Likelihoodism is the view that the degree of evidential support should be analysed and measured in terms of likelihoods alone. The paper considers and responds to a popular criticism that a likelihoodist framework is too restrictive to guide belief. First, I show that the most detailed and rigorous version of this criticism, as put forward by Gandenberger (2016), is unsuccessful. Second, I provide a positive argument that a broadly likelihoodist framework can accommodate guidance for comparative belief, even when objectively well-grounded (...) prior probabilities are not available. As I show, the shift from non-relational to comparative probabilities opens up a new space for addressing the belief guidance problem for likelihoodism. (shrink)

This paper develops a probabilistic reconstruction of the No Miracles Argument in the debate between scientific realists and anti-realists. The goal of the paper is to clarify and to sharpen the NMA by means of a probabilistic formalization. In particular, we demonstrate that the persuasive force of the NMA depends on the particular disciplinary context where it is applied, and the stability of theories in that discipline. Assessments and critiques of "the" NMA, without reference to a particular context, are misleading (...) and should be relinquished. This result has repercussions for recent anti-realist arguments, such as the claim that the NMA commits the base rate fallacy. It also helps to explain the persistent disagreement between realists and anti-realists. (shrink)

Perhaps the strongest argument for scientific realism, the no-miracles-argument, has been said to commit the so-called base rate fallacy. The apparent elusiveness of the base rate of true theories has even been said to undermine the rationality of the entire realism debate. In this paper, I confront this challenge by arguing, on the basis of the Kuhnian picture of theory choice, that a theory is likely to be true if it possesses multiple theoretical virtues and is embraced by numerous scientists, (...) even when the base rate converges to zero. (shrink)

In this review essay of Jan Sprenger and Stephan Hartman's new book Bayesian Philosophy of Science (2019), I discuss the objectivity of Bayesianism, its implications for the scientific realism debates, and the extent to which they have succeeded in formalising Karl Popper's concept of corroboration.

Bandyopadhyay, Taper, and Brittan advance a measure of evidential support that first appeared in the statistical and philosophical literature four decades ago and have been extensively discussed since. I have argued elsewhere, however, that it is vulnerable to a simple counterexample. BTB claim that the counterexample is flawed because it conflates evidence with confirmation. In this reply, I argue that the counterexample stands, and is fatal to their theory.

Hume's essay ‘Of Miracles’ has been a focus of controversy ever since its publication. The challenge to Christian orthodoxy was only too evident, but the balance-of-probabilities criterion advanced by Hume for determining when testimony justifies belief in miracles has also been a subject of contention among philosophers. The temptation for those familiar with Bayesian methodology to show that Hume's criterion determines a corresponding balance-of-posterior probabilities in favour of miracles is understandable, but I will argue that their attempts fail. However, I (...) show that his criterion generates a valid form of the so-called No-Miracles Argument appealed to by modern realist philosophers, whose own presentation of it, despite their possession of the probabilistic machinery Hume himself lacked, is invalid. (shrink)

The no miracles argument is one of the main arguments for scientific realism. Recently it has been alleged that the no miracles argument is fundamentally flawed because it commits the base rate fallacy. The allegation is based on the idea that the appeal of the no miracles argument arises from inappropriate neglect of the base rate of approximate truth among the relevant population of theories. However, the base rate fallacy allegation relies on an assumption of random sampling of individuals from (...) the population which cannot be made in the case of the no miracles argument. Therefore the base rate fallacy objection to the no miracles argument fails. I distinguish between a “local” and a “global” form of the no miracles argument. The base rate fallacy objection has been leveled at the local version. I argue that the global argument plays a key role in supporting a base-rate-fallacy-free formulation of the local version of the argument. (shrink)

According to an argument by Colin Howson, the no-miracles argument is contingent on committing the base-rate fallacy and is therefore bound to fail. We demonstrate that Howson’s argument only applies to one of two versions of the NMA. The other version, which resembles the form in which the argument was initially presented by Putnam and Boyd, remains unaffected by his line of reasoning. We provide a formal reconstruction of that version of the NMA and show that it is valid. Finally, (...) we demonstrate that the use of subjective priors is consistent with the realist implication of the NMA and show that a core worry with respect to the suggested form of the NMA can be dispelled. (shrink)

