The COVID-19 pandemic has inspired numerous opportunities for telehealth implementation to meet diverse healthcare needs, including the use of virtual communication platforms to facilitate the growth of and access to clinical ethics consultation (CEC) services across the globe. Here we discuss the conceptualization and implementation of two different virtual CEC services that arose during the COVID-19 pandemic: the Clinical Ethics Malaysia COVID-19 Consultation Service and the Johns Hopkins Hospital Ethics Committee and Consultation Service. A common strength experienced by both platforms (...) during virtual delivery included improved ability for local practitioners to address consultation needs for patient populations otherwise unable to access CEC services in their respective locations. Additionally, virtual platforms allowed for enhanced collaboration and sharing of expertise among ethics consultants. Both contexts encountered numerous challenges related to patient care delivery during the pandemic. The use of virtual technologies resulted in decreased personalization of patient-provider communication. We discuss these challenges with respect to contextual differences specific to each service and setting, including differences in CEC needs, sociocultural norms, resource availability, populations served, consultation service visibility, healthcare infrastructure, and funding disparities. Through lessons learned from a health system in the United States and a national service in Malaysia, we provide key recommendations for health practitioners and clinical ethics consultants to leverage virtual communication platforms to mitigate existing inequities in patient care delivery and increase capacity for CEC globally. (shrink)

The application of recycled aggregate as a sustainable material in construction projects is considered a promising approach to decrease the carbon footprint of concrete structures. Prediction of compressive strength of environmentally friendly concrete containing recycled aggregate is important for understanding sustainable structures’ concrete behaviour. In this research, the capability of the deep learning neural network approach is examined on the simulation of CS of EF concrete. The developed approach is compared to the well-known artificial intelligence approaches named multivariate adaptive regression (...) spline, extreme learning machines, and random forests. The dataset was divided into three scenarios 70%-30%, 80%-20%, and 90%-10% for training/testing to explore the impact of data division percentage on the capacity of the developed AI model. Extreme gradient boosting was integrated with the developed AI models to select the influencing variables on the CS prediction. Several statistical measures and graphical methods were generated to evaluate the efficiency of the presented models. In this regard, the results confirmed that the DLNN model attained the highest value of prediction performance with minimal root mean squared error. The study revealed that the highest prediction performance could be attained by increasing the number of variables in the prediction problem and using 90%-10% data division. The results demonstrated the robustness of the DLNN model over the other AI models in handling the complex behaviour of concrete. Due to the high accuracy of the DLNN model, the developed method can be used as a practical approach for future use of CS prediction of EF concrete. (shrink)

Whistleblowers have significantly shaped the state of contemporary society; in this context, this research sheds light on a persistently neglected research area: what are the key determinants of whistleblowing within government agencies? Taking a unique methodological approach, we combine evidence from two pieces of fieldwork, conducted using both primary and secondary data from the US and Indonesia. In Study 1, we use a large-scale survey conducted by the US Merit Systems Protection Board (MSPB). Additional tests are conducted in Study 1, (...) making comparisons between those who have and those who do not have whistleblowing experience. In Study 2, we replicate the survey conducted by the MSPB, using empirical data collected in Indonesia. We find a mixture of corroboration of previous results and unexpected findings between the two samples (US and Indonesia). The most relevant result is that perceived organizational protection has a significant positive effect on whistleblowing intention in the US sample, but a similar result was not found in the Indonesian sample. We argue that this difference is potentially due to the weakness of whistleblowing protection in Indonesia, which opens avenues for further understanding the role of societal cultures in protecting whistleblowers around the globe. (shrink)

Teosofi Cemiyeti, 1875 yılında ABD’de kurulan bir modern ezoterik ve okültist harekettir. Cemiyetin doktrinel lideri gizemli bir kişilik olan Helena Petrovna Blavatsky’dir. Temelde Batı ezoterik ve okült geleneklerine yönelen Teosofi hareketi 1879 yılında Hindistan’a taşındı. Bu tarihten itibaren Teosofi literatürüne Hint öğretileri hâkim oldu. Bu anlamda cemiyet tam anlamıyla senkretik bir yapı sergiledi. Cemiyet reenkarnasyon ve karma başta olmak üzere Hint düşünce ve inanç dünyasının kavramlarını Batı’ya taşımada önemli rol oynadı. Ürettiği literatür birçok Batılının Doğu öğretilerini tanımasına vesile oldu. Mahatma (...) Gandhi dahi öz kültürünü tanımada Teosofi Cemiyeti’nin etkisini ifade etmiştir. Bugün Batı dünyasında Tibet’in egzotik ve mistik bir merkez olarak tanınmasında ise cemiyetin özel bir yeri vardır. Tüm bunların yanında cemiyet Hint öğretilerini yozlaştırdığı hususunda ciddi eleştiriler de almıştır. Bu çalışma Teosofi Cemiyeti’nin Doğu öğretilerini Batı’ya taşımadaki rolünü değerlendirmeyi amaçlamaktadır. (shrink)

Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında burada tartışma konusu yapılan hadisler haberî sıfatları konu alan ve müşkil nitelikte olan rivayetlerden oluşmaktadır. Bu rivayetleri genelde Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının tecsîm ve teşbîh içerdiği iddiasıyla münker kabul ettikleri görülmektedir. Ehl-i re’y özellikleri taşımakla birlikte ilahî sıfatlar konusunda Mu’tezilî bir anlayışa sahip olduklarından tenzih anlayışları gereği sıfatları reddetmektedirler. Yaratılmışlara ait niteliklerin yaratıcıya nisbet edilmesini tenzîh anlayışlarına aykırı gördüklerinden bu tür müşkil rivayetleri ya kendi anlayışları doğrultusunda te’vîl ya da reddettikleri gözlenmektedir. Sert bir (...) ehl-i hadîs âlimi olan Osman ed-Dârimî ise, ayet ve hadislerde bildirilen ilahî sıfatlara iman edilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Bu anlayışı sebebiyle bu rivayetlerde bildirilen haberî sıfatlara da te’vîl etmeksizin lafzî anlamıyla yaklaşmakta; kendi görüşü doğrultusunda Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının yaptığı te’vîlleri reddetmekte, bu te’vîllerin ta’tîle yol açacağını ileri sürmektedir. Bu rivayetlerin lafzî (literal) anlamları doğrultusunda anlaşılması gerektiğini savunmaktadır. Bu hadisler üzerinde yapılan tartışmalar, temel hadis eserlerinin yazıldığı dönemde Ehl-i re’y ve Ehl-i hadîs ekollerine mensup âlimlerin hadislere yaklaşımlarını göstermesi bakımından önem arzetmektedir. Burada vermiş olduğumuz hadisler üzerindeki tartışmalar bu iki ekolün uluhiyet anlayışını, haberî sıfatlara yaklaşımlarını ortaya koyduğu gibi bunların genel anlamda hadis perspektifi hakkında bizlere bilgi vermektedir.ÖzetBu araştırma, temel hadis kitaplarının yazıldığı dönemde, yani III./IX asırda, haberî sıfatlar ihtiva eden bazı hadisler üzerinde yapılan tartışmaları ele almaktadır. Tartışma Osman ed-Dârimî (ö. 280/894) ile Bişr el-Merîsî’nin (ö. 218/833) taraftarları arasında geçmektedir. Hadisler üzerinde Ehl-i hadîs ile Ehl-i re’y mensubu âlimler arasında gerçekleşen bu tartışmalar bir yönüyle hadislerin anlaşılması ve yorumlanmasını ilgilendirmektedir. Tartışmanın, burada ele alınan hadislerin nasıl anlaşılması gerektiği; lafızların kelime anlamı mı (literal) yoksa bu lafızların ötesindeki muhtemel mecazî anlamları dikkate alınarak mı anlaşılması gerektiği noktasında odaklandığı söylenebilir. İnceleme konusu yapılan hadisleri tartışan tarafları kısaca tanıtmak yerinde olacaktır. Sözünü ettiğimiz rivayetlerle ilgili tartışmalar Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında geçmektedir. Ehl-i hadîs’in önemli simalarından biri olan Osman ed-Dârimî, hadislerle ilgili bu tartışmaları içeren ayrı bir eser yazmıştır. Bu eser, Allah’ın sıfatları ve bazı hadis meseleleri konusunda Bişr el-Merîsî ve onun iki talebesinin görüşlerine reddiye olarak yazılmıştır. Bişr el-Merîsî, Ebû Yusuf’tan (ö. 182/798) fıkıh tahsil etmiş, önemli bir kelâmcı olarak tanınmıştır. O, kelâmla ilgili konularda aralarında İmâm Şâfiî’nin (ö. 204/820) de bulunduğu pek çok âlimle ilmî tartışmalar yapmış bir ehl-i re’y âlimdir. Halife Me’mûn’un (ö. 218/833) danışma meclisinde bulunmuş, Kur’ân’ın yaratılmışlığı (Halku’l-Kur’ân) görüşünün benimsenmesinde önemli payı olmuştur. Osman ed-Dârimî ise, Yahyâ b. Ma’în (ö. 233/848), Ali b. Medînî (ö. 234/848-49), İshâk b. Râhûye (ö. 238/853) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 241/855) gibi döneminin otoritelerinden hadis öğrenmiş bir ehl-i hadîs âlimidir. Hadis tahsili için önemli bütün şehirleri dolaşarak hadis öğrenmiş ve rivayette bulunmuştur.Haberi sıfatları ispat ve bunlarla ilgili rivayetlerin teviline karşı çıkan anlayış ile, bu rivayetlerin tenzih anlayışına uygun biçimde tevilini savunan kesimler ilk dönemden itibaren eserler telif etmişlerdir. Osman ed-Dârimî’ye göre, ehl-i hadîs’in eleştiri edebiyatının ortaya çıkmasında, Mu’tezile’nin ilahî sıfatları reddetmesi etkili olmuş ve pek çok müellif bu yönde eserler yazmışlardır. Ebû Hüreyre’den nakledilen bir rivayetle ilgili olarak muârız, bu rivayetin Allah için bildiğimiz göz ve kulak organlarından oluştuğu izlenimi verildiğini söyler. Osman ed-Dârimî, bu hadisin göz ve kulak organlarını değil görme ve işitmeyi ispat ettiğini söyler. Hiçbir konuda Allah’ın benzerinin bulunmadığını belirtir. Dolayısıyla Allah’ın organlardan oluştuğu iddiasını ehl-i hadîs’e nisbet etmek iftiradır. Ebû Dâvûd, bu hadis ile Allah için görme ve işitme sıfatlarının ispat edildiğini ve Cehmiyye’nin ilahî sıfatları inkar görüşüne reddiye olduğunu belirtir. Ebû Hüreyre’in Hz. Peygamber’e nispet ederek naklettiği: "İman Yemenlidir, hikmet Yemenlidir! Ben Rabbi’nizin nefesini Yemen tarafından hissediyorum!" rivayetini de muârız münker kabul etmiştir. Çünkü Bişr el-Merîsî ve ashâbına göre nefes ancak karın boşluğu olanlardan çıkar, Allah ise bundan münezzehtir. Osman ed-Dârimî’ye göre, muârız yanlış anlamıştır. Burada kastedilen, Yemen tarafından esen ve insanı rahatlatan rüzgardır. Bu rivayet bağlamında bakıldığında, Bişr el-Merîsî taraftarlarının rivayeti literal değerlendirdiğini, Osman ed-Dârimî’nin ise rivayeti yorumladığını görmekteyiz. İbnü’s-Selcî, "Siz, Allah’a ondan çıkandan (Kur’ân’dan) daha faziletli bir şeyle yaklaşamazsınız!" rivayeti hakkında, Müşebbihe’nin bunu, karın boşluğu olan, kendisinden kelâm çıkan şeklinde anladıklarını belirtir. Allah boşluğu olmayan anlamında "samed" olduğundan bu anlayış geçersizdir. Bu hadisle, Kur’ân’ın Allah’tan değil O’nun katından çıkması kastedilmiştir. Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin asıl maksadı Allah’ın kelâm sıfatını inkâr etmektir. Kur’ân’ın O’ndan çıktığında bir şüphe yoktur, bunu sadece kelâm sıfatını kabul etmeyenler inkâr etmektedir. İbn Abbâs’a atfedilen; "Rükn (Hacerülesved) yeryüzünde Allah’ın sağ elidir, halk ile onunla musafaha eder" rivayetinde geçen "yemînullah" (Allah’ın sağ eli) sözünün anlamı, İbnü’s-Selcî’ye göre bildiğimiz sağ el değil, Allah’ın nimeti ve ikrâmıdır. Hacerülesved ile elin kastedilmediğini kabul eden Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin maksadı, geçersiz te’villerle Allah hakkında ayet ve hadislerde belirtilen iki eli inkar etmektir. İbn Abbâs’ın Hz. Peygamber’den naklettiği başka bir rivayeti İbnü’s-Selcî’nin eserine alıp nakletmesini eleştiren Osman ed-Dârimî, bu tür zayıf rivayetlerin yayılmaması gerektiğini söyler. Buna ilave olarak İbnü’s-Selcî’nin yaptığı yorumun da çirkin olduğunu belirtir ve eleştirir. Çünkü sözü edilen rivayette Allah, yeşil bir takım elbise giymiş kıvırcık saçlı bir genç olarak tasvir edilmektedir. Böyle bir rivayet Hz. Peygamber’den gelen sahih rivayetlerle çeliştiği için de güvenilmez bir rivayettir. Rivayetle ilgili bu değerlendirmeyi yapan Osman ed-Dârimî, rivayet hakkında muârızın yaptığı yorumları da reddeder. Muârıza göre, "Rabbimin yanına girdim" sözü, "Adn cennetinde Rabbimin huzuruna girdim" demektir. Osman ed-Dârimî’ye göre bu gibi müşkil (problemli) hadisler re’y ile tefsir edilmemeli, rivayet edilip bırakılmalıdır. Hz. Peygamber’e dayandırılan ve Allah’ın kendisine geldiğinden bahisle cevabını bilemediği bazı sorulan sorduğundan, sonra Rabbinin elini sırtına koymasıyla parmaklarının serinliğini hissettiğinden ve her şeyi öğrendiğinden bahseden rivayetle ilgili olarak muarız şu değerlendirmede bulunur: Allah Resûlü’ne gelen Rabbi değil güzel suretli bir melekti, o melek Allah tarafından yönledrilmekteydi ve elini koyan da o melekti. Osman ed-Dârimî, muârızın bu yorumunu reddeder. Bu yorum aynı zamanda diğer sahih hadislere de aykırıdır. Osman ed-Dârimî, sözkonusu rivayet hakkında muârızın yorumunu reddettikten sonra zikrettiği sahih rivayetlere dayanarak buna güvenilemiyeceğini ifade etmiştir. İlahî sıfatlar hakkında konuşmak en zor konular arasında görüldüğünden, selef âlimleri bu konuda susmayı tercih etmişlerdir. Ancak sonraki nesiller bu konuda farklı yollar tutmuşlardır. İlahi sıfatları anlama konusundaki temel yaklaşımları tefvîz, teşbîh ve te’vîl şeklinde üç ana başlıkta toplamak mümkündür. Tefvîz, selef alimlerinin benimsediği yol olup, Allah’ın zâtı ve sıfatlarının mahiyetine ilişkin bilgiyi ilâhî ilme havale etmek demektir. Teşbîh, Allah’ı yaratılmışlara veya yaratılmışları Allah’a benzetmek anlamına gelir. Te’vil, Allah’ın yaratılmışlara benzediği izlenimini veren ayet ve hadisleri dil bilimi ve aklî bilgilerle yorumlamaktır. Sıfatları inkar edenlere Muattıla denilmiş, sıfatları ispat edenler Sıfâtiyye diye anılmıştır. Ehl-i re’y’e göre Allah’a atfedilen ve sözlük anlamı bakımından teşbîh ve tecsîm izlenimi veren sıfatları uygun biçimde te’vil etmek gerekir. İlâhî sıfatlarda Mu’tezile tenzihi öne çıkarmış, Eş’ariyye ve Mâtürîdiyye ise tenzihe uygun te’vili benimsemiştir. Müşebbihe, Vehhâbî-Selefî anlayış da ilahî sıfatlardaki lafızları zahiri anlamlarıyla almışlardır. Hadis ilminde en önemli temel eserlerin telif edildiği II./VIII. ve III./IX. asırda yaşamış olan âlimler arasında cereyan eden inceleme konusu yaptığımız tartışma, ilk döneme ait olması bakımından önemlidir. Bunun yanında tartışma, âyet ve hadislerden oluşan naslara yaklaşımda, iki temel yaklaşımı göstermesi bakımından da önemli bilgiler ihtiva etmektedir. Bu iki temel yaklaşımdan biri ehl-i re’y ekolünü, diğeri ise Ehl-i hadîs anlayışını temsil etmektedir. Osman ed-Dârimî genel olarak rivayetin lafzına bağlı kalmayı savunmakta, Bişr el-Merîsî ve ashâbı ise münker olduğu gerekçesiyle rivayeti eleştirmekte ya da te’vil etmektedir. Nadir de olsa Osman ed-Dârimî’nin rivayeti ret ya da te’vil ettiği, Bişr el-Merîsî ve ashâbının ise rivayeti savunduğu yerler de görülebilmektedir. Müteşâbih (problemli) rivayetler hakkında Bişr el-Merîsî’nin yaptığı te’viller sonraki âlimler üzerinde etkili olmuştur. Onun te’villeri, Cübbâî (ö. 303/916), Kādî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Ebü’l-Hüseyin el-Basrî (ö. 436/1044) gibi Mu’tezilî âlimlerin yanı sıra, İbn Fûrek, Gazâlî (ö.505/1111), İbn Akîl (ö. 513/1119), Fahreddîn er-Râzî (ö. 606/1210) gibi sünnî âlimler tarafından da iktibâs edilmiştir. Rivayete dayalı olan hadis ilminde hakikatin ortaya konulabilmesi, "rivayet" ve "re’y" seçeneklerinden birini tercih etmekle değil; bunların her ikisini de yerinde ve dengeli olarak kullanılmasına bağlı olduğunu hatırda tutmak gerekir. Hakikatin ortaya çıkarılmasında rivayet re’ye, re’y de rivayete muhtaçtır. Rivayet ve re’y birbirinin rakibi değil tamamlayıcı unsurları olarak görmek gerekir. (shrink)

