This volume brings together a range of practical and theoretical perspectives on responsibility in the context of refugee and migrant integration. Addressing one of the major challenges of our time, a diverse group of authors shares insights from history, philosophy, psychology, cultural studies, and from personal experience. The book expands our understanding of the complex challenges and opportunities that are associated with migration and integration, and highlights the important role that individuals can and should play in the process.

Catholicism's precarious position in twentieth-century Scotland was in part a reflection of continued anti-Catholic and anti-Irish sentiments, but it was also the result of new political doctrines, growing worker movements and the introduction of complete female suffrage. These challenges were met, in part, by Margaret Sinclair, in religion Sister Mary Francis of the Five Wounds. The cause for her beatification and canonization was unofficially launched in 1926 and met with a groundswell of support, extending beyond Scotland to Europe and North (...) America as the working-classes embraced her as one of their own. Not only was she declared `Angel of the Factory', thereby extending the Church's influence to the factory floor, but her image was grafted to that of the nation as `Scotland's Little Flower'. She was to symbolize feminine piety, the working-class struggle and the epitome of Scottish Catholicism. (shrink)

Respect for patient autonomy is paramount in resolving ethical tensions in end-of-life care. The concept of relational autonomy has contributed to this debate; however, scholars often use this concept in a fragmented manner. This leads to partial answers on ascertaining patients’ true wishes, meaningfully engaging patients’ significant others, balancing interests among patients and significant others, and determining clinicians’ obligations to change patients’ unconventional convictions to enhance patient autonomy. A satisfactory solution based on relational autonomy must incorporate patients’ competence (apart from (...) decisional capacity), authenticity (their true desires or beliefs) and the involvement level of their significant others. To that end, we argue that John Christman’s procedural approach to relational autonomy provides critical insights, such as the diachronic or socio-historical personhood, sustained critical reflection and his recent explication of the nature of asymmetrical relationships and helpful interlocutors. This study reviews Christman’s account, proposes minor modifications and advocates for an integrated three-dimensional model for medical decision-making. Clarifying the relationship among the three elements promotes an ethical framework with a coherent understanding of relational autonomy. This model not only provides a descriptive and normative framework for end-of-life care practice but also reconsiders the nature of the clinician–patient relationship and its normative implications. We further present a case study to illustrate the merits of our proposed model. Altogether, our proposal will help navigate complex medical decision-making, foster trust and negotiate shared values between patients and their significant others, particularly in end-of-life care. (shrink)

Anthropological analysis of religion, following Bronislaw Mahowski, is founded in empirical observational data gained at least in part by participant observation. Malinowski described religion as a “sociological charter” which is a “retrospective moral pattern of behavior,” constructed as a myth after the fact of behavior. Anthony F. C. Wallace's revitalization model provides the mechanism through which the Malinowskian charter is developed. Jack Wilson's Ghost Dance religion is briefly described as an example of a revitalization movement, and it is suggested that (...) both contemporary peace movements and militant Christian movements are revitalization movements. (shrink)

Both target papers cite evidence from infancy and early childhood to support the notion of human musicality as a somewhat static suite of capacities; however, in our view they do not adequately acknowledge the critical role of developmental timing, the acquisition process, or the dynamics of social learning, especially during later periods of development such as middle childhood.

