Abstract

Milovan Djilas beschrijft de ontberingen die hij onderging tijdens zijn verschillende periodes van gevangenschap. Als hij in 1933 in de gevangenis belandt, krijgt hij de taak van communistische medegevangen om via het rioolsysteem partijliteratuur en voedsel naar binnen en naar buiten te smokkelen. In 1957 wordt hij weer in gevangenis geworpen, ditmaal door zijn toenmalige medegevangenen en kameraden. Aanvankelijk laat hij de beerton in de cel, waarin hij zich alleen bevindt, compleet vervuilen, tot het moment dat hij moet laten zien dat hij nog steeds van zijn zaak overtuigd is en daarom tot verzet bereid. Hij begint zijn cel grondig schoon te maken en toont de partijtop daarmee dat eenzame opsluiting niet langer zinvol is en dat ze hem niet kunnen 'bewerken'