Ważnym elementem współczesnej dyskusji pomiędzy realizmem i antyrealizmem naukowym jest próba nadania realistycznej interpretacji historycznemu faktowi zmiany teorii w nauce. Fakt ten według L. Laudana podważa nie tylko najważniejszy argument na rzecz realizmu naukowego, ale i najważniejsze tezy tego stanowiska. Argumentem kwestionowanym przez Laudana jest twierdzenie H. Putnama, że ogromny sukces nauki w przewidywaniu zjawisk i rozwijaniu nowych technologii świadczy przynajmniej o aproksymacyjnej prawdziwości teorii naukowych. Laudan wykazuje jednak fakty z historii nauki, gdy odnoszące sukces teorie okazywały się z biegiem (...) czasu fałszywe. Powiązany z tym argument przeciwko realizmowi, zwany pesymistyczną indukcją (PI), głosi, iż skoro przeszłe teorie, które odniosły sukces, okazywały się fałszywe z perspektywy nowszych, to także obecne odnoszące sukces teorie mogą okazać się w przyszłości fałszywe. Podważa to tezę odnośnie związku sukcesu teorii z jej aproksymacyjną prawdziwością. Ważnym wyzwaniem dla realizmu naukowego staje się zatem uzgodnienie jego tez z faktem zmiany teorii w nauce. Najbardziej znaczących rozwiązań tego problemu dostarcza realizm strukturalny zaproponowany przez J. Worralla i semirealizm A. Chakrawarttiego. Oba stanowiska przyjmują tę samą strategię obrony realizmu, zwaną divide et impera, uznającą, że nie całe teorie, lecz tylko ich fragmenty bezpośrednio związane z sukcesem spełniają tezy realizmu. Realizm naukowy w tych sformułowaniach zostaje w znacznym stopniu ograniczony i osłabiony. Celem artykułu jest przedstawienie tych rozwiązań i pokazanie z jednej strony realistycznych odpowiedzi na argument PI, jakich dostarczają te stanowiska, z drugiej ograniczeń, jakie z nich wynikają dla realizmu naukowego. Osłabiona wersja realizmu, jaką one proponują, również nie jest wolna od istotnych trudności, na jakie musi odpowiedzieć zarówno realizm strukturalny, jak i semirealizm. Identyfikacja tych trudności może stanowić wskazówkę dla dalszego rozwoju stanowiska realistycznego. (shrink)

Przedmiotem artykułu jest ukazanie realizmu strukturalnego jako stanowiska realistycznego w dyskusji, prowadzonej wokół realizmu naukowego – jego wybranych zalet i słabości. Realizm strukturalny jest odpowiedzią na wyzwanie, jakie realizmowi naukowemu stawiają historyczne fakty zmiany teorii w nauce. Nawiązuje on do semantycznego ujęcia teorii naukowych i wypracowanego w tym podejściu aparatu pojęciowego. Zgodnie z realizmem strukturalnym to, co zostaje zachowane z dojrzałych teorii naukowych po zmianie teorii, to ich sformułowania matematyczne, będące abstrakcyjnymi modelami teorii. Są one aproksymacyjnie prawdziwe, gdyż reprezentują realne (...) struktury rzeczywistości w sposób wolny od ontologicznej interpretacji, narzuconej przez język teorii. Realizm strukturalny i nawiązujący do niego semirealizm, który rozszerza niezmienniczość dojrzałych teorii na własności detekcyjne obiektów fizycznych, bronią tezy realizmu naukowego w kwestii aproksymacyjnej prawdziwości teorii naukowych, interpretując realistycznie zmiany teorii naukowych. Pozostawiają jednak na boku istotny dla realizmu problem reprezentowania rzeczywistości w teoriach naukowych. Oba wspomniane stanowiska, nawiązując do modelowego ujęcia teorii naukowych, przyjmują, że reprezentacja jest izomorfizmem struktur matematycznego modelu teorii i rzeczywistości. Takie rozumienie reprezentacji jest zbyt wąskie, nie uwzględnia, że struktura zjawisk nie jest jednoznacznie określona. Strukturę tę dla teorii zastępuje matematyczny model danych, który odzwierciedla zjawiska przedstawione jako związki własności określonych przez teorię. Realistyczna interpretacja modelu danych stanowi dla realizmu strukturalnego konieczne uzupełnienie, aby spełniał on naczelną tezę realizmu, głoszącą, że nauka poznaje świat taki, jaki jest niezależnie od teorii. Stanowi to podstawę, aby broniona w realizmie strukturalnym aproksymacyjna prawdziwość teorii naukowych miała ugruntowane uzasadnienie. Wskazanie potrzeby rozszerzenia realizmu strukturalnego i semirealizmu o odpowiednią dla nich koncepcję reprezentacji jest tezą tej pracy. W artykule zostały przedstawione podstawowe elementy współczesnej dyskusji wokół realizmu naukowego oraz stanowiska realizmu strukturalnego i semirealizmu jako uzgodnienie realizmu naukowego z faktem radykalnej zmiany teorii. Następnie zostały ukazane konsekwencje, jakie dla realizmu strukturalnego wynikają z semantycznego (modelowego) ujęcia teorii naukowych i związanego z tym pojęcia reprezentacji jako izomorfizmu struktur. Ostatni fragment został poświęcony wskazaniu, że aby spełnić postulaty realizmu naukowego zarówno realizm strukturalny, jak i semirealizm powinny być uzupełnione o interpretację reprezentacji rzeczywistości w modelu danych w duchu realizmu naukowego. -------------- Zgłoszono: 17/09/2020. Zrecenzowano: 12/10/2020. Zaakceptowano do publikacji: 09/11/2020. (shrink)

