In this paper I will reconsider the doxographical text about Aristotle in Clement of Alexandria'sProtrepticus5.66.4:οὐδ⋯ν δ⋯ οἶμαι χαλεπ⋯ν ⋯ντα⋯θα γεν⋯μενος κα⋯ τ⋯ν ⋯κ το⋯ Περιπ⋯του μνησθ⋯ναι· κα⋯ ⋯ γε τ⋯ς αἱρ⋯σεως πατ⋯ρ, τ⋯ν ὅλων οὐ νο⋯σας τ⋯ν πατ⋯ρα, τ⋯ν καλο⋯μενον ‘ὕπατον’ ψυχ⋯ν εἶναι το⋯ π⋯ντος οἴεται· τουτ⋯στι το⋯ κ⋯σμου τ⋯ν ψυχ⋯ν θε⋯ν ὑπολαμβ⋯νων αὐτ⋯ς αὑτῷ περιπε⋯ρεται. ⋯ γ⋯ρ τοι μ⋯χρι τ⋯ς σελ⋯νης αὐτ⋯ς διορ⋯ζων τ⋯ν πρ⋯νοιαν, ἔπειτα τ⋯ν κ⋯σμον θε⋯ν ⋯γο⋯μενος περιτρ⋯πεται, τ⋯ν ἄμοιρον θεο⋯ θε⋯ν δογματ⋯ζων.