Abstract

Aan de hand van het werk van de Duitse romancier W.G. Sebald breekt Mark Anderson een lans voor een herwaardering van de melancholie, als enig mogelijke houding om de last van het verleden die we moeten dragen, te kunnen torsen. De kunsten zijn het aangewezen instrument voor deze ‘daad van verzet’ ‘tegen de krachten van vernietiging en vergeten in het menselijk leven’. Het werk van Sebald, achtervolgd door de ‘postmemory’ aan het Duitse oorlogsgeweld dat hij zelf alleen indirect had meegemaakt, is hiervan een veelzeggende illustratie.