ortadan kalktığında bile bulanık, edilgin ve cılız bir arka plan bilinci varlığına devam eder. Dahası, uyurken uyanabilmenin yegâne koşulu böylesi bir bulanık bilince zaten sahip olmamızdır. Uyanabilmek için bizi dışarıdan etkileyenin öne çıkıp bir fark yaratacak biçimde bilincinde olmak gerekir. (shrink)

Historians of the Khanate of Khiva have long disagreed about the legal and fiscal status of certain categories of land ownership known as atā’ī mulk and yārlīqlī mulk. In the present article, I try to offer a new reading of these categories. In so doing, I challenge the influential arguments of Russian scholars such as O. Škapskij, V. Giršfel’d, A. Galkin, whose conceptualisations of yārlīqlī mulk reflect a number of interpretative errors and confusions between various different legal and fiscal practices. (...) By analysing in detail the edicts of khans’ yārlīqs and tax registries, I attempt to demonstrate that the lands identified by Russian authors as yārlīqlī mulk enjoyed complete fiscal immunity, and that they were commonly referred to in vernacular usage as mulk-i hālis. (shrink)

Gerek felsefede gerekse teolojide Tanrı’nın ilim sahibi bir varlık olup olmadığı tartışma konusu olmuştur. Eğer Tanrı ilim sahibi bir varlık ise, bu durumda O’nun tikelleri bilmesi mümkün müdür? Tanrı’nın tikellerini bildiğini iddia etiğimizde bu durum O’nun zatında bir değişimi gerektirir mi? Tesitik düşüncede Tanrı kâmil bir varlıktır ve O, mutlak manada âlimdir, kâdirdir ve iyilik sahibidir. Dolayısıyla O’nun zatına bir değişim söz konusu olamaz. Tanrı’nın ilmi konusunda tartışılan mesellerden birisi de bu ilmin tikelleri kapsayıp kapsamadığıdır. Pek çok teist düşünür Tanrı’nın (...) mutlak manada kâmil olduğunu iddia etmekte ve bu kemali temele alarak O’nun kemal niteliklere sahip olması gerektiğini belirtmektedir. Bilmek ve iyilik gibi nitelikler kemal niteliklerdir. Cehalet ve kötülük ise nakıs hallerdir. Şayet Tanrı kâmil bir varlık ise bu tür kemal niteliklere de sahip olmalı, nakıs niteliklerden de hâli olmalıdır. Tanrı’nın ilmine dair Gazzālī ve İbn Meymûn’un görüşleri arasında birtakım paralellikler olduğu kanaatindeyiz. Bu çalışmada, Gazzālī ve İbn Meymun’un konuya yaklaşımını ele aldık ve Griffel ve Stroumsa’nın iddiasını temele alarak Tanrı’nın ilmi konusunda Gazzālī ve İbn Meymun’un görüşleri arasında benzerlikler olduğunu göstermeye çalıştık. (shrink)

Bu araştırma, dijital bağımlılık kavramını ve dijital çağın zararlı etkileri karşısında çocuk, dijital medya ve ebeveyn ilişkisinin sınırlarını tartışmaktadır. Araştırmada 4-6 yaş aralığındaki çocukları günde üç saat ve üzeri dijital medya kullanıcısı olan ebeveynlerin Erken Çocuklukta Dijital Bağımlılıkla Mücadele Seminerlerine katıldıktan sonra çocuklarının dijital medya kullanımına karşı nasıl bir tutum değişikliği göstereceklerine, ebeveyn arabuluculuğu stratejilerinde değişiklik olup olmayacağına cevap aranmaktır. Çalışmada nitel araştırma yöntemi kullanılmıştır. Çocukların günlük yaşantılarında dijital medya araçlarını kullanım durumlarının, sürelerinin, sebeplerinin, çocuk ve ebeveyn açısından yaşanan sorunların (...) tespit edilmesi amacıyla 8 ebeveyn ile yarı yapılandırılmış görüşme yapılmıştır. Elde edilen veriler değerlendirilerek seminer programına son hali verilmiştir. 93 ebeveynin katıldığı 5 hafta süren 10 seminer sonrası seminerlerin tamamına katılan 15 ebeveyn ile odak grup görüşmesi yapılmıştır. Araştırmada dijital okuryazarlık ve dijital ebeveynlik merkezli seminerlerin dijital bağımlılıklarla mücadelede önemli bir basamak olduğu sonucuna varılmıştır. Ebeveynlerin tutum ve davranışları ile çocukların uzun süreli dijital medya kullanımı arasında ilişki olduğu görülmüştür. Ebeveynlerin çocuklarının dijital medya kullanımını denetlemeye başladığı aktif arabuluculuk ve sınırlayıcı arabuluculuk stratejilerini benimsedikleri, teknik arabuluculuk stratejisinin azaldığı, izleme stratejisinden de tamamen vazgeçildiği tespit edilmiştir. (shrink)