1959 yılında Avrupa Konseyine bağlı olarak kurulan Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi ve diğer protokollerle belirlenmiş temel haklar kapsamında birey, tüzel kişilik ve devletlerarasındaki sorunları çözümleyen yargı merciidir. Tarihsel olarak Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi: düşünce, vicdan ve din özgürlüğü kapsamında değerlendirilen çeşitli kararlar almıştır. Mahkeme söz konusu kararlarında ve özellikle nelerin dini simge kapsamında değerlendirilebileceğini laik bir bakış açısıyla tanımlamaktadır. Mahkeme, bir taraftan dini inanca sahip olma hakkını tasdik etmekte, bir taraftan da bu hakkı kamusal alanda inancı (...) beyan etme hakkı olarak nitelemektedir. Çalışma dini simgelere, din ve inanç özgürlüğü temelinde yaklaşan kavramsal tarama modeliyle desenlenmiştir. Bu çalışma özünde alanyazın taraması gibi görülse de alanyazın tarama yönteminden farklı olarak kavramsal tarama, bir kavramın farklı yönlerini değişik bilim ve disiplinlerin çalışma alanları kapsamında incelemektir. Bu çalışmanın amacı, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin, okullarda bulunan dini simgelere karşı tutumunu belirlemektir. Bu çalışmanın bir sonucu olarak, son yıllarda Avrupa okullarında giderek artan dini simgeciliğe karşı yürütülen yerel ve yasakçı yasal girişimlerin doğası ve kapsamı belirlenmiştir. Bununla birlikte, Avrupa eğitim sistemlerinde dinin yeri ve sosyal sistem içinde “kilise – devlet ilişkisi” bu çalışmanın başka bir sonucudur. Ayrıca çalışma, mahkemelerin kararlarını, dini inanç ve geleneklerin kamusal alanda özgürce beyan edilmesi yönünde şekillendirmeleri gerekliliğini de belirlemektedir. (shrink)

