Çocuk evliliği, tarih boyunca farklı toplumlarda bilinen ve uygulanan sosyal bir olgu olsa da son zamanlarda, modern duyarlılıkları giderek daha fazla rahatsız eden bir hal almıştır. Son iki asır öncesine kadar, Avrupa hukuki düşüncesinde çocuklar yargı önünde farklı bir muamele görmelerine imkan veren istisnai bir statüye sahip değildi. Diğer taraftan, İslam hukukunun çocuklara, özel bir hukuki statü kazandırma konusunda bazı öncü adımlar attığını söyleyebiliriz. Nitekim, en eski İslam hukuku kitaplarının bile, insanın fiziksel ve zihinsel gelişim aşamalarına ve her bir aşamada (...) ortaya çıkan hukuki hükümlere dair son derece teknik ayrıntılarla dolu olduğunu görebiliriz. Ancak çocuk hakları konusundaki bu erken farkındalığa rağmen, çocuk evliliği olgusu hem İslam toplumlarında hem de İslam hukukunda kendini gösterebilmiştir. Çünkü, İslam çocuk hukuku, ilk ortaya çıktığı dönemin kültürel şartlarından ciddi şekilde etkilenmiştir. Üstelik bu kültürel şartlar, İslam dünyası boyunca İslam çocuk hukukunun temel zemini olma işlevini sürdüre gelmiştir. Bu çalışma, alimlerin çocuk evliliğini delillendirmek üzere yapageldikleri bazı aşırı yorumları ortaya koymaya ve konuyla ilgili âyetleri metinsel bağlamıyla daha uyumlu bir şekilde okumaya çalışmaktadır.Özet: Her bağlam için geçerli olabilecek, standart bir çocuk tanımı yapmak göründüğünden daha güçtür. Bu nedenle çocuk araştırmaları sahasında çalışan akademisyenlerin, muhtelif sosyal disiplinler tarafından yapılacak herhangi bir çocuk tarifi konusunda memnuniyetsizlik içinde olması doğaldır. Diğer yandan, İslam hukukunda baştan beri ayrıntılı bir çocuk hukuku teorisi mevcuttur. İslam hukuk düşüncesinde, insanlar doğum ile yetişkinlik arasındaki gelişim döneminde üç aşamadan geçerler: Çocukluk (küçüklük), buluğ ve rüşt. Bütün fıkıh mezhepleri, insanın doğumu ile ergenliği arasındaki dönemde küçük çocuk sayılacağı kanaatindedirler. Bu çocukların mallarının en iyi şekilde idare edilebilmesi için yasal temsilcileri bulunmak zorundadır. Fakîhler çocuğun velisinin, özellikle de baba veya baba tarafından dedenin, velâyeti altındaki küçük çocuklar üzerinde mücbir bir yetkisi olduğu (velâyet-i mücbire) konusunda geniş bir fikir birliğine sahiptirler. Buna göre veliler, velâyetleri altında bulunan çocukları uygun gördükleri kişilerle evlendirme yetkisine de sahiptirler. Fakat zaman zaman beşik kertmesi olarak da anılan bu uygulama bir ön sözleşmeden ibarettir. Yani bu sözleşme doğrudan doğruya fiziksel boyutları da olan müşterek bir evlilik hayatını meşru kılmamaktadır. Çünkü cinsel hayatın ancak buluğdan sonra gerçekleşmesi ön görülmektedir. Modernite öncesi İslam tarihi boyunca, İbn Şubrume (ö. 144/761), Ebû Bekr el-Esamm (ö. 200/816) ve Osman el-Bettî (ö. 143/760) gibi bir kaç fakih dışında küçük çocukların evlenmesine kategorik olarak karşı çıkan kimselere pek rast gelinmemektedir.Hanefi mezhebinde, herhangi bir zihinsel özrü olmaksızın buluğa eren erkek ve kız çocuklar evlilik konusunda mücbir velâyetin kapsamı dışına çıkarlar. Bu, evlilik sözleşmelerini bizzat gerçekleştirebilecekleri anlamına gelmektedir. Fakat veli, uygunsuz bulduğu evliliğe karşı dava açarak bunu yargı yoluyla geçersiz kılma yoluna gidebilir. Diğer üç Sunnî mezhep ise erkek ve kız çocuklar arasında bir ayrım yapar: Buluğa eren erkek kendi evlilik akdini yapabilme hakkını elde ederken aynı durumdaki kız çocuklar velâyet altında kalmaya devam ederler. Şâfiʿî mezhebine göre, velâyeti gerekli kılan illet (bekaret) hâlâ geçerliliğini korumaktadır. Dolayısıyla veli, kızları evlendirme konusundaki icbâri yetkisini elinde tutmaya devam etmektedir. Bu durumda kızın rızasının alınması, akdin geçerliliği için şart olmaktan ziyade sadece nezaket gereğidir. Rüşte ulaşmak veya fizyolojik olgunlaşma sürecini tamamlamak ise İslam hukukunda evlilik için şart görülmemiştir.Modern zamanlara kadar geleneksel İslam hukukunun erken evlilik lehinde gösterdiği bu yaklaşımda herhangi bir değişiklik olmamıştır. 1917 yılında çıkan Hukuk-ı Aile Kararnamesi daha önce benzeri görülmemiş bir dizi düzenleme getirmiştir: İlk olarak, evlilik yaşı erkek için on sekiz kız için ise on yedi olarak belirlenmiştir. On sekiz yaşın altındaki erkeklerin hakimden evlenme izni alması; on yedi yaşından küçük kızların ise hem veli onayı hem de hakim iznine sahip olması zorunlu hale getirilmiştir. On iki yaşın altındaki erkekler ile dokuz yaşından küçük kızların ise asla evlendirilemeyeceği kararlaştırılmıştır.Mantıkî bağlam ve sentaktik yapı elverişli olmamasına rağmen fakihler çocuk evliliğini desteklemek üzere bazı Kur’ân âyetlerine (Nisâ 4/3-6, Nisâ 4/127, Talâk 65/4) referansta bulunmuşlardır. Makale içeriğinde detaylı şekilde açıklandığı üzere zorlama yorumlamalarda bulunmuşlardır. Bu makale, söz konusu âyetlere daha tutarlı bir yorum getirmeye çalışmaktadır. Aynı şekilde, Kur’an’ın çocuk evliliğini kolaylaştırıcı bir tavır içerisinde olmadığını, çocukların evlendirilebilmesi yönündeki yaklaşımların tarihsel ve kültürel şartlara bağlı olarak yapılan bazı zorlama yorumlara dayandığını ileri sürmektedir.Hz. ʿÂişe’nin Hz. Peygamber ile oldukça erken bir yaşta evlendiğine dair nakledilen rivâyet de konuyla ilgili olarak ileri sürülen başka bir argümandır. Bu rivâyetin sahih olduğuna inanılmaktadır. Buna rağmen ilginç bir şekilde bu rivâyet çok az fakih tarafından kullanılmıştır. Bunun sebebi, fakîhlerin Hz. Peygamberin mahremiyetinden bahsetmek istememeleri olabilir. Rivâyetin hücciyeti konusuna kuşkuya kapılmış olmaları da mümkündür. Söz konusu rivâyete daha yakından bakıldığında, ifadedeki menfi üslup hemen dikkat çekmektedir. Çünkü rivâyette Hz. ʿÂişe, Hz. Peygamberle evlendiği günü anlatırken sürekli olarak fizyolojik ve psikolojik açıdan olumsuz koşullardan bahsetmektedir. Nitekim Hz. ʿÂişe birden bire oynamakta olduğu salıncaktan alınmakta ve kendisinin de bilmediği bir yere doğru götürülmektedir. Rivâyet, sadece çocuk evliliğinin cevazını ortaya koymakla yetinmemekte, sanki aynı zamanda çocukların uygunsuz koşullardaki evlilik taleplerine bile itaatkar olmaları gerektiğini salık vermektedir. İçerik yanında teknik olarak bakıldığında bu rivâyet, haber-i vâhiddir. Çünkü rivâyet, sadece Hz. ʿÂişe tarafından bilinebilecek detayları içermektedir. Tarihî açıdan bir öneme sahip olmasına rağmen dinî hükümlere kanıt olma niteliğinden yoksundur. Çünkü bu rivâyette, râvi konuyla ilgili Hz. Peygamber’e ait resmi bir açıklamayı nakletmemekte; sadece kendi zaviyesinden maruz kaldığı bir durumdan bahsetmektedir. (shrink)

