Abstract

Zowel vanuit het brede perspectief van de vergelijkende cultuurwetenschap als zijn eigen levenservaring beziet de auteur de drie grote problemen waarmee het onderwijs op dit moment kampt: de instrumentalisatie die het ondergaat, de ontkoppeling van kennisverwerving en burgerzin, en het effect van de globalisering. Wat is een goed opgeleid mens, en wat is de rol van het onderwijs in de zogenaamde ‘spilbeschavingen’ van de geschiedenis geweest? Kerntaak ervan is in elk geval ons te wapenen tegen de exclusivistische neiging van zelfs de grote beschaving die de meeste ruimte liet voor openheid, de Europese. Ons onderwijs kan onmogelijk alles leren, maar moet zoeken naar een gemeenschappelijk repertoire dat recht doet aan verschillende beschavingen en perspectieven op de werkelijkheid, met een voortdurende nadruk op pluraliteit. De kennis die daarbij moet worden opgedaan, ontstijgt zuiver economische of politieke kaders, en is organisch verbonden met het probleem van de vorming van open samenlevingen in de moderne wereld, een wereld van ‘multiple modernities’ die niet zo homogeen is als veel mensen denken.