Abstract

De stilte in Mahlers symfonieën en de stilte die Wittgenstein bepleit zijn eenzelfde stilte; ze zijn beide een reactie op Nietzsches notie van de dood van God en de crisis van de wetenschap. Deze stilte is een moment van puur luisteren. Het is een moment van catharsis en een uiting van persoonlijke of stilzwijgende gedachten die niet objectief, dat wil zeggen in wetenschappelijke proposities, kan worden gerepliceerd. Catharsis drukt geen kennis uit, maar een direct, ongemedieerd weten dat we zijn.