"Ever since the explosion in relationships of power during the 1960s, the humanities have become a battlefield. What had previously been thought of as merely academic concerns have spilled over academic boundaries and attracted the attention of politicians, government officials, members of the media, and, ultimately, the general public. As a way of addressing this turmoil, Karlis Racevskis considers the legacy of the Enlightenment and revaluates modernity's claims for objective knowledge and the traditional model of reason. How relevant, he asks, (...) are the Enlightenment ideals of freedom, democracy, and equality in today's attempts to understand society and gauge the prospects for civilization? What responsibility can or should intellectuals assume in promoting Enlightenment values? What, in the end, constitutes a humanistic education?" "Drawing largely on the work of Foucault, Racevskis elucidates the philosophical and political problems at issue in the debate and the changes taking place in our ways of seeing ourselves and our relations with others. He shows how the theme of enlightenment has been a central component in the conflicts that pit modernists against postmodernists, Marxists against post-Marxists, and liberals against conservatives, and he juxtaposes the arguments in such a way as to place reason and enlightened action in a new perspective. One result of the upheaval, argues Racevskis, is a sense of renewed purpose and intensity in the study of the humanities that constitutes a fundamental reorientation in our ways of understanding society. Viewing the tension between the chaos of current theories and the comfort of traditional values, not with horror but with excitement, he suggests how postmodern criticism can be seen as a dynamic and promising development in the renewal and expansion of the liberal arts." "This wide-ranging book should have general appeal across a broad spectrum of disciplines-among them, literature and the arts, philosophy, social and political theory, and intellectual history."--BOOK JACKET.Title Summary field provided by Blackwell North America, Inc. All Rights Reserved. (shrink)

The increasing use of artificial intelligence (AI) by public actors has led to a push for more transparency. Previous research has conceptualized AI transparency as knowledge that empowers citizens and experts to make informed choices about the use and governance of AI. Conversely, in this paper, we critically examine if transparency-as-knowledge is an appropriate concept for a public realm where private interests intersect with democratic concerns. We conduct a practice-based design research study in which we prototype and evaluate a transparent (...) smart electric vehicle charge point, and investigate experts’ and citizens’ understanding of AI transparency. We find that citizens experience transparency as burdensome; experts hope transparency ensures acceptance, while citizens are mostly indifferent to AI; and with absent means of control, citizens question transparency’s relevance. The tensions we identify suggest transparency cannot be reduced to a product feature, but should be seen as a mediator of debate between experts and citizens. (shrink)

Weiming’s notion of transcendence in terms both of its legitimacy as an interpretation of Confucianism and of its viability as an answer to modern challenges. An examination of Tu’s hermeneutical assumptions in his Zhongyong commentary leads to a discussion of his locating transcendence in the subjectivity of the junzi, the profound person. Calling the self-cultivation self-knowledge, Tu makes explicit the religious character of the xin, the basis of self-cultivation, and its transcendent character, because it is endowed from heaven. However, because (...) the xin is irreducibly human, this transcendence is also immanentized. From the xin a fiduciary community is formed, hence the covenantal nature of Confucian religiousness. The essay ends with the question: Because Tu does not elaborate on cultivating a community’s intersubjectivity, does it make the realization of the transcendent xin a deferred potentiality, without mooring in the actual formation of human community? (shrink)

There has been contemporary disagreement about Aristotle`s substance theory. This disagreement has mainly focused on the problem of whether Aristotelian forms are particular or universal. According to the majority of the criteria which are stipulated by Aristotle in Metaphysics Zeta, forms are substances. However, Aristotle also explicitly outlines in the Zeta, and especially in chapters 13 and 16, that no universal can be a substance. At these points in his work, Aristotle should have been clearer regarding whether forms are universals (...) or particulars. In terms of the conclusion of Chapter 13 of Zeta, as well as some other criteria, one may conclude that, if the substance is form, then it should be particular. There are many instances, however, where Aristotle says that since universals are knowable, particulars cannot be known. It seems that if substances are particulars, it is hard to see how they can be knowable. Furthermore, if they are universal, it is hard to say whether particular forms are substances. Since Aristotle never mentioned whether forms could be both universal and particular, this causes difficulties. To examine this problem in more depth, I will not only analyse some textual evidence which is often used to justify the view that forms are universal, but also some textual evidence which is used to justify the view that forms are particular. In so doing, I will also identify some possible solutions regarding the problem of the status of forms in Aristotle`s substance theory. Lastly, I will suggest that individual forms are substances because they are instances of universals and, hence, may be knowable. I will support my view by employing the neo-Aristotelian substance theory posited by Jonathan Lowe; namely, the “Four-Category Ontology.”. (shrink)

