Many of the benefits and burdens we might experience in our lives — from bank loans to bail terms — are increasingly decided by institutions relying on algorithms. In a sense, this is nothing new: algorithms — instructions whose steps can, in principle, be mechanically executed to solve a decision problem — are at least as old as allocative social institutions themselves. Algorithms, after all, help decision-makers to navigate the complexity and variation of whatever domains they are designed for. In (...) another sense, however, this development is startlingly new: not only are algorithms being deployed in ever more social contexts, they are being mechanically executed not merely in principle, but pervasively in practice. Due to recent advances in computing technology, the benefits and burdens we experience in our lives are now increasingly decided by automata, rather than each other. How are we to morally assess these technologies? In this chapter, I propose a preliminary conceptual schema for identifying and locating the various injustices of automated, algorithmic social decision systems, from a broadly liberal perspective. (shrink)

Non-Consequentialist moral theories posit the existence of moral constraints: prohibitions on performing particular kinds of wrongful acts, regardless of the good those acts could produce. Many believe that such theories cannot give satisfactory verdicts about what we morally ought to do when there is some probability that we will violate a moral constraint. In this article, I defend Non-Consequentialist theories from this critique. Using a general choice-theoretic framework, I identify various types of Non-Consequentialism that have otherwise been conflated in the (...) debate. I then prove a number of formal possibility and impossibility results establishing which types of Non-Consequentialism can -- and which cannot -- give us adequate guidance through through a risky world. (shrink)

Many moral theories are committed to the idea that some kinds of moral considerations should be respected, whatever the cost to ‘lesser’ types of considerations. A person's life, for instance, should not be sacrificed for the trivial pleasures of others, no matter how many would benefit. However, according to the decision-theoretic critique of lexical priority theories, accepting lexical priorities inevitably leads us to make unacceptable decisions in risky situations. It seems that to operate in a risky world, we must reject (...) lexical priorities altogether. This paper argues that lexical priority theories can, in fact, offer satisfactory guidance in risky situations. It does so by equipping lexical priority theories with overlooked resources from decision theory. (shrink)

I defend the thesis that legal standards of proof are reducible to thresholds of probability. Many have rejected this thesis because it seems to entail that defendants can be found liable solely on the basis of statistical evidence. I argue that this inference is invalid. I do so by developing a view, called Legal Causalism, that combines Thomson's (1986) causal analysis of evidence with recent work in formal theories of causal inference. On this view, legal standards of proof can be (...) reduced to probabilities, but deriving these probabilities involves more than just statistics. (shrink)

The authors draw on literary theory, anthropology and sociology in order to construct alternative ways of reading and writing educational research, and come to terms with postmodernism and deconstruction.

It is becoming more common that the decision-makers in private and public institutions are predictive algorithmic systems, not humans. This article argues that relying on algorithmic systems is procedurally unjust in contexts involving background conditions of structural injustice. Under such nonideal conditions, algorithmic systems, if left to their own devices, cannot meet a necessary condition of procedural justice, because they fail to provide a sufficiently nuanced model of which cases count as relevantly similar. Resolving this problem requires deliberative capacities uniquely (...) available to human agents. After exploring the limitations of existing formal algorithmic fairness strategies, the article argues that procedural justice requires that human agents relying wholly or in part on algorithmic systems proceed with caution: by avoiding doxastic negligence about algorithmic outputs, by exercising deliberative capacities when making similarity judgments, and by suspending belief and gathering additional information in light of higher-order uncertainty. (shrink)

Holly Smith (2014) contends that subjective deontological theories – those that hold that our moral duties are sensitive to our beliefs about our situation – cannot correctly determine whether one ought to gather more information before acting. Against this contention, I argue that deontological theories can use a decision-theoretic approach to evaluating the moral importance of information. I then argue that this approach compares favourably with an alternative approach proposed by Philip Swenson (2016).

(1996). Access without impact: The mass media in postwar Japanese political culture. The European Legacy: Vol. 1, Fourth International Conference of the International Society for the study of European Ideas, pp. 786-790.

