With more than half of individuals incarcerated having serious mental health concerns, correctional settings offer excellent opportunities for epidemiological, prevention, and intervention research. However, due to unique ethical and structural challenges, these settings create risks and vulnerabilities for participants not typically encountered in research populations. We surveyed 1,224 researchers, Institutional Review Board members, and IRB prisoner representatives to assess their perceptions of risks and vulnerabilities associated with mental health research conducted in correctional settings. Highest ranked risks were related to privacy, (...) stigma, and confidentiality; lowest ranked risks were related to prisoners’ loss of privileges or becoming targets of violence due to having participated in research. Cognitive impairment, mental illness, lack of autonomy, and limited access to services emerged as the greatest sources of vulnerability; being male, being female, being older than age 60, being a minority, and being pregnant were the lowest ranked sources of vulnerability. Researchers with corrections experience perceived lower risks and vulnerabilities than all other groups, raising the question whether these researchers accurately appraise risk and vulnerability based on experience, or if their lower risk and vulnerability perceptions reflect potential bias due to their vested interests. By identifying areas of particular risk and vulnerability, this study provides important information for researchers and research reviewers alike. (shrink)

Since time immemorial, Lord Jagannātha has been regarded as the principal deity of Odisha. The land of Odisha (former Kaliṅga) was a meeting place of the Hindus, Buddhists and Jainas. The Buddhists, Jainas, Vaiṣṇavas, the worshippers of Gaṇpati and others came to Purī and found the presence of their own lord in Jagannātha. However, of all religious creeds, Buddhism played an important role in the socio-cultural history of Odisha. During the period of emperor Aśoka, the Śabaras (a tribal people) of (...) Odisha were converted to Buddhism. Buddhist pillars were built in Purī, and Buddhist symbols were carved into it. Later on, the Śabaras started worshipping the Triratna as the three principal deities of the Jagannātha temple. In course of time, the three deities of the temple, viz. Jagannātha, Baḷabhadra and Subhadrā, have been accepted by the people of Odisha as the symbols of Buddha, Dharma and Sangha, respectively. As stated by Donaldson (Iconography of the Buddhist sculpture of Orissa, Abhinav Publications, Buldana, 2001), the eighteenth century Buddhist works such as “Jñānasidhi” and “Prajñodaya-Viniścaya-Siddhi,” the Buddha was named as Lord Jagannātha. By the twelfth century A.D., there had already developed a new culture in Odisha with Jagannātha as the center and the Lord came to be conceived as Ādi Buddha and Buddha as the ninth incarnation of Viṣṇu-Jagannātha. The place of Purī has been regarded as a place of Tāntric worship and Jagannātha as the Lord of the Tāntric cult. The Gundichā temple (where the Lord resided for 10 days during the Car festival) has been regarded as a Buddha Vihāra. The Buddhist principle of nonviolence and universal brotherhood found its best expression in the Jagannātha cult. (shrink)

This comparative study juxtaposes two celebrated medieval examples of negative speech, apophasis, and theorizes the languages of unsaying in the great medieval thinkers, Maimonides (d.1204) and Ibn ‘Arabī (d.1240). The paper coins a distinction between ‘asymmetrical’ versus ‘symmetrical’ approaches to language as a heuristic to analyze the two philosophical apophatic accounts comparatively. While apophatic thinkers in Neoplatonic traditions generally oscillate between these two poles in their various apophatic moments, the paper argues that Maimonides and Ibn ‘Arabī represented the climax of (...) these two non-linear poles in a visible tension and conversant with each other. I frame philosophical apophasis in the medieval Islamic lands in terms of the problem of God’s transcendence versus imminence. Maimonides celebrates apophasis and claims that negative speech, asymptotically approaching silence, is the only genuine praise to God. As an uncompromising exponent of absolute transcendence, and a severe critic of those who ascribe attributes to God, he privileges apophasis to kataphasis; he presents negative speech as a medium of purification and spiritual progress. Ibn ‘Arabī, on the other hand, is critical of this widespread asymmetry, and defends the gathering together of transcendence and imminence for human perfection. His intricate theory of transcendence and imminence appeals to a dialectical logic, explaining why kataphasis and apophasis are symmetrical in front of the Absolute. The productive tension between two apophatic minds challenges Hegelian habits of reading the history of thought, as well as various scholarly prejudices about medieval intellectual landscapes. (shrink)

Treatise on Mimamsa philosophy with commentary.