Varlığa ilk adım attığı andan itibaren hayatı seven insanoğlu, yaşı ilerle-dikçe tanıştığı ve bağlandığı diğer insanların sayısının artmasıyla hayata daha da bağlanmaktadır. Ancak ne var ki anne-baba, evlat-torun, eş-dost yakınlıklarıyla şenlenen hayatın sonunu ve ayrılıkların yakınlaşmakta olduğunu haber veren ihtiyarlık gün içinde ikindiye, yıl içerisinde de sonbahara benzemektedir. Karanlık gece ve soğuk kışların habercisi olan ihtiyarlık dönemi beka arzusuyla coşkun insan tabiatı açısından hüzünlü bir dönemi ifade etmektedir. “Yaşlılık” olgusu, duygusal yoğunluklardan hayatını alan edebiyatın dikkatini çeken temalarından biridir. Hemen her (...) dil edebiyatında kendinden şikâyetle bahsedilen ihtiyarlık, özellikle Arap edebiyatında sıklıkla işlenen konulardandır. Klasik Arap edebiyatının büyük şairlerinden neredeyse tamamı ihtiyarlıktan bahsetmiştir. İhtiyarlık onların gözünde çoğu zaman tatlı hayatın acı yönüdür. Bu makalede klasik Arap şiirinde şairlerin yaşlılık konusunu nasıl ele aldıklarını onların şiirlerinden hareketle inceleyecektir. Girişte yaşlılık hakkında ayet ve hadislerde yer verilen bilgilerle bir sunum yapılacaktır. Sonrasında ise Arap edebiyatında yaşlılık olgusunu farklı şekilde ele alan yaklaşımlar başlıklar halinde tasnif edilecektir. (shrink)