Agitation for women's rights in Iran is entwined with broader movements for freedom and reform that critique the Islamic Republic's shari'a law as discriminatory. Despite the foundation of these reform efforts in the social realities of contemporary Iran, anyone who critiques laws governing the rights of women is prone to the charge of insulting the sanctity and foundation of Islam and subject to harsh penalties. Reform efforts will be hamstrung until there is a foundation for open discourse and debate in (...) Iran. Thus, human rights such as the right to freedom of expression and related rights must be seen as the fundamental basis for successful political and legal reform in Iran – whether that reform is based in liberal Islam or secularism. (shrink)

The role of Indian ethos in management practices is explored by several management scholars and practitioners. Professor Sitangshu Kumar Chakraborty (popularly known as Professor S. K. Chakraborty, hereinafter referred to as SKC in this article) is one of the pioneering scholars of human value-oriented management practices and has made significant contributions in linking the management knowledge and practices to classical Indian ethos and Vedantic wisdom. In today’s technologically advanced and economically fast-paced world, there is a rising concern about falling human (...) values in work and in personal life, which must be addressed to understand the deeper meaning of work and a higher purpose in life. SKC’s innovative approaches to human values in management education for practising managers are quite significant in this regard. This article is a sincere attempt to explore and synthesize the contributions of SKC to the human value-oriented management that evolved around the fundamental pillars of classical Indian ethos and Vedantic wisdom and the implication of those values for today’s managers to realign their managerial practices. This article is based on a bibliometric analysis of published articles drawn from secondary sources and is a tribute to the life and legacy of SKC on human value-based management. (shrink)

Over recent decades, influential agri-food tech actors, institutions, policymakers and others have fostered dominant techno-optimistic, future visions of food and agriculture that are having profound material impacts in present agri-food worlds. Analyzing such realities has become paramount for scholars working across the fields of science and technology studies (STS) and critical agri-food studies, many of whom contribute to STSFAN—the Science and Technology Studies Food and Agriculture Network. This article introduces a Special Issue featuring the scholarship of STSFAN members, which cover (...) a range of case studies and interdisciplinary and transdisciplinary engagements involving such contested agri-food futures. Their contributions are unique in that they emerged from the network’s specific modus operandi: a workshopping practice that supports the constructive, interdisciplinary dialogue necessary for critical research and rigorous analyses of science and technology in agri-food settings. This introduction offers an overview of STS and critical agri-food studies scholarship, including their historical entanglements in respective studies of food scandals, scientific regimes and technological determinism. We illustrate how interdisciplinary engagement across these fields has contributed to the emergent field of what we term agri-food technoscience scholarship, which the contributions of this Special Issue speak to. After a brief discussion of STS concepts, theories and methods shaping agri-food policy, technology design and manufacturing, we present the eleven Special Issue contributions in three thematic clusters: influential actors and their agri-food imaginaries; obfuscated (material) realities in agri-food technologies; and conflictual and constructive engagements in academia and agri-food. The introduction ends with a short reflection on future research trajectories in agri-food technoscience scholarship. (shrink)

Sufism and Society: Arrangements of the Mystical in the Muslim World, 1200–1800. Edited by John J. Curry and Erik S. Ohlander. Routledge Sufi Series, vol. 12. London: Routledge, 2012. Pp. xiv + 281. $125.

This comparative study juxtaposes two celebrated medieval examples of negative speech, apophasis, and theorizes the languages of unsaying in the great medieval thinkers, Maimonides (d.1204) and Ibn ‘Arabī (d.1240). The paper coins a distinction between ‘asymmetrical’ versus ‘symmetrical’ approaches to language as a heuristic to analyze the two philosophical apophatic accounts comparatively. While apophatic thinkers in Neoplatonic traditions generally oscillate between these two poles in their various apophatic moments, the paper argues that Maimonides and Ibn ‘Arabī represented the climax of (...) these two non-linear poles in a visible tension and conversant with each other. I frame philosophical apophasis in the medieval Islamic lands in terms of the problem of God’s transcendence versus imminence. Maimonides celebrates apophasis and claims that negative speech, asymptotically approaching silence, is the only genuine praise to God. As an uncompromising exponent of absolute transcendence, and a severe critic of those who ascribe attributes to God, he privileges apophasis to kataphasis; he presents negative speech as a medium of purification and spiritual progress. Ibn ‘Arabī, on the other hand, is critical of this widespread asymmetry, and defends the gathering together of transcendence and imminence for human perfection. His intricate theory of transcendence and imminence appeals to a dialectical logic, explaining why kataphasis and apophasis are symmetrical in front of the Absolute. The productive tension between two apophatic minds challenges Hegelian habits of reading the history of thought, as well as various scholarly prejudices about medieval intellectual landscapes. (shrink)

