ABSTRACT Amartya Sen’s capability approach is often used in disability research as a normative framework for describing and evaluating the well-being of people with disabilities. Nevertheless, recently, the possibility of going beyond description to the use of the capability approach as an explanatory tool has been raised. However, to allow the use of the capability approach in this way requires grounding it in an appropriate research paradigm. In this paper, critical realism is adopted for this purpose. It is argued that (...) critical realism can provide the ontology needed to justify finding explanations for the way that people with disabilities achieve their valued capabilities. The assumption here is that there are real, emergent structures and mechanisms that underlie empirical capabilities; and that these structures and mechanisms are related to people’s agency, as described by critical realism’s conception of the relationship between structure and agency. (shrink)

Bu çalışma Uluslararası İlişkiler’de (Uİ) çevrenin neden disiplinin periferisinde yer aldığını “sorun çözücü ve eleştirel” yaklaşımlar ayrımı üzerinden sorgulamaktadır. Disiplindeki sorun çözücü yaklaşımlar, çevreyi sadece bir “sorun” olması durumunda dikkate alan ve mevcut küresel sistem içinde çözümler arayan yaklaşımlardır. Eleştirel yaklaşımlarsa çevre sorunlarının ötesinde daha “iyi” bir dünya yaratmak için sürdürülebilir bir sistem oluşturma amacını taşıyan; bu yüzden sistemin yeniden yapılandırılması gerektiğini ileri sürerek ulusal ve uluslararası politik, ekonomik ve toplumsal düzeni sorgulayan yaklaşımlardır. Bu bağlamda öncelikle “çevresel güvenlik” ve “liberal (...) kurumsalcılık” yaklaşımları incelenmiş, ardından “Ortak Malların Trajedisi” başlığı altında eko-otoriteryenlerin görüşlerine değinilmiştir. Eleştirel yaklaşımlar kısmında “çevre-merkezcilik”, “ekolojik modernleşme” ve “merkezsizleşme” yaklaşımları tartışılmıştır. Sonuç bölümündeyse çevrenin Uİ’de merkezi bir konuma gelememesinin nedenlerine yönelik tespitlere yer verilmiştir. (shrink)

Historically Turkey has been the ‘other’ for Europe. Turkish identity has taken shape via an ambivalent relationship with an idealized Europe. There was resentment due to the perception of exclusion, but also an intense desire to belong. As the project of official association with the European Union progressed, each of the partners had to ask questions about the meaning of culture and identity. At first there was a conviction that the prospect of entry would never turn into reality. The entrenched (...) state elite in Turkey could therefore go through the steps with impunity. However, after the 1990s, new Turkish social groups, independent of the state elite, took the project more seriously, and embarked on serious democratization, as promised in various agreements with the EU. At the same time the Union experienced a similar reversal, with Brussels envisaging Turkey's accession as a real possibility. This new alignment of forces led to an intense debate on the topics of European identity and the frontiers of Europe. If the EU opts for a more constitutional and less cultural representation of the meaning of Europe – thereby implying that its borders could extend even further in the future – then Turkey's accession may well take place. (shrink)

Moving education to Zoom, Microsoft Teams, and the many alternatives during the COVID19-pandemic raised the question of pedagogical form. In a sense, pandemic education in its two-dimensionality was a frictionless, sanitized reduction of education to pure form; it offered a more efficient transfer of knowledge and was marked by a heightened means-to-an-end logic. This has made the informal, unforming and deformational activity that Stefano Harney and Fred Moten call study even more difficult, if not impossible during pandemic education. In this (...) article, we consider the pitfalls of thinking in terms of pedagogical form and the formalization of education by engaging with Emile Bojesen’s work on education as (de)formation. Via Harney and Moten, we reflect on what the concept/practice of study by way of formless formation teaches us about (pre-)pandemic education and about pedagogical forms that might be in keeping with study in post-pandemic education. (shrink)