This article discusses the discourses of disability through a parallel `disabling' of its own text. It draws on literary as well as sociological sources in order to interrogate the nature and relations of the `tragic', the `heroic' and the `comic'. The authors offer the conclusion that the comic is never quite absent from the discourse of tragedy (after Kundera), and turn that insight back on their own text, in an attempt to refuse the solemnities and closures of their own narrative.

Many argue that absolutist moral theories -- those that prohibit particular kinds of actions or trade-offs under all circumstances -- cannot adequately account for the permissibility of risky actions. In this dissertation, I defend various versions of absolutism against this critique, using overlooked resources from formal decision theory. Against the prevailing view, I argue that almost all absolutist moral theories can give systematic and plausible verdicts about what to do in risky cases. In doing so, I show that critics have (...) overlooked: (1) the fact that absolutist theories -- and moral theories, more generally -- underdetermine their formal decision-theoretic representations; (2) that decision theories themselves can be generalised to better accommodate distinctively absolutist commitments. Overall, this dissertation demonstrates that we can navigate a risky world without compromising our moral commitments. (shrink)

Consider the following claim: given the choice between saving a life and preventing any number of people from temporarily experiencing a mild headache, you should always save the life. Many moral theorists accept this claim. In doing so, they commit themselves to some form of ‘moral absolutism’: the view that there are some moral considerations that cannot be outweighed by any number of lesser moral considerations. In contexts of certainty, it is clear what moral absolutism requires of you. However, what (...) does it require of you when deciding under risk? What ought you to do when there is a chance that, say, you will not succeed in saving the life? In recent years, various critics have argued that moral absolutism cannot satisfactorily deal with risk and should, therefore, be abandoned. In this paper, we show that moral absolutism can answer its critics by drawing on—of all things—orthodox expected utility theory. (shrink)

Stronach and Allan state that the use of humor by the disabled is an attempt to reintegrate themselves back into a social surround. Seeing this assignment of a reintegration function as a bit too teleological, and given the absence of interactional data, the reviewer is critical of the authors' reliance on literary research and offers an alternative way to study humor in interaction.

Review of Piper, H and Stronach I 2004 Educational Research: Difference and Diversity Aldershot: Ashgate Publishers. £45.00. IBSN 0754633551 This collection of papers on educational methodology are drawn from two conferences, ‘Realism, Relativism or Post-Modernism’ and ‘Feminism and Educational Research Methodologies’, suitably updated and with additional material. The overview and introduction are given in the final chapter, with separate text from each editor side by side in two columns. This overview is critical, even ‘rude’ so as not to seem (...) to be 'sycophantic'... (shrink)

This article critiques the analysis of the comic and the tragic in disability discourse and the text by Ian Stronach and Julie Allan, using the work of Mikhail Bakhtin on the theory of the novel, of language and of speech genres. Taking Bakhtin's notion that to speak or to write is always essentially dialogic, the article introduces particular dimensions of audience, disability, feminism and poststructuralism in an attempt to explore the social organization of disability discourse and to move beyond (...) the artifice of the text's stasis. It argues that unless critical theory is matched with critical response, institutionalized inequality demands that the authority of an individualized `disability' text written by non-disabled authors remains intact - even when it is accompanied by an undermining discussion of itself. The text is commonly decontextualized and remote, and the role of the disable reader, especially their role as audience, is reduced to a `simple' one - a vessel into which the authors' authority is poured. This represents a particular kind of audience experience that maximizes the distance between the reader and the text's performance and, in the case of Stronach and Allan's work, ultimately destabilizes their arguments. (shrink)