İstihsânın tanımı ve meşrûiyeti problemi, fıkıh usûlünün önemli tartışma konularından biridir. Hanefî kurucu imamları ile İmâm Mâlik’in, hukukun katılığını gidermek için kullanmış olduğu bu yönteme, ilk dönemlerden itibaren çeşitli itirazlar yönelmiştir. Malikiler de istihsânı kullanmasına rağmen, istihsâna yönelik ağır eleştiriler Hanefîler üzerine yoğunlaşmıştır. İmam Şafiî’nin ağır eleştirisi sonrasında Hanefî usûlcüler, istihsânı hem tanımlamak hem de meşrû olduğunu kanıtlamak için çeşitli ilmî faaliyetlerde bulunmuşlardır. Özellikle Ebü’l-Hasen el-Kerhî ve Ebû Bekr el-Cessâs ile başlayan bu süreç, diğer mezhep usûlcülerinin de katkısıyla zengin bir (...) birikimi ortaya çıkarmıştır. Kerhî’nin istihsân tanımının, usûlcüler arasında şöhret bulduğu ve usûl eserlerinde istihsânın meşruiyetinin bu tanım üzerinden yapıldığı görülmektedir. Kerhî’nin istihsânın meşruiyetine yönelik değerlendirmeleri, öğrencisi Cessâs ile sonraki asırlarda Ebû Zeyd ed-Debûsî, Ebü’l-Usr el-Pezdevî ve Şemsüleimme es-Serahsî tarafından da devam ettirilmiştir. Cessâs’ın istihsânın meşruiyetine yönelik açıklamaları ise İmam Şâfiî’nin istihsân aleyhine yönelik sözlerinin eleştirisi ile başlar. O, istihsânı temelde iki alt başlığa ayırarak, meşruiyet delillendirmesi yapar. İstihsânı lafız ve mâna olmak üzere iki kısımda ele alan Cessâs, lafzî olarak istihsânın kullanılmasında herhangi bir ihtilafın bulunmadığını, bunu bütün müçtehitlerin kabul ettiğini, dahası istihsâna karşı olan İmam Şâfiî’nin bile bu anlamdaki istihsânı kullandığını söyler. Ona göre üzerinde tartışma olan istihsân türü ise ikinci kısımdaki; yani mana itibariyle olan istihsândır. Cessâs, bu kısmın da esasında kıyas ameliyesi olduğunu, İmam Muhammed eş-Şeybânî’nin eserlerine gönderme yaparak ispata çalışır. Gerçekten de İmam Muhammed’in eserlerinde, istihsânın kullanım alanlarına bakıldığında, pek çok yerde çatışan iki kıyasın varlığı görülmektedir. Dahası İmam Muhammed, bazen “istihsânın bu türü kıyasa dahildir.” diyerek açıkça istihsânın -en azından bazı türlerini- kıyas içerisinde değerlendirmiştir. Hanefî usûlcüler, istihsân tanım ve değerlendirmelerini, muarızlarının da kabul edebileceği şekilde yapmak suretiyle istihsâna yönelik olumsuz havayı kırmak istemişlerdir. İstihsânın “Daha güçlü delil sebebiyle benzerlerine verilen hükümden vazgeçmektir.” şeklindeki tanımı genel kabul görmüştür. Burada istihsân, kıyas ile ilişkilendirerek tanımlanmış; güçlü olan delile istihsân, zayıf olan delile ise kıyas denilmiştir. İstihsânın kıyas ile ilişkilendirilerek tanımlanması isabetli olmakla birlikte, yine bu tanımlarda istihsânın kıyastan daha güçlü olduğu tezi, İmam Muhammed’in istihsâna dair verdiği örneklerle birlikte değerlendirildiğinde, zaman zaman tanım ile tanımlanan arasında tezatlar oluşturmaktadır. Zira çoğu durumda kıyas ile istihsân çatıştığında, istihsân alınmakla birlikte, tam tersi durumun; yani kıyasın alındığı durumlar da olabilmektedir. Bunlardan başka İmam Muhammed’in eserlerinde, Kerhî’nin de tasnifini yaptığı istihsân çeşitlerine yönelik örnekler bulunmakla birlikte, bazen kıyasın istihsânen alınması gibi garip durumlar ile de karşılaşılmaktadır. Bu da zikri geçen tanımların “efrâdını câmî, ağyârını mâni” olmadığı anlamına gelir. İstihsâna yönelik menfi tutum, bir kısım Şâfiî çevrelerde devam etmiş, istihsânın meşrûiyetine yönelik eleştiriler fıkıh usûlü eserlerinde varlığını sürdürmüştür. İstihsân, Şâfiî çevrelerce “delilsiz hüküm verme” olarak tanımlandığından, şer‘î bir delil olan kıyasın şer‘î olmayan -Gazzâlî’nin deyimi ile mevhum- bir delil olan istihsân sebebiyle terkedilmesini kabul etmemişlerdir. Zâhirîlerden İbn Hazm ise istihsânın keyfiliğe kapı araladığını, istihsânı kullananların verdiği örnekler üzerinden iddia eder. Ona göre, Hanefîlerin istihsân olarak kabul ettiği bir durumu, Mâlikîler istikbah olarak kabul edebilmektedir. Bu da apaçık bir çelişkiyi doğurmaktadır. İbn Hazm’ın bu değerlendirmesinin haklılık tarafı yok değildir. Zira İmam Muhammed’in el-Hücce alâ ehli’l-Medîne isimli eserinde, Mâlikîlerin istihsânının eleştirildiği görülürken, Mâlikîlerden el-Bâcî’nin eserlerinde Hanefîlerin istihsânının eleştirildiği görülmektedir. İstihsân eleştirisi, Ebû İshâk eş-Şîrâzî, İmâmü’l-Harameyn el-Cüveynî ve Gazzâlî gibi Şâfiîler tarafından da devam ettirilmiştir. Cüveynî, istihsânı istinbâta değil, nefsin şehvetine dayanan bir yöntem olarak görürken, Gazzâlî, istihsanı indî yorum olarak görür. İstihsâna karşı olumsuz tavrın temel sebebi, kanaatimizce, tanımlar üzerinden yürütülmüş, içerik çoğu zaman ihmal edilmiştir. Oysa İmam Muhammed’in eserlerine bakıldığında, istihsânın sanılanın aksine bir aslının bulunduğu, bu aslın bazen bir eser, bazen bir zaruret, bazen başka bir kıyas, bazen de örf olduğu görülür. In legal methodology, the problem of the defining istiḥsān and the legitimacy of its definition is among the critical discussion topics. To overcome the rigorism of law, istiḥsān was used by the founder scholars of Ḥanafī school of law and Malik b. Anas - however this use received various objections. Although the Mālikī scholars also used istiḥsān strong criticisms of istiḥsān have been directed on the Ḥanafīs. After the severe criticism of Muḥammad b. Idrīs al-Shāfiʿī, the Ḥanafī scholars carried out various intellectual activities to define istiḥsān and to prove that it is legitimate. This process -which started especially with Abū’l-Ḥasan al-Karkhī and Abū Bakr al-Jaṣṣāṣ, revealed a rich accumulation with the contribution of the legal theorists in other school of laws. It is known that al-Karkhī's definition of istiḥsān has become widespread among the legal theorists, and the legitimacy of istiḥsān in the works of legal theory was based on his definition. Al-Karkhī's considerations on the legaliticamy of using istiḥsān can be traced in his student al-Jaṣṣāṣ, in the following centuries, Abū Zayd al-Dabūsī, Abū l-‘Usr al-Bazdawī and al-Sarakhsī’s works. Al-Jaṣṣāṣ' explanations on the legitimacy of istiḥsān begin with the criticism of Imam al-Shāfiʿī's against istiḥsān. He provides the proof of legitimacy for istiḥsān in divided two sub-headings. Al-Jaṣṣāṣ, who deals with istiḥsān in two parts as word and meaning, argues that there is no disagreement about the use of istiḥsān and that all mujtahids accept istiḥsān, and even al-Shāfiʿī, who opposes to the use of istiḥsān, employs istiḥsān in this sense. The type of istiḥsān on which there is a deabte is the istiḥsān used in relation to its meaning. Al-Jaṣṣāṣ states that this use is a qiyas operation; he justifies his point of view by referring to the works of Muḥammad b. Hasan al-Shaybānī. Indeed, when we look at how al-Shaybānī explained the istiḥsān’s examples in his works, it is seen that there are two conflicting juristic analogy made in many examples. Moreover, al-Shaybānī openly considered some types of istiḥsān part of qiyas by stating that some examples “can be included in this type of istiḥsān” Ḥanafī scholars wanted to break the hostile atmosphere toward istiḥsān by defining and evaluating the istiḥsān in a way that their opponents could accept. The definition of Istiḥsān “to abandon the judgment given to similar ones due to stronger evidence.” has been generally accepted. In this definition, istiḥsān is defined by associating with qiyas, and referred to an istihsan that is presented as the more substantial evidence, and qiyas is the weaker evidence. Although it is appropriate to define istiḥsān in relation to qiyas, the claim that in the definition istiḥsān is put in stronger place than qiyas might casuse to some the contradictions- in particular when the example’s of al-Shaybānī are taken into consideration. Because in most cases, when qiyas conflicts with istiḥsān, istiḥsān is taken. But in an opposite case, qiyas might be taken. Apart from these, there are examples of the types of istiḥsān that al-Karkhī has classified in the works of al-Shaybānī, but sometimes there are also strange situations such as taking the qiyas by istiḥsān. This also means that the term is not sufficiently defined. The negative attitude towards istiḥsān in some Shāfiʿī circles and the criticisms against the legitimacy of istiḥsān continued in the works of the fiqh method. Istiḥsān is defined as making a judgment without evidence by Shāfiʿī circles. Therefore, they did not accept the abandonment of qiyas, which is a sharī proof, because of istiḥsān, which is a non-sharī notable proof. Based on the examples given by the users of istiḥsān, Ibn Ḥazm, one of the Ẓāhirītes, claims that istiḥsān opens the door to arbitrariness. According to him, a situation that is accepted as istiḥsān according to Ḥanafīs can be taken as istiḥsān according to Mālikīs. This creates an apparent contradiction. There are some valid points in the assessment of Ibn Ḥazm. Because while it is seen that the istiḥsān of Mālikīs is criticized in al-Shaybānī's book named al-Ḥujjah, it can be also found that the istiḥsān of Ḥanafīs is charged in the works of Abū’l-Walīd al-Bājī, one of the Mālikīs. The criticism toward istiḥsān was continued by Shāfiʿīs such as Abū Isḥāq al-Shīrāzī, Imam al-Haramayn al-Juwaynī and Abū Ḥāmid al-Ghazālī. While al-Juwaynī sees istiḥsān as a method based on the lust of the soul, not istinbat/legal deduction, al-Ghazālī understands istiḥsān as a personal comment. The main reason for the negative attitude towards istiḥsān is that the content based on the definitions, has been neglected most of the time. However, when we look at the works of al-Shaybānī, it can be seen that there is a proof of istiḥsān contrary to what is believed-and that this can be sometimes a work, sometimes a necessity, sometimes another comparison, or sometimes a custom. (shrink)

