Abstract

De verslaggever, die bij een oorlogstribunaal een rechtszaak verslaat, wordt geconfronteerd met het dilemma van de individuele verantwoordelijkheid voor collectief bedreven misdrijven. Met de verslagen van Neurenberg en Eichmann-proces voor ogen is ook de rechtszaak tegen Tadic een duidelijk bewijs van de "banality of evil". Tadic, die zich het slachtoffer voelt van de omstandigheden in zijn land, is een man zonder identiteit geworden in een land, waarin daders en slachtoffers veelvuldig van rol verwisseld hebben. Nationalisme en ethnische ressentiment hebben hem echter tot beul gemaakt en daarvoor is hij gestraft.