Nowa Zelandia to jedno z najlepiej rozwiniętych państw świata. Pomimo ogromnej odległości od Polski zamieszkuje tam, począwszy od XIX w., wielu polskich migrantów. Celem artykułu jest przedstawienie aktualnej sytuacji zachowania archiwaliów dotyczących działalności Polaków w Nowej Zelandii oraz stanu ich cyfryzacji. Materiał źródłowy do tego typu badań posiadają archiwa oraz biblioteki państwowe w Nowej Zelandii. Jest on również dostępny w niewielkiej ilości jako cyfrowy zasób polskich organizacji w Nowej Zelandii, obecny na ich oficjalnych stronach internetowych. W Polsce kilka instytucji (...) na własnych stronach internetowych także posiada cyfrowe wersje materiałów Polonii nowozelandzkiej. Dzięki zastosowanym metodom badawczym wskazano poziom cyfryzacji materiałów polonijnych. Podstawową tezą pracy jest stwierdzenie faktu znacznego rozproszenia dorobku kulturowego Polonii nowozelandzkiej, nie tylko pomiędzy instytucjami państwowymi w Nowej Zelandii i miejscowymi organizacjami polskimi, ale również poza jej granicami, w tym nad Wisłą. Głównym wnioskiem artykułu jest utworzenie na antypodach jednego, centralnego archiwum Polonii nowozelandzkiej posiadającego doświadczonych pracowników i dysponującemu środkami pozwalającymi na konsekwentne zachowywanie śladów naszej obecności w Nowej Zelandii. (shrink)

Internet jest przestrzenią, która otworzyła nowe możliwości prezentowania dziedzictwa kulturowego. Wraz z rozwojem sieci użytkownicy zyskali dostęp do cyfrowych kopii książek, dzieł sztuki oraz wizualizacji 3D zabytkowych budowli i całych miast. Kontakt z kulturą za pośrednictwem mediów nigdy wcześniej nie był tak łatwy. Trudno nie docenić tych możliwości, szczególnie mając w pamięci niedawne czasy pandemii, kiedy to kontakt z kulturowym dorobkiem człowieka ograniczał się głównie do form online. Zasoby online to ogromny rezerwuar materiałów wszelkiego typu, z którego użytkownicy wybierają zazwyczaj (...) te odpowiadające ich zainteresowaniom i preferencjom. Na stronach i platformach internetowych można znaleźć bogaty wachlarz multimediów, tekstów, zdjęć, filmów, symulacji i rekonstrukcji, materiałów związanych z każdym okresem kulturowej i artystycznej działalności człowieka. Różne są też źródła, z których zostały one zaczerpnięte. Duża część materiałów to cyfrowe kopie dzieł sztuki, skany manuskryptów, starodruków, starych fotografii i filmów, udostępnione na oficjalnych stronach instytucji kultury: muzeów, bibliotek czy archiwów. Jeszcze liczniejszą grupę stanowią zasoby, które zostały udostępnione w Internecie w efekcie spontanicznych, oddolnych praktyk jego użytkowników, udostępniających materiały pochodzące z ich prywatnych zbiorów. Są to m.in. zdjęcia wykonane eksponatom muzealnym, pomnikom i zabytkom, a także filmy kręcone w historycznych miejscach. Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na problem prezentacji w cyberprzestrzeni treści związanych z dziedzictwem kulturowym oraz korzyści, jakie płyną z digitalizacji zasobów dziedzictwa kulturowego1. Rzadko zwraca się przy tym jednak uwagę na zagrożenia związane z rozpowszechnianiem tych materiałów online. Te same technologie, które pozwalają na prezentowanie obiektów kulturowych w cyfrowych mediach, prowadzą często do przedstawień daleko odbiegających od ich oryginalnego wyglądu, a czasem – do dekontekstualizacji. Zbyt duże zaufanie do możliwości współczesnej technologii może w efekcie prowadzić do degradacji kultury. W tekście przedstawiono przykłady podstawowych problemów związanych z tym zagadnieniem. (shrink)

