Abstract

Kellen beschrijft de twintigste eeuw als een eeuw waarin het contrast tussen het 'beste' en 'slechtste' groter was dan ooit tevoren. Aan de hand van herinneringen aan Duitsland, het land van Kellens jeugd, en Amerika, het land waar hij naartoe emigreerde, de tijd dat hij voor Thomas Mann werkte, en de jaren na de oorlog, schetst hij een beeld van een zeer kwetsbare twintigste-eeuwse beschaving.