Duygular; insanın epistemik, etik ve estetik yönleriyle doğrudan ilişkili varoluşsal özniteliklerdir. İnsan anlam-lı, değerli ve güzel bir hayat kurarken akılla birlikte duygulardan motivasyon almaktadır. Duygular, çok fonk-siyonlu yapısıyla insanın niyet, tutum, tavır ve eylemlerini belirleme, harekete geçirme, yönlendirme, etkile-me, dönüştürme, frenleme ve bazen de manipüle etme araçlarıdır. Bu nedenle ahlak başta olmak üzere insan eylemlerini problem edinen her araştırma, duyguları ele almak durumun¬dadır. İnsanı tam anlamıyla tanıma-nın yolu, pratik yaşantısı içerisinde ortaya çıkan duygusallığını anlamaktan geçer. Dolayısıyla teorik olanın durağanlığı ile (...) hayatın akışkanlığı arasındaki uçurumda duygular, felsefi bir soruşturmanın konusu olmakta-dır. Duygunun dinamik yapısını ve sınır çizilemeyen doğasını dilin sınırları içerisinde ifade etmek kolay değildir. Bu-nunla birlikte insan için duygular, kendini, evreni, doğayı, maddeyi, bireyleri, toplumları, iyiyi, kötüyü, değerli olanı ve olmayanı anladığı, olgu ve olaylarla başa çıktığı, pratik hayatını yönettiği, karar verme süreçlerinde, niyetlerinde, yönelimlerinde ve seçimlerinde etkin, tüm bu süreçlere içkin, dinamik, fonksiyonel ve bilişsel öznitelikler olarak öne çıkmaktadır. İnsan, günlük yaşamı içinde çok çeşitli duygu durumlarını tecrübe etmek-tedir. Böylece o, tecrübe ettiği bu duygu durumları ile sürekli değişen ruh hallerine sahip olmaktadır. Bu tec-rübeler, dış etkenlere bağlı olabildiği gibi insanın içsel dinamiklerinin etkisiyle de ortaya çıkabil¬mektedir. Sosyal yaşantısı itibariyle insan, duygusal tepkiler veren ve duygusal etkiler alan dinamik bir ahlak yaşantısı-na sahiptir. Bu bağlamda duygular, insanın kendi benliği ile yaşadığı toplumun benliği arasında denge kurma-sını sağlamakta ve insanın temel yönelimlerini belirlemektedir. Duygular, insana eylem motivasyonu kazan-dıran, onun tasavvurlarına, geçmiş, şimdi ve gelecekle ilgili değerlendirmelerine yön veren, harekete geçirici yetilerdir. Pişmanlık, bizzat benliğe yönelen ve onun ahlâkîliğini içsel olarak düzenleyip inşa eden ahlâkî bir özdenetim duygusudur. Bu duygu gerek bireysel ve gerekse sosyal yaşamda insanı etkileyen doğasıyla özel-likle ahlâkî değer dünyasında merkezi bir rol oynamaktadır. Pişmanlık, en yalın haliyle insanın geçmişteki eylemine ya da eylemsizliğine dönük olumsuz yargısını içeren acı bir his biçiminde ortaya çıkmakta ve keşke ifadesiyle dile gelmektedir. Pişmanlık duygusu insanda içsel tesirlerin etkisiyle oluşmaktadır. Çoğu ahlak duygusu gibi pişmanlık da hem fenomenolojik bir duyuş hem de bilişsel bir yargı içermektedir. Psikolojik ve kavramsal açıdan karmaşık bir duygu olan pişmanlık; üzüntü, hayal kırıklığı, özlem, nostalji ve bazen bir şey-den pişmanlık duymamanın verdiği rahatlama gibi bir dizi duyguyu ortaya çıkarmaktadır. Pişmanlık aynı zamanda güçlü, motive edici bir üzüntü ve işlerin istendiği gibi gitmediğine dair tutkulu bir şikâyet olarak da kendini gösterebilmektedir. O, bugünümüzü ve geleceğimizi şekillendiren genellikle geçmişe dönük bir acı deneyimidir. Pişmanlık, genellikle kişinin yaptığı şeyi onaylamadığını, farklı şekilde olmasını arzuladığını, üzüldüğünü, utandığını veya suçlu