Można wyróżnić dwa rodzaje powiązań między antyrealizmem semantycznym a teizmem. Pierwsze z nich ma swoje źródło w antyrealistycznym twierdzeniu, że język rozumiemy dzięki naszej znajomości uzasadnień sądów lub zdań. W konsekwencji tego staje się czymś niemożliwym przekazanie wiedzy Boga wierzącemu, jeśli ten ostatni osobiście nie zna uzasadnienia odpowiedniego zdania. Ze szczególnie mocnym przedstawieniem tej doktryny mamy do czynienia na ostatnich stronach Logicznej podstawy metafizyki Michaela Dummetta. Można to rozumieć jako całkowite odrzucenie każdego rodzaju iluminacjonizmu, a także pewnych w jakiś (...) sposób pokrewnych mu stanowisk, takich jak idealizm transcendentalny. Drugie powiązanie ma charakter bardziej pozytywny dla teizmu. Antyrealizm musi przyjąć, że każdy sąd może być poznany, co wydaje się sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Istnieje jednak prosty sposób na uczynienie tej sugestii czymś prawdziwym, a mianowicie przyjęcie istnienia wszechwiedzącego Boga, który zna każdy sąd. Ten sposób myślenia po raz pierwszy został wyeksponowany trzydzieści lat temu przez Alvina Plantingę i stał się przedmiotem szczegółowych dyskusji różnych filozofów. Należy podkreślić, że po szczegółowym zbadaniu te dwa rodzaje powiązań nie są równie mocno uzasadnione, ponieważ tylko pierwsze z nich jest silnie zakorzenione w antyrealistycznej semantyce, podczas gdy drugie jest jedynie pewną spekulatywną sugestią. (shrink)

Nasz problem z budynkami to dokładne przeciwieństwo problemu, z którym zmagał się Etienne Jules Marey, przeprowadzając swoje słynne badanie fizjologii ruchu. Przy pomocy wynalezionego przez siebie „fotorewolweru” chciał on uchwycić lot mewy w taki sposób, żeby móc zobaczyć każdą stopklatkę płynnego ruchu, którego mechanizm wymykał się obserwatorom aż do momentu pojawienia się tego właśnie wynalazku. My potrzebujemy czegoś przeciwnego, problem z budynkami polega bowiem na tym, że wydają się one dramatycznie statyczne. Uchwycenie ich jako ruchu, lotu czy serii przemian wydaje (...) się prawie niemożliwe. Wszyscy – zwłaszcza architekci – wiedzą, że budynek nie jest statycznym obiektem, ale raczej dynamicznym projektem. Nawet kiedy zostanie już wybudowany, każdy budynek zaczyna się starzeć, jest przekształcany przez użytkowników, a także modyfikowany przez wszystko, co wydarza się na zewnątrz i wewnątrz. Przeminie on lub zostanie odnowiony przy użyciu nowych materiałów, często zmieniony nie do poznania. Wiemy to wszystko, lecz problemem pozostaje to, że nie dysponujemy odpowiednikiem fotorewolweru Marey’a: kiedy myślimy o budynku, jest on zawsze nieruchomą, obojętną strukturą, przedstawianą w barwach procesowych2 na błyszczących stronach czasopism, przerzucanych przez klientów siedzących w poczekalniach biur projektowych. Skoro niemożność sfotografowania lotu mewy jako serii następujących po sobie stopklatek tak bardzo frustrowała Marey’a, jakże irytująca musi być dla nas niemożność zobrazowania płynności i ciągłego ruchu konstytuującego każdy budynek. W oparciu o dostępne mu dane wzrokowe Marey mógł ustalić fizjologię lotu dopiero po wynalezieniu sztucznego urządzenia. My również potrzebujemy narzędzia, abyśmy mogli przemienić statyczny obraz budynku w serię następujących po sobie stopklatek, które ostatecznie pokażą, że każdy budynek to tak naprawdę dynamiczny projekt. (shrink)