Proponents of the no-miracles argument contend that scientific realism is “the only philosophy that doesn’t make the success of science a miracle.” Bas van Fraassen argued, however, that the success of our best theories can be explained in Darwinian terms—by the fact they are survivors of a winnowing process in which unsuccessful theories are rejected. Critics of this selectionist explanation complain that while it may account for the fact we have chosen successful theories, it does not explain why any particular (...) one of those theories succeeds. Against this I defend the claim that if selectionists manage to account for the former, they have no burden to account for the latter; the success of any particular one of our best theories might as well be an extraordinary coincidence. I refer to this enhanced selectionist reply as “coincidentalism” and argue that it is a serious but underappreciated response to the no-miracles argument. More generally, I argue the considerations raised in favor of this response show that versions of the no-miracles argument focusing on the success of particular theories are misguided. (shrink)

Two powerful arguments have famously dominated the realism debate in philosophy of science: The No Miracles Argument (NMA) and the Pessimistic Meta-Induction (PMI). A standard response to the PMI is selective scientific realism (SSR), wherein only the working posits of a theory are considered worthy of doxastic commitment. Building on the recent debate over the NMA and the connections between the NMA and the PMI, I here consider a stronger inductive argument that poses a direct challenge for SSR: Because it (...) is sometimes exactly the working posits which contradict each other, i.e., that which is directly responsible for empirical success, SSR cannot deliver a general explanation of scientific success. (shrink)

Howson famously argues that the no-miracles argument, stating that the success of science indicates the approximate truth of scientific theories, is a base rate fallacy: it neglects the possibility of an overall low rate of true scientific theories. Recently a number of authors has suggested that the corresponding probabilistic reconstruction is unjust, as it concerns only the success of one isolated theory. Dawid and Hartmann, in particular, suggest to use the frequency of success in some field of research \ to (...) infer a probability of truth for a new theory from \. I here shed doubts on the justification of this and similar moves and suggest a way to directly bound the probability of truth. As I will demonstrate, my bound can become incompatible with the assumption specific testing and Dawid and Hartmann’s estimate for success. (shrink)

There is a debate in Bayesian confirmation theory between subjective and non-subjective accounts of evidence. Colin Howson has provided a counterexample to our non-subjective account of evidence: the counterexample refers to a case in which there is strong evidence for a hypothesis, but the hypothesis is highly implausible. In this article, we contend that, by supposing that strong evidence for a hypothesis makes the hypothesis more believable, Howson conflates the distinction between confirmation and evidence. We demonstrate that Howson’s counterexample fails (...) for a different pair of hypotheses. (shrink)