Turkey's historical intimacy with Europe has always spelled ambivalence between inclusion and exclusion. Religious difference was an issue from the start, but this did not stop the Ottomans from recruiting Byzantine princes and Venetian grandees to serve their new state. The sultans in those early centuries claimed the Byzantine mantle and saw their realm as the New Rome, a universal empire in the making. Indeed, European attitudes betrayed an acceptance of these claims as well; it was only after the 16th (...) century, and especially with the Reformation, that the Ottomans emerged as an irrecoverable other. (shrink)

Emotional intelligence is an emerging field since the 1990s due to its important outcomes for employees. This study is a psychometric meta-analysis examining the links between emotional intelligence and organizational commitment, organizational citizenship behavior, job satisfaction, job performance, and job stress of employees. In this meta-analysis, carefully selected studies on emotional intelligence since the origin of the concept in 1990 were included along with studies examining its outcomes. For this analysis, three streams of emotional intelligence, consistent with previous meta-analyses, were (...) considered: ability, self-report, and mixed emotional intelligence. This meta-analysis is an attempt to add to the literature by analyzing the relationships between emotional intelligence and selected employee outcomes over a period of time beginning in 1990. The three streams of emotional intelligence were separately analyzed to examine their relationship with employee outcomes. These outcomes were included in the study based on select research studies. Our study results showed that emotional intelligence and its three streams were positively related to organizational commitment, organizational citizenship behavior, job satisfaction, and job performance and negatively related to job stress. (shrink)

Bu yazı rüyasız uykuyu bilincin çeperinde kalan bir fenomen, Edmund Husserl’in deyimiyle deneyimin bir sınır-durumu (Limesfall) olarak ele almaktadır. Fenomenolojik açıdan, rüyasız uyku bize gündelik hayatımıza şekil veren olağan deneyimlere özgü uyanık bilinçliliğin ardına geçmeyi dayatır. Uyurken bilinç asla ortadan kalkmaz. Dolayısıyla ölümden farksız ve bilinçten tamamen yoksun mutlak bir uyku teorik bir kurgudan ibarettir. Yazının birinci bölümünde felsefe tarihi boyunca rüyasız uyku hakkında görüş ileri süren filozoflar üzerinde durulmaktadır. Immanuel Kant’ın tam aksine John Locke rüyasız bir uykuya imkân tanır. (...) Fakat rüyasız uykuyu bilinçsiz bir zihin hali olarak kabul eden Locke’dan farklı olarak felsefede uyuyan zihne bir duyarlık atfeden René Descartes, G.W. Leibniz ve (başlı başına üçüncü bölümü kendisine ayırdığımız) Husserl gibi filozoflar bilincin uykuda hiçbir zaman tamamen ortadan kalkmayacağı tezini destekler. Ne var ki uykudaki zayıf bilinçliliği göz önünde bulundurmayı önleyen engellerin başında bilinci refleksiyonun bir başarısı olarak görmek gelir. Bilinci refleksiyona eşitleyen her yaklaşım uyurken tamamen bilinçsiz olduğumuz inancını destekleyecektir. Bunun sebebi uykuda refleksiyonun mevcut olmamasıdır. Oysa sadece uyanıkken mümkün olan refleksiyon faaliyeti ortadan kalktığında bile bulanık, edilgin ve cılız bir arka plan bilinci varlığına devam eder. Dahası, uyurken uyanabilmenin yegâne koşulu böylesi bir bulanık bilince zaten sahip olmamızdır. Uyanabilmek için bizi dışarıdan etkileyenin öne çıkıp bir fark yaratacak biçimde bilincinde olmak gerekir. (shrink)