İbn Sînâ, sonrakilerden bazılarının kâide-i vâhid veya “bir kuralı” (BK) olarak adlandırdığı şeyin sıkı bir savunucusudur. BK’nın ana fikri şunu ifade etmektedir: Birden, doğrudan, yalnızca bir ortaya çıkar. İbn Sînâcı bu kuralın ikincil literatürdeki tartışması genellikle onun hususi bir uygulama alanı yani, sudûr meselesiyle sınırlıdır. Sonuç itibarıyla, BK’nın ne anlama geldiği ve İbn Sînâ’nın onu neden savunduğu kesin değildir. Bu yazıda ben bu meseleyi iki şey yaparak çözmeye çalışmaktayım: Bunlardan biri tasavvur, diğeri ise tasdik açısındandır. İlkin, sadece BK’nın terimlerinin, yani (...) onun özne ve yükleminin ne anlama geldiğini açıklamaktayım. Bunu yaparken, BK’nın dar ve geniş anlamları arasında ayırım yapmakta ve İbn Sînâcı bakış açısından BK’nın kapsamının geniş olduğunu; bunun ise BK’nın fail nedenliğin temel ilkesi olduğu anlamına geldiğini göstermekteyim. Bu sebepledir ki, farklı bağlamlarda önemli felsefî tezleri inşa etmede bu kurala başvurulmuştur. İkinci olarak, İbn Sînâ’nın el- Mübâhasât’ta BK’na dair sunduğu argümanı değerlendirmekteyim. Bu argümanı açıklarken onun bazı gerçekçi varsayımlarını ortaya çıkarmaktayım. Sonrasında, ilk olarak Behmenyâr tarafından öne sürülen ve daha sonrasında Fahreddin er-Râzî tarafından yaygınlaştırılan bir eleştiri ışığında bu meseleyi daha açık hale getirmekteyim. Devamında İbn Sînâ’nın, söz konusu argümanın öncülleri içerisinde, gündeme getirilen itirazları karşılayacak dayanaklarının olup olmadığına bakarak bir sonuca varmaktayım. (shrink)

İslam dünyasının Batı karşısındaki geri kalmışlık sorunu Osmanlı’nın son dönemlerinden beri defaatle tartışılmış ve modern bilim tekniğin benimsenmesi konusu vurgulanmıştır. Ancak aradan geçen onca zamana rağmen bu yönde kayda değer bir başarı gösterildiğini söylemek mümkün görünmemektedir. Bunda da çoğunlukla tartışmayı bile gerektirmeyecek kadar aksi bir durum yokmuş gibi geçiştirilse muhafazakâr aklın bilimsel düşünceye bakışı ve maddi dünya algısının rolü inkar edilemez. Nitekim 1970’lerden itibaren “modernite” kavramı etrafında geliştirilen söylem, toplumsal ana gövdeyi temsil eden muhafazakâr kitlelerin kanaat oluşturucuları için sanayi ve (...) teknoloji kavramlarının hiç de müspet çağrışımları olmadığını göstermektedir. İşin daha garibi, teknik geri kalmışlığın ağır sonuçlarına rağmen en büyük iddiası “Batı karşıtlığı” olan bu çevreyi böyle bir din tasavvuruna sevk eden asıl saikın bizzat kendisinin Batılı olmasıdır: Postmodernizm. (shrink)

Bu çalışma, Afrika Boynuzu’nda yer alan Eritre devletinin bağımsızlığı konusunun uluslararası alanda gündeme geldiği iki tarih olan 1950 ve 1990’ların başlarını odağa alarak, 1950’lerde onaylanmayan bağımsızlığın 1990’larda onaylanmış olmasını sorun edinmektedir. Bu açıdan, çalışmanın ilgi alanını bağımsızlık gündemine taraf devlet ve örgütlerin faaliyetleri oluşturur. Eritre’nin bağımsızlığı meselesinin kırk yıl ara ile farklı kararlarla sonuçlanmasının, bölgede çıkarları bulunan uluslararası aktörlerin tutumları, Birleşmiş Milletler’in rolü ve kararları ve bölge ülkelerinin iç dinamikleriyle doğrudan ilintili olduğu öne sürülmektedir. Bu bağlamda, Etiyopya ve Eritre’nin tarihsel (...) birlikteliği ve ayrımına odaklanarak, bu iki coğrafyanın ilişkisinin Eritre’nin bağımsızlığı özelinde üstünde durulan bir unsur olduğu gözler önüne serilmektedir. Bu iki ülkenin bir aradalığını ön gören ve görmeyen argüman ve tarihsel gelişmeler ele alınarak, Eritre’nin ikinci bağımsızlık gündeminde, ilkinde olmayan karşılıklı uzlaşı ve Eritre’nin ulusal niteliğinin üzerinde durulmuştur. İkinci olarak, self-determinasyon ve ayrılma konusunda dünyada yaşanan gelişmelerin Eritre’nin bağımsızlığına nasıl etki ettiği analiz edilmektedir. Bu noktada uluslararası örgütler tarafından alınan kararlar ve değişen normlar incelenmektedir. Son olarak Soğuk Savaş’ın tırmanma ve sönümlenme evrelerini merkeze alarak, ülkenin geleceğinde dış aktörlerin bölgesel ve küresel politikalarının nasıl belirleyici olduğu sorgulanmıştır. Özellikle ilk bağımsızlık gündeminin Soğuk Savaş politikaları gereği desteklenemeyecek ve Etiyopya’nın toprak bütünlüğünü savunacak bir konjonktürde, ikincisinin ise blok politikalarının çözüldüğü ve küresel dönüşümün başladığı yeni bir geçiş evresine denk geldiği için dış aktörlerce olumlu karşılandığı ve mümkün hale geldiği ileri sürülmüştür. (shrink)

