Abstract

Autor u ovom tekstu pokusava da odgovori na pitanje o broju religioznih ljudi danas u dvema postkomunistickim i pravoslavnim zemljama, a potom i o broju pravoslavnih vernika u njima. U tom smislu se analiziraju brojni podaci iz empirijske evidencije uz upotrebu velikog broja indikatora o kojima se raspravlja u tekstu. Autor ih analizira prvo kao indikatore predstavne dimenzije religioznosti, zatim kao indikatore verovanja u dogmatsko jezgro hriscanstva, indikatore aktuelne crkveno-obredne prakse i kao indikatore tradicionalnog odnosa prema religiji i crkvi. Ovim analizama autor nastoji da pronadje onoj kriterijum ili skup kriterijuma koji ce najbolje da izrazi religioznost stanovnistva na nekom prostoru. U toj analizi se identifikuju tri pristupa u ruskoj sociolosko-religioloskoj literaturi. Prvi je imenovan kao klasicni, pozitivisticki pristup, drugi kao postklasicni ili fenomenoloski a treci kao sinteticki. Zatim autor raspravlja o pojmu vezanosti ljudi za religiju i crkvu i indikatorima te vezanosti kao i o indeksima koji su socioloski pogodniji za ispitivanje religijsko-crkvenog kompleksa. Na kraju autor daje nekoliko metodoloskih uputstava za sociolosko iskustveno istrazivanje religioznosti.