Spinoza genellikle zamanın gerçekdışı olduğunu düşünen bir filozof olarak değerlendirilmektedir. Bu makale Spinoza’nın zamanla ilgili yaklaşımını ele almakta, bu kapsamda öncelikle onun bu konuda geliştirdiği kavramların ve genel olarak zaman anlayışının dikkatli bir şekilde analiz edilmesi gerektiğini vurgulamaktadır. Bunun yanında, Spinoza’nın zamanla ilgili düşüncelerinin tarihsel bağlamına, örneğin sonsuzluk, nedensellik, Tanrı ve Kartezyen felsefe ile ilgili tartışmalara odaklanmaktadır. Son olarak, Spinoza’nın zaman felsefesini Laplaceçı determinizm ve blok evren teorisi gibi modern görüşlerle karşılaştırmalı olarak değerlendirmektedir. Zamanın gerçekdışı olduğu yönündeki argümanlar genellikle gündelik (...) zaman algımızın sorgulanması üzerine inşa edilmektedir. Spinoza, tüm varlıkların ebedî olanla ilişkisi içerisinde kavranması gerektiğini vurgulamıştır. Ona göre ebediyet özünde zamansızdır, ancak zamandaki öncesiz ve sonrasız olma durumunu gerektirir. Spinoza, süreyi varlığın ebedî doğasına benzer bir etkinlik olarak tanımlamıştır. Süre başlı başına zamansal değildir, ancak sürenin niceliksel karşılaştırmalar yoluyla sınırlandırılması sonucunda zaman ortaya çıkar. Spinoza’nın zamanı perspektife bağlıdır; bizle evren arasındaki ilişkiden doğar. Onun zorunluluğa dayanan zamansızlık düşüncesi blok evren teorisini çağrıştırır. Ne var ki Spinoza —blok evren teorisinin altında yatan düşüncelerden biri olan— mekanistik anlayışı nedenselliği dışsal olarak ele almakla eleştirmiş, bunun yerine ebedî olanla fiziksel zorunluluğun ontolojik bütünleşmesini önermiştir. (shrink)

The claims that learning systems must build causal models and provide explanations of their inferences are not new, and advocate a cognitive functionalism for artificial intelligence. This view conflates the relationships between implicit and explicit knowledge representation. We present recent evidence that neural networks do engage in model building, which is implicit, and cannot be dissociated from the learning process.

Die Rechtstheorie von Thomas von Aquin ist vermutlich die einflussreichste Darstellung der Naturrechtstheorie in der Rechtsphilosophie. Die zeitgenössische Literatur zur Naturrechtslehre zeigt jedoch, dass es nicht nur eine Art von Naturrechtstheorie gibt. Philosophen wie Mark C. Murphy haben hilfreiche Unterscheidungen zwischen verschiedenen Versionen der Naturrechtstheorie getroffen, indem sie versuchten, eine gemeinsame naturrechtliche Position zu identifizieren. Ziel dieses Artikels ist es, die folgende Frage zu beantworten: Welche Version der Naturrechtstheorie repräsentiert die Rechtstheorie des Thomas von Aquin am besten, da es verschiedene (...) Arten von Naturrechtstheorien gibt? Zunächst analysiere ich kritisch einige herausragende Versionen der Naturrechtstheorie. Diese Analyse bietet einen theoretischen Rahmen, um zu bestimmen, welche Art von Naturrechtstheorie Thomas von Aquin vertritt. Ich argumentiere, dass Thomas von Aquins Darstellung der Tyrannei in De Regimine Principum zeigt, dass er eine hybride Version der Naturrechtstheorie vertritt. Nach seiner Naturrechtstheorie gibt es eine moralische Mindestanforderung, die Regeln erfüllen müssen, um rechtsgültig zu sein; sobald dieses Minimum erreicht ist, ist jede Steigerung ihrer Moral auch eine Steigerung ihrer Legalität. Ich behaupte auch, dass die Naturrechtstheorie des Thomas von Aquin trotz ihrer Subtilität eine Schwäche aufweist, nämlich dass sie schwer mit dem gewöhnlichen Rechtsleben vereinbar ist. Die Ansicht, dass ein Gesetz „mehr oder weniger“ Gesetz sein könnte, und die Überzeugung, dass es für die Rechtsgültigkeit notwendige moralische Anforderungen gibt, sind nicht ausreichend durch die tatsächliche Rechtserfahrung begründet. (shrink)