“Diaspora uzman(lığ)ı”, sivil toplum örgütleri ve uluslararası kuruluşlar tarafından tıbbi, teknik ve yönetimsel bilimler gibi çeşitli alanlarda uzman ve bir diaspora grubuna ait kişileri tanımlamak için kullanılmaktadır. Fakat bu kavramının bir de uzmanlık alanını diaspora konusu üzerine kazanmış kişileri anlatması söz konusudur. Bu çalışmada ilk durumu anlatmak için “diaspora-içinden-uzmanlık”, ikinci durum içinse “diaspora-üzerine-uzmanlık” kullanılmıştır. Diaspora-üzerine uzmanlık; diasporaların anavatanla, misafir ülkeyle ve diğer ülkelerdeki diaspora gruplarıyla ilişkilerini kapsayan bir ağın yönetimine; bir tür dünya politikasına yönelik uzmanlık bilgisidir. Bu çalışmanın amacı, günümüzde (...) diaspora üzerine uzmanlıktan beklenen bilgi, deneyim ve yetenek birikiminin siyaset kavramını ve disiplinini nasıl dönüştürdüğünü anlamaktır. Bu doğrultuda öncelikle kavramların anlamlarına (diaspora ve uzmanlık) ve diaspora-içinden-uzmanlığa değinilmiş; sonrasında diaspora-üzerine-uzmanlığın izleri üniversitelerde kurulan program, enstitü, merkez vb. oluşumlar üzerinden akademi alanında ve “diaspora uzman(lığ)ı” başlıklı iş ilanları üzerinden piyasada/uygulamada aranmıştır. Sonuç bölümünde diaspora-üzerine-uzmanlık konusundaki gelişmelerin siyaset çalışmaları akademisyenleri ve mezunları için neleri ima ettiği tartışılmıştır. (shrink)

John Rawls'a göre adalet kavramı toplumla doğrudan ilgilidir. Toplum adalet kavramı olmadan doğru kurulabilecek bir yapı değildir. Bu yapının işleyişi için adalet bir zorunluluk taşımaktadır. Rawls için toplum durumunun adil olmasını sağlamak ana hedef olarak görülür. Rawls’un adalet düşüncesinin temellerinde Kant etkisini görmek mümkündür. Kant ilkesel olarak Rawls’a bir yol gösterici olarak görülür. Rawls'un adalet düşüncesi kapsayıcı bir akıl yürütme üzerinedir. Rawls adalet düşüncesinin oluşumu sırasında başlangıç durumu, bilgisizlik peçesi, adalet ilkeleri, örtüşen görüşbirliği gibi kavramlardan yararlanır. Bu kavramlarla beraber Rawls'un (...) adalete bakış açısı teorik bir temele dayanır. Bu temel çerçevesinde oluşan adalet düşüncesi, bütün bireyler için geçerli bir düzen oluşturur. Düzen Rawls’un ortaya koyduğu belirleyiciler ve toplum içerisindeki bireyler tarafından oluşturur. Rawls bu anlamda adalete, toplum sözleşmesine benzer bir bakış açısıyla yaklaşmıştır. Rawls'un adalet düşüncesi adalet ilkeleriyle somut hale gelir. Adalet ilkeleri, bireyler için geçerli ve herkese eşit fırsatlar tanıyan bir kapsayıcılığa sahiptir. Rawls en baştan adaletin şartlarını belirleyerek ilerisi için oluşması muhtemel sorunların da önüne geçmek istemektedir. Rawls toplumun kuruluşundan sonra siyasal adaleti sağlamak istemektedir. Adalet düşüncesinin oluşumu bağlamında örtüşen görüşbirliği ve hakkaniyet olarak adalet burada ortaya çıkar. Bu metinde Rawls'un adalet teorisinin ana dayanakları ortaya konulmaya çalışılmıştır. Bu çerçevede adalet düşüncesinin oluşum şartları incelenmektedir. Son bölümde de adalet ilkelerinin problemleri ve Habermas’ın eleştirileri tartışılmaktadır. (shrink)

Temel ontoloji, sonlu insan özünün ontolojik açıdan çözümlenmesi anlamına gelir. Bu ontolojik çözümleme, “insanın doğasına ait” metafizik için temel hazırlamalıdır. Temel ontoloji, metafiziğin olanaklılaşması için gerekli olan insan Dasein’ın metafiziğidir ve tüm antropoloji türlerinden, felsefi antropolojiden de temelden ayrışır. Bir Temel ontoloji idesini açıklamak demek, Dasein’a ilişkin tanımlı ontolojik çözümlemeyi kaçınılmaz bir gereksinim olarak görmek ve bu yolla temel ontolojinin “insan nedir?” biçimindeki somut soruyu hangi amaçla ve hangi tarzda, hangi sınırlama içerisinde ve hangi koşullar altında sorduğunu açıklığa kavuşturmak demektir. (...) Ancak bir fikir öncelikle bir olguyu ya da olayı aydınlatma gücüne dayanarak beliriyorsa, temel ontoloji idesi de bir metafiziğin temellendirilmesi olarak “Saf Aklın Eleştirisi”nin bir yorumunda kendini savunmalı ve göstermelidir. (shrink)

İslâm coğrafyasının genişlemesi neticesinde Arap olmayan toplulukların İslâm dini ile tanışmaları beraberinde bir takım problemleri de getirmiştir. Bu problemler arasında, Kur’ân’ın yanlış anlaşılma endişesi en başı çekmektedir. Arapçaya hâkim olmamaktan kaynaklanan dil hatalarının âyetlere kadar sirayet ettiğini gösteren birçok rivayetin varlığı da bunu teyit etmektedir. Bundan dolayı hicrî birinci yüzyılın ikinci yarısından itibaren dil ile ilgili faaliyetler aralıksız bir şekilde devam etmiştir. Bu faaliyetler arasında, Kur’ân’ın üslûbunu, âyetlerde yer alan kelimelerin delâleti ve sesletimini, cümlelerin iç bütünlüğü ile filolojik tahlillerini ele (...) alan çalışmalar bulunmaktadır. Bu çalışmalar, Arap gramerinin oluşturulması ve bazı gramer ekollerinin ortaya çıkmasıyla birlikte genellikle “Ma‘âni’l-Ḳur’ân” ve “İ‘râbü’l-Ḳur’ân” başlıkları kullanılarak daha sistemli bir şekilde hicri dördüncü yüzyılın sonlarına kadar devam etmiştir. “Ma‘âni’l-Ḳur’ân” başlığını kullanarak eser yazan âlimler arasında gramer ilmiyle birlikte tefsir alanında da önemli bir konuma sahip olan Yahyâ b. Ziyâd el-Ferrâ da bulunmaktadır. Sözü edilen eserde Ferrâ’nın, lügavî tahlilleri esnasında özellikle sözcüklerin siygası ve çok anlamlılığı doğrultusunda dil-kültür ilişkisine örnek olabilecek birçok bireysel değerlendirmesine rastlanılmaktadır. Onun bazı ayetler etrafında sergilenen çeşitli görüşlere yer verdikten sonra Arap toplumu nezdinde bir yönüyle de bile olsa kabul gören semantik tahlillere ayrıca yer vermesi, müfessirlerin, çoğu zaman anlaşılması güç ayetlerle birlikte murad edilenin dışında bir yorumun önlenmesi için dönemin kültüründen yararlanmaları gerektiği şeklinde de değerlendirilebilir. Bu bakımdan Kur’ân-ı Kerîm’in insanlığa sunduğu mesajların en doğru şekilde anlaşılabilmesi adına bazı âyetlerin tefsiri ve değerlendirmesi yapılırken başvurulacak ilmî merci ve disiplinlerin geniş tutulması önem arz etmektedir. Binâenaleyh makalede Ferrâ’nın kendisine özgü tahlilleriyle beraber, görüşlerine yer verdiği başka âlimlerin analizlerinden sadece dil-kültür ilişkisine örnek olabilecek tespitler üzerinde durularak kültür ve dil etkileşiminin âyet yorumundaki rolüne işaret edilecektir. (shrink)