Kavramlar doğru anlamlandırılmadığı takdirde meselelerin anlaşılması noktasında yanlış sonuçlara varmanın kaçınılmaz olduğu bir hakikattir. Fıtrat kavramı bu manada insanın neliği bağlamında başat kavram olarak her daim farklı değerlendirmelere konu olmuştur. İnsanın, gerek kendisini var eden Allah ile olan ilişkisi gerekse hemcinsleriyle ve içerisinde yaşadığı âlemle ilişkisi çerçevesinde bu kavramın anlam alanının tespiti yine ait olduğu dünya üzerinden yapıldığı zaman konu hakkında doğru sonuçların elde edilmesine imkân tanıyacaktır. Kur’ân ve hadislerde yerini bulan fıtrat kavramının anlam alanına yönelik çalışmaların bu alanlarda derinlemesine (...) tahlili noktasında söz konusu metinleri, kendi iç bütünlükleri ve birbirleriyle olan ilişkileri bağlamında meseleyi ele alması, en sağlıklı yol olacaktır. Bu çalışmada kavramın önce sözlük anlamı, türevleri üzerinden ele alınmış daha sonra Kur’ân ve hadislerde geçtiği durumları, belirtilen usûl üzerinden değerlendirmeye tâbi tutulmuştur. Sonuç olarak luğavî anlamı da dikkate alınarak fıtrat kavramı ile Kur’ân’da insanın Allah’la ilişkisine, hadislerde ise insanın doğasındaki sâfiyete ve insanlarla olan ilişkisinde dikkat gerektiren yönüne vurgu yapıldığı ortaya konulmaya çalışılmıştır. (shrink)

Mehmet Akif İnan, Türkiye sendikacılığının önde gelen bir siması olarak bilinmesinin yanı sıra şâir ve yazarlığıyla da toplumun ekseriyeti tarafından tanınan bir şahsiyettir. Fakat sûfî kişiliği pek bilinmemektedir. Yapılan araş-tırmada İnan’a daha mücadeleci ve aktif karakter sağlayan hakikat, bilinmeyen tasavvuf ve tarîkat yönüdür. O, tasavvuf terbiyesinin kazandırdığı ahlâkla, insanlara önceden gösterdiği fedakârlığın daha fazlasını gösterir. İnan, tasavvuf ilmiyle benlik dönüşümünü gerçekleştirdikten sonra hem sendika çalışmalarında hem yazılarında ve şiirlerinde neslin kendi öz kültürü ve medeniyetiyle yetişmesi için gayret göstermiştir. İnan’ın tarîkata (...) intisabı yakın çevresi tarafından hayretle karşılanırken, tasavvufun kendisine kazandırdığı hal ile insanları kucaklaması, onların dertlerini paylaşması, arkadaşları tarafından "entelektüel derviş" olarak vasıflandırılır. Bu konuda yakın arkadaşları ve kendisini tanıyanlardan birçok eleştiri almıştır. Bu çalışmada, İnan’ın hayatı, eserleri, hayat mücadelesi ve pek bilinmeyen sûfî kişiliği ele alınmaktadır. (shrink)

