Abstract

Is Nederland een fraudeland geworden? Na alle berichten over boekhoudschandalen en het bekend worden van illegale prijsafspraken is het terecht dat die vraag wordt gesteld. Het oplichten van aandeelhouders of van klanten gaat in tegen verschillende ethische noties. Het verstrekken van onjuiste informatie is niet alleen vanuit een utilistisch standpunt verwerpelijk vanwege de economische schade die ontstaat doordat een optimale marktwerking belemmerd wordt. Ook vanuit een deontologisch perspectief staan de ethische seinen op rood: het bedriegen van aandeelhouders of klanten getuigt van weinig respect en is onrechtvaardig omdat dit zelfverrijking mogelijk maakt ten koste gaat van de stakeholders. Ook vanuit het perspectief van de deugdenethiek zijn deze praktijken verwerpelijk: het achterhouden van informatie getuigt van een gebrek aan integriteit en heeft een negatieve voorbeeldfunctie naar anderen