Verili bir durumu anlamayı, onu bir bütün olarak kurgulamak olarak düşünelim. Kurgu basit bir gösterge de olabilir, karmaşık bir yapı da olabilir; belli belirsiz bir iz veya izler toplamı da olabilir. Kurgunun işlevini yerine getirmesini sağlayan gerek ve yeter koşul verili olan durum ile kendi yapısı arasında bir karşılaştırma olanağını sağlamasıdır. Nitekim, en bilindik anlamda bir durumu kurgulamak onu bir başka durumla karşılaştırmaktır. Bu yüzden de karşılaştırma yapmayı anlama yetimiz için ön dayanak olan bir alt-yeti olarak tanımlayabiliriz. Bu alt-yetinin edimsel (...) doğasına ilişkin bazı sorulara yanıt aramak istersek, karşılaştırma dediğimiz edimin doğal koşullarını incelememiz gerekir. Bu bildiride karşılaştırma ediminin doğal koşullarını betimlemeyi amaçlayan bir çerçeve çizmeye ve böylelikle anlama yetimizin ön dayanaklarının edimsel doğasını uygun bir biçimde nasıl yorumlayabileceğimiz sorusuna yanıt vermeye çalışacağım. (shrink)

Afetler doğal ve insan orijinli olay ve olguların sonucu olarak ortaya çıkan ve insan toplumları ve yerleşim yerleri üzerinde can ve mal kaybı yaratarak zararlar meydana getiren olaylardır. Afetlerden topyekun kaçış söz konusu olmasa bile afete neden olan olay ve olgulara karşı yürütülecek risk azaltma önlemleri ile afet yönetimi mümkün olabilecektir. Yüksek düzeyde risk ile mücadelede başarı şansı düşük iken azaltılmış risk ile mücadelenin başarısı daha yüksek olacaktır. Diğer yandan, toplumu oluşturan bireylerin eğitimi ve bu konuda toplumsal direncin, afet direncinin (...) artırılması, sürdürülebilir toplum yaşamı ve hayatta kalma düzeyini arttıracaktır. Afetler ile mücadele bütüncül bir süreç olduğuna göre bu mücadeleye toplumun tüm düzeyleri katılmak zorundadır. Özellikle halka en yakın birim olan belediyelerin bu konudaki rolleri son derece önemlidir. Yerel yönetimler düzeyinde ele alınacak bu çalışmada da toplum içerisinde afetlere karşı direnci en düşük kesim olarak savunmasız kesimlerden yaşlılar ve engelliler ile belediyelerin rolü irdelenecektir. Çünkü hangi tür afet senaryosuna hazırlanmak söz konusu olursa olsun hazırlık çalışmaları bu kesim göz önüne alınarak yapılmalıdır. Özellikle afet sonrası kaosun oluşturacağı olumsuzluklar bu kesimleri çok ciddi zararlarla yüz yüze bırakmaktadır. Bu nedenle gerek potansiyel gerekse reel afet tehlikesine yönelik risk azaltmada ve mücadelede yerel düzeyde belediyelerin özellikle savunmasız kesimlere yönelik gerçekleştireceği roller ulusal ve uluslararası başarının da teminatını oluşturacaktır. (shrink)

Respect for patient autonomy is paramount in resolving ethical tensions in end-of-life care. The concept of relational autonomy has contributed to this debate; however, scholars often use this concept in a fragmented manner. This leads to partial answers on ascertaining patients’ true wishes, meaningfully engaging patients’ significant others, balancing interests among patients and significant others, and determining clinicians’ obligations to change patients’ unconventional convictions to enhance patient autonomy. A satisfactory solution based on relational autonomy must incorporate patients’ competence (apart from (...) decisional capacity), authenticity (their true desires or beliefs) and the involvement level of their significant others. To that end, we argue that John Christman’s procedural approach to relational autonomy provides critical insights, such as the diachronic or socio-historical personhood, sustained critical reflection and his recent explication of the nature of asymmetrical relationships and helpful interlocutors. This study reviews Christman’s account, proposes minor modifications and advocates for an integrated three-dimensional model for medical decision-making. Clarifying the relationship among the three elements promotes an ethical framework with a coherent understanding of relational autonomy. This model not only provides a descriptive and normative framework for end-of-life care practice but also reconsiders the nature of the clinician–patient relationship and its normative implications. We further present a case study to illustrate the merits of our proposed model. Altogether, our proposal will help navigate complex medical decision-making, foster trust and negotiate shared values between patients and their significant others, particularly in end-of-life care. (shrink)

As the use of AI systems continues to increase, so do concerns over their lack of fairness, legitimacy and accountability. Such harmful automated decision-making can be guarded against by ensuring AI systems are contestable by design: responsive to human intervention throughout the system lifecycle. Contestable AI by design is a small but growing field of research. However, most available knowledge requires a significant amount of translation to be applicable in practice. A proven way of conveying intermediate-level, generative design knowledge is (...) in the form of frameworks. In this article we use qualitative-interpretative methods and visual mapping techniques to extract from the literature sociotechnical features and practices that contribute to contestable AI, and synthesize these into a design framework. (shrink)