Güzellik ve sanat iç içe geçmiş iki kavramdır. Bir bakıma güzellik, sanatın özüdür denilebilir. Her sanat dalında olduğu gibi hat sanatında da güzeli arama arzusu ve eşsiz eserler ortaya koyma çabası, hattatları sabırla çalışmaya ve kendi sınırlarını zorlamaya sevk etmiştir. Bir kitap sanatı olan hüsn-i hattın kelime manasının “güzel yazı” olmasına mukabil, daha iyisini yazmak uğruna harcanan çaba yorucu ve zahmetlidir, ancak sabırla çalışan elbette ki karşılığını alır. Başka bir deyişle “Muhakkak ki Allah güzeldir, güzeli sever!” hadis-i şerifi ışığında bu (...) sanata gönül verenler, yazıyı daha muntazam yazma hususunda büyük ölçüde gayret gösterirler. Kişinin muntazam yazmayı başarması ise, sistematik çalışmasına bağlıdır. Yazıyı kaidelerine uygun ve ölçülü yazabilmek bıkmadan usanmadan, karamsarlığa kapılmadan çalışmakla mümkündür. Bu sebeple gerek öğrenme aşamasında ve gerekse sonrasında, harfler defalarca çalışma kâğıdına yazılarak el melekesi artırılır. Kelimeler ve harfler kâğıda kimi zaman noktalanıp ölçülendirilerek, kimi zaman da noktalanmadan yazılır. Talim amaçlı yapılan bu çalışmalar, başka bir deyişle karalamalar, hat sanatının temeli niteliğindedir. Arap alfabesiyle yazılan ve “karalama” adı verilen el alıştırmaları yazıyla uğraşan kişinin o an irticalen elinden çıkan harf veya kelimelerden oluşur ve çoğu zaman bir anlam ifade etmez. Bu çalışmanın amacı, karalamaların estetik unsurlarını ele almak ve zaman içerisinde uğradığı değişime mercek tutmaktır. Hattatların bu özgür yorumları gün geçtikçe daha fazla önemsenmekte ve hayranlık uyandırmaktadır. Harf bünyesini oluşturan kaidelerin dışında satır ve sınırlara bağlı kalmadan yazılan bu yazılar kendi içinde bir kompozisyon oluşturmakta ve çoğu zaman yazan kişiyi dahi hayrete düşürecek özgün çalışmalar ortaya çıkabilmektedir. (shrink)

Bilime ve bilimsel bilgiye yönelik yaygın görüş, bilimin objektif bir faaliyet olduğudur. Bu görüş bilimsel bilginin elde edilmesinde, bilim insanlarının nesnel bir tavır sergilediğini ve onların sosyal faktörlerden etkilenmediğini varsaymaktadır. Yirminci yüzyılın ikinci çeyreğinde, Viyana Çevresi ve Karl Popper’ın düşünceleri ile bilimde sosyolojik ve psikolojik unsurların keşif bağlamı içerisinde görülebileceği, bilimsel kuramların ve araştırmaların gerekçelendirilmesine yönelik girişimlerin ise yalnızca nesnel, epistemik çalışmalardan oluştuğu ileri sürülmektedir. Keşif bağlamı ve gerekçelendirme bağlamı adı altında yapılan bu ayrıma ilişkin iddialar, Thomas Kuhn’un 1962 yılında (...) yayımlanmış olan ‘Bilimsel Devrimlerin Yapısı’ adlı kitabında vurguladığı argümanlar ile sekteye uğramaktadır. Kuhn, sosyal ve psikolojik etkenlerin her iki bağlamda da yer aldığını ifade etmekte ve bu sebeple keşif ve gerekçelendirme ayrımına karşı çıkmaktadır. Bu çerçevede makalede, Kuhn’un ulaşmış olduğu sonuçlar Güçlü Program’ın öne sürmüş olduğu argümanlar çerçevesinde desteklenerek ortaya konulmaktadır. (shrink)