Molla Halil’e göre insanların bu dünyada yaptıkları iyiliklere karşılık Yüce Allah onları ahirette lütfuyla nimetlendirecek ve Cennetine koyacaktır. Bu, Allah’ın insanlara bir va‘didir. Allah va‘dinden asla dönmez. Çünkü Allah’ın va‘dinden dönmesi, O’nun hakkında bir eksiklik sayılır. Ancak bu durum O’nun için vucûbiyet ifade etmez. Vucubiyet kavramı çeşitli anlamlarda kullanıldığı için anlam kargaşasına yol açabilir. Buna sebebiyet vermemek için kelamda özellikle de bu makalede “zorunluluk” anlamına kullanılacak olup bazen gereklilik anlamı da ihtiva edebilir. Allah, kötülük yapanları ise adaletiyle cezalandıracaktır. Bu da (...) Allah’ın va‘îdi olup, va‘îdi’nden dönebilir. Bu, O’nun hakkında bir noksanlığa sebebiyet vermez. Çünkü cezalandırmaktan vazgeçmesi Allah’ın merhametinin ve lütfunun bir sonucudur. Bununla birlikte ne va‘d ve ne de va‘îd Allah’a vacip değildir. Molla Halil’e göre, büyük günah insanı imandan çıkarmaz. Mu‘tezile’ye göre büyük günah işleyen kimse dünyada ne mümin olur ne de kâfir ikisinin arasında bir yerde durur. Buna da fasıklık denir. Haricîlere göre ise, ister büyük, isterse küçük olsun, her türlü günah sahibini iman dairesinden çıkarır ve küfür dairesine dahil eder. Molla Halil’e göre, ahiret hayatı ruh ve cesetle birlikte olacaktır. Bu üm-metin günahkârlarına peygamberler, şehitler ve salih kimseler şefaat edecek-tir. Mu‘tezile‘ye göre şefaat sadece iyilerin derecesinin yükselmesi içindir. Günahkârlar için şefaat olmayacaktır. Günahkâr müminler Cehenneme girseler de ebedi kalmayacaklar. Kâfirlerin azapları ise devamlı olacak ve bunlar ebedi olarak Cehennemde kalacaklardır. Biz bu makalede önce sevap ve İkâb kelimelerinin lügat ve ıstılah anlamları üzerinde duracak, sonra bu bağlamda ayet ve hadislerde verilen bilgileri ve bunların açıklamalarını ele alacağız. Daha sonra Molla Halil’in bu konulara dair görüşlerini sunmaya çalışacağız. Onun sevap ve İkâb ile ilgili tanımlarını, bunların sonuçlarına dair yaşanacakları ve varılacak yerleri ele alan yaklaşımlarını sunmaya çalışacağız. Burada farklı görüşlere sahip olmaları nedeniyle çoğunlukla Mu‘tezile’nin ve az da olsa Haricilerin görüşlerine de mukayese oluşturması için değineceğiz. Burada sadece Molla Halil’in görüşlerini değil, onun içinden geldiği Ehli Sünnetin görüşlerini, sünni kaynakları temel alarak aktarmaya çalışacağız. (shrink)

A major characteristic of the aristocratic attitude—and I would not know how to better define the flavor that pervades the whole of Abhinavagupta’s work—is the downgrading of all painful effort, seen as a plebeian feature. The aristocrat intends to show that what inferior people can achieve only at the cost of long and painful exercises is accessible to him promptly and very easily. One of the recurring qualifications for Abhinavagupta’s attitude to the spiritual path is precisely absence of effort, absence (...) of exertion or fatigue, easiness. This can be clearly detected in Abhinavagupta’s attitude to yoga, or, to be more precise, to Pātañjala yoga. In the summary of the topics of the Tantrāloka, at the end of Āhnika I, he lists “uselessness of yogāṅgas.” When all yogāṅgas, abhyāsa, vairāgya, etc., are viewed from the peak of the highest aesthetically marked spiritual experiencer, they are condemned unreservedly. On the other hand, after delivering such a pitiless death sentence, Abhinavagupta seems to gracefully suspend it, and allow common people to follow pāśavayoga ‘yoga for limited souls’ in the context of the “minimal means” with the motivation that after all everything is made of everything, and, as the MVU teaches, “nothing is to be prescribed, nothing to be prohibited.”. (shrink)

是東漢哲學家、思想家桓譚的主要論着，但早己亡佚。今存之輯本有《指海》內佚名氏輯本、清孫馮翼輯本、清嚴可均輯本、黃以周輯本，及近人朱謙之輯本，但均有不足。有鑒於此，吳則虞先生於1962年着有新輯本，收錄 二百餘條，以類相從，分為八卷，並添加附編，匯涵桓譚佚文、存疑、訂訛之文；記載桓譚事跡、著述、評論之文。 桓譚，后漢時人，官至給事中。博學多識，破讖緯迷妄，去虛妄偽飾，先於王充、張衡，具有唯物啟蒙學者之學識，是漢時哲學思想家。《新諭》是桓譚主要論着，但早已亡佚。據歷史記載，明有二卷本，清有孫之騌輯本，皆不 傳。另有《指海》內佚名氏輯本、清孫馮翼輯本、清嚴可均輯本、黃以周輯本及近人朱謙之輯本。從今日的學術、校勘、編排諸方面來看，諸本均有不足：或短椾零篇，漫無倫紀；或望文歸屬，強系篇名；或條目重復，內容雜陳 迭見；或引用刻本，多有遺漏；或雖沿用十七卷篇目之名稱，但其條目已不能再顯現原書各篇的思想內容。有鑒於此，吳則虞先生於一九六二年着有新輯本，收錄二百余條，以類相從，分為八卷，並添加附編，匯涵桓譚佚文、存 疑、訂訛之文；記載桓譚事跡、著述、評論之文；最后殿以輯校引用書目及版本之詳目，以便於讀者查閱與研究。此書成為目前桓譚《新論》集大成之著作。.