Çatı, eylemin özne veya nesneyle ilişkisinin niteliğini açıklayan bir kavramdır. Türkçede çatıya ilişkin kavramlar, özne ve nesne esas alınarak oldukça işlevsel bir biçimde sınıflandırılmıştır. Türkçedeki çatı kavramlarının Arapçadaki karşılıkları ise fiil kalıplarının anlamları başlığı altında yer alır. Bu anlamların ve ilgili kavramların Arapçada kendine özgü bir sistematiği ve mantığı vardır. Anadili Arapça olanlar için bu sistematik, tutarlı ve anlamlı bir yapı arz eder. Ancak anadili Türkçe olanların, Arapçada fiil kalıplarının anlamlarını ve çatı kavramlarını anlama ve anlamlandırmalarına katkı sunacak bir sınıflandırmaya (...) ve yaklaşıma da ihtiyaç vardır. Fiil kalıplarının anlamları çeşitli çalışmalara konu edilmiştir. Ancak çatı kavramları iki dilde karşılaştırılmamıştır. Bu çalışmanın amacı, Arapçadaki çatı kavramlarını, Türkçedeki çatı tasnifi üzerinden sınıflandırarak, onları Türkçeleriyle karşılaştırmaktır. Ayrıca Arapçadaki fiil kalıplarının çatı dışındaki anlam ve işlevlerine, Türkçe dilbilgisi kavramları perspektifinden bir yaklaşım geliştirmektir. Bu çalışmada, Arapçada çatı karşılığında kullanılan bina kavramının, Türkçedeki çatı kavramını da içeren daha geniş bir kavram olduğu, müteaddî teriminin, Türkçedeki geçişli, oldurgan ve ettirgen kavramlarının karşılığı olarak kullanıldığı, dönüşlülük olgusunun ise iki dildeki tarifinin farklı yapıldığı sonucuna ulaşılmıştır. Türkçedeki çatı tasnifinin esas alınarak Arapçadaki çatı kavramlarını sınıflandırmanın Arapça çatı kavramlarını anlama ve anlamlandırma açısından da işlevsel olduğu değerlendirilmektedir. (shrink)

