Must probabilities be countably additive? On the one hand, arguably, requiring countable additivity is too restrictive. As de Finetti pointed out, there are situations in which it is reasonable to use merely finitely additive probabilities. On the other hand, countable additivity is fruitful. It can be used to prove deep mathematical theorems that do not follow from finite additivity alone. One of the most philosophically important examples of such a result is the Bayesian convergence to the truth theorem, which says (...) that conditional probabilities converge to 1 for true hypotheses and to 0 for false hypotheses. In view of the long-standing debate about countable additivity, it is natural to ask in what circumstances finitely additive theories deliver the same results as the countably additive theory. This paper addresses that question and initiates a systematic study of convergence to the truth in a finitely additive setting. There is also some discussion of how the formal results can be applied to ongoing debates in epistemology and the philosophy of science. (shrink)

Subjective Bayesians typically find the following objection difficult to answer: some joint probability measures lead to intuitively irrational inductive behavior, even in the long run. Yet well-motivated ways to restrict the set of reasonable prior joint measures have not been forthcoming. In this paper I propose a way to restrict the set of prior joint probability measures in particular inductive settings. My proposal is the following: where there exists some successful inductive method for getting to the truth in some situation, (...) we ought to employ a (joint) probability measure that is inductively successful in that situation, if such a measure exists. In order to do show that the restriction is possible to meet in a broad class of cases, I prove a Bayesian Completeness Theorem, which says that for any solvable inductive problem of a certain broad type, there exist probability measures that a Bayesian could use to solve the problem. I then briefly compare the merits of my proposal with two other well-known proposals for constraining the class of admissible subjective probability measures, the leave the door ajar condition and the maximize entropy condition. (shrink)

Say that an agent is "epistemically humble" if she is less than certain that her opinions will converge to the truth, given an appropriate stream of evidence. Is such humility rationally permissible? According to the orgulity argument : the answer is "yes" but long-run convergence-to-the-truth theorems force Bayesians to answer "no." That argument has no force against Bayesians who reject countable additivity as a requirement of rationality. Such Bayesians are free to count even extreme humility as rationally permissible.

Bayesians often assume, suppose, or conjecture that for any reasonable explication of the notion of simplicity a prior can be designed that will enforce a preference for hypotheses simpler in just that sense. But it is shown here that there are simplicity-driven approaches to curve-fitting problems that cannot be captured within the orthodox Bayesian framework.

Bayesians often assume, suppose, or conjecture that for any reasonable explication of the notion of simplicity a prior can be designed that will enforce a preference for hypotheses simpler in just that sense. Further, it is often claimed that the Bayesian framework automatically implements Occam's razor—that conditionalizing on data consistent with both a simple theory and a complex theory more or less inevitably favours the simpler theory. But it is shown here that there are simplicity-driven approaches to curve-fitting problems that (...) cannot be captured within the orthodox Bayesian framework and that the automatic razor does not function for such problems. (shrink)

