The traditional theory of the just war comprises two sets of principles, one governing the resort to war ( jus ad bellum) and the other governing the conduct of war ( jus in bello). The two sets of principles are regarded, in Michael Walzer’s words, as “logically independent. It is perfectly possible for a just war to be fought unjustly and for an unjust war to be fought in strict accordance with the rules.”1 Let us say that those who fight (...) in a just war are “just combatants,” while those who fight in a war that is unjust because it lacks a just cause are “unjust combatants.” (A just cause is an aim that can contribute to the justification for war and that may permissibly be pursued by means of war.)2 The most important implication of the idea that jus in bello is independent of jus ad bellum is that.. (shrink)

There is a strong tendency in the scholarly and sub-scholarly literature on terrorism to treat it as something like an ideology. There is an equally strong tendency to treat it as always immoral. Both tendencies go hand in hand with a considerable degree of unclarity about the meaning of the term ‘terrorism’. I shall try to dispel this unclarity and I shall argue that the first tendency is the product of confusion and that once this is understood, we can see, (...) in the light of a more definite analysis of terrorism, that the second tendency raises issues of inconsistency, and even hypocrisy. Finally, I shall make some tentative suggestions about what categories of target may be morally legitimate objects of revolutionary violence, and I shall discuss some lines of objection to my overall approach. (shrink)

W artykule wykażę, że szeroko rozpowszechnione poglądy na temat norm, które obowiązują żółnierzy na wojnie, pozostają w sprzeczności z moralnością ogólną. Etyka wojny dopuszcza działania, które w zwyczajnych sytuacjach nie tylko są uznawane za moralnie niedopuszczalne, ale wydają się czynami godnymi najwyższego moralnego potępienia. Zwracam uwagę na dwie wybrane rozbieżności między etyką ogólną a etyką wojny, tj. na problem związany z istnieniem asymetrii pomiędzy atakującymi i atakowanymi oraz na kwestię tego, kto jest właściwym celem moralnie usprawiedliwionego aktu przemocy. Odrzucając stanowiska (...) skrajne (realizm w stosunkach międzynarodowych i różne odmiany pacyfizmu), uznaję, że możliwe są dwa rozwiązania problemu tych rozbieśności: albo godzimy się na status quo, czyli mocną niezgodność etyki wojny z etyki ogólną, albo uznajemy, że należy znacząco przeformułować tradycyjną etykę wojny, a być może także obowiązujące normy prawa międzynarodowego. (shrink)