İbâdet, bütün akıl sahibi varlıkların Allah'ın varlığını idrak edebilme ve O'na karşı şükretme duygusu olarak tanımlanır. İbadet eylemini incelemek, ibadet edenin doğasını tahlil etmeyi gerektirir. Bu tahlil bizi ibadet eylemine eşlik eden bilgi/kavrayış, niyet/yönelimsellik ve sürecin sonunda ortaya çıkan özgürlükle buluşturur. Bilgi/kavrayış, Kur'an'ın ibâdet olarak işaret ettiği ilişki formuna en derin mânâyı verir. İbadet, Tanrı'nın mutlak yaratıcı iradesini keşfetme ve ona insanî seviyede eşlik etme arzusudur. Allah’ın varlığını ve birliğini bilmeye yapılan çağrı, ibadetin bilgi ve niyet unsuruna en üst seviyede (...) yapılan daveti içerir. Bu davete icabet sırasında devreye giren semboller ve her bir eyleme ibadet sırasında yüklenen anlam, insan yaşamında yeni olgulara hayat verir. Niyet yahut yönelimsellik ise, insanların parçası oldukları doğal nedensel bağları aşma arzusunu içinde barındırır. İnsanın verili olan bu düzeni ve illiyyet bağını aşarak kendine yeni bir ufuk arama çabası ibadetin niyetle ilgili kısmında içerilir. İbadet bir tanınma talebidir. Sonlu varlığın sonluluğunu ve sınırlılığını aşma arzusunu tatmin etmeyi amaçlayan bir ‘ilişki’ eylemidir. Sonlu ile Sonsuz arasındaki bu ilişkinin bilgi zemininde inşa edilmesi, Allah ile insan arasındaki sınırın bulanıklaşmasını değil tam tersine daha belirgin hale gelmesini sağlar. İbadetteki bilme, bilen öznenin her zaman bu sınırların farkında olması demektir. Niyet, sonlu varlığın Sonsuz olanla iletişime geçerek sonluluğun getirdiği değer yitimini dindirme arzusudur. Özgürlük ise sonlu varlığın Sonsuz Olan’la iletişimi yoluyla, kendisini çepeçevre kuşatan bütün kısıtlama ve dayatmalardan azade olma isteğidir. Allah’tan başkasına tapanların bir düşüş, parçalanma ve kayboluş trajedisi yaşamalarının sebebi her zaman bir kısıtın ve dayatmanın nesnesine dönüşmüş olmasındandır. Onun için Allah ısrarla ibadetin sadece kendine yapılmasını talep ederek bu trajediyi bloke etmek istemektedir. İbadetin kabulü için nasıl ibadetten önce yerine getirilmesi gereken şartlar, ibadet sırasında takip edilmesi gereken rükünler varsa, aynı şekilde ibadetten sonra yerine getirilmesi gereken şartlar vardır. Bunlar yapılan ibadetin gerçekten ibadet niteliğine sahip olup olmadığını denetleyen ibadet sonrası kriterlerdir; bu ibadetin fenomenolojisidir: İbadet bireyi kendi iç dünyasında bir itmi’nana kavuşturmalı, kamusal alanda ise ahlakî bir özne olarak inşa etmelidir. (shrink)

Bu makalede, bilim felsefecisi kimliğiyle tanınan Thomas Kuhn’un eğitim ve özellikle fen eğitimi alanındaki görüşlerine değinilmektedir. Fen eğitimi, bilim, bilimin doğası ve bilim uygulamaları hakkında düşünceler geliştirmeye odaklanarak fen öğrenimi için gerekli olan beceri ve anlayışın geliştirilmesini amaçlamaktadır. Fen eğitiminin temel amaçlarından biri bilimin gerçek doğasının tespit edilmesi ve bu doğrultuda bir eğitim modelinin belirlenmesidir. Bu çerçevede Kuhn’un bilim tarihine yönelik incelemeleri neticesinde ileri sürdüğü paradigma kavramı bilimin doğası ve fen eğitimi konusundaki görüşlerin değişimine yol açmıştır. Kuhn açısından fen eğitimi (...) yürürlükteki bilim yapma tarzının temelinde yatan paradigma ve öğretilerinin bilim insanlarına ve öğrencilere aktarılması sürecidir, bu nedenle fen eğitimi yalnızca olağan bilim döneminde mümkündür. Kuhn’un eğitim modeli, mevcut paradigmayla ilişkili olarak karşılaşılan bulmaca ya da sorunları çeşitli örneklerden hareketle tekrar tekrar çözmeye çalışan öğrenciler aracılığıyla gerçekleştirilir. Kuhn’un olağan bilimin sınırları içerisinde kalarak değerlendirdiği fen eğitimi anlayışı eleştirel düşünceyi engellediği iddiasıyla Karl Popper, John Watkins ve Richard Bailey tarafından katı, tutucu, dogmatik ve endoktrinasyonu vurgulayan bir eğitim anlayışı olarak görülmektedir. Bu çerçevede makalede, öncelikli olarak Kuhn’un bilimin doğası ve bilimin gelişim tarzına yönelik belirlemeleri doğrultusunda fen eğitimine yönelik düşünceleri ve bu düşüncelerin eğitim alanındaki yansımaları incelenmektedir. Ardından, Kuhn’un fen eğitimi üzerine görüşlerinin iddia edildiği gibi dogmatik bir yapıda olmadığı, endoktrinasyonu ya da zorla öğretimi vurgulamadığı, bu tür yorumların radikal bir yaklaşımdan öteye gidemediği ileri sürülmektedir. Son olarak makalede, Kuhn’un fen eğitimi anlayışının yalnızca bir durum tespiti ya da bir fen eğitimi tasviri olarak değerlendirilmesi gerektiği düşüncesi ön plana çıkarılmaktadır. -/- In this article, Thomas Kuhn’s impact, who is known as a philosopher of science, on science education are mentioned. Science education aims to develop the skills and understanding necessary for science learning, with a focus on developing ideas about science and the nature of science. One of the main purposes of science education is to determine the true nature of science and to determine an education model in this direction. In this context, the concept of paradigm, which Kuhn put forward as a result of his studies on the history of science, has led to a change in views on the nature of science and science education. For Kuhn, science education is the process of conveying the paradigm underlying the current way of doing science to scientists and students because science education is possible only in the normal science period. Kuhn’s educational model is carried out through students who repeatedly try to solve puzzles or problems encountered in relation to the current paradigm. Kuhn’s understanding of science education is seen by Karl Popper, John Watkins and Richard Bailey as a rigid, conservative, dogmatic and indoctrinational education approach with the claim that it prevents critical thinking. In this context, the article primarily examines Kuhn’s thoughts on science education and the reflections of these thoughts in the field of education. Then, it is argued that Kuhn’s views on science education are not dogmatic as claimed, he does not emphasize indoctrination, and that such interpretations cannot go beyond a radical approach. Finally, in the article, it is emphasized that Kuhn’s understanding of science education should be evaluated only as a description of science education. (shrink)