W sytuacjach, gdy powinniśmy mieć do czynienia ze wzajemnym oświecaniem, w rzeczywistości często spotykamy się z obopólnym oporem między kognitywistyką a fenomenologią, gdzie ta druga rozumiana jest jako podejście metodologiczne, po raz pierwszy zarysowane przez Husserla. Filozofowie umysłu, z pierwszych szeregów kognitywistów, niejednokrotnie czynią lekceważące gesty w stosunku do fenomenologii, oparte na myleniu fenomenologii z niewykwalifikoną introspekcją psychologiczną (np. Dennett, 1991). Z kolei wielu fenomenologów podlega mylnemu wrażeniu, że kognitywistyce nie udało się wyjść poza tradycyjne modele komputacyjne (DSSI – „dobra (...) staromodna sztuczna inteligencja” (GOFAI - „good old fashioned artificial inteligence”)). Odrzucają oni kognitywistykę, zarzucając jej nadmierny redukcjonizm, uniemożliwiający wyjaśnienie doświadczenia czy świadomości. O ile taki opór nie dziwi w przypadku tych, którzy znają i bronią antynaturalistycznego stanowiska Husserla, o tyle jest niezwykle zaskakujący w przypadku tych, którzy znają dzieła Merleau-Ponty’ego. Badania tego ostatniego łączyły bowiem analizy fenomenologiczne z rozważaniami pochodzącymi z nauk empirycznych, takich jak psychologia i neurologia, i to na długo, zanim kognitywistyka została skonstruowana jako model do uwzględniania tylko tych aspektów psychologii i neurologii, które skupiają się na doświadczeniu poznawczym. Zostawiając przykład Merleau-Ponty’ego, filozofowie po obu stronach stopniowo zdali sobie sprawę, że fenomenologia może być bezpośrednio przydatna do naukowego zrozumienia poznania. Wcześniej niejednokrotnie nawet sami naukowcy empiryczni dochodzili do tego wniosku i to pomimo filozofów. Dobry przykład stanowią tutaj badania Franisco Vareli z neurofenomenologii (Varela, 1996). (shrink)

The article considers some problems with the pairing of joking and disability, and then questions whether the world of the ill is pseudotheological, as Stronach and Allan quote Kundera saying it is. Aspects of Kundera's argument that Stronach and Allan omit suggest a more complex relation between disability, the body and the presence of the person in the multiple texts that end up being involved: Stronach and Allan's text, autobiographical texts such as Robert Murphy's, and the text (...) of several jokes, including one of my own which frames the article. (shrink)

Artykuł zawiera rozważania na temat międzynarodowych czynników wpływających na kształt negocjacji umowy handlowej Transatlantyckiego Partnerstwa w Dziedzinie Handlu i Inwestycji (TTIP – Transatlantic Trade and Investment Partnership) pomiędzy USA a UE. Na początku zostanie omówiona kwestia wzrostu potęgi gospodarczej Stanów Zjednoczonych po II wojnie światowej oraz Unii Europejskiej po jej powstaniu w latach 90. XX wieku. Omówione zostaną poszczególne elementy TTIP, wokół których odbywały się poszczególne rundy negocjacyjne. Są one bardzo ambitne oraz mają na celu związać gospodarczo obszar po obydwu (...) stronach Atlantyku. Najistotniejszym z nich jest wskazanie specyfiki handlowej partnerów transatlantyckich i wyraźne ukazanie różnic w prawodawstwie amerykańskim oraz unijnym w tym zakresie. Przedstawienie immunitetu państwa ma służyć opisaniu trudności, na jakie były narażone poszczególne państwa członkowskie Unii Europejskiej w kontekście parafowania umowy. Przysługuje on państwu jako podmiotowi prawa międzynarodowego, będąc atrybutem jego suwerenności oraz niezależności. Nie podlega on ograniczeniu przez inne państwo, a ewentualne ograniczenie immunitetu lub rezygnacja z niego może się odbyć wyłącznie za zgodą państwa, którego ta sytuacja dotyczy. Ostatnią z omawianych kwestii jest przedstawienie poszczególnych grup lobbingowych, które regularnie oddziaływały na Komisję Europejską prowadzącą negocjacje ze stroną amerykańską. Największe i najbardziej liczące się korporacje międzynarodowe oraz przedsiębiorstwa mają swoją reprezentację w liczących się grupach lobbingowych. Ich nacisk na organy reprezentujące zarówno Stany Zjednoczone, jak i Unię Europejską jest bardzo duży, stąd można wysnuć wniosek, że w negocjacjach dotyczących Partnerstwa Transatlantyckiego interes prywatny góruje nad reprezentantami interesu publicznego. W aspekcie międzynarodowym takie ustalenia mogą wzmocnić pozycję USA i UE w znacznym stopniu, ale wiąże się to z zagrożeniami dla konsumentów. (shrink)