Przedmowa Problematyka związana z zależnościami przyczynowymi, ich modelowaniem i odkrywa¬niem, po długiej nieobecności w filozofii i metodologii nauk, budzi współcześnie duże zainteresowanie. Wiąże się to przede wszystkim z dynamicznym rozwojem, zwłaszcza od lat 1990., technik obli¬czeniowych. Wypracowane w tym czasie sieci bayesowskie uznaje się za matematyczny język przyczynowości. Pozwalają one na daleko idącą auto¬matyzację wnioskowań, co jest także zachętą do podjęcia prób algorytmiza¬cji odkrywania przyczyn. Na potrzeby badań naukowych, które pozwalają na przeprowadzenie eksperymentu z randomizacją, standardowe metody ustalania zależności przyczynowych (...) opracowano na początku XX wieku. Zupełnie inaczej sprawa przedstawia się w przypadku badań nieeksperymentalnych, gdzie podobne rozwiązania pozostają kwestią przyszłości. Zadaniem tej książki jest podanie warunków, które powinny być spełnione przez te rozwiązania, oraz sformułowanie proceduralnego kryterium zależności przy¬czynowych jako szczegółowej realizacji tych warunków. Pociąga ono waż¬kie konsekwencje dla filozofii i metodologii nauk, które ujawnia – podany w Części II – zarys me-todolo¬gii proceduralnej. W literaturze przedmiotu brakuje w miarę wszechstronnego i systema¬tycznego omówie¬nia najnowszych filozoficznych i metodologicznych dys¬kusji na temat przy¬czynowości, co niech będzie wytłumaczeniem, dlaczego w niektórych punktach obecnej książki szczegółowo referuję trudno dos¬tępne teksty źró¬dłowe. Przymiotnik „proceduralny” używam tu w znaczeniu węższym niż Huw Price (w którego pracach właściwszy byłby termin „kryterialny”) dla podkre¬ślenia – zgodnie z łacińskim źródłosłowem procedo – że dla ustalenia przy¬czyny niezbędne jest podjęcie przez uczonych określonych interakcji z ba¬daną rzeczywistością. Zalążki zamysłu prezentowanego w tej książce przedstawiłem podczas warsztatów filozoficznych „Philosophy and Probability” w roku 2002, zor¬ganizowanych przez Instytut Filozofii Uniwersytetu w Konstancji. Wdzięczny jestem uczestnikom tych warsztatów za uwagi, a przede wszyst¬kim następującym osobom: Luc Bovens, Brandon Fitelson, Alan Hájek, Stephan Hartmann oraz Jon Williamson. Podczas międzynarodowej konferencji „Analytical Pragmatism”, zorgani¬zowanej w Lublinie w roku 2003 przez Wydział Filo¬zofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, odniosłem swoją koncepcję do prac Nancy Cartwright. Szczególnie inspirujący okazał się komentarz Huw Price’a do mojego referatu i przeprowadzona z nim dysku¬sja. Ujęcie koncepcji metodologii proceduralnej na szerszym tle współ-czes¬nego nurtu empirystycznego w filozofii nauki przedstawiłem w roku 2004 podczas konferencji „5th Quadrennial Fellows Conference”, zorgani¬zowanej przez Instytut Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Centrum Filozofii Nauki w Pittsburghu. Szczególnie pomocne w dalszych moich pra¬cach były uwagi Jamesa Bogena, Janet Kourany, Jamesa Lennoxa, Johna Nortona, Thomasa Bonka, Jana Woleńskiego i Johna Worralla, za które wyra¬żam swoją wdzięczność. Korpus książki powstał podczas mojego stażu w Centrum Filozofii Nauki w Pittsburghu, który odbyłem jako stypendysta Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej w roku akademickim 2004-2005. Uczestniczyłem w tym czasie w życiu naukowym Centrum i w pracach badawczych zespołu z Instytutu Filozofii Uniwersytetu Carnegie-Mellon w Pittsburghu kierowanego przez Clarka Glymoura. Na jego ręce składam podziękowanie za wiele po¬mocnych uwag do moich wy¬stąpień oraz tekstów i za dyskusje przede wszystkim z nim samym i z jego najbliższymi współpracownikami: Peterem Spirtesem oraz Richardem Scheinesem, a także pozostałymi członkami tego zes¬połu, doktorantami i uczestnikami seminarium badawczego „Causality in the Social Sciences”. Za wieloletnie wsparcie, wielopłaszczyznowe inspiracje towarzyszące pi¬saniu tej książki, a także liczne pomocne uwagi do jej wcześniejszych wersji dziękuję przede wszystkim Księdzu Profesorowi Andrzejowi Bronkowi oraz Księdzu Profesorowi Józefowi Herbutowi, współprowadzącemu seminarium doktorskie w Katedrze Metodologii Nauk Katolickiego Uniwersytetu Lubel¬skiego im. Jana Pawła II, jak również pozostałym uczestnikom tego semina¬rium. Dziękuję mojej Żonie, dr Annie Kawalec za wiele wysiłku włożonego w ulepszenie redakcji – językowej i merytorycznej – obecnej książki. Książkę tę można czytać na kilka sposobów. Czytelnikom zainteresowa¬nym przede wszystkim prowadzeniem badań empirycznych polecałbym rozpoczęcie od Rozdziału 2. i kontynuację pozostałych rozdziałów Części I, a następnie Dodatków. Czytelnikom zainteresowanym problemami filozo¬fii i metodologii nauk polecałbym rozpoczęcie lektury książki od Części II i uzupełniającą lekturę Rozdziału 2., a następnie Wprowadzenia i Zakończenia. Czytelnikom mniej zainteresowanym zagadnieniami teoretycznymi pole¬całbym zapoznanie się z fascynującymi dziejami odkrycia przyczyn cholery przez Johna Snowa, które rekonstruuję w Rozdziale 1. W dalszej części nato¬miast polecałbym przejście do Wprowadzenia i Zakończenia, które w mniej specjalistyczny sposób przybliżają proponowane tu rozstrzygnięcia. Tekst książki nie był dotąd publikowany. Wyjątkiem są pewne fragmenty Rozdziału 8. oraz 9., które w zmienionej postaci ukazały się w Rocznikach Filozoficznych (Kawalec 2004). -/- Lublin, luty 2006 r. (shrink)