olduğunu ifade eden ve farkındalıkla ortaya çıkan bir duygudur. Pişmanlık, insanı geçmişteki ve şimdiki hatalarından ders çıkarmaya ve gelecekteki davranışlarını düzeltmeye teşvik eden, insanın özdenetim yeteneğinin bir parçasıdır. Bu duygu, kişinin kendi eylemleriyle ilgili içsel muhasebe-sinin bir sonucu olarak ortaya çıkan düzeltici ve iyileştirici ahlaki bir özdenetim duygusudur. Pişmanlık, insa-nın ahlaki doğasının zorunlu bir sonucudur. Bu duygu onun seçim yapabilen bir varlık olmasından, yani ahlaki özgürlüğünden kaynaklanmaktadır. Pişmanlığın oluşabilmesi için ahlaki eylemin en az iki seçenek arasından yapılacak bir seçim sonucunda gerçekleşmiş olması gerekir. Bu nedenle, pişmanlığın ön koşulu özgürlüktür. Akıl ve duygunun düşüncelerimiz ve eylemlerimiz üzerindeki karşılıklı rolleri, özellikle pişmanlık olgusunda belirgindir. Dolayısıyla ister pratik ister teorik alanda olsun pişmanlık, sadece insanın duygusal yanıyla değil, bilişsel yanıyla da ilgili bir duygudur. Pişmanlığın, geçmişte yaşanmış veya bugün etkisi devam eden bir olgu üzerinde kişinin hatasını fark etmesiyle oluşan bir üzüntü hali olması, onun bir değerlendirme duygusu oldu-ğunu gösterir. Duyguların harekete geçirici yönü pişmanlıkta geriye doğru işlevsiz olacağından, bu teşvik edici yön gelecekte pişmanlık yaratan durumun tekrarını önleme yönünde kendini göstermektedir. Böylece geç-mişte yaşanan üzücü bir durum, olumsuzdan olumluya, yıkıcıdan yapıcıya doğru ahlaki bir evrime zemin hazırlayacaktır. Bu makalede duygu etiğinin ilkeleri, kavramsal ve kuramsal çerçevesi göz önünde bulundurulmak suretiyle pişmanlık duygusunun mahiyeti, değeri ve fonksiyonelliği felsefî açıdan analiz edilip yorumlanacaktır. (shrink)

My title is taken from the frontispiece to Ogilby's translation of Aesop ; since every Renaissance poet believed the statement to be true, let me start with my own example. John Denham's only play, The Sophy, published in August 1642, is a tale about the perils of jealousy. The good prince Mirza, after a miraculous victory over the Turks, returns in glory to his father's court, but leaves it shortly thereafter. In his absense, Haly, the evil courtier, follows a friend's (...) advice to " work on [the king's] fears, till fear hath made him cruel"1 and poisons the king's mind with jealousy against his son. Mirza returns only to be brutally blinded and killed, and the emperor soon dies stricken with remorse. Now it happens that Parliament justified all its actions in the months preceding the civil war on the grounds of the "fears and jealousies" that the king had inspired. Charles was incensed by the slogan and claimed angrily that he, if anyone, had the most cause for fears and jealousies.2 Denham obviously decided that here was the all-consuming topic around which a predominantly royalist drama could be written. He followed what I believe was the standard practice - the method that Fulke Greville said Sidney used and that Congreve repeated at the end of the century when he declared of The Double Dealer that "I design'd the Moral first, and to that Moral I invented the Fable."3 He found a plot in Thomas Herbert's Travels into Diverse Parts of Asia that recorded some terrible cruelties and catastrophes caused by jealousy, and he added the point that the emperor's mind had been wrought upon by his counselor. There is no evidence that the play was ever acted, but the most casual reader would have said to himself, "Yes, history reminds us that states destroy themselves through fears and jealousies, and we should abate our own before it is too late." · 1. Sir John Denham, The Poetical Works, ed. Theodore Howard Banks, 2d ed. , p.245. The references to fear and jealousy are so ubiquitous in the play that they need not be listed here.