Abstract

Głównym celem artykułu jest ponowne przemyślenie pojęcia Kartezjańskiego cogito, podjęte w kontekście teorii czynności i wytworów, oraz ogólnej teorii ludzkiej twórczości. Końcowy wniosek to stwierdzenie, że Kartezjańskie cogito nie jest podmiotem lecz aktem albo czynnością. Ten akt, albo ciąg aktów (działalność), łączy podmiot z przedmiotem. Taki wniosek jest jednocześnie mostem prowadzącym od kartezjańskiego metodologicznym sceptycyzmu do teorii aktów intencjonalnych zaproponowanej przez Franciszka Brentana i jego następców