Bu makale Orhan Pamuk’un Kar romanından hareketle çağdaş Türk romanında din ve siyaset ilişkisine odaklanmıştır. Çalışma, Türkiye’nin yakın dönemdeki dini ve siyasi tartışmalarına edebi bir kurgu ile yaklaşan Kar’da din-siyaset ilişkilerinin nasıl bir paradigma üzerine oturduğunu ve bu çerçevede Türkiye’de dini ve siyasi kültürün romana nasıl yansıdığını anlama ve açıklama hedefini gütmüştür. Romanda 1980 sonrası yeni bir gelişim ivmesi yakalamış ve 1990’lar boyunca siyaseti daha aktif bir şekilde motive eden sağ, muhafazakar ve İslamcı çevrelerle aslında -yazarın yaklaşımı çerçevesinde- Türkiye’ye bir (...) türlü uğramayan modernizmin Türkiye’dekijakoben ve taşralı temsilcilerinin değerleri arasındaki çatışmalar öne çıkarılmıştır. Postmodern bir bakış açısıyla yazılan Kar İslamcı-laik, Doğulu-Batılı çatışmaları arasında modernleşme çabalarının devam ettiği bu aşamada din ve siyaset ilişkileriyle ilgili önemli fotoğraflar paylaşmıştır. Nihayet romanda din; yoksulluk ve yoksunlukları araçsallaştırıcı, yerine göre değişimi engelleyici karakteri yanında baskın olarak ideolojik yönü ile öne çıkarılmıştır. Siyaset ise orada daha çok jakoben ve laik, modernleşme ile ilişkisi bağlamında da taşralı olarak betimlenmiştir.Özet: Şüphe yok ki imparatorluktan Cumhuriyete geçiş sürecinde edebiyat; özellikle de Batılı bir ürün olarak roman, modern Türkiye’nin bilinç düzeyinin inşasında önemli bir rol oynamıştır. Bu edebi etki belli bir çizgi takip etmek yerine 2 asra yaklaşan maceralı yolculuğu içinde genellikle Türk toplumunun dönemsel tarihi, sosyal, politik şartları ile uyum içinde yürümüştür. Bu bağlamda Türk romanı başlangıçta daha yoğun olmak üzere siyasal yapıyı meşrulaştırıcı bir tavır takınırken özellikle son yarım asırda modernleşmenin ulaştığı noktalar itibariyle farklı iktidar ve ideoloji üretmenin bir aracı olarak da görülmüştür. Fakat bununla birlikte kültürel sistemin önemli bir unsuru olarak din romanın söz konusu yolculuğunda hep ana temalardan biri olmuştur.Makale çağdaş Türk romanında din-siyaset ilişkilerinin din sosyolojisi açısından incelenmesini konu edinmiştir. Çalışmaya örnek olarak Orhan Pamuk’un, ilk baskısını 2002 yılında yapan ve Türkiye’de 1980’li şartların olgunlaştırdığı gerilimli din-siyaset ilişkilerini geniş bir kültürel birikimden hareketle temalaştıran Kar romanı seçilmiştir. Çalışmanın amacı çağdaş Türk romanının Türkiye’de her zaman bir gerilim ortamı yaratmış din-siyaset ilişkilerine yaklaşımını Kar örnekleminde anlamak ve açıklamaktır. Bu çerçevede tarihsel bir karşılaştırma yapılarak Türk romanının siyaset ve din algısında Karın yeri gözden geçirilmiş, bir sosyal kişilik ve yazar olarak Orhan Pamuk üzerinde durulmuş ve daha sonra da romandaki sosyal olay, olgu ve süreçlerin inşa ettiği farklı bilinç düzeyleri fenomenolojik bir perspektiften değerlendirilmiştir.Bu çalışmada Kar modern Türkiye’nin yakın dönem din-siyaset ilişkilerini dini ve siyasi kültürün farklı anlam setleri üzerinden postmodern bir alegori ile işleyen bir roman olarak görülmüştür. Bu yönüyle Kar edebi bir ürün olmanın yanında kendini toplumun dini, siyasi ve ideolojik bilgi gövdesi hakkında farklı bilinç düzeylerine yer veren hatta bugünkü din-siyaset ilişkilerinin köklü sorunlarına ışık tutan bir metin olarak da sunmuştur. Buradan hareketle denilebilir ki roman, edebiyat-toplum ilişkisi bağlamında bir taraftan toplumunun dini ve siyasi değerleri çerçevesinde olayları örgütlerken diğer taraftan bu değerlere postmodern bakış açıları sunmak suretiyle bir zenginlik katmıştır. Nihayet Karda Pamuk Türkiye’de din ve siyaset ilişkilerinin toplum temelinde edebi bir dışavurumunu gerçekleştirmiştir. Ancak bu dışavurum Osmanlıdan Cumhuriyete intikal eden dini ve siyasi birikim yanı sıra kendinin kurumsal bir bagaj etrafında şekillendirdiği sosyal kişiliğinden bağımsız olmamıştır.Açıkça Pamuk, Karda din ve siyasete, onların birbirleriyle olan ilişkilerine bazen farklı karakterler üzerinden bazen de ironi ve eleştiriler yoluyla bir dizi anlamlar yüklemiştir. Postmodern bir paradigma etrafında Kar din ve siyasetin farklı anlam dünyalarını ve bu kadim iki sosyal kurumun farklı görüntülerini felsefi ve sosyolojik bir bakış açısı içinde sunmuştur. Başka bir ifadeyle Pamuk romanın olay örgüsünü, sosyal tiplerini, sosyal sınıfları ve bunların epistemolojik birikimlerini kendi doğal sosyoekonomik, kültürel, dini ve politik ortamlarında ele almıştır. Kar, İslamcı-modernist gerilimi üzerinden şekillenen bir kimlik mücadelesi etrafında kurgulanmıştır. Burada din ve siyasetin bireysel-uzlaşmacı yönlerine yer verilmekle birlikte “Kemalist” ve “İslamcılar”ın dayatmacı, popülist siyaset anlayışları ile dinin dışlayıcı ve ideolojik yönü öne çıkarılmıştır. Dolayısıyla roman 28 Şubat 1997 askeri müdahalesinden esinlenerek Türkiye’de bir karşılığa sahip dini ve siyasi kültüre ışık tutmuş ve nihayet toplumun din ve siyaset kurumlarına ait anlam şebekeleri hakkında bugüne de yansıyan önemli fotoğraflar çekmiştir.Karda din ve siyaset “darbe”, “Kemalizm”, “siyasal İslam”, “türban”, “İslamcı”, “laik” gibi kavramlara yüklenen anlamlar üzerinden işlenmiştir. Romanda “darbe” özelinde ortaya konan sosyal ve politik görüntüler 2000’li yıllar itibariyle Cumhuriyet’in yaklaşık son yarım yüzyılını gösteren bir dizi semboller taşımıştır. Nitekim romanda konu edinilen darbe özellikle 1980 sonrası yaşanan sosyoekonomik, kültürel, siyasi, dini ve etnik sorunlar etrafında örgütlenip güçlenen “dinci”lere karşı yapılmıştır. Öte yandan romanda “Kemalizm” ve onun yaydığı ideoloji, Türkiye’de siyasetin değerlendirildiği diğer önemli bir tema olmuştur. Bu bağlamda farklı kategorik özellikler taşımakla birlikte genel olarak “Kemalizm” ve askeri bürokrasinin topluma ve onun değerlerine bakışı, romanda bireysel hak ve özgürlükleri devlet lehine kısıtlayan jakoben ve elitist bir tavır içinde sunulmuştur.Romanda dinin alt sınıf örüntüsü olma, görece yoksunlukları telafi etme, yerine göre sosyal değişimi engelleme gibi özelliklerine vurgu yapılmakla birlikte daha çok onun darbe ile siyasal, ideolojik, popülist ve araçsal bir kimlik kazanması üzerinde durulmuştur. Nitekim türbanlı kızlar meselesi siyasal İslamcılar tarafından sembol bir dava olarak görülmüş ve onlar bu davayı siyasi bir malzeme yapmışlardır. Karda din ve siyaset ayrı, yerine göre birbirleriyle çatışan sosyal kurumlar olarak değerlendirilmekle birlikte özellikle Şeyh Efendi ve bazı bürokratların çıkar ilişkileri bağlamında söz konusu iki kurumun karşılıklı ilişkilerine de yer verilmiştir. Dolayısıyla Kar Türkiye’de din-siyaset ilişkisinin sembolik düzlemde yerini bulan kadim ilişkilerine de işaret etmiş olmaktadır.Gerek siyasi gerek dini her türlü dayatmaya karşı edebi bir tavır olarak kendini gösteren Kar din ve siyasete çoğulcu bir bakış önerisi getirmiştir. Türk romanı açısından yeni sayılabilecek bu durum aslında bir yönüyle de okuyucuya dinsel ve siyasal kültür konusunda yeni evrenler sunmuştur. Ancak söz konusu öneri ve bakış açıları dini ve siyasi kültürün kendi dinamiklerinden bağımsız şekillenmiş değildir. (shrink)