In this thesis, I discuss the organism's self-organization from the perspective of relational ontology. I critically examine scientific and philosophical sources that appeal to the concept of self-organization. By doing this, I aim to carry out a thorough investigation into the underlying reasons of emergent order within the ontogeny of the organism. Moreover, I focus on the relation between universal dynamics of organization and the organization of living systems. I provide a historical review of the development of modern ideas related (...) to self-organization. These ideas have been developed in relation to various research areas including thermodynamics, molecular biology, developmental biology, systems theory, and so on. In order to develop a systematic understanding of the concept, I propose a conceptual distinction between transitional self-organization and regulative self-organization. The former refers to the spontaneous emergence of order, whereas the latter refers to the self-maintaining characteristic of the living systems. I show the relation between these two types of organization within biological processes. I offer a critical analysis of various theories within the organizational approach. Several ideas and notions in these theories originate from the early studies in cybernetics. More recently, autopoiesis and the theory of biological autonomy asserted certain claims that were critical toward the ideas related to self-organization. I advocate a general theory of self-organization against these criticisms. I also examine the hierarchical nature of the organism's organization, as this is essential to understand regulative self-organization. I consider the reciprocal relation between bottom-up and top-down dynamics of organization as the basis of the organism's individuation. To prove this idea, I appeal to biological research on molecular self-assembly, pattern formation (including reaction-diffusion systems), and the self-organized characteristic of the immune system. Finally, I promote the idea of diachronic emergence by drawing support from biological self-organization. I discuss the ideas related to constraints, potentiality, and dynamic form in an attempt to reveal the emergent nature of the organism. To demonstrate the dynamicity of form, I examine research into biological oscillators. I draw the following conclusions: synchronic condition of the organism is irreducibly processual and relational, and this is the basis of the organism's potentiality for various organizational states. (shrink)

In this paper, I discuss the neo-Aristotelian approaches, which usually reinterpret Aristotle’s ideas on form and/or borrow the notion of formal cause without engaging with the broader implications of Aristotle’s metaphysics. In opposition to these approaches, I claim that biosemiotics can propose an alternative view on life’s form. Specifically, I examine the proposals to replace the formal cause with gene-centrism, functionalism, and structuralism. After critically addressing these approaches, I discuss the problems of reconciling Aristotelianism with the modern view of life’s (...) organization. I claim that the notion of the final cause proposes a cosmological hierarchy and that this is the main problem with applying the formal cause to biology. An alternative categorization of conceptualizing life’s form involves the processual identity, relational property clusters, and context-dependent transmission of representational units. The third category points to a semiotic basis of the form of life. In this context, I offer to readjust the focus of the problem of matter-form duality by pointing out that form is primarily an issue of the subject-object relation. Biosemiotics helps to understand the constructive role of symbolic representation in living systems, which is crucial to extend the analysis of the form from cognitive representations to external phenomena. Emergence of subjectivity and perspectivity of interactions are key elements to bridge the form and actual processes within a non-hylomorphic account. To demonstrate transitions from the physical influence of shapes to the organic recognition of forms, I address the biological studies on the synchronization of coincidental inputs and enzyme specificity. (shrink)

