Abstract

Στὴν ἀνακοίνωσή μου θ᾿ἀσχοληθῶ μέ μερικὲς ἀσυνέπειες, ἀπορίες καὶ ἄλλες δυσκολίες που ἔχω ἀντιμετωπίσει διαβάζοντας τὸν πλα-τωνικὸ διάλογο Ἴων ὡς διάλογο, δηλ. ὡς μιὰ συζήτηση, φιλοσοφικὴ βεβαίως, ἀλλὰ ἀκόμα συζήτηση μεταξὺ δύο προσώπων. Αὐτὸ πού πα-ρατηρεῖ κανεὶς διαβάζοντας τὸν διάλογο προσεκτικὰ εἶναι ὅτι ὁ Σωκράτης πολὺ συχνὰ ἐκμεταλλεύεται τὴν φιλοσοφικὴ ἀφέλεια τοῦ συνομιλητῆ του, ἀλλάζοντας μέσα στὸ διάλογο τὴ σημασία κεντρικῶν λέξεων, ἀποδίδοντας στὸν Ἴωνα πράγματα καὶ ἰδέες πού ὁ Ἴων ποτὲ δὲν ἐξέφρασε, καί κατηγο-ρώντας αὐτὸν γιὰ κάτι πού δέν ἔκανε αὐτὸς, ἀλλὰ μᾶλλον τὸ ἔκανε ὁ ἴδιος ὁ Σωκράτης. Δὲν προσφέρω καμμία “μαγικὴ θεραπεία”·φτάνει νὰ δείξω, πολὺ συχνὰ γιὰ πρώτη φορὰ, τὴν ὕπαρξη τέτοιων δυσκολιῶν.