This paper explores the complex relationship between intellectual property (IP) and the transdisciplinary collaborative design (co-design) of new digital technologies for agriculture (AgTech). More specifically, it explores how prioritizing the capturing of IP as a central researcher responsibility can cause disruptions to research relationships and project outcomes. We argue that boundary-making processes associated with IP create a particular context through which responsibility can, and must, be located and cultivated by researchers working within transdisciplinary collaborations. We draw from interview data and (...) situated IP practices from a transdisciplinary co-design project in Aotearoa New Zealand to illustrate how IP is a fluid boundary-requiring-and-producing object that impels researchers into its management, and produces tensions that need to be noticed and skillfully navigated within research relations. We propose located response-ability as a conceptual tool and practice to reposition IP within the relations that make up a transdisciplinary co-design project, as opposed to prioritizing IP by default without recognizing its possible impacts on collaborative relations and other project aims and accountabilities. This can support researchers practicing responsible innovation in making everyday decisions on how to protect potential IP without disrupting the collaborative relations that make the creation of potential IP possible, and the existence of protected IP relevant and beneficial to project collaborators and wider societal actors. This may help to ensure that societal benefits can be generated, and positive science–society relationships prioritized and preserved, in the design of new AgTech. (shrink)

Transcripts of papers presented at a national seminar sponsored by Indian Council of Philosophical Research.

Scholarship flourishes in inclusive environments where open deliberations and generative feedback expand both individual and collective thinking. Many researchers, however, have limited access to such settings, and most conventional academic conferences fall short of promises to provide them. We have written this Field Report to share our methods for cultivating a vibrant intellectual community within the Science and Technology Studies Food and Agriculture Network (STSFAN). This is paired with insights from 21 network members on aspects that have allowed STSFAN to (...) thrive, even amid a global pandemic. Our hope is that these insights will encourage others to cultivate their own intellectual communities, where they too can receive the support they need to deepen their scholarship and strengthen their intellectual relationships. (shrink)

Interdisciplinary research needs innovation. As an action-oriented intervention, this Manifesto begins from the authors’ experiences as social scientists working within interdisciplinary science and technology collaborations in agriculture and food. We draw from these experiences to: 1) explain what social scientists contribute to interdisciplinary agri-food tech collaborations; (2) describe barriers to substantive and meaningful collaboration; and (3) propose ways to overcome these barriers. We encourage funding bodies to develop mechanisms that ensure funded projects respect the integrity of social science expertise and (...) incorporate its insights. We also call for the integration of social scientific questions and methods in interdisciplinary projects from the outset, and for a genuine curiosity on the part of STEM and social science researchers alike about the knowledge and skills each of us has to offer. We contend that cultivating such integration and curiosity within interdisciplinary collaborations will make them more enriching for all researchers involved, and more likely to generate socially beneficial outcomes. (shrink)

Britanya'daki tüm Müslüman toplumu için tek bir dini otoritenin olmaması, etnik ve mezhepsel farklılıklara bağlı olarak pek çok dini otoritenin oluşmasına neden olmaktadır. Britanya’daki Müslüman topluluklar genelde etnik ve mezhepsel kimlikler etrafında kümeleştiklerinden ötürü camileri ve dini otoriteyi de buna göre oluşturmuşlardır. Bu makale, Britanya doğumlu genç Sünnî Müslümanlar için dini otoritenin ne olduğunu araştırmaktadır. Bu çalışmada kullanılan veriler Britanya’nın en kozmopolit şehirlerinden biri olan Leeds şehrinde, etnografik bir çalışmayla 18-30 yaş aralığındaki genç- Sünni Müslümanlarla yapılan mülakatlardan elde edilmiştir. Bu (...) çalışmanın temel gayesi bu genç Müslümanların günlük dini yaşamlarında dini tavsiyeleri nereden ve nasıl aldıklarını yansıtmaktır. Dolayısıyla bu çalışma, Britanya bağlamında araştırmaya katılan kişilerin dini otorite arayışlarındaki tercihlerini ortaya koymaktadır. Bu açıdan özellikle Britanya doğumlu genç Müslümanların eğilimini ortaya koymak son derece önemlidir. Bu makale, başlangıç olarak katılımcıların tercihlerine dayalı olarak Müslümanlar için dini otoritenin merkezinde bulunan dört cami imamını takdim etmektedir. Onları ele almakla, Britanya’daki Sünni Müslümanların yaşamlarında cami imamlarının rolü ortaya konulmaktadır. Her bir imamın profili incelenirken camii cemaatinin hangi sorular sorduğu ve imamlara yaklaşım metodu yansıtılmaktadır. Daha sonra, Leeds ’teki Müslümanların dini yaşamlarında özel bir önemi olan ve fetva veren iki meşhur din uzmanı ele alınmaktadır. Son olarak da Britanya’da yaşayan sıradan Müslümanların dini otorite arayışında sanal bir bilgi kaynağı olarak internet incelenmektedir. Böylece bu çalışma başlıca iki sonuç ortaya koyar: Britanya’daki genç Müslümanlar Deobandī, Barēlwī ve Cema’ati İslâmî gibi farklı mezhebi kimliklerden de olsalar da sıradan bir Müslümanın belli bir ameli mezhebi (Hanefî, Şafiî, Malikî ve Hanbelî) takip etmenin elzem olduğunu kabul etmektedirler. Diğeri ise onların dini otorite arayışındaki eğilimlerinin genelde ilk olarak yerel cami imamından başlayıp sonra da onların etnik ve mezhebi çevrelerinde meşhur olan daha uzman ulemaya kadar geniş çevreye ulaşmasıdır. (shrink)