· 2. On March 1, 1642, in the angriest of his replies to Parliament so far, Charles exclaimed, "You speake of Jealousies and Feares: Lay your hands to your hearts, and aske your selves whether I may not likewise be disturbed with Feares and Jealousies: And if so, I assure you this Message hath nothing lessened them" . Although phrases like "distempers and jealousies" had been used earlier, Clarendon on two occasions is quite specific that "fears and jealousies" were "the new words which served to justify all indispositions and to excuse all disorders" in January 1642 . Taken with other evidence, Clarendon's remarks strongly suggest that The Sophy was written after Coopers Hill, and during seven months preceding its publication in August 1642.· 3. William Congreve, The Complete Plays, ed. Herbert Davis , p. 119. And compare John Donne in Sermons, ed. Evelyn M. Simpson are George R. Potter , 9:274: "All wayes of teaching are Rule and Example: and though ordinarily the Rule be first placed, yet the Rule it selfe is made of Examples...for, Example in matter of Doctrine, is as Assimiliation in matter of Nourishment; The Example makes that that is proposed for our learning and farther instruction, like something which we knew before, as Assimilation makes that meat, which we have received and digested, like those parts which are in our bodies before."John M. Wallace, author of Destiny His Choice: The Loyalism of Andrew Marvell and articles on Milton, Dryden Denham, Traherne, and Arnold, is professor of English at the University of Chicago. (shrink)

İnsanın özgür iradesinin ispatı problemine yönelik çözüm denemelerinden biri Tanrı’nın kendisini gönüllü olarak sınırlaması anlamına gelen ilahi kendini sınırlama (divine self-limitation) yaklaşımıdır. Yahudi ve Hıristiyan teolojilerinde görülen bu perspektifle modern dönemde Süreç ve Kuantum felsefelerinde karşılaşılır. Bu çalışmada ilgili düşünce biçimi, Mu‘tezilî bilincin düşünce biçimiyle kıyaslanmıştır. Öncelikle Tanrı’nın kendini sınırlamasının imkânı, sınır teorisi varsayımıyla sorgulanmıştır. Buna göre ‘sınır’ evrene ve insana ‘yasa’ olarak içkindir. Evren de insan da fiziksel, kimyasal, biyolojik vd. yasalara/sınırlara tâbidir. Bu yasaların yaratıcısı olarak Tanrı da sorumluluğun (...) kaynağı akıl da insanı sınırlar ve sınır demek kavram, anlam, amaç, sistem ve düzen/kozmos demektir. Bu düzenin toplumsal hali ise zaman ve mekân ile sınırlı insanın teklif sahibi kılınarak eylemlerinin de sınırlandırılmasıdır. Peki, akla sınırlama fonksiyonu veren Tanrı’nın da kendi iradesini, ilmindeki tasarımının bir sonucu olarak sınırladığı varsayılabilir mi? Yahudi teolojisinde bu sınırlama, onların inançlarıyla ilişkili yaşadıkları ıstıraplara karşı Tanrı’nın müdahale etmemesinin bir nedeni olarak görülmekle beraber sınırlı âlemlerin var olabilmesi için Tanrı’nın sonsuz ışığını daraltması ve geri çekilmesi olarak da anlaşılmıştır. Hıristiyan teolojisinde ise sonsuzluğun evreni yaratmasının keyfiyeti, Tanrı’nın Mesih ile enkarnasyonu, kötülük ve özgür irade problemlerini çözmek için bu teoriye başvurulmuştur. Tanrı’nın, vahiy aracılığıyla bildirdiği teklif, aynı zamanda insana akıllı, sorumlu, dolayısıyla özgür olduğunu da hatırlatmaktadır. Muhammed İkbal (öl. 1928) bu özgürlüğün insana ilahi kendini sınırlama teorisiyle verilebileceği kanaatindedir. Bu görüşle Mu‘tezilî bilincin Tanrı tasavvurunda sezilen sınırın birlikte