Öz Çalışmanın konusu irfanî geleneğin on beşinci yüzyıldaki önemli temsilcilerinden ve aynı zamanda İbnü’l-Arabî’nin takipçilerinden biri olan İbn Türke’nin varlık mertebelerine dair görüşleridir. Konu, İbn Türke’nin varlık ve varlığın mertebeleri ile ilgili düşüncelerinden hareketle hazırlanmıştır. Birincil kaynakların esas alındığı bu çalışmada, İbn Türke ve Ekberî geleneğin önemli temsilcilerinin eserlerine müracaat edilmiştir. Çalışmanın amacı, felsefe ve kelâmın yanı sıra tasavvuf felsefesinin en önemli konularından biri olan varlık düşüncesi ve varlık mertebelerini İbn Türke’nin görüşleri çerçevesinde ele alarak âlemdeki varoluşun hakikatinin ne olduğu, (...) insanoğlunun özünün nereden geldiği gibi temel sorulara cevap olabilecek özgün bir çalışma ortaya koymaktır. Bu çalışmayla; varlığın bir ve tek hakikat olduğu, Hak’tan feyz ederek görünür âlemde ortaya çıkan her şeyin O’nun isim ve sıfatlarının tecellisi olduğu, her ne kadar Hak’tan ayrıymış gibi görünse de aslında Hakk’a doğru sonsuz bir dönüş içerisinde olduğu, dolayısıyla tek varlıktan kaynaklı çok sayıda varlığın esasen yokluğa mahkûm olduğu ve asıl varlığın Allah olduğu sonucuna varılmıştır. (shrink)

According to foundationalism, some beliefs are justified but do not depend for their justification on any other beliefs. According to access internalism, a subject is justified in believing some proposition only if that subject is aware of or has access to some reason to think that the proposition is true or probable. In this paper I discusses a fundamental challenge to internalist foundationalism often referred to as the Sellarsian dilemma. I consider three attempts to respond to the dilemma – phenomenal (...) conservatism, BonJour’s classical foundationalism, and Fumerton’s classical foundationalism. I argue that, of these three, only the last seems to avoid getting impaled on one or the other horn of the dilemma. I end by responding to some concerns with Fumerton’s account. (shrink)

This chapter contains section titled: Decent Peoples The Idea of Toleration The Cosmopolitan Critique Intervention and Cosmopolitanism Acknowledgments Notes.

是東漢哲學家、思想家桓譚的主要論着，但早己亡佚。今存之輯本有《指海》內佚名氏輯本、清孫馮翼輯本、清嚴可均輯本、黃以周輯本，及近人朱謙之輯本，但均有不足。有鑒於此，吳則虞先生於1962年着有新輯本，收錄 二百餘條，以類相從，分為八卷，並添加附編，匯涵桓譚佚文、存疑、訂訛之文；記載桓譚事跡、著述、評論之文。 桓譚，后漢時人，官至給事中。博學多識，破讖緯迷妄，去虛妄偽飾，先於王充、張衡，具有唯物啟蒙學者之學識，是漢時哲學思想家。《新諭》是桓譚主要論着，但早已亡佚。據歷史記載，明有二卷本，清有孫之騌輯本，皆不 傳。另有《指海》內佚名氏輯本、清孫馮翼輯本、清嚴可均輯本、黃以周輯本及近人朱謙之輯本。從今日的學術、校勘、編排諸方面來看，諸本均有不足：或短椾零篇，漫無倫紀；或望文歸屬，強系篇名；或條目重復，內容雜陳 迭見；或引用刻本，多有遺漏；或雖沿用十七卷篇目之名稱，但其條目已不能再顯現原書各篇的思想內容。有鑒於此，吳則虞先生於一九六二年着有新輯本，收錄二百余條，以類相從，分為八卷，並添加附編，匯涵桓譚佚文、存 疑、訂訛之文；記載桓譚事跡、著述、評論之文；最后殿以輯校引用書目及版本之詳目，以便於讀者查閱與研究。此書成為目前桓譚《新論》集大成之著作。.