Anlatımda yoğunluk, özne ile yüklem arasına bir takım unsurların ek-lenmesiyle başlar. Yüklemin anlamı çeşitli açılardan bütünlenir, belirgin kılı-nır ya da pekiştirilir. Bunun için sözcüklere ya da sözcelere başvurulur. Türkçe cümlede, yüklemcil öğeyi çeşitli açılardan tamamlama görevi üstlenmiş cümle öğesi olarak tarif edilen tümleç, eylemin gösterdiği iş, oluş vb.’lerini tamamlama işlevi nedeniyle böyle adlandırılmıştır. Arapçada cümledeki bütün öğeleri içeren iki temel kavram vardır: ıtlâk ve takyîd. Itlak kavramı, özne ve yüklemi ifâde eden temel öğelerdir. Takyîd ise, cümlenin müsned ve müsnedün ileyh (...) ile tamamlanmayıp mefuller, tâbiler, fasl zamiri, nevâsıh, şart edatları, nefy edatları, hâl ve temyiz gibi diğer öğelere de duruma göre ihtiyaç duymasıdır. Türkçe cümlede tümlece karşılık olarak geldiği düşünülen meful çeşitlerini ve karşılıklarının incelendiği makalede mef‘ûlu bih, mef‘ûlu mutlak, mef‘ûlu lieclih, mef‘ûlu me‘ah, mef‘ûlu fih olmak üzere beş meful çeşidi ele alınmıştır. Arapça cümledeki mef‘ûlu bihe karşılık olarak Türkçe cümlede nesne ve düz tümleç, Arapça cümledeki mef‘ûlu mutlaka karşılık olarak Türkçe cümlede kökteş tümleç, Arapça cümledeki mef‘ûlu lieclihe karşılık olarak Türkçe cümlede sebep tümleci, Arapça cümledeki mef‘ûlu me‘aha karşılık olarak Türkçe cümlede beraberlik tümleci, Arapça cümledeki mef‘ûlu fihe karşılık olarak Türkçe cümlede zarf tümlecinin bulunduğu ifade edilebilir. (shrink)

Bu araştırma, İbn Sînâcı ve İbn Sînâ-sonrası temsilciliğe ve kavramcılığa yönelik Fahreddin er-Râzî’nin tutumunun g mini, onu bu gibi öğretilere karşı giderek daha çok şüpheye düşüren nedenleri irdelemeyi amaçlamaktadır. İbn Sînâ’nın temsilciliğine göre bilgiye, zorunlu olarak, bilgi nesnelerinin mahiyetleriyle özdeş olan zihnî suretler aracılık eder. İbn Sînâ-sonrası bazı düşünürler, zihnî suretleri mahiyetleri açısından nesnelerden farklı olarak, onların yalnızca birer imgeleri olarak dikkate alıp bu açıklamayı yeniden biçimlendirirler. Râzî her iki yaklaşımı da eleştirir. Varlığın eş sesli olmayışına dayanarak İbn Sînâcı temsilciliğin (...) iki kurucu öncülünü (zihnî varlığın ayrılığını ve saf mahiyetin varoluşsal farksızlığını) reddettiği gibi, İbn Sînâ’nın teorisinin sonuçlarından birine (mahiyetlerin zihin-dışı lazımlarını bilmenin imkânsızlığına) dayanarak temsilciliğin kendisini de reddeder. Râzî başlı başına temsilciliğe karşı olarak, temsilciliğin öncüllerinden birinin (bilgi bilende yerleşik olan, izafî-olmayan belirli bir araz gerektirir) yeterince yeterince gerekçelendirilmediğini iddia eder ve ayrıca bilginin tamamen izafet olduğuna ilişkin kendi teorisine dayanarak burhanî açıdan yanlış olduğunu ileri sürer. İbn Sînâ’nın kavramcılığı şeylerin üç sınıfıyla ilgilidir; var olmayan bilgi nesneleri, basit mahiyetlerin tanımsal parçaları ve ikincil akledilirler (mantıksal nitelikler). İbn Sînâ-sonrası kavramcılar Şeyh’i aşarak, üçüncü sınıfı sadece mantıksal nitelikleri değil varlık, birlik, şeylik, kipler ve genel olarak izafetler gibi nitelikleri de içerecek şekilde genişletir. Râzî’nin var olmayan bilgi nesneleri konusunda kavramcılığa yönelik saldırısı, hem varlığın kaplam bakımından sınırsız olduğu şeklindeki genel öncülü hem de hayal nesnelerinin zihin-dışında var olmayan mahiyetlere sahip olduğu şeklindeki özel öncülü eleştirir. Râzî ayrıca (mütekabiliyet argümanı, zihnin ortadan kaldırılması argümanı gibi) genel olarak kavramcılığa karşı olan argümanlar da geliştirir. (shrink)