Sadece dış dünya değil, düşünülebilir şeyler de ‘var’dır. Bu durumda Varlık ile belirlenmemiş olan, yolu Varlık’tan geçmemiş olan bir şey düşünülemez. Düşünülebilir şeyler arasında yalnızca Hiç’e varlık atfedilemez, zira ona varlık atfedildiği anda o, artık Hiç olmayacaktır. Bu nedenle Heidegger Hiç için ‘Hiçer’ ifadesini kullanır. Yine de bu, Hiçin Varlık soruşturmasında dışarıda bırakılması gerektiği anlamına gelmez. Hiç tam da ‘varlık-sız’ olduğundan Varlığın anlamını soruşturmak için önemli bir perspektif imkânı sunar. Heidegger, ‘varolanlar vardır’ denildiğinde, asıl üzerinde durulması gerekenin ‘vardır’ ifadesi olduğunu (...) düşündüğünden Varlığın anlamını, ‘varolanlardan soyarak’ daha önce yapılmamış bir tarzda soruşturur. Biz de burada onun bu soruşturmada başvurduğu en önemli kavramlardan biri olan Hiç üzerinde duracağız. Heidegger, Varlığın anlamını soruşturmak için Hiçi öyle bir tarzda ele alır ki bu Hiçin sonunda Hiç olarak kalıp kalmayacağından şüphe edebilir ve şunu sorabiliriz: Bir fenomen olarak ele alınan Hiç, tamamen boş ve hatta üzerinde düşünülemeyecek bir Hiçliği mi işaret eder, yoksa o, bir şekilde ele geçirilebilir bir ‘şey’ midir? Bir şekilde tecrübe edilebiliyorsa o, artık Hiç olarak kalabilir mi? Heidegger’e göre Hiç, bir şekilde dünyaya gelerek insan varlığında ele geçirilebilir, öyleyse biz de burada onun Hiçi, Hiç olarak bırakmadığını ve Varlığa taşıdığını savunacağız. (shrink)

In two recent papers, Mr Robert Young maintains that all attempts by philosophers to bolster the-violation-of-law concept of miracles are bound to fail and propounds what he claims to be a novel non-reductivist concept of miracles which avoids the conceptual difficulties of the violation-model. His view of miracles is of god being ‘an active agent-factor in the set of factors which actually was causally operative’ [p. 123] in an event dubbed a miracle. God is put in among ‘the plurality of (...) causes’ [p. 122, S p. 33] that could determine the event, but if he acts in a miracle, then ‘his presence…alters the outcome from what it would have been if, contrary to fact , he had not been present’ [p. 122]. Young claims that his concept ‘is neither a violation of … laws nor is it a coincidental occurrence religiously interpreted’ [p. 122, S p. 33], and so it avoids the difficulties, which he thinks are faced by the violation-model, of having an intelligible notion of an occurrence of the physically impossible, and also the reductivism inherent in taking mere coincidences as miracles. He also suggests a procedure of settling the epistemological issue regarding particular alleged miracles, an inquiry he thinks he has made possible by having first given a sense to miracles. [p. 126]. (shrink)

In the present inquiry, I defend the claim that the thesis that essence is the source of all necessity is compromised. I argue that, on pain of circularity, essentialists cannot successfully account for the necessity of essences. In response to the difficulties I raise, I discuss potential solutions on behalf of essentialists and explain why I find none of them compelling. My conclusion on the matter is that the best essentialists can hope for is a view where the necessity of (...) essences is left unexplained. (shrink)

Kit Fine famously objected against the idea that essence can be successfully analyzed in terms of de re necessity. In response, I want to explore a novel, interesting, but controversial modal account of essence in terms of intrinsicality and grounding. In the first section, I will single out two theoretical requirements that any essentialist theory should meet—the essentialist desideratum and the essentialist challenge—in order to clarify Fine’s objections. In the second section, I will assess Denby’s improved modal account, which appeals (...) to the notion of intrinsicality, and argue that it is untenable. In the third section, I will explain how, when combined with a modal-existential criterion, a hyperintensional account of intrinsicality—in the same vein as Bader (J Philos 110(10): 525–563, 2013) and Rosen (in: Hale and Hoffman (eds) Modality: Metaphysics, logic, and epistemology, Oxford, OUP, 2010)—can help successfully address Fine’s counterexamples. In the fourth section, I will evaluate how this novel analysis of essence stands with respect to sortal, origin, and natural kinds essentialism and discuss potential objections and difficulties. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Response to Chiao-Wei Liu, "Response to Leonard Tan and Mengchen Lu, 'I Wish to be Wordless': Philosophizing through the Chinese Guqin," Philosophy of Music Education Review 26, no. 2 (Fall, 2018): 199–202Leonard Tan and Mengchen LuChiao-Wei Liu's response to our paper raised important issues regarding the translation and interpretation of Chinese philosophical texts, our construals of Truth and ethical awakening, differences between the various Chinese philosophical traditions, and the (...) importance of recognizing students' selves as music educators work with them through diverse musical traditions. In this paper, we respond to each of these issues in turn.Liu rightly pointed out that the translation and interpretation of classical Chinese texts is complex. To support her argument, she cited a phrase from the [End Page 210] Zhuangzi that was quoted in our paper ("The fish trap exists because of the fish; once you've gotten the fish, you can forget the trap") and noted that it has often been used "to attribute to one's ungrateful attitude after receiving help from others."1 Taken on its own as a standalone, this reading appears plausible. Our interpretation, however, takes into account the quote in its original context:荃者所以在魚，得魚而忘荃；The fish trap exists because of the fish; once you've gotten the fish you can forget the trap.蹄者所以在兔，得兔而忘蹄；The rabbit snare exists because of the rabbit; once you've gotten the rabbit, you can forget the snare.言者所以在意，得意而忘言。Words exist because of meaning; once you've gotten the meaning, you can forget the words.吾安得忘言之人而與之言哉？Where can I find someone who has forgotten words so I can talk with the person?"2In each of the first three phrases, there are six characters followed by five. This pattern indicates that the first three phrases should be read as a whole rather than independently, which then lead to the final phrase–the playful climax which reveals that Zhuangzi's purpose here is to discuss language. The fish trap and rabbit snares are metaphors for words, while the fish and the rabbit are metaphors for meaning. Each of the first three phrases convey the same idea that if we get overly hung up on the means (that is, the fish trap, the rabbit snare, and words), we will never get to the Dao. Taken as a whole, the passage conveys the idea of words being mere means to the Dao, rather than the Dao itself, which supports the central theme of our paper: Philosophizing without words. Indeed, as Liu noted, the translation and interpretation of Chinese philosophical texts is a complex one, to which we add the importance of context.In our paper, we drew on the Buddhist notion of mingxin jianxing (明心見性) to explain how a guqin player quietly and meditatively clears her heart-mind before playing the instrument so that she can search for Truth within and discover her innermost self. Extending and adapting our ideas for contemporary music education, we proposed that music education is not just an outward journey to learn about composers, but also an inward one to learn about the self. Liu's construal of our work as claiming that "Truth does not reside within the [End Page 211] performer or the music, but is located in the space where the two are in sync" and also that "qualities aligned with the music are ethically good, whereas those that differ are not"3 extend our writing in ways we did not intend. Quite on the contrary, we agree with Liu that different students have different needs, hence our proposition for students to search inwards and discover themselves.In like vein, we agree with Liu that "when music learning becomes a means of assimilating toward one prescribed/predetermined standard, regardless of students' lived realities or how they make sense of the world, teaching then ceases to be moral."4 As noted in our paper, we are not in favor of a standards-based approach to music education that is rigid; similarly, we do not advocate the prescription of moral standards. The moral stories associated with the guqin tradition are heuristic; they aim to inspire ethical awakening, not to impose moral standards, and are therefore neither mechanistic nor to be... (shrink)