IntroductionThe various special concerns and commitments that individuals ordinarily have, for example towards family members, friends, and possibly compatriots, present an interesting challenge for justice. Justice, after all, is said to be blind and imposes demands on persons that ought to be impartial, at least in some respects, to personal ties and relationships. Yet individual special concerns are obviously of moral importance and are deeply valued by participants in these relationships. Thus any conception of justice to be plausible has to (...) be able to accommodate to some extent the various types of valuable and valued special concern characteristic of ordinary social life. In particular, it is important to see how the impartial demands of justice can be maintained while accommodating special concern. (shrink)

This article draws on the ecological model of teacher agency and elaborates on how teacher agency is achieved, its components and how it could be strengthened. This model highlights professional competence, structural and cultural context, and professional purpose as the main elements of achieving agency. In this paper, we specify some elements of the ecological model and elaborate on how three types of reflection could be used to strengthen conditions for achieving teacher agency. These include, first, procedures aimed at articulating (...) the theory of action, including effective strategies, rules and principles for practice; second, procedures of practical reflection, aimed at fostering the conceptualization of practice and the understanding of oneself as a teacher; and third, procedures of critical reflection, which help to address the inequalities and malpractices of education and society. The main importance of this paper is to extend the practical relevance of the ecological model for teacher learning settings. (shrink)

We investigate the theory Peano Arithmetic with Indiscernibles ( \(\textrm{PAI}\) ). Models of \(\textrm{PAI}\) are of the form \(({\mathcal {M}},I)\), where \({\mathcal {M}}\) is a model of \(\textrm{PA}\), _I_ is an unbounded set of order indiscernibles over \({\mathcal {M}}\), and \(({\mathcal {M}},I)\) satisfies the extended induction scheme for formulae mentioning _I_. Our main results are Theorems A and B following. _Theorem A._ _Let_ \({\mathcal {M}}\) _be a nonstandard model of_ \(\textrm{PA}\) _ of any cardinality_. \(\mathcal {M }\) _has an expansion (...) to a model of _ \(\textrm{PAI}\) _iff_ \( {\mathcal {M}}\) _has an inductive partial satisfaction class._ Theorem A yields the following corollary, which provides a new characterization of countable recursively saturated models of \(\textrm{PA}\) : _Corollary._ _A countable model_ \({\mathcal {M}}\) of \(\textrm{PA}\) _is recursively saturated iff _ \({\mathcal {M}}\) _has an expansion to a model of _ \(\textrm{PAI}\). _Theorem B._ _There is a sentence _ \(\alpha \) _ in the language obtained by adding a unary predicate_ _I_(_x_) _to the language of arithmetic such that given any nonstandard model _ \({\mathcal {M}}\) _of_ \(\textrm{PA}\) _ of any cardinality_, \({\mathcal {M}}\) _has an expansion to a model of _ \(\text {PAI}+\alpha \) _iff_ \({\mathcal {M}}\) _has a inductive full satisfaction class._. (shrink)

This chapter centers around the question of whether theism is rational. We begin by discussing different theories of rationality, and introducing some importantly related epistemic concepts and controversies. We then consider the possible sources of rational belief in God and argue that even if these provide some positive support, the fact of religious disagreement defeats the rationality of theism.

Most models of corporate social responsibility revolve around the controversy as to whether business is a single dimensional entity of profit maximization or a multi-dimensional entity serving greater societal interests. Furthermore, the models are mostly descriptive in nature and are based on the experiences of western countries. There has been little attempt to develop a model that accounts for corporate social responsibility in diverse environments with differing socio-cultural and market settings. In this paper an attempt has been made to fill (...) this gap by developing a two-dimensional model of corporate social responsibility and empirically testing its validity in the context of two dissimilar cultures – Australia and Bangladesh. The two dimensions are the span of corporate responsibility and the range of outcomes of social commitments of businesses. The test results confirm the validity of the two-dimensional model in the two environments. The Factor analysis revealed two leading dimensions. Cluster analysis pointed to two distinctive clusters of managers in both Australia and Bangladesh, one consisting of managers with a broad contemporary concept of social responsibility, and the other with a limited narrow view. The paper concludes that corporate social responsibility is two-dimensional and universal in nature and that differing cultural and market settings in which managers operate may have little impact on the ethical perceptions of corporate managers. (shrink)

The relationship between ecology and democracy has a complex history and an uncertain future. Ecological crises threaten all forms of life on earth, and democracy too is endangered, as popular discontent, elite malfeasance, and unresponsive institutions herald crisis if not collapse. It is clear that our present political concepts and institutions are inadequate for meeting the challenges of living in right relation with the more-than-human world and, moreover, that these inadequacies are themselves symptoms of a failing political-cultural story and a (...) lack of concrete practices of ecological renewal, a story that does not recognize that there is no "people" without the earth and that power is not held by humans alone but in common with the natural world--intensifying weather events effected by climate change are only the most obvious example. Earthborn Democracy upends conventional accounts, which view democracy as a modern invention, by probing deep histories of egalitarian political organization beyond the ancient Athenian efforts so feared by the American founders in the premodern Americas, Mesopotamia, and many other egalitarian cultures. Unlike the constitutional democracies in nation-states, which are in service to economic directives, the political practices and stories excavated in the book illustrate the interdependence necessary to inspire and orient the work of ecological and democratic renewal. Responses to climate catastrophe call for an understanding of how unconscious desire can be a resource for collective democratic action. Developing an embodied account of the unconscious in which a desire for pleasure is central, the authors examine the knowledge and living traditions of Indigenous communities; the incorporation of "pleasure activism" into contemporary social movements and antiracist struggles; and practices of cooperation-cross-species affinity and relational grassroots political organizing around the world. The resonances across these examples trace the possibility for renewal of individual and collective selves through the work of ecological attunement and restoration. Building from re-envisioned democratic histories and this radical rereading of the collective unconscious, they show how contemporary political experiments and practices might cultivate and channel desires for autochthonous-earthborn-democracy, as the Athenian mythos names it. (shrink)