Autorem powyższej pracy jest kardynał Zenon Grocholewski, obecnie prefekt Kongregacji do Spraw Wychowania Katolickiego i bliski współpracownik Ojca św. Autor prezentowanej książki podjął ryzyko syntezy filozofii prawa i jej roli w twórczości filozoficznej Jana Pawła II. Mówię ryzyko, ponieważ uchwycenie istoty rzeczy na 63 stronach książki nie należy do rzeczy łatwych. Metoda syntezy zastosowana przez kardynała Grocholewskiego zakłada bardzo dobrą znajomość całej twórczości filozoficznej Jana Pawła II, a nie tylko samej filozofii prawa, która nas tutaj interesuje.

Autorem powyższej pracy jest kardynał Zenon Grocholewski, obecnie prefekt Kongregacji do Spraw Wychowania Katolickiego i bliski współpracownik Ojca św. Autor prezentowanej książki podjął ryzyko syntezy filozofii prawa i jej roli w twórczości filozoficznej Jana Pawła II. Mówię ryzyko, ponieważ uchwycenie istoty rzeczy na 63 stronach książki nie należy do rzeczy łatwych. Metoda syntezy zastosowana przez kardynała Grocholewskiego zakłada bardzo dobrą znajomość całej twórczości filozoficznej Jana Pawła II, a nie tylko samej filozofii prawa, która nas tutaj interesuje.

Nasz problem z budynkami to dokładne przeciwieństwo problemu, z którym zmagał się Etienne Jules Marey, przeprowadzając swoje słynne badanie fizjologii ruchu. Przy pomocy wynalezionego przez siebie „fotorewolweru” chciał on uchwycić lot mewy w taki sposób, żeby móc zobaczyć każdą stopklatkę płynnego ruchu, którego mechanizm wymykał się obserwatorom aż do momentu pojawienia się tego właśnie wynalazku. My potrzebujemy czegoś przeciwnego, problem z budynkami polega bowiem na tym, że wydają się one dramatycznie statyczne. Uchwycenie ich jako ruchu, lotu czy serii przemian wydaje (...) się prawie niemożliwe. Wszyscy – zwłaszcza architekci – wiedzą, że budynek nie jest statycznym obiektem, ale raczej dynamicznym projektem. Nawet kiedy zostanie już wybudowany, każdy budynek zaczyna się starzeć, jest przekształcany przez użytkowników, a także modyfikowany przez wszystko, co wydarza się na zewnątrz i wewnątrz. Przeminie on lub zostanie odnowiony przy użyciu nowych materiałów, często zmieniony nie do poznania. Wiemy to wszystko, lecz problemem pozostaje to, że nie dysponujemy odpowiednikiem fotorewolweru Marey’a: kiedy myślimy o budynku, jest on zawsze nieruchomą, obojętną strukturą, przedstawianą w barwach procesowych2 na błyszczących stronach czasopism, przerzucanych przez klientów siedzących w poczekalniach biur projektowych. Skoro niemożność sfotografowania lotu mewy jako serii następujących po sobie stopklatek tak bardzo frustrowała Marey’a, jakże irytująca musi być dla nas niemożność zobrazowania płynności i ciągłego ruchu konstytuującego każdy budynek. W oparciu o dostępne mu dane wzrokowe Marey mógł ustalić fizjologię lotu dopiero po wynalezieniu sztucznego urządzenia. My również potrzebujemy narzędzia, abyśmy mogli przemienić statyczny obraz budynku w serię następujących po sobie stopklatek, które ostatecznie pokażą, że każdy budynek to tak naprawdę dynamiczny projekt. (shrink)