düşünülmesi mümkün müdür? Zira tekliften doğan özgürlüğün gereği, Mu‘tezile’ye Tanrı’nın iradesinin ezeli olmadığını, tercihlerinin yaratıcısının insanın kendisi olduğunu düşündürmüştür. Yine tanrısal adaletin bir gereği olarak, insana kudretin fiilden önce verilmesi, nübüvvet ile va‘d ve vaidin gerçekleşmesi gibi teklife dair meseleler Tanrı hakkında zorunlu kabul edilmiştir. Bu bilinçte aklın sınırlama fonksiyonu Tanrı’ya taşınmış görünür. Tanrı insanın eylemlerinde etkin değildir, kötülüğü de yaratmaz. Hatta bazı isimlere göre kötülüğe güç dahi yetiremez. Tanrı’nın malumatının ve makduratının da bir sınırı vardır. Mu‘tezile’deki bu sınırlı Tanrı tasavvuru, söz konusu ‘özgür irade’ olduğunda ilgili teoriyle yeniden ifade edilirse, adil ve hakim olan Tanrı’nın, ilmindeki bilinçli/akıl sahibi/sorumlu/özgür insan tasarımının gerektirmesiyle gönüllü olarak kendi özgürlüğünü sınırladığı söylenebilecektir. Bu söylem, varoluşsal amaçlılık anlamında insanın neden özgür olduğunun değil, Tanrı’nın vahyettiğine inanılan bir evrende nasıl özgür olabildiğinin muhtemel cevaplarından biridir. (shrink)

İnsan Dasein’ının varoluş felsefesindeki[1] anlayışı, bir iç zorunlulukla ölüm sorusuna çıkmak durumundadır ve bu anlayış öncelikle kendisinin son belirlenmişliğinde karşılanabilir. İnsan Dasein’ının sonluluğu belli bir konuma fırlatılmışlık içerisinde sorumluluğu, nasıl ki sınır durumdaki deneyimlere yüklemede etkisini gösteriyorsa, sonluluk da zorunlu biçimde insan Dasein’ının en son ve en uç sınırı olan ölümü ortaya çıkartır. İnsanın kendini bir hiçliğin önünde durmuş ve gerçek bir olabilmeye davet edilmiş bulduğu ruh hali olarak korku içinde bulunuş, ölümle karşılaştırıldığında insanın en uç korkusuna da işaret ediyor (...) olmalıdır. Öyle ki bir iç zorunluluktan hareketle en uç gerçek olarak ölüm varoluş felsefesi tarafından, insan kavrayışının odağına yerleştirilmelidir. Bu, Dasein’ın en kaçınılmaz gerçekliğidir. Ölüm, modern felsefenin genel tarihinde neredeyse önemsiz bir rol oynadıktan sonra, bugün artık insan Dasein’ının bütünü için belirleyici önemiyle varoluş felsefesi tarafından yeniden keşfedilmiştir. (shrink)

The Hittites who were origin of Indo-European and came to Anatolia occupied the region of Halys in central Anatolian around 1650 BC building Hattusa as a capital city. Expanding their territories into an empire they founded one of the most powerful states in their times and world. Including different ethnic groups Hittites called themselves by the expression of “1000 Gods of Hatti”. Incorporating several local gods existed in the lands they conquered they have had a lot of gods or divines. (...) Among these gods are gods of Hatti, Luwi, Pala, Sumer, Hurri, Assyro- Babilonian and ancient Indian. Many temples discovered in the Hattusa excavations are an important clue for their paying great respect to the gods. In this article benefiting from the evidences of archaeological and philological sources Hittite beliefs as a state religion and general aspects of this religion, gods in the pantheon, temples built for these gods, festivals devoted to these gods, the place of gods and humans, magic rituals, oracles, omens, prayers and mythological stories will be evaluated. (shrink)