Comment parler d'humanisme aujourd'hui? À partir d'une lecture anthropologique de Montaigne, ce livre aborde cette question par la notion de diversité au sein d'une humanité une : la capacité à concevoir et juger font de l'humanité une seule espèce. Lire Montaigne permet d'aller vers la reconnaissance de 'l'humanité des autres', celle de tous ceux qui ont résisté à l'esclavage, à la conversion forcée, au colonialisme, à l'inquisition. Sa voix lointaine nous fait entendre ceux qui crient justice en disant que 'la (...) vie des Noirs compte', ou ceux qui sont devenus une 'humanité mobile', exposés au sort funeste de la noyade ou de la mendicité, et qu'on appelle 'migrants'. En récusant les concepts de 'sauvage', de 'primitif', de 'barbare', c'est le bon sens de tous qui est dans ce livre honoré, un bon sens qui est à la base de tout acte de résistance, c'est-à-dire de tout acte de liberté."--Page 4 of cover. (shrink)

It is commonly thought that we depend fundamentally on the “evidence of the senses” for our empicial beliefs, including and most directly, our beliefs about our local environment, the spatial world around us. The ultimate evidence we have for our perceptual beliefs is provided in some way by perception or perceptual experience. But what is this evidence? There seem to be three main options: external factualism allows that the evidence include facts about the external world; internal factualism takes facts that (...) involve only the internal, mental world—like facts about one’s perceptual experiences or appearances—to count as one’s perceptual evidence; and non-factualism takes propositions, including false ones, to count as evidence—for example, propositional contents of appearances or seemings. We shall see that all these options face significant challenges. Some might conclude that perceptual beliefs can be justified without depending on evidence. Others might choose to accept skepticism: our perceptual beliefs are not justified. I shall end, however, by tentatively suggesting that there is a sort of internal fact that is a plausible candidate for perceptual evidence that has been overlooked. (shrink)

Conceptions of teaching quality and teacher accountability, and the values and assumptions that underpin them, are relatively under‐examined by policy makers. We suggest ways in which philosophers might address this deficit, with reference to policy concerns found in the United Kingdom (UK). Further philosophical questions are generated by this process of reflection and we offer a partial analysis of those we judge to be of particular significance. While optimistic generally, we identify three challenges to asserting a role for philosophical analysis (...) in policy, practice and research concerned with teacher education, and urge philosophers of education to engage in constructive dialogue with other critical and reflective thinkers in the field of education. (shrink)

Religion is a significant social force on organizational practice yet has been relatively underexamined in organization theory. In this article, I assert that the institutional logics perspective is especially conducive to examine the macrolevel role of religion for organizations. The notion of the religious logic offers conceptual means to explain the significance of religion, its interrelationship with other institutional orders, and embeddedness into and impact across interinstitutional systems. I argue for intrainstitutional logic plurality and show that specifically the intrareligious logic (...) plurality has been rather disregarded with a relative focus on Christianity and a geographical focus on “the West.” Next, I propose the concept of interinstitutional logic prevalence and show that the religious logic in particular may act as a metalogic due to its potential for uniqueness, ultimacy, and ubiquity. Through illustrations from Islamic Finance and Entrepreneurship, I exemplify implications of logic plurality and prevalence for organizations and societies. (shrink)

Most people would not associate Confucian philosophy with contemporary education. After all, the former is an ancient Chinese tradition and the latter is a modern phenomenon. But this book shows otherwise, by explaining how millennia-old Confucian ideas and practices can inform, inspire and improve teaching and learning today. Drawing upon major Confucian texts such as the Analects and Mencius, as well as influential thinkers such as Confucius, Zhu Xi and Empress Xu, the various chapters address current educational issues and challenges (...) such as the following: How can humanity resolve the climate emergency? What (more) should schools do to promote education for girls? Is there more to lifelong learning than just skills upgrading? Is teacher-centred education really bad? What is missing in the existing frameworks on 21st century competencies? What new initiatives are needed to champion sustainable development? Confucian Philosophy for Contemporary Education answers the above questions and more by presenting a Confucian model of education. The author describes a Confucian school where Dao - a shared vision of human excellence - is realised through an inclusive, mindful, learning-centred and ultimately humanising form of education. This book is a useful resource for academic researchers, educators, students and general readers on Confucian philosophy and its continual relevance for present-day education. (shrink)

Intellectual biography -- Confucius' life, personality and influence -- Critical exposition of Confucius' educational thought -- The concept of li -- The concepts of dao and he -- The concept of ren -- The concept of junzi -- The concepts of xue, wen and si -- The relevance of Confucius' work today -- Confucius and 21st century education -- Conclusion.

In two recent papers, Mr Robert Young maintains that all attempts by philosophers to bolster the-violation-of-law concept of miracles are bound to fail and propounds what he claims to be a novel non-reductivist concept of miracles which avoids the conceptual difficulties of the violation-model. His view of miracles is of god being ‘an active agent-factor in the set of factors which actually was causally operative’ [p. 123] in an event dubbed a miracle. God is put in among ‘the plurality of (...) causes’ [p. 122, S p. 33] that could determine the event, but if he acts in a miracle, then ‘his presence…alters the outcome from what it would have been if, contrary to fact , he had not been present’ [p. 122]. Young claims that his concept ‘is neither a violation of … laws nor is it a coincidental occurrence religiously interpreted’ [p. 122, S p. 33], and so it avoids the difficulties, which he thinks are faced by the violation-model, of having an intelligible notion of an occurrence of the physically impossible, and also the reductivism inherent in taking mere coincidences as miracles. He also suggests a procedure of settling the epistemological issue regarding particular alleged miracles, an inquiry he thinks he has made possible by having first given a sense to miracles. [p. 126]. (shrink)