Mimarlık felsefesinde ―yer‖, ―mekan‖, ―uzam‖, ―boyut‖ gibi kavramlar sıklıklar tekrar tekrar ele alınıp tartışılır. Bu makalede en temelde aynı şeyin ―içerisi‖ ve ―dışarı‖ kavramları için yapılması denenmiştir. İç mekanlar genellikle binaların içi olarak düşünülür ve söz konusu bir dış mekan olduğunda, bu mekanın ―içerisi‖ olarak düşünülemeyeceği varsayılır. Dışarısı asla tam olarak bir iç mekan değildir. Bu makalede, bu görüş problematize edilmiş ve ―dışarının‖ da bir ―içerisi‖ olarak deneyimlenip deneyimlenemeyeceği araştırılmıştır. İlk olarak mekan sorununu ve bunun insan ile karşılıklı ilişkisini ele (...) alındı. Mekanı deneyimleme şekillerimiz ve bunların insan bedeni ve duyularıyla özsel ilişkisi içerinin ve dışarının anlamını tanımlamada bir zemin oluşturdu. Maurice Merleau-Ponty ve Martin Heidegger üzerinden insan bedeni ve bedenin mekan ile ilişkisine dair fenomenolojik bir yaklaşım ile aynı zamanda Jean-Luc Nancy ve Derrida‘nın ―kutsal‖ üzerine görüşlerini ele alarak dışarıyı bir içerisi olarak deneyimleyebilmemizin nasıl olanaklı olduğu incelenmiştir. (shrink)

Covid-19, yeni koronavirüs salgını, insanoğlunun karşısına birdenbire çıkmış ve insan bu felaket karşısında yaşamını devam ettirebilmek için belli birtakım kurallara bağlı olmak zorunda olduğunu görmüştür. Pandeminin getirdiği yeni kurallara bağlı olarak kullanmaya başladığımız maske de bu şartlardan biridir. Tarih boyunca somut olarak maske kullanımı insana uzak ya da yabancı bir durum değildir. Maskenin sözlük anlamlarına baktığımızda tozdan ya da kimyasallardan korunmak için kullanılan bir araç olduğunu gördüğümüz gibi, bir de soyut anlamda kendini ötekine farklı bir şekilde yansıtma veya aktarma durumu (...) olarak ele alınabileceğini görmekteyiz. Biz bu çalışmamızda maskenin soyut kullanımından hareketle günümüzde kullandığımız bir araç olarak maskenin, ortak yönleri olup olamayacağını değerlendirmeye çalıştık. Öte yandan içinden geçmekte olduğumuz bu salgın hastalıkların tarihte ilk kez bizim başımıza gelen bir şey olmadığını görmezsek ve bu süreci değerlendirmezsek, geçiş döneminden sonra pandeminin birey, toplum, ekonomi, siyaset ve devlet görüşleri üzerinde ne tür değişiklikler yapacağını kontrol etmezsek, salgın günün birinde bitecek olsa bile olumsuz sonuçlarla karşılaşmayacağımızı söyleyemeyiz. Çünkü salgın insanın sadece biyolojik yönünü etkileyen bir felaket değildir, aynı zamanda insanın diğer yönü olan psikoloji tarafını da doğrudan ve dolaylı olarak etkilemektedir. İnsan psişik yönü de olan bir varlık olduğu için bu yönün de ele alınarak incelenmesi gerekir. Pandemi koşullarında birtakım kurallara uymayı alışkanlık haline getiren insan şu ana kadar getirmiş olduğu tüm değerlerinden hızlı bir şekilde kopma eğilimi göstermeye veya bu duruma gönüllü olmaya başlamıştır. Kurallara uymayan insanlar ise sorumluluk almadıkları için bir ahlak varlığı olmaktan uzak hale gelmişlerdir. Çalışmamız söz konusu salgının, insanın günlük hayatında kullandığı somut ve soyut maske tanımlarından hareketle, değerlerine nasıl yabancılaştığını ve öte yandan ahlaki sorumluluklarını ne şekilde göz ardı ettiği üzerine eğilmeye çalışmıştır. (shrink)