Psikolojik ve öznel iyi oluş, bireyin yaşamı hakkında nasıl hissettiğine ve yaşam olaylarına nasıl tepki verdiğine bağlıdır. Bireysel olarak kişi, kontrolü dışında gerçekleşen tüm dış olayları bilişsel şemalarında istemsizce hissedebilir. Özellikle ruh sağlığı göz önüne alındığında, son yıllarda dini inanç ve uygulamaların ruh sağlığının çeşitli bileşenleri üzerindeki etkisi, din psikolojisinde en çok çalışılan konulardan biri olarak ortaya çıkmaktadır. Çoğu çalışma, bireylerin anlam arayışları ve yaşam olaylarına tepkileri hakkında cevaplar ararken dinin rolüne odaklanmıştır. Hayatın zorluklarıyla karşılaşan ve strese maruz kalan bireylerin (...) yaşamlarında ibadetlerin onarıcı bir rol oynadığına dair yaygın bir kanı vardır. Bu nedenle, son birkaç yılda bilim adamları için, bilişsel davranışçı çerçevenin din psikolojisi içindeki olası uygulaması hem öznel hem de psikolojik iyi oluşun kilit bir unsuru haline gelmiştir. Dindarlık ve ruh sağlığı arasındaki ilişkiye ilişkin teorik uygulamalar kullanılarak, çeşitli dua biçimlerinin ağırlıklı olarak Hıristiyan dini norm ve inançlarından türetildiği ortaya çıkmaktadır. Ancak, bu tür araştırmalarda Hıristiyan olmayan dinler çoğunlukla göz ardı edilmiştir. Daha spesifik olarak, İslam'da inananların günlük yaşamlarında büyük önem taşıyan çeşitli dini davranış biçimleri olmasına rağmen, Müslüman bireyler arasında dindarlık ve ruh sağlığı arasındaki bağlantılar ihmal edilmiştir. Bu nedenle, mevcut araştırma, Müslüman bireyler arasında bilişsel-davranışçı mekanizmayı kullanarak farklı İslami dua türleri ile iyi oluş hali göstergeleri arasındaki bağlantıyı araştırmayı amaçlamaktadır. Bu çalışmada İngiltere'nin farklı şehirlerinde/bölgelerinde birçok İslami öğrenci topluluğundan ve çeşitli ibadet yerlerinden katılımcı toplamak için çevrimiçi bir anket linki kullanılmıştır. Online anket altı dua türünden (farz, vacip, sünnet, nafile, dua ve zikir formlarından), altı psikolojik iyi bileşenlerinden (özerklik, çevresel hakimiyet, başkalarıyla olumlu ilişkiler, kişisel gelişim, kendini kabul ve yaşamda amaç) ve iki öznel iyi oluş bileşeninden (hayat memnuniyeti ve olumlu ve olumsuz etkiler) oluşmaktadır. Temsili örneklem, yaşları 18 ile 66 arasında (Ort. = 27.01, SS = 8.80) olan 214 katılımcıdan (Kadın= 145, Erkek= 69) oluşmaktadır. Korelasyon analizi sonuçları, farz namaz, sünnet namaz, sözlü dua ve zikir/Allah'ı anmanın iyi oluş hali değişkenleri ile pozitif bir ilişkiye sahip olduğunu, ancak vacip ve nafile namazların iyi oluş hali değişkenleriyle herhangi bir korelasyon göstermediğini ortaya çıkarmıştır. Çoklu regresyon analizi sonuçları, farz, sünnet ve vacip namazların psikolojik veya öznel iyi oluş değişkenlerinin yordayıcıları olmadığını göstermiştir. Sadece nafile namazın türü yordayıcı bulunsa da bu ilişki tam tersi yöndedir. Ek olarak, dua ibadeti psikolojik iyi oluş puanlarını tahmin etmedeki benzersiz varyansı açıklarken, zikir ibadeti ise öznel iyi oluşu tahmin etmedeki benzersiz değişkenliği açıklamaktadır. James ve Wells'in bilişsel ve davranışçı modelleri ışığında, bu çalışma sadece dua ve zikir ibadetlerini, bireylere psikolojik destek sağlamada olumlu etkisi olan önemli faktörler olarak belirlemiştir. Dolayısıyla sunulan veriler, kişilerin ibadetleri, rehberlik ve destek için Tanrı'ya güvendikleri ve Tanrı'nın varlığını hissederek düşüncelerini tazeledikleri bir dua ve zikir modelini aldığında daha iyi psikolojik ve öznel iyi oluşa sahip olma olasılıklarının daha yüksek olduğunu göstermektedir. Mevcut bulgulardan görülebileceği gibi, inanç yapılarının belirli topluluk ortamlarında uygulanabilirliğini göz önünde bulundurmak önemlidir. Burada hem teorik çerçeve hem de pratik yön, Müslüman dua türleri ile zihinsel iyi oluş arasındaki ilişkiye ilişkin bir anlayışa katkıda bulunabilir ve sağlık uygulayıcılarına farklı dua modellerinin bireyleri daha iyi bir iyi oluşa nasıl yönlendirebileceği konusunda rehberlik edebilir. (shrink)