Abstract

We generally think of the poetry of Anacreon as coming from an entirely different world from that of the iambists, but among the extant fragments there is some indication to the contrary. With fr. 44 Gentili = 432 PMG iamb. 5 West, an epodic passage, we find Anacreon closest in form to the iambists. Here is the text with the full context from the Etymologicum Magnum : τò δ κνύςα ώς λÉγι ‘Hgr;ρωδιανòς ν τ καθολικ, εί μν πί τοű υτοű, συγκοπή στιν πò τοű κóνυςα, οίον “χαμαίςήλοιο κονύςης”. εί δ πί τού παρθαρμÉνου καί ρρυσωμνου, οÙ συγκοπή οτιν, λλ' πò τοű κνύω, ' οǘ κνύος θορá οȋον “κατà κνύος Ȅχευεν, φίλωτο δ κáρηνα”. γίνεται κνύςα, ώς παρà’ ΑνακρÉοντι ν ίáμβω κνυςή τις ñδη καί πÉπειρα γίνομαι σ διà μαργοσύνην.