Bu çalışma ilkin, ütopyacı düşünceye karşı istikrarlı bir muhalefet yürüten liberal düşüncenin sağ kanadındaki Karl Popper ve Francis Fukuyama gibi kanonik isimlerin yaklaşımlarının, zamanın sosyo-ekonomik gelişmelerinin katkısıyla genel siyaset düşüncesinin ana akımına bürünmesi sürecini ve ütopyaya ilişkin fikirlerini değerlendirecektir. Bir kez müesses nizam haline geldiği vakit menşeindeki ütopyacı niteliklerin hilafına değişimin ancak tedricen olması gerektiğini ve aksini savunan siyasal tavır alışların da yersiz radikalizmle malul siyaset dışı yönelimler olduğunu iddia eden ana akım liberal çizginin savunucuları olarak Popper ve Fukuyama, bu (...) çizgilerini radikal bir antikomünizmle taçlandırmışlardır. Aynı çizgide bu kez liberal düşüncenin sol cenahındaki sol-sosyalist fikri inkişaf döneminin ürünü çaplı toplumsal değişim taleplerini, radikal diye tabir ederek neredeyse affedilmez birer kusur gibi kabul eden kimi sol liberal feminist yaklaşımlar ile yenilginin sözde faturasını bu radikalizme keserek siyasal faaliyetini melankolik bir yazıklanmanın ötesine geçiremeyen birtakım liberal sol tavırların bu süreçteki rolü tartışılacaktır. Sonuç itibarıyla bu çalışma, çoğunlukla itham biçiminde zikredilen ütopyacılık tabirini, bu menfi kullanımın nesnesi olmaktan kurtarmak için alternatif ve daha iyi bir yaşama dair yolların çeşitlenmesinin önemli bir başlangıç noktası olarak bir paye gibi kabullenip sahiplenen Ernst Bloch’un umut mefhumu üzerinden yepyeni bir ontolojik ve epistemolojik inşaya tabi tutarak, ütopyacılığın bir tür iade-i itibarına odaklanacaktır. (shrink)

Bu çalışmanın amacı Martin Buber etiğinin özgünlüğünü keşfetmek ve geliştirmektir. Buber varlığı ilişki temelinde ele alarak Ben-O ve Ben-Sen ilişkisi olarak ayırmıştır. Ben-O ilişkisi insanın varlıkla sıradan tecrübesine karşılık gelirken, Ben-Sen ilişkisi insanın ötekiyle diyalog kurduğu anda ortaya çıkan daha derin bir ilişkidir. Ötekiyle ilişki; tüm etik değerlendirmeleri içinde barındıran, yaşamın dinamizmine uygun, insanlık tarihinin mitolojik ve etik dinamiklerini de içeren bir ilişkinin temellerini içermektedir. Ben-Sen ilişkisi yalnızca insanın insanlarla kurduğu bir ilişkiyi değil insanın canlı, cansız ve manevi tüm varlıklarla (...) kurduğu ilişkiyi açıklamaktadır. Ben-Sen ilişkisinin sadece insanın insanla olan ilişkiyi ele almaması etik üzerine yapılan çalışmalara yeni bir bakış sağlayacak niteliktedir. Buber’in etik anlayışı; diyalog etiği, ötekiyle ilişki etiği, durum etiği, antropolojik etik, varoluş etiği, meslek etiği, anarşist etik, postmodern etik gibi birçok etik anlayışla bağlantılıdır. Buber herhangi bir ahlaki norm ve etik koda bağlı olmayan, tarihsel, ontolojik ve ilişkiyi öncül kılan geniş çaplı içeriğe sahip bir etiğin temellerini ortaya koymaktadır. (shrink)

Treatise on Mimamsa philosophy with commentary.