Bu makalede, Erwin Schrödinger’in kuramsal biyolojiye önemli bir katkıda bulunan Yaşam Nedir? adlı kitabındaki fikirlerini ve bu kitabın da etkisiyle gelişen gen-merkezci yaklaşımı eleştirel olarak değerlendirmeyi amaçlıyorum. Schrödinger’in canlılık konusundaki entelektüel mirasının tartışmaya açılması moleküler biyolojinin yaşam bilimlerinde hakim hale gelişinin ve yaşamın organizasyona dayalı temelinin anlaşılması açısından özel bir önem taşıyor. Yayınlandığından beri biyoloji felsefesinde önemli tartışmaları beraberinde getiren Yaşam Nedir? kitabı, yaşamı termodinamiğin yasaları doğrultusunda ele alması açısından biyolojide organizasyonu vurgular. Bununla birlikte Schrödinger’in canlılığın kodu olarak tasavvur ettiği (...) aperiyodik kristal kavramı gen-merkezciliği destekleyen öncül fikirleri barındırmaktadır. Schrödinger, canlı varlıkların doğadaki entropi artışı eğilimiyle baş etmesi gereken nitelikte olması gerektiğini savundu ve bu görüş, canlılığa dair temel bir ilke olarak yaygın kabul gördü. Schrödinger’in yaşamın düzenliliğini mikro düzeyde aperiyodik kristal hipotezi ile açıklama girişimi ise nispeten daha tartışmalıdır. Makalede, bu tartışmalı konuları aydınlatmak amacıyla Schrödinger ve ardından gelişen gen-merkezci yaklaşımlara yönelik eleştirileri ele alıyorum. Ardından, gen-merkezciliğin sınırlılıklarına karşı yaşamın organizasyonunun organizma seviyesinde ele alınması değerlendiriyorum. Bu görüş, Kant’ın self-organizasyon kavramıyla tanımladığı, parça-bütün ilişkilerindeki karşılıklılığı temel alır. Son olarak, yaşamın organizasyonuna dair felsefî yaklaşımları ve entropinin buradaki rolünü tartışıyorum. Organizma düzeyinde ve organizma-çevre ilişkisindeki çoklu etmenlerin geri-besleme ilişkilerine dayanan ağ yapısı, gen-merkezciliğin indirgemeci yaklaşımına karşı kapsayıcı bir alternatif sunmaktadır. (shrink)

Résumé Historiquement, la Turquie est un « autre » pour l’Europe. Identité européenne et identité turque ont pris forme au travers d’une relation ambivalente (éloignement vs. proximité). Ceci explique pourquoi l’association formelle de la Turquie à l’Union Européenne a pu poser problème – forçant chacun des partenaires à une interrogation sur le sens de la culture et de l’identité. Dans un premier temps a semblé prévaloir une conviction selon laquelle la perspective d’intégration ne deviendrait jamais réalité. Puis, de nouvelles forces (...) sociales turques ont repris à leur compte les engagements vis-à-vis de l’UE dans une perspective de démocratisation du pays. De fait, jusqu’à la fin des années 1990, ce sont des forces sociales nettement distinctes de l’élite d’État qui ont promu l’idée d’intégration à l’UE. Celle-ci a fait parallèlement l’expérience d’un renversement du même ordre : lorsque Bruxelles a finalement projeté d’intégrer effectivement la Turquie, s’est fait jour un intense débat sur les thèmes de l’identité européenne et des frontières de l’Europe. L’UE semble avoir désormais opté pour une représentation plus constitutionnelle et moins culturelle de la signification de l’Europe – impliquant donc que ses frontières pourraient encore plus largement s’étendre à l’avenir. (shrink)

I examine how Heather Douglas’ account of values in science applies to the assessment of actual cases of scientific practice. I focus on the case of applied toxicologists’ acceptance of molecular evidence-gathering methods and evidential sources. I demonstrate that a set of social and institutional processes plays a philosophically significant role in changing toxicologists’ inductive risk judgments about different kinds of evidence. I suggest that Douglas’ inductive risk framework can be integrated with a suitable account of evidence, such as Helen (...) Longino’s contextual empiricism, to address the role of social context in the cases like the one examined here. I introduce such an integrated account and show how Longino’s contextual empiricism and inductive risk framework fruitfully complement each other in analyzing the novel aspects of the toxicology case. (shrink)

The fearful ape hypothesis proposes that heightened fearfulness in humans is adaptive. However, despite its attractive anthropocentric narrative, the evidence presented for greater fearfulness in humans versus other apes is not sufficient to support this claim. Conceptualization, context, and comparison are strongly lacking in Grossmann's proposal, but are key to understanding variation in the fear response among individuals and species.

