Plato: Temperance

Η παρούσα διατριβή πραγματεύεται τη σχέση που συνδέει την μυθική σύνθεση και την διαλεκτική μέθοδο στο πλατωνικό έργο. Οι περισσότεροι μελετητές, βασιζόμενοι στις ποιητικές κριτικές του Πλάτωνος στην Πολιτεία, υποστηρίζουν ότι ο φιλόσοφος εξορίζει την ποίηση και την τέχνη εν γένει, από την ιδανική πολιτεία του, και, κατά συνέπεια, δεν θα έπρεπε ο ίδιος να συνθέτει και να χρησιμοποιεί μύθους. Ενάντια σε αυτή τη θεώρηση, επιχειρώ να δείξω, αφενός, ότι ο Πλάτων διακρίνει δύο είδη ποιήσεως· το ένα το υιοθετεί, το (...) άλλο το εξορίζει. Στην πρώτη περίπτωση, η ποίηση είναι ωφέλιμη, διότι καθιστά αρμονικές και ενάρετες τις ψυχές των πολιτών, τρέφοντας στον κατάλληλο βαθμό το ενδιάμεσο ψυχικό τμήμα, δηλαδή το θυμοειδές, και συναρμόζοντας το με το ανώτερο, ήτοι το λογιστικό. Στη δεύτερη, είναι επιβλαβής, επειδή ενσπείρει σε αυτές τη δυσαρμονία και τη διαφθορά, ενδυναμώνοντας υπερβολικά την υποδεέστερη ψυχική δύναμη, που είναι το επιθυμητικό. Βάσει της ανωτέρω διάκρισης, υποστηρίζω ότι τα πλατωνικά μυθολογήματα συνιστούν πρότυπα της απλής και ωφέλιμης μυθολογίας και ότι η χρήση τους αποσκοπεί στην εγχάραξη της αρετής στις ψυχές των αναγνωστών/ακροατών τους. Εισηγούμαι, επιπλέον, ότι ο μύθος, ως πλατωνική σύνθεση, εμφανίζεται μετά την εισαγωγή της θεωρίας της ανάμνησης και της υποθετικής μεθόδου στον Μένωνα, γεγονός που καταδεικνύει ότι η λειτουργία του πλατωνικού μύθου είναι, θεμελιωδώς, συνυφασμένη με την πλατωνική μέθοδο. (shrink)

Plato’s attitude towards drunkenness (μέθη) is surprisingly positive in the Laws, especially as compared to his negative treatment of intoxication in the Republic. In the Republic, Plato maintains that intoxication causes cowardice and intemperance (3.398e-399e, 3.403e, and 9.571c-573b), while in the Laws, Plato holds that it can produce courage and temperance (1.635b, 1.645d-650a, and 2.665c-672d). This raises the question: Did Plato change his mind, and if he did, why? Ultimately, this paper answers affirmatively and argues that this marks a substantive (...) shift in Plato’s attitude towards anti-rational desires. More precisely, this paper argues that in the Republic, Plato holds that anti-rational desires are always detrimental to health and virtue, while in the Laws, Plato maintains that anti-rational desires can be instrumental to health and virtue. (shrink)

The article attempts to show how the dialog Charmides is a skillful and subtle response by Plato to the contradictions and challenges of his time and not, as one could assume, a fruitless search for a definition or a vain intellectual exercise. To do that, we’ll contextualize the dialog through a reconstruction of the historical and political conjuncture of the archaic and classical periods, using the notion of temperance (σωφροσύνη) as our guide.

Abstract At Charmides 163, Critias attempts to extricate himself from refutation by proposing a Prodicean distinction between praxis and poiēsis . I argue that this distinction leads him further into contradictions.

This article contends that Socratic wisdom (sophia) in Plato's Apology should be understood in relation to moderation (sophrosune), not knowledge (episteme). This stance is exemplified in an interpretation of Socrates' disavowal of knowledge. The god calls Socrates wise. Socrates holds both that he is wise in nothing great or small and that the god does not lie. These apparently inconsistent claims are resolved in an interpretation of elenchus. This interpretion says that Socrates is wise insofar as he does not believe (...) himself to know what he does not know. Whether one knows is demonstrated through elenchus, which moderates between knowledge claims. Thus, elenchus is productive of a kind of wisdom even if it does not produce knowledge. This claim, if true, forms a suitable basis for Socrates' defense of himself. That it does so serves as further evidence for the interpretation of sophia as sophrosune. (shrink)