In this paper, we perform theoretical analysis and experiments on the Simplex Crossover (SPX), which we have proposed. Real-coded GAs are expected to be a powerful function optimization technique for real-world applications where it is often hard to formulate the objective function. However, we believe there are two problems which will make such applications difficult; 1) performance of real-coded GAs depends on the coordinate system used to express the objective function, and 2) it costs much labor to adjust parameters so (...) that the GAs always find an optimum point efficiently. The result of our theoretical analysis and experiments shows that a performance of SPX is independent of linear coordinate transformation and that SPX always optimizes various test function efficiently when theoretical value for expansion rate, which is a parameter of SPX, is applied. We also show that BLX-α is equivalent to degenerate form of SPX. Experiments show that we have something misunderstood effect of epistasis on performance degradation of real-coded GAs. (shrink)

In this article I scrutinise a crucial tension in understanding the debate over shale gas production in Europe. On the one hand, analyses predominantly grasp the debate in terms of pro-and-con dialectics, as if the pro-shale gas camp faced the anti-shale gas camp in a dyadic clash of opposing voices. On the other hand, it is commonly recognised that this debate is driven by multi-party and multi-position argumentative dynamics. In this broader context, I focus on one pivotal contribution to the (...) debate – Gazprom’s press release from October 2013 outlining Russia’s energy giant’s strategy of dealing with unconventional gas production. I employ concepts and methods of argumentative discourse analysis to contend that an arguer to a multi-party debate – argumentative polylogue – faces a number of constraints and opportunities that cannot be adequately grasped in terms of dyadic pro-and-con dialectics. The analysis reveals how Gazprom needs to simultaneously design its discourse to address a number of other parties who might also disagree among themselves: from Greenpeace to European Union governments to shale gas companies. I show why and how a stakeholder analysis used in organisational communication might lead to a better understanding of this form of multi-party public argumentation. (shrink)

Reinforcement Learning (RL) handles policy search problems: searching a mapping from state space to action space. However RL is based on gradient methods and as such, cannot deal with problems with multimodal landscape. In contrast, though Genetic Algorithm (GA) is promising to deal with them, it seems to be unsuitable for policy search problems from the viewpoint of the cost of evaluation. Minimal Generation Gap (MGG), used as a generation-alternation model in GA, generates many offspring from two or more parents (...) selected from a population. Therefore, evaluating policies of generated offspring requires much trial and error (i.e. interaction between an agent and an environment). In this paper, we incorporate importance sampling into the framework of MGG in order to reduce the cost of evaluation on policy search. The proposed techniques are applied to Markov Decision Process (MDP) with multimodal landscape. The experimental results show that these techniques can reduce the number of interaction between an agent and an environment, and also mean that MGG and importance sampling are good for each other. (shrink)

Highly sophisticated capabilities of artificial intelligence (AI) have skyrocketed its popularity across many industry sectors globally. The public sector is one of these. Many cities around the world are trying to position themselves as leaders of urban innovation through the development and deployment of AI systems. Likewise, increasing numbers of local government agencies are attempting to utilise AI technologies in their operations to deliver policy and generate efficiencies in highly uncertain and complex urban environments. While the popularity of AI is (...) on the rise in urban policy circles, there is limited understanding and lack of empirical studies on the city manager perceptions concerning urban AI systems. Bridging this gap is the rationale of this study. The methodological approach adopted in this study is twofold. First, the study collects data through semi-structured interviews with city managers from Australia and the US. Then, the study analyses the data using the summative content analysis technique with two data analysis software. The analysis identifies the following themes and generates insights into local government services: AI adoption areas, cautionary areas, challenges, effects, impacts, knowledge basis, plans, preparedness, roadblocks, technologies, deployment timeframes, and usefulness. The study findings inform city managers in their efforts to deploy AI in their local government operations, and offer directions for prospective research. (shrink)

This article tells the story of the oil and gas origins of the Gaia hypothesis, the theory that the Earth is a homeostatic system. It shows how Gaia’s key assumption—that the climate is a fundamentally stable system, able to withstand perturbations—emerged as a result of a collaboration between the theory’s progenitor, James Lovelock, and Royal Dutch Shell in response to Shell’s concerns about the effects of its products on the climate. The article explains how Lovelock elaborated the Gaia hypothesis and (...) gave it evidential depth through a series of Royal Dutch Shell-funded research projects meant to identify organisms whose biological activities might double as climate-regulating mechanisms. The article goes on to show how this research subsequently laid the foundation for a distinct genre of climate change denialism, in which corporations sowed doubt not by denying the phenomenon of global warming but by naturalizing it. (shrink)

For genetic algorithms, it is important to maintain the population diversity. Some genetic algorithms have been proposed, which have an ability to control the diversity. But these algorithms use the distance between two individuals to control the diversity. Therefore, these performances become worse on ill-scaled functions. In this paper, we propose a new genetic algorithm, DIDC(a genetic algorithm with Distance Independent Diversity Control), that does not use a distance to control the population diversity. For controlling the diversity, DIDC uses two (...) GAs that have different natures. For realizing different natures, one GA uses a crossover operator as a search operator, and the other GA uses a mutation operator in DIDC. By applying DIDC to several benchmark problems, we show that DIDC has a good performance on high dimensional, multimodal, non-separable and ill-scaled problems. Finally, we show that the control parameter of DIDC has the same effect on the search with the number of generating children n c. (shrink)

Why is a red face not really red? How do we decide that this book is a textbook or not? Conceptual spaces provide the medium on which these computations are performed, but an additional operation is needed: Contrast. By contrasting a reddish face with a prototypical face, one gets a prototypical ‘red’. By contrasting this book with a prototypical textbook, the lack of exercises may pop out. Dynamic contrasting is an essential operation for converting perceptions into predicates. The existence of (...) dynamic contrasting may contribute to explaining why lexical meanings correspond to convex regions of conceptual spaces. But it also explains why predication is most of the time opportunistic, depending on context. While off-line conceptual similarity is a holistic operation, the contrast operation provides a context-dependent distance that creates ephemeral predicative judgments that are essential for interfacing conceptual spaces with natural language and with reasoning. (shrink)

I argue that an account of national responsibility, as both collective and inheritable, that allows for making sense of holding nations responsible as an entity for past international injustices and to make reparations for these injustices is not at odds with the demands of global egalitarianism. A global distributive commitment does not deny this account of national responsibility; to the contrary, we can properly appreciate the scope of national responsibility only in light of what global justice truly demands. Thus while (...) I agree with David Miller that we can hold nations accountable for past international injustices, I do not agree with Miller that this is in tension with global egalitarianism. (shrink)