In this important study D. M. Armstrong offers a comprehensive system of analytical metaphysics that synthesises but also develops his thinking over the last twenty years. Armstrong's analysis, which acknowledges the 'logical atomism' of Russell and Wittgenstein, makes facts the fundamental constituents of the world, examining properties, relations, numbers, classes, possibility and necessity, dispositions, causes and laws. All these, it is argued, find their place and can be understood inside a scheme of states of affairs. This is a comprehensive and (...) rigorously this-worldly account of the most general features of reality, argued from a distinctive philosophical perspective, and it will appeal to a wide readership in analytical philosophy. (shrink)

If we consider modeling not as a heap of contingent structures, but (where possible) as evolving coordinated systems of models, then we can reasonably explain as "direct representations" even some very complicated model-based cognitive situations. Scientific modeling is not as indirect as it may seem. "Direct theorizing" comes later, as the result of a successful model evolution.

Bu makalenin [amacı], Osmanlı âlimlerinden Dâvûd Karsî’ye (ö. 1756 [?]) ait el-Îsâgûcî el-Cedîd’in t kikli neşrini ortaya koymaktır. Tahkik çalışması; eserin geniş bağlamını, müellifinin biyografisine genel bir bakışı ve içeriğinin bir incelemesiyle birlikte Ebherî’nin (ö. 663/1265) daha eski Îsâğûcî’si ile bir karşılaştırmasını içeren bir giriş ile başlamaktadır. Ebherî’nin orijinalinden yaklaşık iki kat daha uzun olan Karsî’nin eseri, 13. yüzyıldan itibaren Arabî mantık geleneğinde meydana gelen bazı önemli tartışmaların bir göstergesi konumundadır. Eser, müellifn kendi yapıtının, daha eski bir el kitabının “yeni” (...) (cedîd) bir versiyonu olduğunu vurgulaması bakımından da dikkate değerdir ki bu, 18. yüzyılın ortalarında bir Osmanlı medrese âlimi tarafından cedîd kavramına biçilen olumlu değere işaret etmektedir. (shrink)

Artificial intelligence and robotics have increasingly been adopted in agri-food systems—from milking robots to self-driving tractors. New projects extend these technologies in an effort to automate skilled work that has previously been considered dependent on human expertise due to its complexity. In this paper, we draw on qualitative research carried out with farm managers on apple orchards and winegrape vineyards in Aotearoa New Zealand. We investigate how agricultural managers’ perceptions of future agricultural automation relates to their approach to expertise, or (...) the degree to which they think specialised skills and knowledge are required to perform agricultural work on their orchards and vineyards. Our research generates two insights: the perceived potential for work to be automated is related to the degree to which it is seen to require technical or embodied expertise, with technical expertise being more automatable; and, while embodied expertise is perceived to be more difficult to automate, it is sometimes attributed more exclusively to those in positions of power, such that embodied expertise can be highly valued while the majority of embodied work is viewed as non-expert and thus automatable. Our analysis illustrates that a robot can be an expert when expertise is technical. It also shows variability in the conceptualization of skilled or unskilled work, and that those conceptualizations can set the stage for the future effects of new technologies. This generates new insights into the conditions under which automation might reproduce existing inequalities in agriculture, and also raises new questions about responsibility in the context of automation. (shrink)

"Ever since the explosion in relationships of power during the 1960s, the humanities have become a battlefield. What had previously been thought of as merely academic concerns have spilled over academic boundaries and attracted the attention of politicians, government officials, members of the media, and, ultimately, the general public. As a way of addressing this turmoil, Karlis Racevskis considers the legacy of the Enlightenment and revaluates modernity's claims for objective knowledge and the traditional model of reason. How relevant, he (...) asks, are the Enlightenment ideals of freedom, democracy, and equality in today's attempts to understand society and gauge the prospects for civilization? What responsibility can or should intellectuals assume in promoting Enlightenment values? What, in the end, constitutes a humanistic education?" "Drawing largely on the work of Foucault, Racevskis elucidates the philosophical and political problems at issue in the debate and the changes taking place in our ways of seeing ourselves and our relations with others. He shows how the theme of enlightenment has been a central component in the conflicts that pit modernists against postmodernists, Marxists against post-Marxists, and liberals against conservatives, and he juxtaposes the arguments in such a way as to place reason and enlightened action in a new perspective. One result of the upheaval, argues Racevskis, is a sense of renewed purpose and intensity in the study of the humanities that constitutes a fundamental reorientation in our ways of understanding society. Viewing the tension between the chaos of current theories and the comfort of traditional values, not with horror but with excitement, he suggests how postmodern criticism can be seen as a dynamic and promising development in the renewal and expansion of the liberal arts." "This wide-ranging book should have general appeal across a broad spectrum of disciplines-among them, literature and the arts, philosophy, social and political theory, and intellectual history."--BOOK JACKET.Title Summary field provided by Blackwell North America, Inc. All Rights Reserved. (shrink)