The aim of this paper is to show that it is the explicativecharacter of Tarski's semantic definition of truth given in his study of 1933 that allows forconsideration of a philosophical background of this definition in the proper sense. Given the explicativecharacter of this definition it is argued that the philosophical tradition that should be taken intoaccount with regard to this philosophical background is the tradition of the Lvov-Warsaw Schoolin its connections with the School of Brentano. As an example of (...) the explanatory power ofconsidering this tradition as far as Tarski's philosophical choices are concerned I use here thenotion of sentence-inscription, i.e., the notion of that entity of which truth is predicated inthe definition in question. One of the consequences of these statements is that philosophicaldiscussions concerning the semantic definition of truth can be regarded from two points ofview. On the one hand, they may take the perspective of its explicational function, i.e., theperspective of its philosophical background. On the other hand, they might consider the philosophicalconsequences of the definition with respect to the goal of the explication, i.e., they may considerits philosophical content independently of its historical background. (shrink)

This article is polemical. It argues with those philosophers who see, in the semantic theory of knowledge of Kazimierz Ajdukiewicz, the significant and exclusive influence of Alfred Tarski’s semantic output. Listening to these philosophers, one gets the impression that they have overlooked the fact that the term “semantics” meant one thing in the case of Ajdukiewicz, presenting the semantic theory of knowledge, and something different in the case of Tarski, presenting the semantic theory of truth. There is another difference, related (...) to the abovementioned, and fundamental in the case of both these logicians, namely their different approach to language, which seems to escape the attention of those who write about the semantic theory of knowledge. Ajdukiewicz’s approach was intensional, while Tarski’s approach was extensional: for the first of them, the intensional interpretation of language was basic, as for the second, was the extensional interpretation. The philosophers with whom I argue overlook one more fact, namely the impact, difficult to overestimate, that the intentional theory of language of Edmund Husserl had on the emergence of the semantic theory of knowledge. This article tries to restore Tarski’s real role in the matter referred to in the title, and do justice to Husserl: after all, without his philosophy of the semantic theory of knowledge, as a metaepistemological project, it would not have come to be. It was only in the implementation of this project that some of the achievements of Tarski’s semantics were used. (shrink)

Niniejszy artykuł ma polemiczny charakter. Polemizuje on z głosami tych filozofów, którzy w semantycznej teorii poznania Kazimierza Ajdukiewicza widzą znaczący i nadto wyłączny wpływ semantycznego dorobku Alfreda Tarskiego. Słuchając głosów tych filozofów można odnieść wrażenie, że przeoczyli oni fakt, iż termin „semantyka” znaczył co innego w wypadku Ajdukiewicza, prezentującego semantyczną teorię poznania, a co innego w wypadku Tarskiego, prezentującego semantyczną teorię prawdy. Z tą różnicą, dotyczącą znaczeń terminu „semantyka”, wiąże się inna, fundamentalna w wypadku obu tych logików różnica, a mianowicie (...) ich odmienne podejście do języka, co zdaje się umykać uwadze tym piszącym o semantycznej teorii poznania, z którymi zamierzam polemizować. Podejście Ajdukiewicza było intensjonalne, natomiast podejście Tarskiego – ekstensjonalne, co mówiąc mam na myśli to, że dla pierwszego z nich podstawową była intensjonalna interpretacja języka, a dla drugiego – interpretacja ekstensjonalna. Filozofowie, z którymi polemizuję, przeoczają jeszcze jeden fakt, a mianowicie trudny do przecenienia wpływ, jaki na powstanie semantycznej teorii poznania miała intencjonalna teoria języka Edmunda Husserla. Niniejszy artykuł stara się przywrócić właściwą miarę Tarskiemu w tytułowej sprawie oraz oddać sprawiedliwość Husserlowi, bez filozofii którego semantycznej teorii poznania, jako metaepistemologicznego projektu, by nie było. A przecież to ów projekt legitymizował jego realizacje i dopiero w nich były wykorzystywane niektóre osiągnięcia semantyki Tarskiego. (shrink)