Abstract

Prvi deo ovog rada, objavljen u prethodnom broju casopisa, bio je posvecen razmatranju religijskog porekla dvojnosti 'duha' i 'slova', a zatim i pitanju njenog znacenja u kontekstu filozofije ranog nemackog idealizma. Ovaj, drugi i zakljucni deo rada usredsredjuje se na eticke implikacije tog pitanja, posto je suprotstavljanje 'duha2 Kantovog sistema njegovom 'slovu', uz cesta pozivanja na novozavetno ispunjenje mojsijevskog zakona ljubavlju i verom predstavljalo jednu od osnovnih strategija kriticara Kantove teorije morala. Krajnja konsekvenca ovog pravca kritike Kanta lezi u ukidanju autoriteta transcendentne moralne norme. Ovaj korak, kojim se istovremeno ponistava autoritet teksta kao takvog, a time i stav komentara kao literarnog zanra moze se uociti vec u Hegelovim mladalackim teoloskim spisima, u kojima se zastupa ukidanje transcendencije moralnog zakona njegovim inkorporiranjem u slobodnu subjektivnost koja egzistira u zajednici verujucih hriscana.