İnsanı diğer varlıklardan ayıran en önemli özelliği bilinç (akıl) sahibi ve seçme hürriyetine sahip olmasıdır. İnsanlık tarihi boyunca insanın hürriyeti, bu hürriyetin sınırları, mahiyeti sorgulana gelmiştir. İnsan özgürlüğü konusunda genellikle iki çeşit yaklaşım söz konusudur: Bunlardan birincisi filozofların getirmiş oldukları yaklaşım diğeri ise dinlerin getirmiş oldukları yaklaşımdır. Hürriyet kavramı katı bir tarif/tanımlama kalıbına kolayca sığabilen bir kavram değildir. Mantıkçıların “ağyârını mâni‘ efrâdını câmi‘” diye nitelendirdikleri tam ve tümel bir tanım yapılamamıştır. Dolayısıyla filozoflar, bilginler kendi çağlarının düşünce ortamına, entelektüel birikime göre (...) hürriyet kavramını temellendirmeye çalışmışlardır. Yukarıda da ifade edildiği gibi hürriyet meselesi çözümü zor bir konudur. Bu nedenden dolayı bu çalışmamızda öncelikle hürriyet kavramının etimolojik tahlilini, tanımını yaptıktan sonra Mâtürîdî kelâm düşünürlerinin hürriyet problemine yaklaşım tarzları, çözüm önerileri ve tanımlama biçimleri değerlendirilmeye çalışılacaktır. Mâtürîdî kelâm düşünürleri derken kastımız spesifik anlamda İmam Mâtürîdî ve onun en güçlü takipçisi olan Ebü’l-Muîn en-Nesefî’nin çözüm şekilleri üzerinde durulacaktır. (shrink)

Türk milleti dünyanın en zengin kültürüne sahip olduğu gibi en zengin diline de sahiptir. Ancak daha eski çağların dil verileri ne yazık ki, yazılı vesikalara aktarılmamış, karanlık dönem olarak kalmıştır. O bakımdan Türkçenin Altay veya Proto-Türk devri hakkında bilgimiz sınırlıdır ve sahip olduğumuz kelime sayısı da çok azdır. Eski Türkçe adlanan bu lügat sadece Orhun-Yenisey yazıtları ile tespit edilen ve Uygur yazıtları ile devam eden Türkçenin malum en eski yazılı kaynaklarının sözlüğüdür. Yer yüzündeki diller arasında Türkçenin yerine baktığımızda, Ural-Altay dil (...) grubunun Altay koluna bağlı bir dil olduğu ve geçmişinin M.Ö. 4000’li yıllara indiği görülür. Bu tarihten, M.Ö. 5. yüzyıla kadar olan dönem genel olarak Altay veya Proto-Türk devri olarak adlandırılır. Bu dönemde Türkçe ile ilgili az da olsa birtakım dil kalıntılarına rastlanır; ancak bunun yeterli olmaması ve bu dönemden bize yazılı herhangi bir metnin ulaşmaması, bu çağların karanlık dönem olarak adlandırılmasına neden olmuştur. Bu dönemde Türkçenin Çuvaşça ve Yakutça ile henüz ayrılmadığı, hattâ daha eskiye gittiğimizde Moğol, Mançu, Tunguz dilleriyle aynı çatı altında toplandığı varsayılır. Bilindiği gibi daha önce Eski Türkçe döneminin ayrı ayrı metinlerini kapsayan birçok sözlük çalışması yapılmıştır. Ancak bu sözlükler birbirinden bağımsız hazırlanmış, bir kısmı Göktürk dönemi ile Orhun Yazıtlarını, diğer bir kısmı da Uygur dönemi ile bu dönem metinlerini temel almıştır. Eski Türkçe bir bütün olarak düşünüldüğünde, bu sözlüklerin bazı yönlerden yetersiz kaldığı bir gerçektir. Bu çalışmanın genel amacı, daha önce ortaya konulan Eski Türkçe sözlükleri bir araya getirerek Göktürk ve Uygur dönemlerini birlikte ele alan, daha kapsamlı ve tek bir sözlük oluşturmaktır. O bakımdan daha önce meydana getirilen sözlük çalışmaları temel alınarak ortaya yeni bir sözlük konulmuştur. (shrink)