In his seminal essay “Two Concepts of Liberty,” Isaiah Berlin categorized freedom into positive or negative liberty: “freedom to” or “freedom from.” He provided a powerful critique against the metaphysical nature of positive liberty, arguing that it is oppressive, in contrast to the conception of negative freedom, defined as lack of interference. Meanwhile, conversations around the concept of freedom in Daoist philosophy often hover around categorizing it as either positive liberty in its spiritual form—what Berlin calls the “retreat to the (...) inner citadel”—or a type of negative liberty, being free from society’s interference. In this work, I argue that it may instead be more fruitful to explore the Chinese commentarial tradition for two reasons: (1) the problem of Berlin’s liberalist framework is problematic due to its inherently Anglo-European context, and concurrently, (2) there have been rich discussions of the sociopolitical aspects of the _Zhuangzi_ 莊子, especially by its leading Chinese commentator G uo Xiang 郭象, which have not been accounted for. Drawing from G uo Xiang, I render a reading of the concept of “free and easy wandering” (_xiaoyao_ 逍遙) in the _Zhuangzi_ as it directly relates to self-realization (_zide_ 自得) and having no heart-mind (_wuxin_ 無心), which makes for a more holistic understanding of freedom as self-determination. In particular, I argue that freedom in the philosophy of the _Zhuangzi_ can be more aptly understood as “freedom in,” which is more viable and just than both “freedom to” and “freedom from.”. (shrink)

¿Es el desideratum secularista de separación Iglesia-Estado capaz de enfrentar las consecuencias negativas de la revitalización política de los conservadurismos religiosos y la instrumentalización de la religiosidad popular para fines antiigualitarios? La respuesta negativa es la tesis de la que parto para analizar por qué los liberalismos secularistas y postsecularistas no pueden procesar ni en la teoría ni en la práctica la reordenación política de las iglesias cristianas conservadoras (católicas y evangélicas) en nuestra región. Esto no me conduce a abrazar (...) una teología política ni un relativismo abstencionista. Me interesa estudiar la plausibilidad de desarrollar una postura ético-política anticlerical que no desprecia la religiosidad popular ni el potencial emancipador en los fenómenos religiosos, en un mundo en el que no es ni moral ni históricamente viable soslayarlos insistiendo en colocarlos en la esfera inasible de lo privado o en un pasado sublimado en procesos de secularización. La hipótesis guía de este artículo es que la cuestión normativa y política básica sobre la que tratan la mayor parte de los debates sobre secularización en la actualidad es la participación de las iglesias en lo político por medio de la formación del juicio y la voluntad públicos. -/- . (shrink)

This essay examines the risks of racialized science as revealed in the American mustard gas experiments of World War II. In a climate of contested beliefs over the existence and meanings of racial differences, medical researchers examined the bodies of Japanese American, African American, and Puerto Rican soldiers for evidence of how they differed from whites.

The purpose of this paper is to provide further clarity to the technical and policy difficulties associated with mitigating greenhouse gas emissions from agriculture by identifying and distilling the core tensions which propagate and animate them. We argue that these complexities exist across four critical dimensions: the epistemological, the ethical, the political, and the practical. Adequately confronting the challenge of agricultural emissions will require improved transparency in emissions measurement, increased science communication, enhanced public participatory mechanisms, and the integration of ethical (...) deliberation in scientific and policy discussions. (shrink)

Since the official history-writing is a defining aspect for the formation and consolidation of nation-states, it is crucial to explore the attempts to legitimize particular discourses regarding historical atrocities. The selective representations of the past, in this regard, contradict counter-memories and propagate hegemonic patterns of remembrance and/or forgetting of past crimes. This article accordingly addresses how the representations of counter-memories as threats to national security and the silencing of gender-specific experiences and remembrances by sanctioned historical narratives become manifest in the (...) history-making of the Turkish nation-state. By focusing on the Holocaust and the Armenian Genocide as two cases of crimes against humanity, it is intended to discuss the shifting positions and roles that the Turkish state adopts in the remembering and forgetting of historical offences. The article argues that through prioritizing national security and national interests, the securitization of memory reconstructs collective traumas of distinct ethnic and religious groups on the basis of a nation-state’s perceived internal and external threats. It also claims that the competing voices of women and their distinct experiences and patterns of remembrance and forgetting past atrocities are suppressed for the sake of the preservation of national security. By incorporating the issue of gender into the debate on the securitization of memory, this article elucidates the mismatch between positions of femininity and masculinity within the official national historiography of the Turkish state. (shrink)

This is an expansion of the author's 1991 work which investigates the implications of Gödel's writings on Einstein's theory of relativity as they relate to the fundamental questions of the nature of time and the possibilities for time travel.

Genetic Algorithms(GAs) are effective approximation algorithms which focus on “hopeful area” in the searching process. However, in harder problems, it is often very difficult to maintain a favorable trade-off between exploitation and exploration. All individuals leave the big-valley including the global optimum, and concentrate on another big-valley including a local optimum often. In this paper, we define such a situation on conventional GAs as the “UV-phenomenon”, and suggest UV-structures as hard landscape structures that will cause the UV-phenomenon. We introduce a (...) test function which has explicit UV-structures, and show UV-phenomenon caused by them. Next we analyze Fletcher and Powell function to confirm our hypothesis. Finally we propose a novel framework of GAs which can cope with UV-structures. (shrink)

What are the common denominators for success when we consider increasing gas efficiency and enhancing creativity in organizations? As an analogy, the principles of increasing gas efficiency are applicable to enhancing creativity in organizations: Plan activities in advance, allocate sufficient time, resources, and set a SMART goal with clear priority and focus. Identify talent in ourselves and others and do not fall into the temptation of following others. Big ideas take time. Maintain momentum, avoid interruptions, incorporate new technologies, information, and (...) feedback, and modify action to achieve goals. We have 100% control of our thoughts and action. Stop idling, take action, and do it now. If everyone contributes just a little, the cumulative effect over time can be huge. If we have the knowledge, skills, and abilities (KSA) for doing the right things that will benefit humanity and the whole world, but fail to do them, is this ethical? We, the managers, need to focus on what we have done and what we have failed to do, change our thinking, change our behavior, and accomplish our goals. (shrink)

The aim of this research is to carry out a comparative study of military interventionism in Spain, the United Kingdom, and the United States. The thesis I defend is that armies intervene when the conditions are created for them to do so. There is no such thing as a dichotomy between interventionist and non-interventionist armies in the political decision-making process.

We propose a new Real-coded GA(RCGA) using the combination of two crossovers, UNDX-m and EDX. The search region of UNDX-m is biased to the inside area that the population of the RCGA covers. Because of this search bias, the GA using UNDX-m causes stagnation of its search if the cost function has a kind of structure, so called, a ridge structure or a multiple-peak structure. In order to overcome this stagnation, we propose a new crossover EDX, whose search is biased (...) toward extrapolative one. Experimental results show that RCGA with EDX can deal with both ridge-structure function whose dimension reaches more than hundreds and multiple-peak function whose optimum resides at the corner of the search area. (shrink)